ΩΣ ΦΑΝ ΤΩΝ ΣΥΝΑΥΛΙΩΝ

Φλούδες Πορτοκάλι

19 Απριλίου 2011Στις περισσότερες συναυλίες, πηγαίνω ντυμένος με τη στολή του "φαν", που λεν' και στο χωριό μου. Γνωρίζω πρόσωπα και πράγματα σχετικά με τον καλλιτέχνη, περιμένω συγκεκριμένα τραγούδια, βάζω σημάδι πότε είναι η κατάλληλη στιγμή για εξόρμηση στο μπαρ ή στις τουαλέτες, αλαλάζω όταν ακούγονται τα αγαπημένα μου κομμάτια.
Και βέβαια αγοράζω εισιτήριο νωρίς νωρίς. Σχεδόν ποτέ δεν έχει τύχει να χάσω μία "άχαστη" συναυλία στην Αθήνα. Θα πρέπει να συμβούν συνταρακτικά γεγονότα για να μου αλλάξουν το σχέδιο. Σε αυτά σπανίως συμπεριλαμβάνονται επαγγελματικές υποχρεώσεις.

Υπάρχουν και συναυλίες στις οποίες πηγαίνω επειδή "έτσι πρέπει". Όταν ακούς ότι έρχεται στην Ελλάδα μια μπάντα του διαμετρήματος των Muse ή των Prodigy ή των U2, οφείλεις να πας (εσύ ο "φαν" της ροκ μουσικής) είτε είναι του γούστου σου είτε όχι. Ειδάλλως δεν έχεις δικαίωμα να γκρινιάζεις, ότι "δεν φέρνουν μεγάλα ονόματα" ή ότι "έχουμε πήξει στους Scorpions και στο Moby". Κάπως έτσι με έφερε ο δρόμος στους Nine Inch Nails, στους Pixies, στους Primal Scream.

Και στους Twilight Singers.

Μου άρεσε αρκετά το Powder Burns του 2006, όπως και το πρόσφατο Dynamite Steps. Oχι τόσο ώστε να εντάξω τον Greg Dulli στο πάνθεον των αγαπημένων μου καλλιτεχνών. Ούτε η συνεργασία του με το Mark Lanegan (τον άλλο great survivor αυτής της γενιάς) με άφησε άφωνο. Για τους Afghan Whigs δεν γνωρίζω πολλά.
Πήγα λοιπόν στο "Γκαγκάριν" την περασμένη Παρασκευή επειδή ...έτσι έπρεπε και επειδή είχα γράψει πολλές συναυλιακές απουσίες τις προηγούμενες εβδομάδες. Αυτή τη φορά, έμεινα άλαλος. Από την αρχή ως το τέλος της 80λεπτης παράστασης, σκεφτόμουν ότι ο -ολίγον Έλλην- Dulli αξίζει περισσότερης προσοχής και αναγνώρισης. Είναι αμαρτία να πετάει κάτω από το βεληνεκές των ραντάρ και ακόμα μεγαλύτερη να παίζει μπροστά σε 500 άτομα στην Αθήνα ή οπουδήποτε αλλού.
Εγώ πάντως υποσχέθηκα να τον ξαναδώ στην επόμενη εμφάνισή του στα μέρη μας. Περισσότερα για τη συναυλία της Παρασκευής μπορείτε να διαβάσετε εδώ.