Ακολουθήστε μας στο Google news
Στις εμφανίσεις του αυτές ο Μίλτος Πασχαλίδης λειτουργεί αποκλειστικά σαν ερμηνευτής. Από τα εικοσιτέσσερα τραγούδια (και δύο ορχηστρικά, ένα στην αρχή κάθε μέρους) που ακούστηκαν, μόλις ένα ήταν σε μουσική και στίχους δικούς του, το προτελευταίο: το «Παραμύθι με λυπημένο τέλος». Ο Πασχαλίδης είναι εξαιρετικός ερμηνευτής. Ίσως τεχνικά να μην είναι άρτιος, αλλά όταν τραγουδάει μεταφέρει το συναίσθημά του. Και αυτό,κατά την προσωπική μου άποψη, είναι πολύ πιο σημαντικό από οποιαδήποτε τεχνική. Για να μην παρεξηγηθώ, δεν ισχυρίζομαι ότι ο Πασχαλίδης είναι κακός τραγουδιστής. Το αντίθετο. Είναι ρωμαλέος τραγουδιστής, γεγονός που τον κάνει να ερμηνεύει με ιδιαίτερη επιτυχία τραγούδια όπως το «Αν είσαι μάγκας» (μουσική: Γιώργος Χατζηνάσιος στίχοι: Παύλος Τάσιος) ή το «Κάποτε θα ρθουν» (μουσική: Μίκης Θεοδωράκης στίχοι: Λευτέρης Παπαδόπουλος), αλλά να μην τα καταφέρνει εξίσου καλά σε «ξένα χωράφια», όπως στο «Τι είναι αυτό που το λένε αγάπη» (μουσική: Τάκης Μωράκης στίχοι: Γιάννης Φερμάνογλου). Επίσης, η ερμηνεία του στις «Στιγμές» του Νίκου Παπάζογλου και της Πολυξένης Βελένη, πιθανότατα επηρεασμένη από το πρόσφατο φευγιό του αξέχαστου τραγουδοποιού από τη Θεσσαλονίκη, ήταν λίγο ασταθής. Οι συγκεκριμένες τρεις εμφανίσεις του Μίλτου Πασχαλίδης, άλλωστε, είναι αφιερωμένες στη μνήμη του Παπάζογλου.
Μαζί με το Μίλτο Πασχαλίδη στη σκηνή συμπράττουν τρεις σπουδαίοι μουσικοί, ο Θύμιος Παπαδόπουλος (πνευστά), ο Κώστας Κωνσταντίνου (κοντραμπάσο) και η Μιρέλλα Πάχου ( πιάνο, ακορντεόν, μελλόντικα). Οι ενορχηστρώσεις ανήκουν στον Θύμιο Παπαδόπουλο, ενώ την καλλιτεχνική επιμέλεια έχει ο Μιχάλης Κουμπιός. Στις δύο ώρες του προγράμματος ακούγονται πολύ σημαντικά τραγούδια από τηλεοπτικές σειρές και ταινίες. Τραγούδια γνωστά και λιγότερο γνωστά. Από το «Να μ αγαπάς» του Ανδρέα Θωμόπουλου, μέχρι τον «Ξαφνικό έρωτα» του Σταμάτη Σπανουδάκη. Εντύπωση μού έκανε η επιλογή τριών τραγουδιών του συνθέτη Βασίλη Δημητρίου, ενός κατ εξοχήν τηλεοπτικού και θεατρικού συνθέτη: «Αγάπη» (στίχοι: Κατίνα Παΐζη), «Βαμμένα κόκκινα μαλλιά» και «Πεπρωμένο». Ο Βασίλης Δημητρίου είναι ένας καταπληκτικός συνθέτης, ένας άνθρωπος χαμηλών τόνων, που ελάχιστη αναγνώριση έχει κερδίσει, παρότι είναι ο δημιουργός πολύ γνωστών τραγουδιών.
Σας προτείνω, λοιπόν, να πάτε μια βόλτα από το Προαύλιο του Badminton. Όπως επίσης σας προτείνω να διαβάσετε εδώ και την πολύ ωραία κουβέντα που είχαμε με το Μίλτο Πασχαλίδη για το πολιτικό τραγούδι με αφορμή τις συγκεκριμένες εμφανίσεις του.
Του Μπάντμιντον...
10 Ιουνίου 2011Μόλις επέστρεψα από το Προαύλιο του θεάτρου Badminton, όπου, παρέα με το Δημήτρη Κανελλόπουλο, παρακολουθήσαμε την πρώτη από τις, προγραμματισμένες τρεις, εμφανίσεις του Μίλτου Πασχαλίδη. Πριν αναφερθώ στα αμιγώς μουσικά, πρέπει να πω ότι μου άρεσε πολύ το concept του θεάτρου Badminton. Ένας ανοιχτός χώρος, με τραπεζάκια έξω, που θυμίζει θερινό σινεμά. Με συναυλίες και μουσικές που κοινό τους άξονα έχουν τα τραγούδια που έχουν συνοδέψει ταινίες και τηλεοπτικές σειρές. Περάσαμε δύο πολύ ευχάριστες ώρες, με κρύα ποτά, καλή παρέα και ξεχωριστά τραγούδια κάτω από το ζεστό αθηναϊκό ουρανό.Στις εμφανίσεις του αυτές ο Μίλτος Πασχαλίδης λειτουργεί αποκλειστικά σαν ερμηνευτής. Από τα εικοσιτέσσερα τραγούδια (και δύο ορχηστρικά, ένα στην αρχή κάθε μέρους) που ακούστηκαν, μόλις ένα ήταν σε μουσική και στίχους δικούς του, το προτελευταίο: το «Παραμύθι με λυπημένο τέλος». Ο Πασχαλίδης είναι εξαιρετικός ερμηνευτής. Ίσως τεχνικά να μην είναι άρτιος, αλλά όταν τραγουδάει μεταφέρει το συναίσθημά του. Και αυτό,κατά την προσωπική μου άποψη, είναι πολύ πιο σημαντικό από οποιαδήποτε τεχνική. Για να μην παρεξηγηθώ, δεν ισχυρίζομαι ότι ο Πασχαλίδης είναι κακός τραγουδιστής. Το αντίθετο. Είναι ρωμαλέος τραγουδιστής, γεγονός που τον κάνει να ερμηνεύει με ιδιαίτερη επιτυχία τραγούδια όπως το «Αν είσαι μάγκας» (μουσική: Γιώργος Χατζηνάσιος στίχοι: Παύλος Τάσιος) ή το «Κάποτε θα ρθουν» (μουσική: Μίκης Θεοδωράκης στίχοι: Λευτέρης Παπαδόπουλος), αλλά να μην τα καταφέρνει εξίσου καλά σε «ξένα χωράφια», όπως στο «Τι είναι αυτό που το λένε αγάπη» (μουσική: Τάκης Μωράκης στίχοι: Γιάννης Φερμάνογλου). Επίσης, η ερμηνεία του στις «Στιγμές» του Νίκου Παπάζογλου και της Πολυξένης Βελένη, πιθανότατα επηρεασμένη από το πρόσφατο φευγιό του αξέχαστου τραγουδοποιού από τη Θεσσαλονίκη, ήταν λίγο ασταθής. Οι συγκεκριμένες τρεις εμφανίσεις του Μίλτου Πασχαλίδης, άλλωστε, είναι αφιερωμένες στη μνήμη του Παπάζογλου.
Μαζί με το Μίλτο Πασχαλίδη στη σκηνή συμπράττουν τρεις σπουδαίοι μουσικοί, ο Θύμιος Παπαδόπουλος (πνευστά), ο Κώστας Κωνσταντίνου (κοντραμπάσο) και η Μιρέλλα Πάχου ( πιάνο, ακορντεόν, μελλόντικα). Οι ενορχηστρώσεις ανήκουν στον Θύμιο Παπαδόπουλο, ενώ την καλλιτεχνική επιμέλεια έχει ο Μιχάλης Κουμπιός. Στις δύο ώρες του προγράμματος ακούγονται πολύ σημαντικά τραγούδια από τηλεοπτικές σειρές και ταινίες. Τραγούδια γνωστά και λιγότερο γνωστά. Από το «Να μ αγαπάς» του Ανδρέα Θωμόπουλου, μέχρι τον «Ξαφνικό έρωτα» του Σταμάτη Σπανουδάκη. Εντύπωση μού έκανε η επιλογή τριών τραγουδιών του συνθέτη Βασίλη Δημητρίου, ενός κατ εξοχήν τηλεοπτικού και θεατρικού συνθέτη: «Αγάπη» (στίχοι: Κατίνα Παΐζη), «Βαμμένα κόκκινα μαλλιά» και «Πεπρωμένο». Ο Βασίλης Δημητρίου είναι ένας καταπληκτικός συνθέτης, ένας άνθρωπος χαμηλών τόνων, που ελάχιστη αναγνώριση έχει κερδίσει, παρότι είναι ο δημιουργός πολύ γνωστών τραγουδιών. Σας προτείνω, λοιπόν, να πάτε μια βόλτα από το Προαύλιο του Badminton. Όπως επίσης σας προτείνω να διαβάσετε εδώ και την πολύ ωραία κουβέντα που είχαμε με το Μίλτο Πασχαλίδη για το πολιτικό τραγούδι με αφορμή τις συγκεκριμένες εμφανίσεις του.
