Ακολουθήστε μας στο Google news
Οι Κατσιμιχαίοι ανέβηκαν στη σκηνή του Λυκαβηττού κάπως «μουδιασμένοι», ή τουλάχιστον αυτή την εντύπωση μου έδωσαν. Ο Χάρης με τα γυαλιά ηλίου έδινε την εντύπωση ότι θα προτιμούσε να βρίσκεται κάπου αλλού. Όσο περνούσε όμως η ώρα η ατμόσφαιρα άλλαζε και τα δυο αδέρφια άρχισαν να κερδίζουν έδαφος. Στις κερκίδες ένα κοινό 3.500 ανθρώπων έδειχνε να το απολαμβάνει. Ακούστηκαν τα περισσότερα από εκείνα τα τραγούδια που χαράξανε στις μνήμες μας τους αδερφούς Κατσιμίχα. Κορυφαία στιγμή της βραδιάς, αναμφίβολα, η ερμηνεία των «κοριτσιών της συγγνώμης» με τον Χάρη στη φωνή και μόνο ένα πιάνο για συνοδεία. Η αποχή του Χάρη για μια δεκαετία από τις συναυλίες τον έχει ευνοήσει φανερά. Η ξεκούραστη φωνή του αποδίδει εξαιρετικά και ξαφνιάζει ευχάριστα, ενώ οι ερμηνευτικές του αρετές παραμένουν όπως παλιά. Οι διφωνίες με τον Πάνο στις «Προσωπικές οπτασίες» ακούστηκαν σα να μην πέρασε μια μέρα, ενώ τα δύο αδέρφια δεν παρέλειψαν να αφιερώσουν και τον «Φάνη» στον απόντα Μάνο Ξυδού, αναγνωρίζοντάς του παράλληλα την πίστη του σε εκείνους, όταν οι πόρτες των δισκογραφικών εταιρειών έκλειναν η μία μετά την άλλη. Αλγεινή εντύπωση προκαλεί η απουσία αναφοράς για τον επίσης απόντα Μανώλη Ρασούλη σχετικά με το ίδιο θέμα. Από όσο γνωρίζω, ο Μανώλης Ρασούλης έπαιξε επίσης σημαντικό ρόλο στην κυκλοφορία του πρώτου προσωπικού δίσκου των Κατσιμιχαίων.
Χαρακτηριστικός και ο ήχος της μπάντας. Παλαιορόκ. Αλλά, όπως είπε και ο Χάρης κάποια στιγμή: «μπορεί να μην είμαστε οι καλύτεροι μουσικοί του κόσμου, είμαστε όμως οι καλύτεροι φίλοι του κόσμου». Ειδικά ως προς το πρώτο σκέλος της πρότασης θα συμφωνήσω. Πολλές φορές επίσης ο ήχος τους ήταν πιο «σκληρός» από όσο ίσως θα έπρεπε. Όλα αυτά όμως θα μπορούσε κανείς να τα προσπεράσει. Ο Πάνος και ο Χάρης ή ο Χάρης και ο Πάνος, αν προτιμάτε, ήταν στη σκηνή του Λυκαβηττού μια ανάμνηση από τα παλιά. Ντυμένοι στα μαύρα όπως και τότε. Τι κι αν έχουν αυξηθεί κάπως τα κιλά και αραιώσει τα μαλλιά. Τι κι αν όλα τα τραγούδια που μας έπαιξαν έχουν γραφτεί πολλά χρόνια πριν. Το συναίσθημα και η συγκίνηση ήταν και πάλι παρόντα. Σε μεγάλες ποσότητες μάλιστα. Και αυτό είναι το σημαντικότερο από όλα. Γιατί «τίποτα δεν έχει αλλάξει και τίποτα δεν είναι όπως παλιά».
Ο Χάρης και ο Πάνος στο Λυκαβηττό
21 Ιουνίου 2011Εχθές το βράδυ βρέθηκα στη συναυλία των Κατσιμιχαίων στο θέατρο του Λυκαβηττού. Η αλήθεια είναι ότι πήγα με πολλές επιφυλάξεις καθότι την προηγούμενη φορά που βρέθηκα σε συναυλία τους στο Ο.Α.Κ.Α., στην επανένωσή τους δεν τους είχα ευχαριστηθεί όσο θα ήθελα. Οι συνεχείς διακοπές του προγράμματός τους από άλλους συμμετέχοντες καλλιτέχνες, με είχαν κουράσει τότε. Εχθές ωστόσο, οι αδερφοί Κατσιμίχα ήταν μόνοι τους στο Λυκαβηττό. Λίγα τραγούδια ερμήνευσε ο Μάνος Λυδάκης (και αυτά όχι από την προσωπική του δισκογραφία) και ένα ο Πάρης Γκαγκαστάθης (που, όπως και στο Ο.Α.Κ.Α. δε μου άρεσε καθόλου).Οι Κατσιμιχαίοι ανέβηκαν στη σκηνή του Λυκαβηττού κάπως «μουδιασμένοι», ή τουλάχιστον αυτή την εντύπωση μου έδωσαν. Ο Χάρης με τα γυαλιά ηλίου έδινε την εντύπωση ότι θα προτιμούσε να βρίσκεται κάπου αλλού. Όσο περνούσε όμως η ώρα η ατμόσφαιρα άλλαζε και τα δυο αδέρφια άρχισαν να κερδίζουν έδαφος. Στις κερκίδες ένα κοινό 3.500 ανθρώπων έδειχνε να το απολαμβάνει. Ακούστηκαν τα περισσότερα από εκείνα τα τραγούδια που χαράξανε στις μνήμες μας τους αδερφούς Κατσιμίχα. Κορυφαία στιγμή της βραδιάς, αναμφίβολα, η ερμηνεία των «κοριτσιών της συγγνώμης» με τον Χάρη στη φωνή και μόνο ένα πιάνο για συνοδεία. Η αποχή του Χάρη για μια δεκαετία από τις συναυλίες τον έχει ευνοήσει φανερά. Η ξεκούραστη φωνή του αποδίδει εξαιρετικά και ξαφνιάζει ευχάριστα, ενώ οι ερμηνευτικές του αρετές παραμένουν όπως παλιά. Οι διφωνίες με τον Πάνο στις «Προσωπικές οπτασίες» ακούστηκαν σα να μην πέρασε μια μέρα, ενώ τα δύο αδέρφια δεν παρέλειψαν να αφιερώσουν και τον «Φάνη» στον απόντα Μάνο Ξυδού, αναγνωρίζοντάς του παράλληλα την πίστη του σε εκείνους, όταν οι πόρτες των δισκογραφικών εταιρειών έκλειναν η μία μετά την άλλη. Αλγεινή εντύπωση προκαλεί η απουσία αναφοράς για τον επίσης απόντα Μανώλη Ρασούλη σχετικά με το ίδιο θέμα. Από όσο γνωρίζω, ο Μανώλης Ρασούλης έπαιξε επίσης σημαντικό ρόλο στην κυκλοφορία του πρώτου προσωπικού δίσκου των Κατσιμιχαίων. Χαρακτηριστικός και ο ήχος της μπάντας. Παλαιορόκ. Αλλά, όπως είπε και ο Χάρης κάποια στιγμή: «μπορεί να μην είμαστε οι καλύτεροι μουσικοί του κόσμου, είμαστε όμως οι καλύτεροι φίλοι του κόσμου». Ειδικά ως προς το πρώτο σκέλος της πρότασης θα συμφωνήσω. Πολλές φορές επίσης ο ήχος τους ήταν πιο «σκληρός» από όσο ίσως θα έπρεπε. Όλα αυτά όμως θα μπορούσε κανείς να τα προσπεράσει. Ο Πάνος και ο Χάρης ή ο Χάρης και ο Πάνος, αν προτιμάτε, ήταν στη σκηνή του Λυκαβηττού μια ανάμνηση από τα παλιά. Ντυμένοι στα μαύρα όπως και τότε. Τι κι αν έχουν αυξηθεί κάπως τα κιλά και αραιώσει τα μαλλιά. Τι κι αν όλα τα τραγούδια που μας έπαιξαν έχουν γραφτεί πολλά χρόνια πριν. Το συναίσθημα και η συγκίνηση ήταν και πάλι παρόντα. Σε μεγάλες ποσότητες μάλιστα. Και αυτό είναι το σημαντικότερο από όλα. Γιατί «τίποτα δεν έχει αλλάξει και τίποτα δεν είναι όπως παλιά». 
