Ακολουθήστε μας στο Google news
Τα περισσότερα τα έχουμε ξαναπεί νομίζω, αλλά είναι προφανές ότι ήρθαν και πάλι στην επικαιρότητα. Οι 2.000 οπαδοί του Παναθηναϊκού που μαζεύτηκαν έξω από το Ραδιομέγαρο (ωραία έννοια, επιβλητική!) της ΕΡΤ για να «κράξουν» τους υπεύθυνους εκείνους, που, όταν ο Κατσουράνης καλύπτονταν, αυτοί έβλεπαν την ταινία της βραδιάς σε Nova HD και περί άλλων τύρβαζαν, μου θύμισαν τις ηρωικές εποχές που οι σύντροφοι παοκτσήδες έκαναν ντου στα στούντιο της ΕΤ3 για να κυνηγήσουνε τον ούτως ή άλλως γραφικό Θωμαϊδη της Δίκης Της Δευτέρας ή ακόμη και το περιβόητο ρεπορτάζ του Γιώργου Μίνου από την κατάληψη της Θύρας 4 στα γραφεία της ΠΑΕ για να φύγουν οι Γούμενος- Παγώνης, με δίμετρους άσβερκους από πάνω του σε θέση μάχης! Στιγμές απόλυτα ενδεικτικές περί του ότι στην Ελλάδα δεν είμαστε οπαδοί για να βλέπουμε ποδόσφαιρο, αλλά για διάφορους άλλους λόγους.
Στη Θεσσαλονίκη δεν τίθεται πλέον σχεδόν κανένα ζήτημα περί αυτού. Μετά από κάποια χρόνια (δήθεν) αμφιταλάντευσης το αθλητικό (δηλαδή ποδοσφαιρικό...., τα άλλα αθλήματα έχουν ελάχιστη προβολή πλέον) ραδιόφωνο έχει αφεθεί σχεδόν ολοκληρωτικά στα χέρια των οπαδών. Υπάρχουν κάποιες ελάχιστες ενημερωτικές εκπομπές γενικού και κάπως αντικειμενικού περιεχομένου, οι ώρες όμως γεμίζουν κύρια με οπαδικές εκπομπές. Που είτε το παραδέχονται ότι είναι οπαδικές, είτε όχι , ελάχιστες διαφορές διακρίνει κανείς. Ο φανατισμός είναι το πρώτο και το τελευταίο μέλημα.
Ακούς έτσι σε prime time τους τύπους εκείνους που όταν πήγαινες στο γήπεδο έρχονταν απειλητικά κατά πάνω σου φωνάζοντας και βρίζοντας, εσένα τον συνοπαδό τους, επειδή κατά την άποψη τους δεν ήσουν τόσο «εκδηλωτικός» όσο έπρεπε. Ακούς για ώρες ολόκληρες, ελπίζοντας ότι στο τέλος θα υπάρξει μία σωστά ολοκληρωμένη φράση, μία άποψη που να είναι όντως άποψη ή κάτι παρόμοιο σε όλα αυτά τέλος πάντων. Μάταια βέβαια....
Δεν έχω τίποτε με όλα αυτά και ιδίως κατά των οπαδών. Άλλωστε και ο ίδιος πρώτα οπαδός δηλώνω. Ήταν φυσικό και επόμενο βέβαια το να φτάσουμε εδώ. Δεν είναι δυνατόν 5-6 σταθμοί να μιλάνε 24 ώρες τη μέρα (στην κυριολεξία...) για ποδόσφαιρο, λέγοντας ουσιαστικά πράγματα. Ειδικά στην Ελλάδα, που δεν υπάρχει και ουσιαστικό ποδόσφαιρο. Το καφριλίκι, το οπαδιλίκι, τα συνθήματα και ο χοντροκομμένος χαβαλές ήταν θέμα χρόνου να πάρουν τα ηνία. Οι παραδοσιακοί δημοσιογράφοι παραμερίστηκαν. Βγαίνουν πλέον αραιά και που για το ρεπορτάζ των ομάδων και ελάχιστοι ασχολούνται μαζί τους. Το prime time ανήκει στους βαμμένους οπαδούς ή σε αυτούς που το παίζουν και καλά «άβαφοι», αλλά δεν τους βγαίνει με τίποτε. Αρκετοί «δημοσιογράφοι» μάλιστα φρόντισαν να βαφτούν και αυτοί με συνοπτικές διαδικασίες, διότι κατάλαβαν πως η πίτα έχει περιοριστεί για τα καλά και πώς κομμάτι τρώει όποιος είναι δηλωμένων φρονημάτων.
Κάπως έτσι οι μέρες που ο αείμνηστος Θόδωρος Παρασίδης, έδινε συνταγές για γαύρο στο τηγάνι, τη μέρα που ανέβαινε στην Τούμπα ο Ολυμπιακός για ντέρμπι με τον ΠΑΟΚ, φαντάζουν ήδη υπερβολικά αθώες....
Διάβασα τα όσα είπε σε πρόσφατη συνέντευξη του ο Φοίβος Δεληβοριάς περί τους πώς «υποχρεώθηκε» από την προηγούμενη εταιρεία του (τη Sony δηλαδή) να γράψει το «Θέλω να σε ξεπεράσω», ένα παρά ταύτα καλό τραγούδι, εμφανώς όμως πιο «πιασάρικο» από τα υπόλοιπα του. Εν ολίγοις τον κλείσανε τον άνθρωπο σε ένα δωμάτιο και με «το πιστόλι στον κρόταφο» (καλά αυτό το προσθέτω εγώ, δεν είχανε δα και τον Phil Spector στην ελληνική Sony...), τον έβαλαν να γράψει ένα σουξέ για να «κυλήσει» ο δίσκος, που κατά τα άλλα τους φάνηκε πολύ στριφνός και εσωτερικός.
Και αυτά δεν συνέβαιναν μόνο εντός συνόρων ασφαλώς. Πολλές τέτοιες ιστορίες έχουμε διαβάσει ακόμη και για τα μεγαλύτερα ονόματα του εξωτερικού. Ο θρύλος του «δύσκολου δεύτερου δίσκου» παρά τα όσα γράφονται συχνά οφείλεται περισσότερο στη μανία των εταιρειών να «πάρουνε» προϊόν πανομοιότυπο με αυτό που μοσχοπούλησε την πρώτη φορά, παρά στη δήθεν πρόωρη υστέρηση της έμπνευσης των δημιουργών. Ουκ ολίγοι είναι αυτοί που έχουν λάβει πακέτο πίσω ό,τι στείλανε ηχογραφημένο με την προσταγή να στρωθούν και να γράψουν/ ηχογραφήσουν κάτι άλλο μην τους πάρει και τους σηκώσει.
Τα μεγάλα γκρουπ και όσοι γενικά είχαν την δυνατότητα φρόντισαν και εξασφάλισαν συμβόλαια που υποχρέωναν την εταιρεία να κυκλοφορεί οτιδήποτε ηχογραφούσαν. Χωρίς να καταλήγουν και δια αυτής της μεθόδου στα καλύτερα αποτελέσματα, εξασφαλίζοντας όμως πάντως την καλλιτεχνική τους ελευθερία. Τέτοια συμβόλαια πλέον σπάνια θα συναντήσεις, όπως και σπάνια (δηλαδή ποτέ) θα συναντήσεις και γενναίες προκαταβολές έναντι μελλοντικών ηχογραφημάτων. Οι τελευταίοι που πέτυχαν σε όλες του τις διαστάσεις κάτι τέτοιο και έμειναν ήσυχοι και χωρίς άγχος για καμιά εικοσαριά χρόνια ήταν νομίζω οι R.E.M.
Η αλήθεια είναι κάπου στη μέση ως συνήθως. Οι δισκογραφικές δεν υπήρξαν η μάστιγα και ο τύραννος της μουσικής, όπως όψιμα οι περισσότεροι σπεύδουν να ισχυριστούν. Ενίοτε έπαιξαν και αυτό το ρόλο, όχι όμως μόνον αυτό. Σε κάποια φάση που το πράγμα ξέφυγε (κάπου εκεί στη δεκαετία του 70 σε Ευρώπη και Αμερική, λίγο αργότερα σε εμάς ως συνήθως όπως δείχνει και το παράδειγμα του Δεληβοριά), οι ινστρούχτορες των δισκογραφικών υπήρξαν όντως οι βασικοί υπεύθυνοι για ταλέντα που κάηκαν και για σημαντικά ονόματα που κυκλοφόρησαν ακατάληπτες σαχλαμάρες. Γνωστή παραμένει η ιστορία με τον Jeff Buckley που μετά το πρώτο του άλμπουμ «έσπευσαν» να τον βάλουν να ακούσει τα «σωστά πράγματα» για να μπορέσει να εξελιχθεί. Και γνωστή παραμένει η αμφίβολη ποιότητα των μετέπειτα ηχογραφήσεών του, που έστω και μισοτελειωμένες έδειχναν ότι το παιδί-θαύμα του Grace βρίσκονταν μάλλον σε σύγχυση.
Ξεκίνησαν (ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ) , εκτός των άλλων και οι ζωντανές εκπομπές στο Γ Πρόγραμμα! Καιρός ήταν, διότι με αυτά και με αυτά όταν άκουγες Τρίτο ξέχναγες την κατάσταση στην οποία είχε περιέλθει η χώρα και μέσα από τα σχόλια του Μιχαηλίδη ας πούμε, που περιέχουν και μία δόση επικαιρότητας, νόμιζες ότι είμαστε ακόμη σε μία φάση που έχουμε μεν κάποια προβληματάκια, αλλά μάλλον θα τα ξεπεράσουμε. Περισσότερο χαίρομαι προσωπικά για την ζωντανή επιστροφή του Γιώργου Φλωράκη, που όπως έχω γράψει και παλιότερα, είναι από τους μετρημένους στα δάχτυλα που έχουν άποψη και γνώση γύρω και από τον «σύγχρονο κλασσικό» ήχο και μερικές φορές πιάνει και ασχολείται με συνθέτες που πραγματικά μένεις άφωνος ακούγοντας τους στο ραδιόφωνο και μάλιστα σε πρωινή ζώνη, έστω και του Τρίτου. Αντιπαρέρχομαι ως παρένθεση το σημερινό αφιέρωμα στον Μπαχ, που μας φλόμωσε στο τσέμπαλο («Όχι άλλο τσέμπαλο», θα ήταν ο κατάλληλος τίτλος διαμαρτυρίας σε blog κατά του συντηρητισμού του Τρίτου!), δηλαδή στο Roland D50 της μπαρόκ εποχής, και περιμένω τα γνωστά τολμηρά περάσματα παρακάτω. Τα αφιερώματα του Δεύτερου Προγράμματος στους Iron Maiden δεν τα πρόλαβα, αλλά δεν το θεωρώ δα και κάτι σημαντικό. Επειδή δηλαδή τόσα χρόνια ήταν κολλημένα τα πράγματα στην μία πλευρά, πρέπει σώνει και καλά να αντιμετωπίσουμε το αφιέρωμα σε ένα ροκ συγκρότημα που τρώει από τα έτοιμα εικοσαετίας ως κάτι το πρωτοποριακό; Ήμαρτον, Ο Ατλαντίς 105,2 κάθε μέρα αφιέρωμα Iron Maiden είχε.
Radio Partizani #52
22 Φεβρουαρίου 2011Σισέ, Sony και Τσέμπαλο (επιτέλους ραδιοφωνικές ιστορίες στο e-tetRadio δηλαδή...)ΣΙΣΕ...
Τα περισσότερα τα έχουμε ξαναπεί νομίζω, αλλά είναι προφανές ότι ήρθαν και πάλι στην επικαιρότητα. Οι 2.000 οπαδοί του Παναθηναϊκού που μαζεύτηκαν έξω από το Ραδιομέγαρο (ωραία έννοια, επιβλητική!) της ΕΡΤ για να «κράξουν» τους υπεύθυνους εκείνους, που, όταν ο Κατσουράνης καλύπτονταν, αυτοί έβλεπαν την ταινία της βραδιάς σε Nova HD και περί άλλων τύρβαζαν, μου θύμισαν τις ηρωικές εποχές που οι σύντροφοι παοκτσήδες έκαναν ντου στα στούντιο της ΕΤ3 για να κυνηγήσουνε τον ούτως ή άλλως γραφικό Θωμαϊδη της Δίκης Της Δευτέρας ή ακόμη και το περιβόητο ρεπορτάζ του Γιώργου Μίνου από την κατάληψη της Θύρας 4 στα γραφεία της ΠΑΕ για να φύγουν οι Γούμενος- Παγώνης, με δίμετρους άσβερκους από πάνω του σε θέση μάχης! Στιγμές απόλυτα ενδεικτικές περί του ότι στην Ελλάδα δεν είμαστε οπαδοί για να βλέπουμε ποδόσφαιρο, αλλά για διάφορους άλλους λόγους.
Στη Θεσσαλονίκη δεν τίθεται πλέον σχεδόν κανένα ζήτημα περί αυτού. Μετά από κάποια χρόνια (δήθεν) αμφιταλάντευσης το αθλητικό (δηλαδή ποδοσφαιρικό...., τα άλλα αθλήματα έχουν ελάχιστη προβολή πλέον) ραδιόφωνο έχει αφεθεί σχεδόν ολοκληρωτικά στα χέρια των οπαδών. Υπάρχουν κάποιες ελάχιστες ενημερωτικές εκπομπές γενικού και κάπως αντικειμενικού περιεχομένου, οι ώρες όμως γεμίζουν κύρια με οπαδικές εκπομπές. Που είτε το παραδέχονται ότι είναι οπαδικές, είτε όχι , ελάχιστες διαφορές διακρίνει κανείς. Ο φανατισμός είναι το πρώτο και το τελευταίο μέλημα.Ακούς έτσι σε prime time τους τύπους εκείνους που όταν πήγαινες στο γήπεδο έρχονταν απειλητικά κατά πάνω σου φωνάζοντας και βρίζοντας, εσένα τον συνοπαδό τους, επειδή κατά την άποψη τους δεν ήσουν τόσο «εκδηλωτικός» όσο έπρεπε. Ακούς για ώρες ολόκληρες, ελπίζοντας ότι στο τέλος θα υπάρξει μία σωστά ολοκληρωμένη φράση, μία άποψη που να είναι όντως άποψη ή κάτι παρόμοιο σε όλα αυτά τέλος πάντων. Μάταια βέβαια....
Δεν έχω τίποτε με όλα αυτά και ιδίως κατά των οπαδών. Άλλωστε και ο ίδιος πρώτα οπαδός δηλώνω. Ήταν φυσικό και επόμενο βέβαια το να φτάσουμε εδώ. Δεν είναι δυνατόν 5-6 σταθμοί να μιλάνε 24 ώρες τη μέρα (στην κυριολεξία...) για ποδόσφαιρο, λέγοντας ουσιαστικά πράγματα. Ειδικά στην Ελλάδα, που δεν υπάρχει και ουσιαστικό ποδόσφαιρο. Το καφριλίκι, το οπαδιλίκι, τα συνθήματα και ο χοντροκομμένος χαβαλές ήταν θέμα χρόνου να πάρουν τα ηνία. Οι παραδοσιακοί δημοσιογράφοι παραμερίστηκαν. Βγαίνουν πλέον αραιά και που για το ρεπορτάζ των ομάδων και ελάχιστοι ασχολούνται μαζί τους. Το prime time ανήκει στους βαμμένους οπαδούς ή σε αυτούς που το παίζουν και καλά «άβαφοι», αλλά δεν τους βγαίνει με τίποτε. Αρκετοί «δημοσιογράφοι» μάλιστα φρόντισαν να βαφτούν και αυτοί με συνοπτικές διαδικασίες, διότι κατάλαβαν πως η πίτα έχει περιοριστεί για τα καλά και πώς κομμάτι τρώει όποιος είναι δηλωμένων φρονημάτων. Κάπως έτσι οι μέρες που ο αείμνηστος Θόδωρος Παρασίδης, έδινε συνταγές για γαύρο στο τηγάνι, τη μέρα που ανέβαινε στην Τούμπα ο Ολυμπιακός για ντέρμπι με τον ΠΑΟΚ, φαντάζουν ήδη υπερβολικά αθώες....
SONY....
Διάβασα τα όσα είπε σε πρόσφατη συνέντευξη του ο Φοίβος Δεληβοριάς περί τους πώς «υποχρεώθηκε» από την προηγούμενη εταιρεία του (τη Sony δηλαδή) να γράψει το «Θέλω να σε ξεπεράσω», ένα παρά ταύτα καλό τραγούδι, εμφανώς όμως πιο «πιασάρικο» από τα υπόλοιπα του. Εν ολίγοις τον κλείσανε τον άνθρωπο σε ένα δωμάτιο και με «το πιστόλι στον κρόταφο» (καλά αυτό το προσθέτω εγώ, δεν είχανε δα και τον Phil Spector στην ελληνική Sony...), τον έβαλαν να γράψει ένα σουξέ για να «κυλήσει» ο δίσκος, που κατά τα άλλα τους φάνηκε πολύ στριφνός και εσωτερικός. Και αυτά δεν συνέβαιναν μόνο εντός συνόρων ασφαλώς. Πολλές τέτοιες ιστορίες έχουμε διαβάσει ακόμη και για τα μεγαλύτερα ονόματα του εξωτερικού. Ο θρύλος του «δύσκολου δεύτερου δίσκου» παρά τα όσα γράφονται συχνά οφείλεται περισσότερο στη μανία των εταιρειών να «πάρουνε» προϊόν πανομοιότυπο με αυτό που μοσχοπούλησε την πρώτη φορά, παρά στη δήθεν πρόωρη υστέρηση της έμπνευσης των δημιουργών. Ουκ ολίγοι είναι αυτοί που έχουν λάβει πακέτο πίσω ό,τι στείλανε ηχογραφημένο με την προσταγή να στρωθούν και να γράψουν/ ηχογραφήσουν κάτι άλλο μην τους πάρει και τους σηκώσει.
Τα μεγάλα γκρουπ και όσοι γενικά είχαν την δυνατότητα φρόντισαν και εξασφάλισαν συμβόλαια που υποχρέωναν την εταιρεία να κυκλοφορεί οτιδήποτε ηχογραφούσαν. Χωρίς να καταλήγουν και δια αυτής της μεθόδου στα καλύτερα αποτελέσματα, εξασφαλίζοντας όμως πάντως την καλλιτεχνική τους ελευθερία. Τέτοια συμβόλαια πλέον σπάνια θα συναντήσεις, όπως και σπάνια (δηλαδή ποτέ) θα συναντήσεις και γενναίες προκαταβολές έναντι μελλοντικών ηχογραφημάτων. Οι τελευταίοι που πέτυχαν σε όλες του τις διαστάσεις κάτι τέτοιο και έμειναν ήσυχοι και χωρίς άγχος για καμιά εικοσαριά χρόνια ήταν νομίζω οι R.E.M. Η αλήθεια είναι κάπου στη μέση ως συνήθως. Οι δισκογραφικές δεν υπήρξαν η μάστιγα και ο τύραννος της μουσικής, όπως όψιμα οι περισσότεροι σπεύδουν να ισχυριστούν. Ενίοτε έπαιξαν και αυτό το ρόλο, όχι όμως μόνον αυτό. Σε κάποια φάση που το πράγμα ξέφυγε (κάπου εκεί στη δεκαετία του 70 σε Ευρώπη και Αμερική, λίγο αργότερα σε εμάς ως συνήθως όπως δείχνει και το παράδειγμα του Δεληβοριά), οι ινστρούχτορες των δισκογραφικών υπήρξαν όντως οι βασικοί υπεύθυνοι για ταλέντα που κάηκαν και για σημαντικά ονόματα που κυκλοφόρησαν ακατάληπτες σαχλαμάρες. Γνωστή παραμένει η ιστορία με τον Jeff Buckley που μετά το πρώτο του άλμπουμ «έσπευσαν» να τον βάλουν να ακούσει τα «σωστά πράγματα» για να μπορέσει να εξελιχθεί. Και γνωστή παραμένει η αμφίβολη ποιότητα των μετέπειτα ηχογραφήσεών του, που έστω και μισοτελειωμένες έδειχναν ότι το παιδί-θαύμα του Grace βρίσκονταν μάλλον σε σύγχυση. TΣΕΜΠΑΛΟ (ΟΧΙ ΑΛΛΟ....)
Ξεκίνησαν (ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ) , εκτός των άλλων και οι ζωντανές εκπομπές στο Γ Πρόγραμμα! Καιρός ήταν, διότι με αυτά και με αυτά όταν άκουγες Τρίτο ξέχναγες την κατάσταση στην οποία είχε περιέλθει η χώρα και μέσα από τα σχόλια του Μιχαηλίδη ας πούμε, που περιέχουν και μία δόση επικαιρότητας, νόμιζες ότι είμαστε ακόμη σε μία φάση που έχουμε μεν κάποια προβληματάκια, αλλά μάλλον θα τα ξεπεράσουμε. Περισσότερο χαίρομαι προσωπικά για την ζωντανή επιστροφή του Γιώργου Φλωράκη, που όπως έχω γράψει και παλιότερα, είναι από τους μετρημένους στα δάχτυλα που έχουν άποψη και γνώση γύρω και από τον «σύγχρονο κλασσικό» ήχο και μερικές φορές πιάνει και ασχολείται με συνθέτες που πραγματικά μένεις άφωνος ακούγοντας τους στο ραδιόφωνο και μάλιστα σε πρωινή ζώνη, έστω και του Τρίτου. Αντιπαρέρχομαι ως παρένθεση το σημερινό αφιέρωμα στον Μπαχ, που μας φλόμωσε στο τσέμπαλο («Όχι άλλο τσέμπαλο», θα ήταν ο κατάλληλος τίτλος διαμαρτυρίας σε blog κατά του συντηρητισμού του Τρίτου!), δηλαδή στο Roland D50 της μπαρόκ εποχής, και περιμένω τα γνωστά τολμηρά περάσματα παρακάτω. Τα αφιερώματα του Δεύτερου Προγράμματος στους Iron Maiden δεν τα πρόλαβα, αλλά δεν το θεωρώ δα και κάτι σημαντικό. Επειδή δηλαδή τόσα χρόνια ήταν κολλημένα τα πράγματα στην μία πλευρά, πρέπει σώνει και καλά να αντιμετωπίσουμε το αφιέρωμα σε ένα ροκ συγκρότημα που τρώει από τα έτοιμα εικοσαετίας ως κάτι το πρωτοποριακό; Ήμαρτον, Ο Ατλαντίς 105,2 κάθε μέρα αφιέρωμα Iron Maiden είχε.Η στήλη επέστρεψε μετά από πολύ καιρό απουσίας και κατόπιν σιωπηλής διαμαρτυρίας για την μανία του Δημήτρη Κανελλόπουλου να μετατρέψει το site σε (παρα) πολιτικό portal. Τώρα που τον συνεφέραμε από το σύνδρομο της Κερατέας ήρθαμε στα ίσα μας.
