Ακολουθήστε μας στο Google news
Η προβολή της από το Ζέφυρο, πέντε δρασκελιές από το σκηνικό της δράσης, ήταν ένα απρόσμενο δώρο για τους θαμώνες του θερινού σινεμά. Ο ελληνικός κινηματογράφος της "χρυσής" (στην πραγματικότητα πέτρινης) εποχής δεν είναι μόνο Φίνος Φιλμ, πικρό γέλιο και καλή καρδιά. Η ταινία του Αλεξανδράκη είναι μία αληθινή γροθιά στο στομάχι. Σε βγάζει από την αίθουσα πτώμα, διπλωμένο στα δύο. Δεν ήταν τυχαίο γεγονός η απαγόρευσή της από τη λογοκρισία εκείνου του καιρού.
Θα μπορούσε, ίσως, να απαγορευτεί ακόμα και σήμερα.
Διότι δείχνει ότι η Ελλάδα του 1960 είναι κατά βάθος ίδια με την Ελλάδα του 2011. Κι ας πέρασε μισός αιώνας. Η Ελλάδα των αεριτζήδων, των μικροαπατεώνων, του εύκολου πλουτισμού, της αδιόρατης μελαγχολίας, των νεκρών ονείρων. Η Ελλάδα της σκυμμένης κεφαλής. Και των κορόιδων, που δουλεύουν μια ζωή για να συντηρήσουν τους αργόσχολους.
Τώρα, βέβαια, τη δουλειά τη βγάζουν οι αλλοδαποί. Τότε ίδρωναν και μερικές μασχάλες. Και υπήρχαν και ψήγματα φιλότιμου, σαν αυτά που οδηγούν έναν από τους τραγικούς ήρωες της ταινίας στην αυτοκτονία. Φιλότιμου και αυτοκριτικής. Σήμερα μόνο μουτζώνουμε τους άλλους. Οποτε βλέπουμε καθρέφτη, τον προσπερνάμε βιαστικά μη τυχόν και δούμε κατά λάθος μέσα του αυτούς που μας οδήγησαν στο γκρεμό. Οχι, όχι, για όλα φταίνε οι πολιτικοί.
Η "Συνοικία Το Ονειρο" παίζεται αυτές τις μέρες στο Τριανόν. Προλαβαίνετε να τη δείτε και να σοκαριστείτε από τη ρεαλιστική της ματιά στην Αθήνα μιας ξεχασμένης, αλλά διόλου μακρινής εποχής. Για τη δημιουργία της ταινίας συστρατεύτηκε μία πραγματική ομάδα-όνειρο, από τον Αλέκο Αλεξανδράκη και την τότε σύζυγό του Αλίκη Γεωργούλη ως το Μάνο Κατράκη και τη Σαπφώ Νοταρά, τον Τάσο Λειβαδίτη και τον Κώστα Κοτζιά (συγγραφείς του σεναρίου), το Μίκη Θεοδωράκη και το Γρηγόρη Μπιθικώτση. Οταν ο τελευταίος τραγουδάει ζωντανά το "Βρέχει Στη Φτωχογειτονιά", σου ραγίζει την καρδιά.
Ο Αλέκος Αλεξανδράκης καταστράφηκε οικονομικά όταν απαγορεύτηκε η προβολή της ταινίας. "Τι είναι αυτά που δείχνετε; Στην Ελλάδα δεν υπάρχουν πεινασμένοι. Κάνετε κομμουνιστική προπαγάνδα", του είπε κάποιος αστυνομικός διευθυντής της εποχής. Ηταν η εποχή των εκλογών της βίας και της νοθείας, του "ανένδοτου αγώνα" και του Σχεδίου Περικλής. Το 50% των νοικοκυριών ζούσε σε τρώγλες χωρίς ηλεκτρικό ρεύμα, σε συνθήκες ακραίας φτώχειας. Η εξαθλίωση ήταν απερίγραπτη. Σύμφωνα με μία έρευνα του Οικονομικού Ταχυδρόμου, μόνο το 6% των κατοικιών στην Αθήνα είχε μπάνιο. Η ζωή κυλούσε σαν βούρκος, σε "μικρά κι ανήλιαγα στενά". Διαβάστε αυτό το blog για περισσότερες ανατριχιαστικές λεπτομέρειες.
Ο Αλεξανδράκης βρήκε το δρόμο του ως μόνιμος ζεν-πρεμιέ, αλλά ουδέποτε ξανακάθισε στην καρέκλα του σκηνοθέτη. Η Συνοικία Το Ονειρο, ανεπανάληπτο και ζηλευτό δείγμα νεορεαλισμού στα ελληνικά κινηματογραφικά χρονικά, είναι το γενναιόδωρο κληροδότημά του στο ζαλισμένο νεοέλληνα του 21ου αιώνα.
"Θα γυρίσουμε στη δεκαετία του '50", κραυγάζουν οι κινδυνολόγοι
28 Ιουνίου 2011"Θα γυρίσουμε στη δεκαετία του '50", κραυγάζουν οι κινδυνολόγοι. Ναι, αλλά πώς ήταν η Ελλάδα στη δεκαετία του '50; Την ευκαιρία για μια προσεκτική ματιά πρόσφερε η οθόνη του κινηματογράφου. "Συνοικία Το Ονειρο". Γυρισμένη στα Πετράλωνα από το νεαρότατο -και "ρούκι" στην καρέκλα του σκηνοθέτη- Αλέκο Αλεξανδράκη, γύρω στο 1960.Η προβολή της από το Ζέφυρο, πέντε δρασκελιές από το σκηνικό της δράσης, ήταν ένα απρόσμενο δώρο για τους θαμώνες του θερινού σινεμά. Ο ελληνικός κινηματογράφος της "χρυσής" (στην πραγματικότητα πέτρινης) εποχής δεν είναι μόνο Φίνος Φιλμ, πικρό γέλιο και καλή καρδιά. Η ταινία του Αλεξανδράκη είναι μία αληθινή γροθιά στο στομάχι. Σε βγάζει από την αίθουσα πτώμα, διπλωμένο στα δύο. Δεν ήταν τυχαίο γεγονός η απαγόρευσή της από τη λογοκρισία εκείνου του καιρού.Θα μπορούσε, ίσως, να απαγορευτεί ακόμα και σήμερα.
Διότι δείχνει ότι η Ελλάδα του 1960 είναι κατά βάθος ίδια με την Ελλάδα του 2011. Κι ας πέρασε μισός αιώνας. Η Ελλάδα των αεριτζήδων, των μικροαπατεώνων, του εύκολου πλουτισμού, της αδιόρατης μελαγχολίας, των νεκρών ονείρων. Η Ελλάδα της σκυμμένης κεφαλής. Και των κορόιδων, που δουλεύουν μια ζωή για να συντηρήσουν τους αργόσχολους.
Τώρα, βέβαια, τη δουλειά τη βγάζουν οι αλλοδαποί. Τότε ίδρωναν και μερικές μασχάλες. Και υπήρχαν και ψήγματα φιλότιμου, σαν αυτά που οδηγούν έναν από τους τραγικούς ήρωες της ταινίας στην αυτοκτονία. Φιλότιμου και αυτοκριτικής. Σήμερα μόνο μουτζώνουμε τους άλλους. Οποτε βλέπουμε καθρέφτη, τον προσπερνάμε βιαστικά μη τυχόν και δούμε κατά λάθος μέσα του αυτούς που μας οδήγησαν στο γκρεμό. Οχι, όχι, για όλα φταίνε οι πολιτικοί.Η "Συνοικία Το Ονειρο" παίζεται αυτές τις μέρες στο Τριανόν. Προλαβαίνετε να τη δείτε και να σοκαριστείτε από τη ρεαλιστική της ματιά στην Αθήνα μιας ξεχασμένης, αλλά διόλου μακρινής εποχής. Για τη δημιουργία της ταινίας συστρατεύτηκε μία πραγματική ομάδα-όνειρο, από τον Αλέκο Αλεξανδράκη και την τότε σύζυγό του Αλίκη Γεωργούλη ως το Μάνο Κατράκη και τη Σαπφώ Νοταρά, τον Τάσο Λειβαδίτη και τον Κώστα Κοτζιά (συγγραφείς του σεναρίου), το Μίκη Θεοδωράκη και το Γρηγόρη Μπιθικώτση. Οταν ο τελευταίος τραγουδάει ζωντανά το "Βρέχει Στη Φτωχογειτονιά", σου ραγίζει την καρδιά.
Ο Αλέκος Αλεξανδράκης καταστράφηκε οικονομικά όταν απαγορεύτηκε η προβολή της ταινίας. "Τι είναι αυτά που δείχνετε; Στην Ελλάδα δεν υπάρχουν πεινασμένοι. Κάνετε κομμουνιστική προπαγάνδα", του είπε κάποιος αστυνομικός διευθυντής της εποχής. Ηταν η εποχή των εκλογών της βίας και της νοθείας, του "ανένδοτου αγώνα" και του Σχεδίου Περικλής. Το 50% των νοικοκυριών ζούσε σε τρώγλες χωρίς ηλεκτρικό ρεύμα, σε συνθήκες ακραίας φτώχειας. Η εξαθλίωση ήταν απερίγραπτη. Σύμφωνα με μία έρευνα του Οικονομικού Ταχυδρόμου, μόνο το 6% των κατοικιών στην Αθήνα είχε μπάνιο. Η ζωή κυλούσε σαν βούρκος, σε "μικρά κι ανήλιαγα στενά". Διαβάστε αυτό το blog για περισσότερες ανατριχιαστικές λεπτομέρειες.Ο Αλεξανδράκης βρήκε το δρόμο του ως μόνιμος ζεν-πρεμιέ, αλλά ουδέποτε ξανακάθισε στην καρέκλα του σκηνοθέτη. Η Συνοικία Το Ονειρο, ανεπανάληπτο και ζηλευτό δείγμα νεορεαλισμού στα ελληνικά κινηματογραφικά χρονικά, είναι το γενναιόδωρο κληροδότημά του στο ζαλισμένο νεοέλληνα του 21ου αιώνα.
