Ακολουθήστε μας στο Google news
Υπήρχε βεβαίως η εκπομπή του Γιάννη Πετρίδη στην τότε ΕΡΑ, αλλά μέχρι εκεί και μη παρέκει: η ιδιωτική ραδιοφωνία ήταν ακόμη παράνομη, η ιδιωτική τηλεόραση βρισκόταν στα σπάργανα και πάντως περί άλλα ετύρβαζε, οι εφημερίδες δεν έγραφαν το παραμικρό.
Τις Παρασκευές τρέχαμε να προλάβουμε το θρυλικό "Μουσικόραμα" με το Γιώργο Γκούτη και τη φράντζα του. Οταν επιχειρούσε αφιερώματα στο σκληρό ροκ, έβαζε Foreigner και Journey...
Yπήρχε, βεβαίως, το Ποπ & Ροκ. Ήταν τότε στις δόξες του και είχε μόνιμη θέση στα συμπράγκαλα με τα οποία ξεκινούσα για την οδό Σόλωνος και τις πέριξ της Νομικής καφετέριες. Από τα τραπεζάκια του θρυλικού Rue de Marseille -που νομίζω ότι υπάρχει ίδιο κι απαράλλαχτο μέχρι σήμερα- πρέπει να πέρασαν όλα τα τεύχη του περιοδικού μεταξύ 1984-87. Τα ξένα περιοδικά παραήταν δυσεύρετα. Και ακριβά.
Μια στο τόσο, όμως, άξιζε το έξοδο και το δρομολόγιο μέχρι τα μεγάλα περίπτερα του Συντάγματος. Τους τίτλους τους γνώριζα μέσα από τις σελίδες του Ποπ & Ροκ καλή ώρα ή από σκόρπιες αναφορές του Πετρίδη. Melody Maker. New Musical Express. Rolling Stone.
Kαι, ακόμα πιο σπάνια, Billboard.
Είχε, θυμάμαι, πολύχρωμη όψη και παράξενο σχήμα. Και όνομα βαρύ σαν ιστορία. Τα charts του αποτελούσαν ήδη σημείο αναφοράς και, απ' όσο θυμάμαι, αναδημοσιεύονταν στο Ποπ & Ροκ, όπως και οι λίστες με τα Καλύτερα στο τέλος της χρονιάς.
Διάβαζα με προσοχή και αναρωτιόμουν τι διάβολο είναι αυτοί οι J.Geils Band που χαλάνε κόσμο στην Αμερική. Ή οι REO Speedwagon, που όπως διαβάσατε εδώ αντέχουν ακόμα.
Μολονότι βρέθηκα γρήγορα στην άλλη πλευρά των επάλξεων (στη μακαρίτισσα πια Απογευματινή, το 1987), το τελευταίο πράγμα που περνούσε από το μυαλό μου ήταν ότι θα έβλεπα 2,5 δεκαετίες αργότερα τη δική μου υπογραφή στο Billboard.
Όχι βέβαια στο αμερικανικό, το ορίτζιναλ, αλλά στο ελληνικό, ηλεκτρονικό του αδελφάκι, που άνοιξε τις πύλες του την περασμένη εβδομάδα. Εάν εδώ μοιράζομαι μαζί σας "Φλούδες Πορτοκάλι", εκεί κερνάω Σφηνάκια
Κοπιάστε να τα πούμε, αφού πρώτα περάσετε από το γραφείο του Γιάννη Πετρίδη για να υποβάλετε τα σέβη σας. Ο κοινός παρονομαστής του μουσικού Τύπου στην Ελλάδα παραμένει αναλλοίωτος, όσες δεκαετίες και αν περάσουν.
Υπήρχε βεβαίως η εκπομπή του Γιάννη Πετρίδη στην τότε ΕΡΑ
22 Μαρτίου 2011Στη δεκαετία του '80, όταν ο ταπεινός σας ανταποκριτής έλιωνε τα παντελόνια του στα θρανία του Λυκείου και -όποτε τον έφερνε ο δρόμος- του Πανεπιστημίου, ήταν δύσκολο να παρακολουθήσει κάποιος τις εξελίξεις στο μουσικό στερέωμα.Υπήρχε βεβαίως η εκπομπή του Γιάννη Πετρίδη στην τότε ΕΡΑ, αλλά μέχρι εκεί και μη παρέκει: η ιδιωτική ραδιοφωνία ήταν ακόμη παράνομη, η ιδιωτική τηλεόραση βρισκόταν στα σπάργανα και πάντως περί άλλα ετύρβαζε, οι εφημερίδες δεν έγραφαν το παραμικρό.
Τις Παρασκευές τρέχαμε να προλάβουμε το θρυλικό "Μουσικόραμα" με το Γιώργο Γκούτη και τη φράντζα του. Οταν επιχειρούσε αφιερώματα στο σκληρό ροκ, έβαζε Foreigner και Journey...
Yπήρχε, βεβαίως, το Ποπ & Ροκ. Ήταν τότε στις δόξες του και είχε μόνιμη θέση στα συμπράγκαλα με τα οποία ξεκινούσα για την οδό Σόλωνος και τις πέριξ της Νομικής καφετέριες. Από τα τραπεζάκια του θρυλικού Rue de Marseille -που νομίζω ότι υπάρχει ίδιο κι απαράλλαχτο μέχρι σήμερα- πρέπει να πέρασαν όλα τα τεύχη του περιοδικού μεταξύ 1984-87. Τα ξένα περιοδικά παραήταν δυσεύρετα. Και ακριβά.Μια στο τόσο, όμως, άξιζε το έξοδο και το δρομολόγιο μέχρι τα μεγάλα περίπτερα του Συντάγματος. Τους τίτλους τους γνώριζα μέσα από τις σελίδες του Ποπ & Ροκ καλή ώρα ή από σκόρπιες αναφορές του Πετρίδη. Melody Maker. New Musical Express. Rolling Stone.
Kαι, ακόμα πιο σπάνια, Billboard.
Είχε, θυμάμαι, πολύχρωμη όψη και παράξενο σχήμα. Και όνομα βαρύ σαν ιστορία. Τα charts του αποτελούσαν ήδη σημείο αναφοράς και, απ' όσο θυμάμαι, αναδημοσιεύονταν στο Ποπ & Ροκ, όπως και οι λίστες με τα Καλύτερα στο τέλος της χρονιάς.
Διάβαζα με προσοχή και αναρωτιόμουν τι διάβολο είναι αυτοί οι J.Geils Band που χαλάνε κόσμο στην Αμερική. Ή οι REO Speedwagon, που όπως διαβάσατε εδώ αντέχουν ακόμα.
Μολονότι βρέθηκα γρήγορα στην άλλη πλευρά των επάλξεων (στη μακαρίτισσα πια Απογευματινή, το 1987), το τελευταίο πράγμα που περνούσε από το μυαλό μου ήταν ότι θα έβλεπα 2,5 δεκαετίες αργότερα τη δική μου υπογραφή στο Billboard.Όχι βέβαια στο αμερικανικό, το ορίτζιναλ, αλλά στο ελληνικό, ηλεκτρονικό του αδελφάκι, που άνοιξε τις πύλες του την περασμένη εβδομάδα. Εάν εδώ μοιράζομαι μαζί σας "Φλούδες Πορτοκάλι", εκεί κερνάω Σφηνάκια
Κοπιάστε να τα πούμε, αφού πρώτα περάσετε από το γραφείο του Γιάννη Πετρίδη για να υποβάλετε τα σέβη σας. Ο κοινός παρονομαστής του μουσικού Τύπου στην Ελλάδα παραμένει αναλλοίωτος, όσες δεκαετίες και αν περάσουν.
