Ακολουθήστε μας στο Google news
Από τη στιγμή όμως που δεν είναι το πρόβλημα η θεματολογία μου για ποιο λόγο αναρωτιέται, φαντάζομαι, ο Κανελλόπουλος αργώ ενίοτε τη στήλη; Θα σας πω. Προσπαθώ να αντισταθώ. Στην οργή μου. Δεν καταφέρνω πάντα την οργή και τη γκρίνια μου να την μεταμορφώσω σε ελπίδα ή φωτεινότητα. Και είναι λογικό. Η περιρρέουσα ατμόσφαιρα είναι ζοφερή. Προχθές μόλις μετράγαμε με φίλη μου τα κλειστά μαγαζιά της Ιπποκράτους το τελευταίο διάστημα και η καταμέτρηση ήταν απογοητευτική. Ποιος δεν έχει επίσης στο άμεσο περιβάλλον του ανθρώπους που βάλλονται οικονομικώς; Και μην πάμε μακριά. Όποιος νομίζει ότι ο υπογράφων ζει με φοβερά χρήματα να έρθει να τσεκάρει το λογαριασμό τραπέζης που δεν έχω, πόσο μάλλον κάρτες και τα συναφή. Αλλά δε γίνεται αγαπητοί μου να βαδίσουμε έτσι. Βλέπω πολλές φορές ακόμα και στα σχόλια πολύ κόσμο που περιμένει να πυροβολήσει όχι επειδή διαφωνεί με κάτι ακραίο που θα γραφτεί (αυτό το θεωρώ λογικό αν ο εκάστοτε συντάκτης γράψει κάτι που προσβάλλει ήθη και λογικές) αλλά με μια διάθεση που φωνάζει από μακριά γουστάρω να λοιδορήσω. Και ξέρω επίσης ότι πολλές φορές ακούγομαι ως νεοχριστιανός όταν γράφω περί αγάπης και σεβασμού μεταξύ μας, ως πολίτες της πόλης, χώρας και πλανήτη. Αλλά είναι επιτακτικό το ζήτημα του σεβασμού. Τόσο σεβασμού όσο και της καλής αισθητικής.
Για μένα προσωπικά δεν είναι κακή αισθητική ο Ρέμος και ο Χατζηγιάννης, διότι πολύ απλά είναι αυτό που είναι. Για μένα έλλειμμα είναι να αγνοούμε την ομορφιά ενός δίσκου, να αρνούμαστε την τελειότητα μιας ταινίας, να μην αφιερώνουμε χρόνο σε αυτούς που μας αγαπούν καθώς στροβιλιζόμαστε μέσα στην επαγγελματική καθημερινότητα μας, να γηπεδοποιούμε και ποδοσφαιροποιούμε κάθε πτυχή της ζωής μας, να μην αφουγκραζόμαστε τον πόνο που κάθε άνθρωπος στο εγγύς μας περιβάλλον έχει από τη στιγμή που βιώνει, να περνάμε από τα προθήκες των βιβλιοπωλείων χωρίς να αναζητούμε τους στίχους και τις παραγράφους που θα μας δείξουν την άλλη οπτική τη διαφορετική από τη δική μας της ζωής, να μη δίνουμε στο διαφορετικό την ευκαιρία να αναπνεύσει, να μην έχουμε την πολυτέλεια να μας συγκινήσουν κάποιες ωδές του David Sylvian, να μη δίνουμε το χρόνο να αφουγκραστούμε την ποιότητα (και πάλι) της νέας ηχογράφησης του αδάμαντα που ονομάζεται Robert Wyatt, να μην χειροκροτήσουμε για άλλη μια φορά τον Μένη Κουμανταρέα για το καινούργιο του βιβλίο, να μην θέσουμε στο πικάπ μας με διάθεση για ακρόαση και όχι κατανάλωση τον τελευταίο δίσκο του Stefano Battaglia, να μην ευχαριστηθούμε μια βόλτα στον πάντα θαυμάσιο Εθνικό Κήπο, να μην πάρουμε ένα τηλέφωνο το φίλο/φίλη μας απλά για να δούμε πως τα πάει και όχι επ αφορμή κάποιας βραδινής εξόδου, να μην κάνουμε μια ολιγόλεπτη συνομιλία κάθε 1 ή 2 μέρες με τους γονείς μας επειδή έχουμε την ψευδαίσθηση ότι θα είναι πάντα εδώ για εμάς, είναι ατελείωτος ο κατάλογος.
Απροσμέτρητος ο διάδρομος με τις ευκαιρίες στην καθημερινότητα όπου μπορούμε να δημιουργήσουμε συνείδηση, ομορφιά, άποψη και πραγματική αντίσταση απέναντι στη λαίλαπα της ξετσιπωσιάς των δοσίλογων αυτής της χώρας. Διότι περί δοσίλογων πρόκειται. Και ο μόνος τρόπος να τους χτυπήσουμε είναι η υπερηφάνεια και η απαξίωση της αισθητικής τους. Θυμάμαι και πάλι εκείνο το καταπληκτικό αναρχικό τσιτάτο που κοσμούσε την εποχή της μεταπολίτευσης τους τοίχους των Εξαρχείων και καταγραφές τους στους πολύπαθους τοίχους της περιοχής πέτυχα στα μέσα της δεκαετίας του 80, στις πρώτες μου επαφές με την κουλτούρα της πλατείας: "Ένα χαμόγελο θα σας θάψει". Και όπως καταλαβαίνετε είναι τρομακτική η σημειολογία της λέξεως χαμόγελο. Σημαίνει αυτοπεποίθηση, ανωτερότητα, χαρά της ζωής, δημιουργία, εσωτερική ηρεμία και κοινωνική παιδεία.
(Οι φωτογραφίες που συνοδεύουν το άρθρο είναι από την ταινία του Sufian Stevens Queen of the Expressway)
Σας ευχαριστώ για την ανάγνωση
Θεματολογίας το ανάγνωσμα
05 Φεβρουαρίου 2011Υπάρχουν φορές που ζορίζομαι να παραδώσω στον Κανελλόπουλο. Και δεν είναι ο χρόνος και τα deadlines που με κυνηγάνε από αρχισυντάκτες και εκδότες. Δεν είναι τα σχέδια και προτζεκτες που κατά καιρούς θέτω. Δεν είναι ούτε καν ότι ζορίζομαι να βρω θέματα. Για όσους παρακολουθούν τη στήλη έχει γίνει αντιληπτό ότι το ζήτημα μου δεν είναι η θεματολογία. Βιβλίο, αρχιτεκτονική, μουσική έχουν κατά καιρούς περάσει από τις παραγράφους μου στο e-tetRadio κι ομολογώ ότι απολαμβάνω την πλήρη ελευθερία που μου έχει παραχωρήσει ο Κανελλόπουλος. Όποτε μάλιστα είναι κάτι διαφορετικό από επιφυλλίδα το αντικείμενο όπως καλή ώρα η Mara Lee Miller την προηγούμενη εβδομάδα, η έκθεση Hidden Athens ή το αρχιτεκτονικό γραφείο των Point Supreme του ρίχνω email και τον ρωτάω αν τον ενδιαφέρει, "γράψε ρε, μη με ρωτάς στο χω ξαναπεί".Από τη στιγμή όμως που δεν είναι το πρόβλημα η θεματολογία μου για ποιο λόγο αναρωτιέται, φαντάζομαι, ο Κανελλόπουλος αργώ ενίοτε τη στήλη; Θα σας πω. Προσπαθώ να αντισταθώ. Στην οργή μου. Δεν καταφέρνω πάντα την οργή και τη γκρίνια μου να την μεταμορφώσω σε ελπίδα ή φωτεινότητα. Και είναι λογικό. Η περιρρέουσα ατμόσφαιρα είναι ζοφερή. Προχθές μόλις μετράγαμε με φίλη μου τα κλειστά μαγαζιά της Ιπποκράτους το τελευταίο διάστημα και η καταμέτρηση ήταν απογοητευτική. Ποιος δεν έχει επίσης στο άμεσο περιβάλλον του ανθρώπους που βάλλονται οικονομικώς; Και μην πάμε μακριά. Όποιος νομίζει ότι ο υπογράφων ζει με φοβερά χρήματα να έρθει να τσεκάρει το λογαριασμό τραπέζης που δεν έχω, πόσο μάλλον κάρτες και τα συναφή. Αλλά δε γίνεται αγαπητοί μου να βαδίσουμε έτσι. Βλέπω πολλές φορές ακόμα και στα σχόλια πολύ κόσμο που περιμένει να πυροβολήσει όχι επειδή διαφωνεί με κάτι ακραίο που θα γραφτεί (αυτό το θεωρώ λογικό αν ο εκάστοτε συντάκτης γράψει κάτι που προσβάλλει ήθη και λογικές) αλλά με μια διάθεση που φωνάζει από μακριά γουστάρω να λοιδορήσω. Και ξέρω επίσης ότι πολλές φορές ακούγομαι ως νεοχριστιανός όταν γράφω περί αγάπης και σεβασμού μεταξύ μας, ως πολίτες της πόλης, χώρας και πλανήτη. Αλλά είναι επιτακτικό το ζήτημα του σεβασμού. Τόσο σεβασμού όσο και της καλής αισθητικής. Για μένα προσωπικά δεν είναι κακή αισθητική ο Ρέμος και ο Χατζηγιάννης, διότι πολύ απλά είναι αυτό που είναι. Για μένα έλλειμμα είναι να αγνοούμε την ομορφιά ενός δίσκου, να αρνούμαστε την τελειότητα μιας ταινίας, να μην αφιερώνουμε χρόνο σε αυτούς που μας αγαπούν καθώς στροβιλιζόμαστε μέσα στην επαγγελματική καθημερινότητα μας, να γηπεδοποιούμε και ποδοσφαιροποιούμε κάθε πτυχή της ζωής μας, να μην αφουγκραζόμαστε τον πόνο που κάθε άνθρωπος στο εγγύς μας περιβάλλον έχει από τη στιγμή που βιώνει, να περνάμε από τα προθήκες των βιβλιοπωλείων χωρίς να αναζητούμε τους στίχους και τις παραγράφους που θα μας δείξουν την άλλη οπτική τη διαφορετική από τη δική μας της ζωής, να μη δίνουμε στο διαφορετικό την ευκαιρία να αναπνεύσει, να μην έχουμε την πολυτέλεια να μας συγκινήσουν κάποιες ωδές του David Sylvian, να μη δίνουμε το χρόνο να αφουγκραστούμε την ποιότητα (και πάλι) της νέας ηχογράφησης του αδάμαντα που ονομάζεται Robert Wyatt, να μην χειροκροτήσουμε για άλλη μια φορά τον Μένη Κουμανταρέα για το καινούργιο του βιβλίο, να μην θέσουμε στο πικάπ μας με διάθεση για ακρόαση και όχι κατανάλωση τον τελευταίο δίσκο του Stefano Battaglia, να μην ευχαριστηθούμε μια βόλτα στον πάντα θαυμάσιο Εθνικό Κήπο, να μην πάρουμε ένα τηλέφωνο το φίλο/φίλη μας απλά για να δούμε πως τα πάει και όχι επ αφορμή κάποιας βραδινής εξόδου, να μην κάνουμε μια ολιγόλεπτη συνομιλία κάθε 1 ή 2 μέρες με τους γονείς μας επειδή έχουμε την ψευδαίσθηση ότι θα είναι πάντα εδώ για εμάς, είναι ατελείωτος ο κατάλογος. Απροσμέτρητος ο διάδρομος με τις ευκαιρίες στην καθημερινότητα όπου μπορούμε να δημιουργήσουμε συνείδηση, ομορφιά, άποψη και πραγματική αντίσταση απέναντι στη λαίλαπα της ξετσιπωσιάς των δοσίλογων αυτής της χώρας. Διότι περί δοσίλογων πρόκειται. Και ο μόνος τρόπος να τους χτυπήσουμε είναι η υπερηφάνεια και η απαξίωση της αισθητικής τους. Θυμάμαι και πάλι εκείνο το καταπληκτικό αναρχικό τσιτάτο που κοσμούσε την εποχή της μεταπολίτευσης τους τοίχους των Εξαρχείων και καταγραφές τους στους πολύπαθους τοίχους της περιοχής πέτυχα στα μέσα της δεκαετίας του 80, στις πρώτες μου επαφές με την κουλτούρα της πλατείας: "Ένα χαμόγελο θα σας θάψει". Και όπως καταλαβαίνετε είναι τρομακτική η σημειολογία της λέξεως χαμόγελο. Σημαίνει αυτοπεποίθηση, ανωτερότητα, χαρά της ζωής, δημιουργία, εσωτερική ηρεμία και κοινωνική παιδεία.(Οι φωτογραφίες που συνοδεύουν το άρθρο είναι από την ταινία του Sufian Stevens Queen of the Expressway)
Σας ευχαριστώ για την ανάγνωση
