Ακολουθήστε μας στο Google news
Καταθέτουν την άποψή τους...
30 Ιουνίου 2011Η Λίνα Νικολακοπούλου γεννήθηκε σαν σήμερα, την τελευταία μέρα του Ιούνη, στα Μέθανα. Τα ίχνη της γραφής της αποτυπώθηκαν ανεξίτηλα εντός μας, χαράχτηκαν, «καρφώθηκαν». Η ίδια, αναμφισβήτητα, άλλαξε το λόγο του ελληνικού τραγουδιού και μέσα από τις ρίμες της ποιητικές, τολμηρές, άλλοτε κοφτερές κι άλλοτε ιαματικές, ακραίες ενίοτε κατάφερε να φανερώσει τα απόκρυφα, να κοινωνήσει τα ιδιωτικά, να πιαστεί από τα άπιαστα ως τότε. Πάλεψε τον έσω εχθρό, χωρίς να κρύψει ή να σκεπάσει τα τραύματά της. Τα άφησε εκτεθειμένα και ψηλαφητά να μαρτυρούν το αδιαπραγμάτευτο της αλήθειας της. Λειτουργός άριστη στην άγια τράπεζα της γλώσσας μας, προσέφερε το σώμα και το αίμα των λέξεων για να μεταλάβουμε ζωή κι ανάσταση, απουσία και απώλεια, έρωτες και ήττες, μνήμες και χαρές, παράπονα και θαύματα.
Φώτισε εντός μας εξόδους κινδύνου που δεν τις βλέπαμε ή δεν ξέραμε πως θα τις περάσουμε. Αναζήτησε η Λίνα Νικολακοπούλου το «αίτιον» και το «αιτιατόν» του αισθήματος και το εξέφρασε με τρόπο που δεν είχε ξαναγίνει, με λόγο «φρέσκο ελληνικό», που είχε τη σφραγίδα της δωρεάς της. Τριάντα χρόνια στο τραγούδι συμπληρώνει φέτος κι όλα δείχνουν πως την αντέχει ακόμα το σκοινί. Πως εξακολουθεί να μας αφορά τι θα «πει» κάθε φορά. Τι θα επιλέξει να επικοινωνήσει και με ποιους αγωγούς. Εκείνη το χει «μαζεμένο το μέλι/ να το βρει όποιος θέλει/ δεν χάθηκε. Από φίνο θυμάρι/ όποιος θέλει ας το πάρει/ στο ταξίδι του κόσμου αν πικράθηκε», για να θυμηθώ κάτι απ τα καινούργια της.
Με αφορμή τα σημερινά γενέθλια της Λίνας Νικολακοπούλου, ζήτησα από τέσσερις στιχουργούς, τη Λίνα Δημοπούλου, το Νίκο Μωραΐτη, το Χρίστο Παπαδόπουλο και το Σταύρο Σταύρου, μια ευχή για τη Λίνα, δυο λόγια από καρδιάς για κείνη. Όλοι τους ανταποκρίθηκαν πρόθυμα και τους ευχαριστώ θερμά!
Η ΛΙΝΑ
Είπε η Λίνα
Έγραψε η Λίνα
Είναι της Λίνας
Δεν χρειάζεται επώνυμο.
Ξέρουμε, ξέρουν όλοι. Τριάντα χρόνια τώρα.
Δεν χρειάζεται προβολέα η Κόρη της Αρτέμιδας και του Απόλλωνα.
Γεννά το φως και το δωρίζει.
Είναι εκείνη -σήκωσε το βλέμμα σου ψηλά για να τη δεις- στέκεται πάντα εκεί, στηρίζοντας, απαλά και σίγουρα στο κεφάλι της τη στέγη του ναού του πολιτισμού.
Δεν χρειάζεται επώνυμο.
Δεν έχουν επώνυμο οι Καρυάτιδες.
(Λίνα Δημοπούλου)
Είπεν ο θεός «γεννηθήτω φως» και εγένετο φως. 30 Ιουνίου 1957 κατά τας γραφάς. Εν αρχή ην ο λόγος της. Στα 17 μου με σκουριασμένα χείλια το πρώτο της φιλί. Ζωής. Από τότε κυκλοφορεί, οπλοφορεί και αφοπλίζει. Πολλή ζωή στα χρόνια της εύχομαι. Με τα μελάνια της να φωσφορίζουν στα νερά του επίγειου πλακούντα μας και να μας τρέφουν.
(Χρίστος Παπαδόπουλος)
Η δασκάλα της εφηβείας μου. Την ώρα που κάποιοι δεν καταλάβαιναν τι γράφει, εγώ ανατρίχιαζα με αυτά που έγραφε. Μόλις δω τραγούδι της σε cd, παίρνω το ένθετο, ανοίγω, διαβάζω, βουτάω στα βαθιά της. Είναι παντοτινά ακριβή, είναι μία από τους τρεις «θεούς» του ελληνικού στίχου.
Με απόσταση, με σεβασμό, με δέος τολμάω να μιλήσω στον ενικό -γιατί τελικά η ζωή τέσσερα γράμματα- και να πω: Χρόνια πολλά, Λίνα.
(Νίκος Μωραΐτης)
Την κοίταζα να μιλάει... Το σήμα της κρατικής τηλεόρασης πάνω αριστερά. Έλεγε για τη ζωή της: για το Σταμάτη, τη Δήμητρα, την Τάνια Όνειρα, μνήμες, σκέψεις Όλα κρυμμένα -μα τόσο φανερά- πίσω από το χοντρά γυαλιά με τους κόκκινους σκελετούς. Έκλεισα τα μάτια. Ίσως να ταν που οι στιγμές βρήκαν τόσο εύκολα τις λέξεις τους στο λευκό της χαρτί. Ίσως να ταν και η μυρωδιά του μολυβιού που τόσο εύστοχα σχημάτιζε στις ψυχές των ανθρώπων τα λόγια της ζωής εκείνης που ξεκλείδωναν βαθιά τους χρόνια. Πήρα ένα κομμάτι χαρτί και έγραψα επάνω το όνομά της. «Λίνα» Το έκρυψα στο πρώτο συρτάρι της καρδιάς μου. Εκεί του άξιζε να ζει
Λευκωσία, Ιούνιος 2011: Κάθεται δίπλα μου, στη θέση του συνοδηγού. Οδηγώ προς Λάρνακα. Το cd παίζει το «Κυκλοφορώ κι οπλοφορώ» και η Λίνα τραγουδάει . «Είσαι ο παράδεισός μου», μου λέει γελώντας, «παίζοντας» με τον τίτλο του τραγουδιού που έγραψα με το Θοδωρή Οικονόμου για την Τάνια. Εγώ απλά χαμογελώ Ξέρω καλά πού βρίσκεται ο δικός μου παράδεισος. Εκεί, στο πρώτο συρτάρι «Ίδια είν η χαράόπως μια φορά!». Χρόνια σου καλά Λίνα!
(Σταύρος Σταύρου)
Καταθέτουν την άποψή τους...
30 Ιουνίου 2011Η Λίνα Νικολακοπούλου γεννήθηκε σαν σήμερα, την τελευταία μέρα του Ιούνη, στα Μέθανα. Τα ίχνη της γραφής της αποτυπώθηκαν ανεξίτηλα εντός μας, χαράχτηκαν, «καρφώθηκαν». Η ίδια, αναμφισβήτητα, άλλαξε το λόγο του ελληνικού τραγουδιού και μέσα από τις ρίμες της ποιητικές, τολμηρές, άλλοτε κοφτερές κι άλλοτε ιαματικές, ακραίες ενίοτε κατάφερε να φανερώσει τα απόκρυφα, να κοινωνήσει τα ιδιωτικά, να πιαστεί από τα άπιαστα ως τότε. Πάλεψε τον έσω εχθρό, χωρίς να κρύψει ή να σκεπάσει τα τραύματά της. Τα άφησε εκτεθειμένα και ψηλαφητά να μαρτυρούν το αδιαπραγμάτευτο της αλήθειας της. Λειτουργός άριστη στην άγια τράπεζα της γλώσσας μας, προσέφερε το σώμα και το αίμα των λέξεων για να μεταλάβουμε ζωή κι ανάσταση, απουσία και απώλεια, έρωτες και ήττες, μνήμες και χαρές, παράπονα και θαύματα.Φώτισε εντός μας εξόδους κινδύνου που δεν τις βλέπαμε ή δεν ξέραμε πως θα τις περάσουμε. Αναζήτησε η Λίνα Νικολακοπούλου το «αίτιον» και το «αιτιατόν» του αισθήματος και το εξέφρασε με τρόπο που δεν είχε ξαναγίνει, με λόγο «φρέσκο ελληνικό», που είχε τη σφραγίδα της δωρεάς της. Τριάντα χρόνια στο τραγούδι συμπληρώνει φέτος κι όλα δείχνουν πως την αντέχει ακόμα το σκοινί. Πως εξακολουθεί να μας αφορά τι θα «πει» κάθε φορά. Τι θα επιλέξει να επικοινωνήσει και με ποιους αγωγούς. Εκείνη το χει «μαζεμένο το μέλι/ να το βρει όποιος θέλει/ δεν χάθηκε. Από φίνο θυμάρι/ όποιος θέλει ας το πάρει/ στο ταξίδι του κόσμου αν πικράθηκε», για να θυμηθώ κάτι απ τα καινούργια της.Με αφορμή τα σημερινά γενέθλια της Λίνας Νικολακοπούλου, ζήτησα από τέσσερις στιχουργούς, τη Λίνα Δημοπούλου, το Νίκο Μωραΐτη, το Χρίστο Παπαδόπουλο και το Σταύρο Σταύρου, μια ευχή για τη Λίνα, δυο λόγια από καρδιάς για κείνη. Όλοι τους ανταποκρίθηκαν πρόθυμα και τους ευχαριστώ θερμά!
Η ΛΙΝΑΕίπε η Λίνα
Έγραψε η Λίνα
Είναι της Λίνας
Δεν χρειάζεται επώνυμο.
Ξέρουμε, ξέρουν όλοι. Τριάντα χρόνια τώρα.
Δεν χρειάζεται προβολέα η Κόρη της Αρτέμιδας και του Απόλλωνα.
Γεννά το φως και το δωρίζει.
Είναι εκείνη -σήκωσε το βλέμμα σου ψηλά για να τη δεις- στέκεται πάντα εκεί, στηρίζοντας, απαλά και σίγουρα στο κεφάλι της τη στέγη του ναού του πολιτισμού.
Δεν χρειάζεται επώνυμο.
Δεν έχουν επώνυμο οι Καρυάτιδες.
(Λίνα Δημοπούλου)
Είπεν ο θεός «γεννηθήτω φως» και εγένετο φως. 30 Ιουνίου 1957 κατά τας γραφάς. Εν αρχή ην ο λόγος της. Στα 17 μου με σκουριασμένα χείλια το πρώτο της φιλί. Ζωής. Από τότε κυκλοφορεί, οπλοφορεί και αφοπλίζει. Πολλή ζωή στα χρόνια της εύχομαι. Με τα μελάνια της να φωσφορίζουν στα νερά του επίγειου πλακούντα μας και να μας τρέφουν.
(Χρίστος Παπαδόπουλος)
Η δασκάλα της εφηβείας μου. Την ώρα που κάποιοι δεν καταλάβαιναν τι γράφει, εγώ ανατρίχιαζα με αυτά που έγραφε. Μόλις δω τραγούδι της σε cd, παίρνω το ένθετο, ανοίγω, διαβάζω, βουτάω στα βαθιά της. Είναι παντοτινά ακριβή, είναι μία από τους τρεις «θεούς» του ελληνικού στίχου.Με απόσταση, με σεβασμό, με δέος τολμάω να μιλήσω στον ενικό -γιατί τελικά η ζωή τέσσερα γράμματα- και να πω: Χρόνια πολλά, Λίνα.
(Νίκος Μωραΐτης)
Την κοίταζα να μιλάει... Το σήμα της κρατικής τηλεόρασης πάνω αριστερά. Έλεγε για τη ζωή της: για το Σταμάτη, τη Δήμητρα, την Τάνια Όνειρα, μνήμες, σκέψεις Όλα κρυμμένα -μα τόσο φανερά- πίσω από το χοντρά γυαλιά με τους κόκκινους σκελετούς. Έκλεισα τα μάτια. Ίσως να ταν που οι στιγμές βρήκαν τόσο εύκολα τις λέξεις τους στο λευκό της χαρτί. Ίσως να ταν και η μυρωδιά του μολυβιού που τόσο εύστοχα σχημάτιζε στις ψυχές των ανθρώπων τα λόγια της ζωής εκείνης που ξεκλείδωναν βαθιά τους χρόνια. Πήρα ένα κομμάτι χαρτί και έγραψα επάνω το όνομά της. «Λίνα» Το έκρυψα στο πρώτο συρτάρι της καρδιάς μου. Εκεί του άξιζε να ζειΛευκωσία, Ιούνιος 2011: Κάθεται δίπλα μου, στη θέση του συνοδηγού. Οδηγώ προς Λάρνακα. Το cd παίζει το «Κυκλοφορώ κι οπλοφορώ» και η Λίνα τραγουδάει . «Είσαι ο παράδεισός μου», μου λέει γελώντας, «παίζοντας» με τον τίτλο του τραγουδιού που έγραψα με το Θοδωρή Οικονόμου για την Τάνια. Εγώ απλά χαμογελώ Ξέρω καλά πού βρίσκεται ο δικός μου παράδεισος. Εκεί, στο πρώτο συρτάρι «Ίδια είν η χαράόπως μια φορά!». Χρόνια σου καλά Λίνα!
(Σταύρος Σταύρου)
