Ακολουθήστε μας στο Google news
Υπάρχει ηλικία που πρέπει να παίρνει κάποιος σύνταξη στο ραδιόφωνο; Στη μουσική;
Διεθνώς δεν υπάρχει ημερομηνία λήξης για τα ΜΜΕ. Στην τηλεόραση, η Barbara Walters είναι ακόμη σουπερ σταρ στα 80+ της, ραδιοφωνικές φωνές (όπως του Ντικ Κλαρκ, πριν μας αφήσει) έμειναν δημοφιλείς μέχρι τον θάνατο, συνθέτες και ροκάδες δεν αποσύρονται ποτέ όσο δημιουργούν, άρα ίσως η μόνη χώρα που διακατέχεται από το την υστερία της ηλικίας και το λάθος να «αναζητά νέα πρόσωπα» (πρόσωπα που συνήθως είναι μεν νέα αλλά κατά κανένα απαίδευτα, αμόρφωτα και πολλές φορές ανόητα) είναι η Ελλάδα.
Γιατί θα ήθελες να σε θυμάται ο κόσμος; Για ποια από τα πράγματα που έκανες; Τι θα ήθελες να ξεχάσουν;
Αντίθετα με εκείνους που πιστεύουν ότι ο Έλληνας σπάει ρεκόρ βραχείας μνήμης, εγώ πιστεύω ότι ο Έλληνας επιλεκτικά θυμάται σε βάθος χρόνου περισσότερο από άλλους Ευρωπαίους. Επομένως θα ήθελα να θυμούνται αυτό που τους έκανε εντύπωση από πρώτο χέρι κι όχι από δεύτερο. Καλό ή κακό δεν έχει σημασία, αρκεί να το είδαν, να το άκουσαν, να το διάβασαν οι ίδιοι.
Νιώθεις να είσαι αδικημένος στη συνείδηση του κόσμου; Των συναδέλφων σου;
Η συνείδηση του κόσμου είναι κάτι πρακτικά μη βαθμολογήσιμο. Συνηθίζουμε να λέμε «κόσμο» το άμεσο περιβάλλον μας, αφού άλλωστε δεν κάνουμε κάθε τόσο δημοψηφίσματα για μας ή για τους άλλους. Τόσο λοιπόν η λέξη «συνείδηση» όσο και η λέξη «κόσμος» είναι παραπλανητικές έννοιες. Πολλοί σαν «συνείδηση» έχουν ερμηνεύσει το υποσυνείδητό τους και «κόσμος» δεν είναι εκατό άνθρωποι που ξέρουμε. Άλλωστε, είναι γνωστή η φράση «η θορυβούσα μειοψηφία», αν δέκα σε βρίζουν ακούγονται περισσότερο από χίλιους που σε στηρίζουν αλλά δεν κάνουν τον κόπο να το εκφράσουν γιατί το θεωρούν δεδομένο. Όσο για τους συναδέλφους μου, ποιας κατηγορίας; Δημοσιογράφους, παρουσιαστές, σκηνοθέτες, συγγραφείς, σεναρίστες, στιχουργούς, ραδιοφωνικούς παραγωγούς, μοντέρ; Σε όλες τις κατηγορίες έχω συναντήσει και συμπάθεια, και αγάπη αλλά και άρνηση και ζήλεια.
Είσαι ένα αμφιλεγόμενο πρόσωπο...
Όλοι σε κάποιο βαθμό είμαστε αμφιλεγόμενοι. Πρόσωπα καθολικής αποδοχής δεν υπάρχουν. Καλυτέρα αμφιλεγόμενος, που σημαίνει ότι κάθε δράση σου έχει και αντιδράσεις ή ότι δεν είσαι δημοσιοσχεσάκιας και συμβιβασμένος, παρά κωλογλείφτης, yessirιστης, οσφυοκάμπτης. Έχω δει από κοντά τη δυστυχία κάποιων που για να είναι «δημοφιλείς» ζουν τη ζωή τους σε μια ιδεατή, πλαστή πραγματικότητα δημοσίων σχέσεων. Όσο για δίκαιες ή άδικες κατηγορίες, εδώ θα σε παραπέμψω στο «η ομορφιά είναι στο μάτι εκείνου που την κοιτάζει» στην παράφραση «η δικαιοσύνη είναι στο μάτι εκείνου που την βλέπει». Εύκολο το να κατηγορείς, δύσκολο το να αποδεικνύεις σε μια χώρα σαν τη δική μας όπου οι «κατηγόριες» είναι έπεα πτερόεντα και όλοι τις εκτοξεύουν εναντίον όλων. Οι μόνες που αποδέχομαι είναι εκείνες που έχουν εκδικαστεί και για τις οποίες υπάρχει τελεσίδικη απόφαση.
Τι χαρακτηρίζουν περισσότερο έναν άνθρωπο, τα πιστεύω του ή οι πράξεις του; Σου έχει τύχει εσένα να αναγκάζεσαι να κάνεις πράγματα ενάντια στα πιστεύω σου;
Θεωρώ πως τα «πιστεύω» των ανθρώπων αλλάζουν η μεταλλάσσονται κάτω από τις συνθήκες αλλαγών της ζωής μας. Να, π.χ., πώς μεταλλάχτηκε η Δαμανάκη από «φωνή του Πολυτεχνείου» σε πολυτεχνίτισα πολιτικό που άλλαξε κόμματα και πιστεύω και για να καταλήξει στο ιδανικό των 300,000 ευρώ τον χρόνο; Επομένως θα έλεγα πως το πλήρες προφίλ μας πρέπει να στηρίζεται σε ένα συνδυασμό «πιστεύω» που όμως μέσω των πράξεων μας να έχουν υποστηριχτεί με συνέπεια. Εγώ, ναι, έχω αναγκαστεί να πράξω ενάντια στα «πιστεύω» μου γιατί έζησα και δούλεψα στην επταετία της χούντας και τρεις φορές τιμωρήθηκα και μάλιστα σκληρά από το καθεστώς για όσα είπα και, πράγμα παράδοξο, για όσα δεν είπα. Τη σημερινή δημοκρατία και την ελευθερία του λόγου (όχι όμως την πρόστυχη κατάχρησή της) δεν την εκτιμούν όπως της πρέπει εκείνοι που δεν γνώρισαν δικτατορία. Τη θεωρούν δεδομένη, την κακοποιούν, την εκμεταλλεύονται κι αυτό συνήθως τους κάνει ασυνεπείς προς τα «πιστεύω» τους.
Τι είναι ποιοτικό και τι εμπορικό στη μουσική και το ραδιόφωνο; Διαφέρουν αυτά μεταξύ τους;
Δεν πίστευα ποτέ σε τέτοιο ταξικό διαχωρισμό. Το καλό είναι εμπορικό και καλό και εμπορικό είναι αυτό που ακουμπά, ψυχαγωγεί, επιμορφώνει, πληροφορεί τους πολλούς. Το άλλο, το δήθεν ελιτίστικο, όπου μια ταινία «ποιοτική» απευθύνεται σε 128 φίλους και συγγενείς του σκηνοθέτη (και μερικούς άφρονες κριτικούς) το θεωρώ το ύστατο κιτς και μια κατάπτυστη δικαιολογία για αποτυχία υπό το χειροκρότημα της κλίκας.
Τι σε ενοχλεί στα ραδιόφωνα του σήμερα;
Η πολυλογία, η ανοητολογία, τα «ζευγάρια» παραγωγών που αλληλοπειράζονται και εκπέμπουν ανάλατα αστεία, ο βάρβαρος τρόπος που «μιξάρεται» πρόζα και μουσική και τα διαφημιστικά του Jumbo.
Τι θα κάνεις στο Love Radio;
Από τον Οκτώβριο πια, αν μπορώ να είμαι στην Ελλάδα (η βασική μου ενασχόληση είναι για τρεις παραγωγές που διαπραγματεύομαι με τη Warner Bros στο Λος Αντζελες, χρονοβόρα και δύσκολη διαδικασία) ο,τι ακριβώς έκανα μέχρι τώρα νύχτες Σαββάτου και Κυριακής. Αυτό το είδος προγράμματος το θεωρώ ιαματικό, κι αν κρίνω από τα μηνύματα που πήρα όλες αυτές τις εβδομάδες, μια λέξη, μια φράση σου που εσύ δεν την αξιολογείς ανάλογα, μπορεί να αλλάξει τη ζωή ενός ανθρώπου στο καλύτερο ή στο χειρότερο.
Το 2ο μέρος της συνέντευξης...
22 Ιουνίου 2011Σήμερα δημοσιεύουμε το δεύτερο και -μάλλον- πιο ενδιαφέρον μέρος της συνέντευξης του Νίκου Μαστοράκη (εδώ, το πρώτο μέρος, από χθες)...___________________________________________
Υπάρχει ηλικία που πρέπει να παίρνει κάποιος σύνταξη στο ραδιόφωνο; Στη μουσική;
Διεθνώς δεν υπάρχει ημερομηνία λήξης για τα ΜΜΕ. Στην τηλεόραση, η Barbara Walters είναι ακόμη σουπερ σταρ στα 80+ της, ραδιοφωνικές φωνές (όπως του Ντικ Κλαρκ, πριν μας αφήσει) έμειναν δημοφιλείς μέχρι τον θάνατο, συνθέτες και ροκάδες δεν αποσύρονται ποτέ όσο δημιουργούν, άρα ίσως η μόνη χώρα που διακατέχεται από το την υστερία της ηλικίας και το λάθος να «αναζητά νέα πρόσωπα» (πρόσωπα που συνήθως είναι μεν νέα αλλά κατά κανένα απαίδευτα, αμόρφωτα και πολλές φορές ανόητα) είναι η Ελλάδα.
Γιατί θα ήθελες να σε θυμάται ο κόσμος; Για ποια από τα πράγματα που έκανες; Τι θα ήθελες να ξεχάσουν;
Αντίθετα με εκείνους που πιστεύουν ότι ο Έλληνας σπάει ρεκόρ βραχείας μνήμης, εγώ πιστεύω ότι ο Έλληνας επιλεκτικά θυμάται σε βάθος χρόνου περισσότερο από άλλους Ευρωπαίους. Επομένως θα ήθελα να θυμούνται αυτό που τους έκανε εντύπωση από πρώτο χέρι κι όχι από δεύτερο. Καλό ή κακό δεν έχει σημασία, αρκεί να το είδαν, να το άκουσαν, να το διάβασαν οι ίδιοι.
Νιώθεις να είσαι αδικημένος στη συνείδηση του κόσμου; Των συναδέλφων σου;Η συνείδηση του κόσμου είναι κάτι πρακτικά μη βαθμολογήσιμο. Συνηθίζουμε να λέμε «κόσμο» το άμεσο περιβάλλον μας, αφού άλλωστε δεν κάνουμε κάθε τόσο δημοψηφίσματα για μας ή για τους άλλους. Τόσο λοιπόν η λέξη «συνείδηση» όσο και η λέξη «κόσμος» είναι παραπλανητικές έννοιες. Πολλοί σαν «συνείδηση» έχουν ερμηνεύσει το υποσυνείδητό τους και «κόσμος» δεν είναι εκατό άνθρωποι που ξέρουμε. Άλλωστε, είναι γνωστή η φράση «η θορυβούσα μειοψηφία», αν δέκα σε βρίζουν ακούγονται περισσότερο από χίλιους που σε στηρίζουν αλλά δεν κάνουν τον κόπο να το εκφράσουν γιατί το θεωρούν δεδομένο. Όσο για τους συναδέλφους μου, ποιας κατηγορίας; Δημοσιογράφους, παρουσιαστές, σκηνοθέτες, συγγραφείς, σεναρίστες, στιχουργούς, ραδιοφωνικούς παραγωγούς, μοντέρ; Σε όλες τις κατηγορίες έχω συναντήσει και συμπάθεια, και αγάπη αλλά και άρνηση και ζήλεια.
Είσαι ένα αμφιλεγόμενο πρόσωπο...
Όλοι σε κάποιο βαθμό είμαστε αμφιλεγόμενοι. Πρόσωπα καθολικής αποδοχής δεν υπάρχουν. Καλυτέρα αμφιλεγόμενος, που σημαίνει ότι κάθε δράση σου έχει και αντιδράσεις ή ότι δεν είσαι δημοσιοσχεσάκιας και συμβιβασμένος, παρά κωλογλείφτης, yessirιστης, οσφυοκάμπτης. Έχω δει από κοντά τη δυστυχία κάποιων που για να είναι «δημοφιλείς» ζουν τη ζωή τους σε μια ιδεατή, πλαστή πραγματικότητα δημοσίων σχέσεων. Όσο για δίκαιες ή άδικες κατηγορίες, εδώ θα σε παραπέμψω στο «η ομορφιά είναι στο μάτι εκείνου που την κοιτάζει» στην παράφραση «η δικαιοσύνη είναι στο μάτι εκείνου που την βλέπει». Εύκολο το να κατηγορείς, δύσκολο το να αποδεικνύεις σε μια χώρα σαν τη δική μας όπου οι «κατηγόριες» είναι έπεα πτερόεντα και όλοι τις εκτοξεύουν εναντίον όλων. Οι μόνες που αποδέχομαι είναι εκείνες που έχουν εκδικαστεί και για τις οποίες υπάρχει τελεσίδικη απόφαση.
Τι χαρακτηρίζουν περισσότερο έναν άνθρωπο, τα πιστεύω του ή οι πράξεις του; Σου έχει τύχει εσένα να αναγκάζεσαι να κάνεις πράγματα ενάντια στα πιστεύω σου;
Θεωρώ πως τα «πιστεύω» των ανθρώπων αλλάζουν η μεταλλάσσονται κάτω από τις συνθήκες αλλαγών της ζωής μας. Να, π.χ., πώς μεταλλάχτηκε η Δαμανάκη από «φωνή του Πολυτεχνείου» σε πολυτεχνίτισα πολιτικό που άλλαξε κόμματα και πιστεύω και για να καταλήξει στο ιδανικό των 300,000 ευρώ τον χρόνο; Επομένως θα έλεγα πως το πλήρες προφίλ μας πρέπει να στηρίζεται σε ένα συνδυασμό «πιστεύω» που όμως μέσω των πράξεων μας να έχουν υποστηριχτεί με συνέπεια. Εγώ, ναι, έχω αναγκαστεί να πράξω ενάντια στα «πιστεύω» μου γιατί έζησα και δούλεψα στην επταετία της χούντας και τρεις φορές τιμωρήθηκα και μάλιστα σκληρά από το καθεστώς για όσα είπα και, πράγμα παράδοξο, για όσα δεν είπα. Τη σημερινή δημοκρατία και την ελευθερία του λόγου (όχι όμως την πρόστυχη κατάχρησή της) δεν την εκτιμούν όπως της πρέπει εκείνοι που δεν γνώρισαν δικτατορία. Τη θεωρούν δεδομένη, την κακοποιούν, την εκμεταλλεύονται κι αυτό συνήθως τους κάνει ασυνεπείς προς τα «πιστεύω» τους.
Τι είναι ποιοτικό και τι εμπορικό στη μουσική και το ραδιόφωνο; Διαφέρουν αυτά μεταξύ τους;Δεν πίστευα ποτέ σε τέτοιο ταξικό διαχωρισμό. Το καλό είναι εμπορικό και καλό και εμπορικό είναι αυτό που ακουμπά, ψυχαγωγεί, επιμορφώνει, πληροφορεί τους πολλούς. Το άλλο, το δήθεν ελιτίστικο, όπου μια ταινία «ποιοτική» απευθύνεται σε 128 φίλους και συγγενείς του σκηνοθέτη (και μερικούς άφρονες κριτικούς) το θεωρώ το ύστατο κιτς και μια κατάπτυστη δικαιολογία για αποτυχία υπό το χειροκρότημα της κλίκας.
Τι σε ενοχλεί στα ραδιόφωνα του σήμερα;
Η πολυλογία, η ανοητολογία, τα «ζευγάρια» παραγωγών που αλληλοπειράζονται και εκπέμπουν ανάλατα αστεία, ο βάρβαρος τρόπος που «μιξάρεται» πρόζα και μουσική και τα διαφημιστικά του Jumbo.
Τι θα κάνεις στο Love Radio;
Από τον Οκτώβριο πια, αν μπορώ να είμαι στην Ελλάδα (η βασική μου ενασχόληση είναι για τρεις παραγωγές που διαπραγματεύομαι με τη Warner Bros στο Λος Αντζελες, χρονοβόρα και δύσκολη διαδικασία) ο,τι ακριβώς έκανα μέχρι τώρα νύχτες Σαββάτου και Κυριακής. Αυτό το είδος προγράμματος το θεωρώ ιαματικό, κι αν κρίνω από τα μηνύματα που πήρα όλες αυτές τις εβδομάδες, μια λέξη, μια φράση σου που εσύ δεν την αξιολογείς ανάλογα, μπορεί να αλλάξει τη ζωή ενός ανθρώπου στο καλύτερο ή στο χειρότερο.
