Ακολουθήστε μας στο Google news
Το περασμένο Σάββατο έχασα ξαφνικά έναν πολύ δικό μου άνθρωπο. Σαν «δεύτερή μητέρα» την είχα. Έσπασα την πόρτα του σπιτιού της, μπήκα, τη βρήκα μωβ, στο πάτωμα. Δευτέρα η κηδεία. Τετάρτη η γέννηση της κόρης μου. Δέθηκα την πράσινη ποδιά που μου έδωσε ο νοσοκόμος, φόρεσα σακουλάκια στα παπούτσια, μπήκα στην αίθουσα τοκετών. Από τα ανοιχτά πόδια της γυναίκας μου είδα το κεφάλι να βγαίνει. Μωβ, στον αέρα. Το τέλος και η αρχή στην ίδια βδομάδα, με το ίδιο χρώμα. Το μωβ του θανάτου. Κι ύστερα, το μωβ της γέννας. Από το «δεν υπάρχει Θεός» πέρασα στο «όλα πήγαν καλά, δόξα τω Θεώ». Τα είπα και τα δύο. Τα εννοούσα και τα δύο. Με οργή και ανακούφιση. Όχι, δεν μίκρυνε η λύπη μου από την ευτυχία. Όχι, δεν κηλιδώθηκε η χαρά μου από το πένθος. Τελικά, αυτά τα δύο δεν συγκοινωνούν. Δεν γεμίζεις το ένα αδειάζοντας το άλλο. Πηγαίνω τώρα στη ζωή κουβαλώντας δύο βαριά βουνά στο ίδιο σώμα. Μια τεράστια χαρά και μία τεράστια λύπη.
Υ.Γ.: Την ώρα του πόνου πένθησα με τη φράση «Πώς περνούν οι άνθρωποι / μ ένα γεια σου οι άνθρωποι». Μεγάλη Λίνα. Την ώρα της χαράς δεν χρειάστηκα κανένα στίχο.
Ζωή και θάνατος...
25 Φεβρουαρίου 2011Έχω πάει πολλές φορές τραγούδια μου από τη ζωή στο θάνατο και πάλι πίσω. Αν χάσεις γονιό νωρίς, βίαια, το μαθαίνεις το δρομολόγιο. Προσπάθησα συχνά να κάνω τη θλίψη πανηγύρι, γιορτή ή πάρτι. Αγνοούσα όμως κάτι βασικό μέχρι τώρα. Νόμιζα ότι η χαρά και η λύπη είναι οι δύο άκρες μιας κλεψύδρας. Όταν γεμίζει η μία αδειάζει η άλλη.Το περασμένο Σάββατο έχασα ξαφνικά έναν πολύ δικό μου άνθρωπο. Σαν «δεύτερή μητέρα» την είχα. Έσπασα την πόρτα του σπιτιού της, μπήκα, τη βρήκα μωβ, στο πάτωμα. Δευτέρα η κηδεία. Τετάρτη η γέννηση της κόρης μου. Δέθηκα την πράσινη ποδιά που μου έδωσε ο νοσοκόμος, φόρεσα σακουλάκια στα παπούτσια, μπήκα στην αίθουσα τοκετών. Από τα ανοιχτά πόδια της γυναίκας μου είδα το κεφάλι να βγαίνει. Μωβ, στον αέρα. Το τέλος και η αρχή στην ίδια βδομάδα, με το ίδιο χρώμα. Το μωβ του θανάτου. Κι ύστερα, το μωβ της γέννας. Από το «δεν υπάρχει Θεός» πέρασα στο «όλα πήγαν καλά, δόξα τω Θεώ». Τα είπα και τα δύο. Τα εννοούσα και τα δύο. Με οργή και ανακούφιση. Όχι, δεν μίκρυνε η λύπη μου από την ευτυχία. Όχι, δεν κηλιδώθηκε η χαρά μου από το πένθος. Τελικά, αυτά τα δύο δεν συγκοινωνούν. Δεν γεμίζεις το ένα αδειάζοντας το άλλο. Πηγαίνω τώρα στη ζωή κουβαλώντας δύο βαριά βουνά στο ίδιο σώμα. Μια τεράστια χαρά και μία τεράστια λύπη. Υ.Γ.: Την ώρα του πόνου πένθησα με τη φράση «Πώς περνούν οι άνθρωποι / μ ένα γεια σου οι άνθρωποι». Μεγάλη Λίνα. Την ώρα της χαράς δεν χρειάστηκα κανένα στίχο.
