Ακολουθήστε μας στο Google news
Τι επιλέγεις; Δημοσιογραφικές ή μουσικές εκπομπές;
Δεν έκανα ποτέ αμιγώς μουσικές εκπομπές, αλλά ούτε και εκπομπές που θα τις λέγαμε αυστηρά και μόνο δημοσιογραφικές. Στο δικό μου μυαλό ή, καλύτερα, στα αυτιά μου, ραδιόφωνο σημαίνει λόγος και μουσική σε ισότιμη σχέση, λέξεις και ήχοι που αλληλοσυμπληρώνονται. Εν ολίγοις, πάντα θεωρούσα γερό συμπαίκτη, συμμέτοχο και συνένοχο, τον μουσικό επιμελητή. Θα σου έλεγα και τον ηχολήπτη και όσους δουλεύουν για να βγαίνει ένας στον αέρα. Το ύφος μιας εκπομπής προφανώς το δίνει αυτός που είναι στο μικρόφωνο, αλλά την ποιότητά της την καθορίζουν όλοι μαζί.
Ποια είναι η μεγαλύτερη δυσκολία που ενέχει η ώρα που κάνεις εκπομπή;
Είναι η ώρα που όλοι έχουν συνδέσει με τα δελτία των 8, τα οποία όμως δεν περνάνε και την καλύτερή τους φάση. Ο κόσμος είναι κουρασμένος, θέλει να ενημερωθεί αλλά δεν αντέχει και πολλά-πολλά. Έτσι κι αλλιώς, το ραδιόφωνο δεν ψάχνει το κοινό του σ αυτούς που εκείνη την ώρα παρακολουθούν τηλεόραση, αλλά σε όσους βρίσκονται καθ οδόν, στο αυτοκίνητό τους ή δουλεύουν στον υπολογιστή τους και ακούνε μέσω Ιντερνετ - ένα κοινό που μεγαλώνει διαρκώς και είναι και πιο απαιτητικό σε όλα. Είναι βράδυ, αλλά όχι ακόμη νύχτα, θέλεις να ακούσεις κάποια σχόλια για το τι έγινε μέσα στη μέρα, αν συμβαίνει κάτι εκείνη τη στιγμή, αλλά θέλεις και να χαλαρώσεις, να σου κάνει κάποιος παρέα, να φύγει λίγο η ένταση της μέρας. Είναι βράδυ, στο μεταίχμιο από την μέρα στη νύχτα, και είναι μια ώρα που εγώ τουλάχιστον αγαπάω πολύ.
Από την εποχή του 9.84 μέχρι σήμερα, τι έχει αλλάξει στο ελληνικό ραδιόφωνο;
Πέρασαν 24 χρόνια... Το ραδιόφωνο έζησε λαμπρές στιγμές, πέρασε δύσκολες εποχές και τα τελευταία χρόνια τα πράγματα έχουν γίνει πολύ άγρια. Εζησα και τη χαρά της «ελεύθερης ραδιοφωνίας» και το πώς εξελίχθηκε σε «ιδιωτική» και το τσουνάμι απολύσεων, εθελουσιών, περικοπών, που ξεκίνησε πριν από την Κρίση και συνεχίζεται.
Αν με τον 9,84 το ελληνικό ραδιόφωνο έμπαινε σε μια φασαριόζικη εφηβεία και νόμιζε ότι θα κάνει επανάσταση, το 2011 μάλλον περνάει μια επώδυνη κλιμακτήριο, με φωνές και πολλά νεύρα. Οι επικεφαλής είναι πια τεχνοκράτες, μάνατζερ που δεν ξέρουν και δεν αγαπούν το μέσον και τις ιδιαιτερότητές του, η μουσική άποψη έχει κηρυχτεί σε διωγμό από τη λαίλαπα της play list και οι άνθρωποι στα μικρόφωνα πιέζονται ασφυκτικά. Όχι πάντα - όπως νομίζει ο κόσμος- για «πολιτικούς λόγους», αλλά και για λόγους αισθητικής, στυλ, κουλτούρας. Το ραδιόφωνο δεν ενδείκνυται για ντουντούκα- για άποψη, ναι.
Εν ολίγοις, ξεκινήσαμε ρομαντικά, καταλήξαμε κυνικά. Θα ορκιζόμασταν πάντως, τότε, ότι δεν υπήρχε περίπτωση - δεκαετίες μετά - να γυρίσεις στο κρατικό ραδιόφωνο, νιώθοντας ότι εκεί θα είσαι λιγότερο πιεσμένος και περισσότερο αξιοπρεπής. Κι αυτό δεν είναι τα «διαπιστευτήρια» προς τους νέους μου εργοδότες, αλλά το προσωπικό μου συμπέρασμα, από το κύμα της κρίσης, όπως το έζησα διαδοχικά σε τρεις μεγάλους ραδιοφωνικούς σταθμούς. Εκτός από την εργοδοσία γενικά τα αφεντικά δεξιά και αριστερά κ.λπ., το χειρότερο είναι η ανθρωποφαγία, η μικροψυχία και σε εποχές τραγικής ανασφάλειας σαν τη σημερινή, το «ο θάνατός σου η ζωή μου», που επικρατεί στους χώρους δουλειάς. Οχι μόνο στα ΜΜΕ, παντού. Το να τα βάλουμε ο ένας με τον άλλον και οι διαφορετικές ομάδες εργαζομένων μεταξύ μας, πιστεύω ότι είναι ό,τι πιο επικίνδυνο μπορεί να μας συμβεί.
Μια και πρώτη φορά εκπέμπω από τα... ΕΡΤζιανά, οφείλω, πάντως, να ομολογήσω ότι δεν περίμενα, ανεβαίνοντας στην Αγία Παρασκευή, να βρω συνεργάτες - παλιούς και νέους - που θα με κάνουν να νιώσω ξανά ότι χαίρομαι που κάνω ραδιόφωνο. Με συγκίνησαν και θέλω κι από δω να τους πω ευχαριστώ.
Τελικά, στους ακροατές ή στους ανθρώπους του οφείλεται η μορφή που έχει το ραδιόφωνο σήμερα;
Στους ερευνητές! Οι άνθρωποι που είναι πίσω από τα μικρόφωνα μπορούν να κάνουν καλύτερο ραδιόφωνο, τουλάχιστον εγώ ξέρω πολλούς. Αλλά δεν τους αφήνουν οι έρευνες, τα τάργκετ γκρουπ, τα μοντέλα ραδιοφώνου που συλλαμβάνουν διάφοροι και που αγνοούν κάτι πολύ βασικό: ότι η σχέση στο ραδιόφωνο αυτού που μιλάει και αυτού που ακούει, γίνεται προσωπική, δεν μπαίνει σε ένα «master plan».
Η ευθύνη, από την άλλη, των ακροατών, όπως και των αναγνωστών και των τηλεθεατών, είναι ότι παίρνουν αυτό που διαλέγουν. Σήμερα που η επικοινωνία και η ενημέρωση έχουν αλλάξει ριζικά με το Ιντερνετ, ο καθένας μπορεί να γράφει, να ανεβάζει μουσικές, να αρθρογραφεί σε ένα σάιτ, να είναι παραγωγός σε ένα web radio. Αρα, πρέπει να έχεις κάτι άλλο να του πεις, που να τον καλύπτει ποιοτικά, αισθητικά, για να σε διαλέξει σαν ραδιοφωνική επιλογή.
Πάντως, είτε είσαι μανιακός του Ιντερνετ, είτε κάποιος που έχει μείνει στο τραντζιστοράκι, που λέει ο λόγος, το ραδιόφωνο θα είναι πάντα «παρέα», και όχι ένα «σχέδιο επί χάρτου», που αγνοεί τους δύο βασικούς παίκτες: τον πομπό και τον δέκτη. Όπως γίνεται και στη ζωή, δεν υπάρχει συνταγή
«Ούτε νωρίς, ούτε αργά, 8 με 9», ΝΕΤ 105,8 - Δευτέρα έως Παρασκευή, 8-9 μ.μ.
Από το στούντιο της ΝΕΤ FM στο e-tetRadio
21 Φεβρουαρίου 2011Η Γιούλα Ράπτη είναι μια αγαπημένη συνάδελφος, για τις γνώσεις της, για το ήθος της, για την επαγγελματική της στάση, για τις απόψεις περί ραδιοφώνου. Δεν θέλω να γράψω περισσότερα, διαβάστε αμέσως την άκρως ενδιαφέρουσα συνέντευξη που ακολουθεί...Τι επιλέγεις; Δημοσιογραφικές ή μουσικές εκπομπές;
Δεν έκανα ποτέ αμιγώς μουσικές εκπομπές, αλλά ούτε και εκπομπές που θα τις λέγαμε αυστηρά και μόνο δημοσιογραφικές. Στο δικό μου μυαλό ή, καλύτερα, στα αυτιά μου, ραδιόφωνο σημαίνει λόγος και μουσική σε ισότιμη σχέση, λέξεις και ήχοι που αλληλοσυμπληρώνονται. Εν ολίγοις, πάντα θεωρούσα γερό συμπαίκτη, συμμέτοχο και συνένοχο, τον μουσικό επιμελητή. Θα σου έλεγα και τον ηχολήπτη και όσους δουλεύουν για να βγαίνει ένας στον αέρα. Το ύφος μιας εκπομπής προφανώς το δίνει αυτός που είναι στο μικρόφωνο, αλλά την ποιότητά της την καθορίζουν όλοι μαζί.
Ποια είναι η μεγαλύτερη δυσκολία που ενέχει η ώρα που κάνεις εκπομπή;
Είναι η ώρα που όλοι έχουν συνδέσει με τα δελτία των 8, τα οποία όμως δεν περνάνε και την καλύτερή τους φάση. Ο κόσμος είναι κουρασμένος, θέλει να ενημερωθεί αλλά δεν αντέχει και πολλά-πολλά. Έτσι κι αλλιώς, το ραδιόφωνο δεν ψάχνει το κοινό του σ αυτούς που εκείνη την ώρα παρακολουθούν τηλεόραση, αλλά σε όσους βρίσκονται καθ οδόν, στο αυτοκίνητό τους ή δουλεύουν στον υπολογιστή τους και ακούνε μέσω Ιντερνετ - ένα κοινό που μεγαλώνει διαρκώς και είναι και πιο απαιτητικό σε όλα. Είναι βράδυ, αλλά όχι ακόμη νύχτα, θέλεις να ακούσεις κάποια σχόλια για το τι έγινε μέσα στη μέρα, αν συμβαίνει κάτι εκείνη τη στιγμή, αλλά θέλεις και να χαλαρώσεις, να σου κάνει κάποιος παρέα, να φύγει λίγο η ένταση της μέρας. Είναι βράδυ, στο μεταίχμιο από την μέρα στη νύχτα, και είναι μια ώρα που εγώ τουλάχιστον αγαπάω πολύ.
Από την εποχή του 9.84 μέχρι σήμερα, τι έχει αλλάξει στο ελληνικό ραδιόφωνο;Πέρασαν 24 χρόνια... Το ραδιόφωνο έζησε λαμπρές στιγμές, πέρασε δύσκολες εποχές και τα τελευταία χρόνια τα πράγματα έχουν γίνει πολύ άγρια. Εζησα και τη χαρά της «ελεύθερης ραδιοφωνίας» και το πώς εξελίχθηκε σε «ιδιωτική» και το τσουνάμι απολύσεων, εθελουσιών, περικοπών, που ξεκίνησε πριν από την Κρίση και συνεχίζεται.
Αν με τον 9,84 το ελληνικό ραδιόφωνο έμπαινε σε μια φασαριόζικη εφηβεία και νόμιζε ότι θα κάνει επανάσταση, το 2011 μάλλον περνάει μια επώδυνη κλιμακτήριο, με φωνές και πολλά νεύρα. Οι επικεφαλής είναι πια τεχνοκράτες, μάνατζερ που δεν ξέρουν και δεν αγαπούν το μέσον και τις ιδιαιτερότητές του, η μουσική άποψη έχει κηρυχτεί σε διωγμό από τη λαίλαπα της play list και οι άνθρωποι στα μικρόφωνα πιέζονται ασφυκτικά. Όχι πάντα - όπως νομίζει ο κόσμος- για «πολιτικούς λόγους», αλλά και για λόγους αισθητικής, στυλ, κουλτούρας. Το ραδιόφωνο δεν ενδείκνυται για ντουντούκα- για άποψη, ναι.
Εν ολίγοις, ξεκινήσαμε ρομαντικά, καταλήξαμε κυνικά. Θα ορκιζόμασταν πάντως, τότε, ότι δεν υπήρχε περίπτωση - δεκαετίες μετά - να γυρίσεις στο κρατικό ραδιόφωνο, νιώθοντας ότι εκεί θα είσαι λιγότερο πιεσμένος και περισσότερο αξιοπρεπής. Κι αυτό δεν είναι τα «διαπιστευτήρια» προς τους νέους μου εργοδότες, αλλά το προσωπικό μου συμπέρασμα, από το κύμα της κρίσης, όπως το έζησα διαδοχικά σε τρεις μεγάλους ραδιοφωνικούς σταθμούς. Εκτός από την εργοδοσία γενικά τα αφεντικά δεξιά και αριστερά κ.λπ., το χειρότερο είναι η ανθρωποφαγία, η μικροψυχία και σε εποχές τραγικής ανασφάλειας σαν τη σημερινή, το «ο θάνατός σου η ζωή μου», που επικρατεί στους χώρους δουλειάς. Οχι μόνο στα ΜΜΕ, παντού. Το να τα βάλουμε ο ένας με τον άλλον και οι διαφορετικές ομάδες εργαζομένων μεταξύ μας, πιστεύω ότι είναι ό,τι πιο επικίνδυνο μπορεί να μας συμβεί.
Μια και πρώτη φορά εκπέμπω από τα... ΕΡΤζιανά, οφείλω, πάντως, να ομολογήσω ότι δεν περίμενα, ανεβαίνοντας στην Αγία Παρασκευή, να βρω συνεργάτες - παλιούς και νέους - που θα με κάνουν να νιώσω ξανά ότι χαίρομαι που κάνω ραδιόφωνο. Με συγκίνησαν και θέλω κι από δω να τους πω ευχαριστώ.
Τελικά, στους ακροατές ή στους ανθρώπους του οφείλεται η μορφή που έχει το ραδιόφωνο σήμερα;
Στους ερευνητές! Οι άνθρωποι που είναι πίσω από τα μικρόφωνα μπορούν να κάνουν καλύτερο ραδιόφωνο, τουλάχιστον εγώ ξέρω πολλούς. Αλλά δεν τους αφήνουν οι έρευνες, τα τάργκετ γκρουπ, τα μοντέλα ραδιοφώνου που συλλαμβάνουν διάφοροι και που αγνοούν κάτι πολύ βασικό: ότι η σχέση στο ραδιόφωνο αυτού που μιλάει και αυτού που ακούει, γίνεται προσωπική, δεν μπαίνει σε ένα «master plan».
Η ευθύνη, από την άλλη, των ακροατών, όπως και των αναγνωστών και των τηλεθεατών, είναι ότι παίρνουν αυτό που διαλέγουν. Σήμερα που η επικοινωνία και η ενημέρωση έχουν αλλάξει ριζικά με το Ιντερνετ, ο καθένας μπορεί να γράφει, να ανεβάζει μουσικές, να αρθρογραφεί σε ένα σάιτ, να είναι παραγωγός σε ένα web radio. Αρα, πρέπει να έχεις κάτι άλλο να του πεις, που να τον καλύπτει ποιοτικά, αισθητικά, για να σε διαλέξει σαν ραδιοφωνική επιλογή.
Πάντως, είτε είσαι μανιακός του Ιντερνετ, είτε κάποιος που έχει μείνει στο τραντζιστοράκι, που λέει ο λόγος, το ραδιόφωνο θα είναι πάντα «παρέα», και όχι ένα «σχέδιο επί χάρτου», που αγνοεί τους δύο βασικούς παίκτες: τον πομπό και τον δέκτη. Όπως γίνεται και στη ζωή, δεν υπάρχει συνταγή
«Ούτε νωρίς, ούτε αργά, 8 με 9», ΝΕΤ 105,8 - Δευτέρα έως Παρασκευή, 8-9 μ.μ.
