Ακολουθήστε μας στο Google news
Για περίπου δεκατρία χρόνια έπαιζα στον Μελωδία ό,τι μου κατέβαινε στο κεφάλι (ή μήπως στην καρδιά;). Από Άκη Πάνου και Απόστολο Καλδάρα μέχρι Κοργιαλά και Χατζηγιάννη (πολύ πριν συνεργαστώ μαζί του, για να εξηγούμαστε), Αλεξίου και ξανά Αλεξίου χωρίς μέτρο, από «Όταν πίνει μια γυναίκα» μέχρι «Τα πέδιλα», πολύ Μοσχολιού, Κόκοτα, Μπιθικώτση, Διονυσίου και αμέσως στροφή σε Αλκίνοο, Περίδη, Δεληβοριά. Και είχα βάλει και το «Χαμένα» της Γαρμπή ένα βράδυ. Και τα Επιφάνια (15 λεπτά και 37 δευτερόλεπτα) των Θεοδωράκη - Σεφέρη σε ζωντανή ηχογράφηση του 1972 με τον Αντώνη Καλογιάννη. Και είχα πάντα καλές ακροαματικότητες, από όποια ζώνη κι αν πέρασα.
Τα τρία τελευταία χρόνια, νιώθοντας την πίεση της πτώσης της ακροαματικότητας του σταθμού και του εκσυγχρονιστικού τοπίου που επικρατούσε γύρω γύρω στα F.M., αυτοπεριορίστηκα, ευνουχίστηκα. Το δυνατό μου χαρτί, τις μεταβάσεις ανάμεσα στα διαφορετικά είδη ρεπερτορίου, το έκαψα, έκοψα τα πολλά λαϊκά «γιατί δεν τα θέλει πια ο κόσμος», έκανα εκπομπή παίζοντας 100% το «ρεπερτόριο Μελωδία» όπως είχε διαμορφωθεί. Και τι κατάφερα; Μία συμβατική εκπομπή που, για πρώτη φορά, είχε πρόβλημα και στα νούμερα. Έκοψα το δεξί μου χέρι. Τη Μοσχολιού μου, τον Μπιθικώτση μου, λείανα τις γωνίες μου και έπαψα να χαίρομαι την ώρα της εκπομπής μου. Έβαλα, με άλλα λόγια, playlist στον εαυτό μου. Έρχομαι τώρα, με καθαρό μυαλό πια, και λέω: Για μένα το πρόβλημα δεν είναι αν τον Μάλαμα τον έβαζε μηχανή ή άνθρωπος. Το πρόβλημα δεν είναι αν τον Μπαλάφα θα τον βάζει μηχανή ή άνθρωπος. Το πρόβλημα είναι η απουσία αιφνιδιασμού όταν ανοίξεις το ραδιόφωνο. Να έρθει ένα τραγούδι που δεν το περιμένεις και να σε αρπάξει από τα μαλλιά.
16 χρόνια στον Μελωδία
17 Φεβρουαρίου 2011Το έχω πει σε ανύποπτη στιγμή. Δε με πειράζει τόσο πολύ το playlist, αλλά το ποιος το φτιάχνει. Υπάρχουν σταθμοί που ακούω εδώ και χρόνια με ένα καλαίσθητο playlist και σταθμοί που το playlist τους μου είναι απωθητικό. Φοβάμαι ότι τους συγκεκριμένους, ακόμα κι αν οι παραγωγοί διάλεγαν οι ίδιοι τα τραγούδια, δεν θα μπορούσα να τους ακούσω. Δεν έχει την ευθύνη η μηχανή, αλλά ο άνθρωπος. Τώρα που μαθαίνω ότι ο Μελωδία 99,2, σταθμός στον οποίο έκανα εκπομπές για 16 χρόνια, μπαίνει στη λογική του playlist, θα να πω την αλήθεια μου: Το playlist είναι μέσα μας.Για περίπου δεκατρία χρόνια έπαιζα στον Μελωδία ό,τι μου κατέβαινε στο κεφάλι (ή μήπως στην καρδιά;). Από Άκη Πάνου και Απόστολο Καλδάρα μέχρι Κοργιαλά και Χατζηγιάννη (πολύ πριν συνεργαστώ μαζί του, για να εξηγούμαστε), Αλεξίου και ξανά Αλεξίου χωρίς μέτρο, από «Όταν πίνει μια γυναίκα» μέχρι «Τα πέδιλα», πολύ Μοσχολιού, Κόκοτα, Μπιθικώτση, Διονυσίου και αμέσως στροφή σε Αλκίνοο, Περίδη, Δεληβοριά. Και είχα βάλει και το «Χαμένα» της Γαρμπή ένα βράδυ. Και τα Επιφάνια (15 λεπτά και 37 δευτερόλεπτα) των Θεοδωράκη - Σεφέρη σε ζωντανή ηχογράφηση του 1972 με τον Αντώνη Καλογιάννη. Και είχα πάντα καλές ακροαματικότητες, από όποια ζώνη κι αν πέρασα. Τα τρία τελευταία χρόνια, νιώθοντας την πίεση της πτώσης της ακροαματικότητας του σταθμού και του εκσυγχρονιστικού τοπίου που επικρατούσε γύρω γύρω στα F.M., αυτοπεριορίστηκα, ευνουχίστηκα. Το δυνατό μου χαρτί, τις μεταβάσεις ανάμεσα στα διαφορετικά είδη ρεπερτορίου, το έκαψα, έκοψα τα πολλά λαϊκά «γιατί δεν τα θέλει πια ο κόσμος», έκανα εκπομπή παίζοντας 100% το «ρεπερτόριο Μελωδία» όπως είχε διαμορφωθεί. Και τι κατάφερα; Μία συμβατική εκπομπή που, για πρώτη φορά, είχε πρόβλημα και στα νούμερα. Έκοψα το δεξί μου χέρι. Τη Μοσχολιού μου, τον Μπιθικώτση μου, λείανα τις γωνίες μου και έπαψα να χαίρομαι την ώρα της εκπομπής μου. Έβαλα, με άλλα λόγια, playlist στον εαυτό μου. Έρχομαι τώρα, με καθαρό μυαλό πια, και λέω: Για μένα το πρόβλημα δεν είναι αν τον Μάλαμα τον έβαζε μηχανή ή άνθρωπος. Το πρόβλημα δεν είναι αν τον Μπαλάφα θα τον βάζει μηχανή ή άνθρωπος. Το πρόβλημα είναι η απουσία αιφνιδιασμού όταν ανοίξεις το ραδιόφωνο. Να έρθει ένα τραγούδι που δεν το περιμένεις και να σε αρπάξει από τα μαλλιά.
