Ακολουθήστε μας στο Google news
Τι είναι για σένα πολιτικό τραγούδι; Τι ορισμό θα έδινες;
Δεν τα πάω καλά με τους ορισμούς. Σε γενικές γραμμές, θα έλεγα ότι είναι ένα τραγούδι που προτάσσει το «εμείς» και λιγότερο το «εγώ».
Ποια η σχέση του πολιτικού τραγουδιού με τα κόμματα και τους διάφορους πολιτικούς σχηματισμούς;
Κόμματα, κατά καιρούς έχουν υιοθετήσει πολιτικά τραγούδια. Σπανιότερα, τραγούδια έχουν γραφτεί κατά παραγγελία για κόμματα. Νομίζω, αυτά είναι τα λιγότερο ενδιαφέροντα.
Πολιτικό τραγούδι σημαίνει στρατευμένη τέχνη; Που σχετίζονται και που διαφοροποιούνται οι δυο όροι;
Η τέχνη είναι πάντα στρατευμένη, ακόμα κι όταν ο ίδιος ο καλλιτέχνης το αγνοεί ή δεν το παραδέχεται. Εννοώ ότι πίσω από κάθε μορφή τέχνης, διαφαίνεται ή κρύβεται πάντα μια ιδεολογική στάση. Το πόσο καλά φαίνεται ή το πόσο καλά κρύβεται, είναι συνήθως ζήτημα ταλέντου.
Τι είναι αυτό που σε ωθεί, σήμερα, να κάνεις μια συναυλία αφιέρωμα στο τραγούδι αυτό; Πότε σου ήρθε η ιδέα και με ποια αφορμή;
Η ιδέα εντός μου δεν είναι καινούργια, απλά σήμερα δεν μπορώ να αντισταθώ στον πειρασμό να μιλήσω για συλλογικότητα.
Το είδος του πολιτικού τραγουδιού ακμάζει ή παρακμάζει στην εποχή μας και για ποιο λόγο πιστεύεις;
Μάλλον σε καλό δρόμο είναι. Ανέκαθεν το τραγούδι που αγαπώ, θαυμάζω και υπηρετώ, άνθισε σε περιόδους κοινωνικών κρίσεων και ανακατατάξεων.
Ποιους δημιουργούς πολιτικού τραγουδιού εντοπίζεις στο παρελθόν και ποιους στο παρόν της ελληνικής μουσικής;
Πολλούς. Τόσο πολλούς που φοβάμαι ότι κάποιους θα αδικήσω. Πρόχειρα και με τυχαία σειρά: Θεοδωράκης, Μαρκόπουλος, Λοίζος, Θάνος Μικρούτσικος, Λεοντής, Ξαρχάκος, Χατζιδάκις, Θηβαίος, Δεληβοριάς, Αγγελάκας, Active Member, Υπόγεια Ρεύματα, Διάφανα Κρίνα, Νικόλας Άσιμος, Σαββόπουλος, Παύλος Σιδηρόπουλος
Υπάρχουν δικά σου τραγούδια που θα κατέτασσες στην κατηγορία του πολιτικού τραγουδιού; Αν ναι, ποια είναι αυτά και τι είναι εκείνο κατά τη γνώμη σου που τα καθιστά πολιτικά;
Δεν έχω ιδέα. Δεν μπορώ να κατατάξω τα τραγούδια μου.
Τι πρόκειται να ακούσουμε στο Badminton;
Μια παράσταση με υλικό από την τηλεόραση και τον κινηματογράφο, μουσικές και
τραγούδια κυρίως με κοινωνικοπολιτικό περιεχόμενο, από τον Χατζιδάκι μέχρι τον Σιδηρόπουλο κι από τον Μικρούτσικο μέχρι την Καραίνδρου.
Στην περίοδο αυτή που διανύουμε, συχνά, ακούγονται διαμαρτυρίες για την απουσία των πνευματικών ανθρώπων. Συμμερίζεσαι αυτή την άποψη; Μέχρι που «οφείλουν» οι πνευματικοί άνθρωποι ενός τόπου να είναι παρόντες;
Δεν ξέρω τι είναι οι πνευματικοί άνθρωποι. Ούτε ποιοι είναι. Αν εννοείς τους καλλιτέχνες, μάλλον πρόκειται για παρανόηση. Οι καλλιτέχνες οφείλουν να στηρίζουν και να παρηγορούν μέσω του έργου τους, όχι μέσω δημόσιων παρεμβάσεων και δηλώσεων. Είναι απείρως πιο σημαντικό ένα σπουδαίο τραγούδι, ένα σπουδαίο ποίημα ή ένας σπουδαίος πίνακας, από μια δήλωση στήριξης ή μια συνέντευξη. Ο ρόλος του καλλιτέχνη κατοικεί μέσα στο έργο του. Με λίγα λόγια, προτιμώ έναν καλλιτέχνη που φτιάχνει σημαντικά πράγματα και κατά τα άλλα σωπαίνει, παρά ένα καλλιτέχνη που διαρκώς λέει τη γνώμη του και- ενίοτε- ξεχνάει να δημιουργήσει. Δεν έχει σημασία η γνώμη μου, σημασία έχει αν θα γράψω κάτι που έχει σημασία. Δεν χρειάζεται να δω τον Μίκη σε διαδήλωση για να ξέρω ότι μου συμπαρίσταται. Μου φτάνει που έχει μελοποιήσει το «Όταν σφίγγουν το χέρι».
Ούτε είχε κανένα ιδιαίτερο νόημα να υπογράψει κάποιο κείμενο διαμαρτυρίας ο
Μιχάλης Κατσαρός. Μου φτάνει που έγραψε το «Αντισταθείτε».
Σε συνέντευξή του στο Θανάση Λάλα το 1999 ο συγγραφέας Jose Saramago δίνει μια εξαιρετική απάντηση στο ερώτημα του δημοσιογράφου για το αν ένας από τους ρόλους του συγγραφέα είναι να έρχεται συχνά σε σύγκρουση με την εξουσία: «Γενικότερα δεν πιστεύω ότι αυτός είναι ένας από τους ρόλους του συγγραφέα. Γενικά ο κόσμος υπερβάλλει σε σχέση με τους ρόλους ενός συγγραφέα. Προσωπικά πιστεύω ότι αυτός ο ρόλος, ακόμη και αν υπάρχει, δεν αντιστοιχεί στην ιδιότητα του συγγραφέα αλλά σε αυτήν του πολίτη. Εγώ προτού αρχίσω να γράφω σκεφτόμουν και συμπεριφερόμουν απέναντι στην εξουσία με τον ίδιο τρόπο που λειτουργώ και τώρα. Επιπλέον, αν ένας από τους ρόλους του συγγραφέα ήταν και αυτός, τότε όλοι οι συγγραφείς θα έκαναν το ίδιο πράγμα, θα πάλευαν με τον έναν ή τον άλλο τρόπο ενάντια στην εξουσία. Τα πράγματα όμως δεν είναι έτσι. Το αποδεικνύει η ιστορία της λογοτεχνίας... Υπάρχουν και συγγραφείς πολύ σημαντικοί που δεν το κάνουν, που ζουν εφησυχασμένοι, για να μη σας πω ότι ζουν πολλοί από αυτούς μια ζωή αγκαζέ με την εξουσία». Συμφωνείς; Ποιον από τους δύο αυτούς ρόλους, του δημιουργού ή του πολίτη, θεωρείς σημαντικότερο και γιατί;
Δεν ξέρω ποιος είναι σημαντικότερος. Πάντως, πιο δύσκολος είναι ο ρόλος του πολίτη. Δημιουργός είσαι γιατί δεν μπορείς αλλιώς. Για να γίνεις ενεργός πολίτης, χρειάζεται κόπος. Σέβομαι τον Σαραμάγκου, πάντως εμένα οι καλλιτέχνες που ζουν αγκαζέ με την εξουσία, με απωθούν ελαφρώς. Στο κάτω- κάτω, η τέχνη είναι ένα δεκανίκι στην αναπηρία μας, ένα αντίδοτο στην απώλεια. Η εξουσία είναι επιβολή ισχύος, τι σχέση μπορεί να έχει με ανάπηρους και απολωλότες; Δεν μπορώ να το αποδείξω, αλλά το ένστικτό μου λέει πως, όσο πλησιάζει κανείς την εξουσία, τόσο απομακρύνεται από την τέχνη. Ή τουλάχιστον, για να είμαι πιο ακριβής, από την τέχνη που αγαπώ και θαυμάζω.
Από σήμερα και για τρεις ημέρες, εμφανίζεται, στο θέατρο Μπάντμιντον
09 Ιουνίου 2011Με αφορμή τις εμφανίσεις του στο μουσικό προαύλιο του θεάτρου Badminton, με τραγούδια με κοινωνικοπολιτικό ενδιαφέρον, ο Μιλτιάδης Πασχαλίδης, μιλά στο e-tetRadio για το πολιτικό τραγούδι.Τι είναι για σένα πολιτικό τραγούδι; Τι ορισμό θα έδινες;
Δεν τα πάω καλά με τους ορισμούς. Σε γενικές γραμμές, θα έλεγα ότι είναι ένα τραγούδι που προτάσσει το «εμείς» και λιγότερο το «εγώ».
Ποια η σχέση του πολιτικού τραγουδιού με τα κόμματα και τους διάφορους πολιτικούς σχηματισμούς;
Κόμματα, κατά καιρούς έχουν υιοθετήσει πολιτικά τραγούδια. Σπανιότερα, τραγούδια έχουν γραφτεί κατά παραγγελία για κόμματα. Νομίζω, αυτά είναι τα λιγότερο ενδιαφέροντα.
Πολιτικό τραγούδι σημαίνει στρατευμένη τέχνη; Που σχετίζονται και που διαφοροποιούνται οι δυο όροι;Η τέχνη είναι πάντα στρατευμένη, ακόμα κι όταν ο ίδιος ο καλλιτέχνης το αγνοεί ή δεν το παραδέχεται. Εννοώ ότι πίσω από κάθε μορφή τέχνης, διαφαίνεται ή κρύβεται πάντα μια ιδεολογική στάση. Το πόσο καλά φαίνεται ή το πόσο καλά κρύβεται, είναι συνήθως ζήτημα ταλέντου.
Τι είναι αυτό που σε ωθεί, σήμερα, να κάνεις μια συναυλία αφιέρωμα στο τραγούδι αυτό; Πότε σου ήρθε η ιδέα και με ποια αφορμή;
Η ιδέα εντός μου δεν είναι καινούργια, απλά σήμερα δεν μπορώ να αντισταθώ στον πειρασμό να μιλήσω για συλλογικότητα.
Το είδος του πολιτικού τραγουδιού ακμάζει ή παρακμάζει στην εποχή μας και για ποιο λόγο πιστεύεις;
Μάλλον σε καλό δρόμο είναι. Ανέκαθεν το τραγούδι που αγαπώ, θαυμάζω και υπηρετώ, άνθισε σε περιόδους κοινωνικών κρίσεων και ανακατατάξεων.
Ποιους δημιουργούς πολιτικού τραγουδιού εντοπίζεις στο παρελθόν και ποιους στο παρόν της ελληνικής μουσικής;
Πολλούς. Τόσο πολλούς που φοβάμαι ότι κάποιους θα αδικήσω. Πρόχειρα και με τυχαία σειρά: Θεοδωράκης, Μαρκόπουλος, Λοίζος, Θάνος Μικρούτσικος, Λεοντής, Ξαρχάκος, Χατζιδάκις, Θηβαίος, Δεληβοριάς, Αγγελάκας, Active Member, Υπόγεια Ρεύματα, Διάφανα Κρίνα, Νικόλας Άσιμος, Σαββόπουλος, Παύλος Σιδηρόπουλος
Υπάρχουν δικά σου τραγούδια που θα κατέτασσες στην κατηγορία του πολιτικού τραγουδιού; Αν ναι, ποια είναι αυτά και τι είναι εκείνο κατά τη γνώμη σου που τα καθιστά πολιτικά;Δεν έχω ιδέα. Δεν μπορώ να κατατάξω τα τραγούδια μου.
Τι πρόκειται να ακούσουμε στο Badminton;
Μια παράσταση με υλικό από την τηλεόραση και τον κινηματογράφο, μουσικές και
τραγούδια κυρίως με κοινωνικοπολιτικό περιεχόμενο, από τον Χατζιδάκι μέχρι τον Σιδηρόπουλο κι από τον Μικρούτσικο μέχρι την Καραίνδρου.
Στην περίοδο αυτή που διανύουμε, συχνά, ακούγονται διαμαρτυρίες για την απουσία των πνευματικών ανθρώπων. Συμμερίζεσαι αυτή την άποψη; Μέχρι που «οφείλουν» οι πνευματικοί άνθρωποι ενός τόπου να είναι παρόντες;
Δεν ξέρω τι είναι οι πνευματικοί άνθρωποι. Ούτε ποιοι είναι. Αν εννοείς τους καλλιτέχνες, μάλλον πρόκειται για παρανόηση. Οι καλλιτέχνες οφείλουν να στηρίζουν και να παρηγορούν μέσω του έργου τους, όχι μέσω δημόσιων παρεμβάσεων και δηλώσεων. Είναι απείρως πιο σημαντικό ένα σπουδαίο τραγούδι, ένα σπουδαίο ποίημα ή ένας σπουδαίος πίνακας, από μια δήλωση στήριξης ή μια συνέντευξη. Ο ρόλος του καλλιτέχνη κατοικεί μέσα στο έργο του. Με λίγα λόγια, προτιμώ έναν καλλιτέχνη που φτιάχνει σημαντικά πράγματα και κατά τα άλλα σωπαίνει, παρά ένα καλλιτέχνη που διαρκώς λέει τη γνώμη του και- ενίοτε- ξεχνάει να δημιουργήσει. Δεν έχει σημασία η γνώμη μου, σημασία έχει αν θα γράψω κάτι που έχει σημασία. Δεν χρειάζεται να δω τον Μίκη σε διαδήλωση για να ξέρω ότι μου συμπαρίσταται. Μου φτάνει που έχει μελοποιήσει το «Όταν σφίγγουν το χέρι».
Ούτε είχε κανένα ιδιαίτερο νόημα να υπογράψει κάποιο κείμενο διαμαρτυρίας ο
Μιχάλης Κατσαρός. Μου φτάνει που έγραψε το «Αντισταθείτε».
Σε συνέντευξή του στο Θανάση Λάλα το 1999 ο συγγραφέας Jose Saramago δίνει μια εξαιρετική απάντηση στο ερώτημα του δημοσιογράφου για το αν ένας από τους ρόλους του συγγραφέα είναι να έρχεται συχνά σε σύγκρουση με την εξουσία: «Γενικότερα δεν πιστεύω ότι αυτός είναι ένας από τους ρόλους του συγγραφέα. Γενικά ο κόσμος υπερβάλλει σε σχέση με τους ρόλους ενός συγγραφέα. Προσωπικά πιστεύω ότι αυτός ο ρόλος, ακόμη και αν υπάρχει, δεν αντιστοιχεί στην ιδιότητα του συγγραφέα αλλά σε αυτήν του πολίτη. Εγώ προτού αρχίσω να γράφω σκεφτόμουν και συμπεριφερόμουν απέναντι στην εξουσία με τον ίδιο τρόπο που λειτουργώ και τώρα. Επιπλέον, αν ένας από τους ρόλους του συγγραφέα ήταν και αυτός, τότε όλοι οι συγγραφείς θα έκαναν το ίδιο πράγμα, θα πάλευαν με τον έναν ή τον άλλο τρόπο ενάντια στην εξουσία. Τα πράγματα όμως δεν είναι έτσι. Το αποδεικνύει η ιστορία της λογοτεχνίας... Υπάρχουν και συγγραφείς πολύ σημαντικοί που δεν το κάνουν, που ζουν εφησυχασμένοι, για να μη σας πω ότι ζουν πολλοί από αυτούς μια ζωή αγκαζέ με την εξουσία». Συμφωνείς; Ποιον από τους δύο αυτούς ρόλους, του δημιουργού ή του πολίτη, θεωρείς σημαντικότερο και γιατί;Δεν ξέρω ποιος είναι σημαντικότερος. Πάντως, πιο δύσκολος είναι ο ρόλος του πολίτη. Δημιουργός είσαι γιατί δεν μπορείς αλλιώς. Για να γίνεις ενεργός πολίτης, χρειάζεται κόπος. Σέβομαι τον Σαραμάγκου, πάντως εμένα οι καλλιτέχνες που ζουν αγκαζέ με την εξουσία, με απωθούν ελαφρώς. Στο κάτω- κάτω, η τέχνη είναι ένα δεκανίκι στην αναπηρία μας, ένα αντίδοτο στην απώλεια. Η εξουσία είναι επιβολή ισχύος, τι σχέση μπορεί να έχει με ανάπηρους και απολωλότες; Δεν μπορώ να το αποδείξω, αλλά το ένστικτό μου λέει πως, όσο πλησιάζει κανείς την εξουσία, τόσο απομακρύνεται από την τέχνη. Ή τουλάχιστον, για να είμαι πιο ακριβής, από την τέχνη που αγαπώ και θαυμάζω.
Εισιτήρια:
20 ευρώ Κανονικό
15 ευρώ Φοιτητικό
20 ευρώ Κανονικό
15 ευρώ Φοιτητικό
