Ακολουθήστε μας στο Google news
Roma la citta eterna λοιπόν, μόνο που αντί για την κλασική τουριστική εισαγωγή ακολουθεί ο Nanni Moretti. Ο διάσημος Ιταλός σκηνοθέτης που έχει παρομοιαστεί με τον Woody Allen σε μια «παράσταση» στην οποία θα παρουσίαζε τις μουσικές που έντυσαν τις ταινίες του. Η συναυλία διεξήχθη στο Αuditorium Parco della Musica, (το οποίο φέρνει στο νου αμυδρά την Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών) και κατασκευάστηκε το 2002 από τον αρχιτέκτονα Renzo Piano. Ένα κτίριο λιτό και επιβλητικό καθόλου μεγαλεπήβολο και υπερφίαλο, λειτουργικό και ενταγμένο απόλυτα στο χρώμα της πόλης, αυτό το χαρακτηριστικό σκούρο κόκκινο-καφέ, (της Αθήνας άραγε το χρώμα ποιο είναι, το μαύρο του νέφους;) με βιβλιοπωλείο που βρίσκεις από τα cd της ΕCM μέχρι τσάντες με την Μafalda, με σικ bar-restaurant και με ακόμα πιο σικ Ρωμαίους. Ο χώρος της συναυλίας ήταν φυσικά εξαιρετικής ακουστικής και οπτικής, χωρίς το εκτυφλωτικό άσπρο μάρμαρο να δεσπόζει παντού.
Ο Nanni Moretti, κομψός στο σκούρο κουστούμι του, χαλαρός προς το κοινό αν και λίγο αγχωμένος, ομιλητικότατος, εκφραστικός, «έπαιζε» ουσιαστικά τις σκηνές από τις ταινίες του, δεν τις διάβαζε αλλά τις ζούσε. Στην οθόνη, αποσπάσματα από τις ταινίες ενώ η Orchestra Roma Sinfonietta που τις συνόδευε αν και πολυάριθμη, δεν θύμιζε σε τίποτα εκείνες του Δήμου. Οι maestri Νicola Piovanni και Franco Piersanti χορογράφησαν τους μουσικούς τους με τρόπο σχεδόν αφαιρετικό, στα όρια του minimal χωρίς αχρείαστες φιοριτούρες. Ο Ιταλός σκηνοθέτης έκανε ένα πέρασμα από τα πρώτα και πιο πολιτικοποιημένα film του μέχρι τα τελευταία και πιο γνωστα όπως το «La Stanza Del Filgio» (2001), το οποίο μαζί με το απόσπασμα από το «Sogni dOro» (1981) ήταν από τις πιο συγκινητικές στιγμές της βραδιάς. Ειδικά στο «La Stanza Del Filgio» στην σκηνή όπου ο πρωταγωνιστής (ο ίδιος ο σκηνοθέτης, δηλαδή) σε μια συναισθηματική έκρηξη σπάει ένα φλιτζάνι, στην συναυλία πέταξε ένα μπουκάλι προς την έξοδο του αμφιθεάτρου, εμφανώς συγκινημένος. Διάβασε αποσπάσματα από το ημερολόγιο του σχετικά με την πιο πρόσφατη δουλειά του το «Habemus Papam» γιατί δεν είχε προετοιμάσει κάποιο κείμενο, ευχαρίστησε το κοινό, τους μουσικούς και συνοδοιπόρους του και σε άφησε στην δροσερή καλοκαιρινή νύχτα να αναρωτιέσαι σχετικά με τις ομοιότητες και τις διαφορές. Αν είσαι όντως τόσο όμοιος όσο νόμιζες, τότε γιατί σε αυτή την χώρα δεν συμβαίνει κάτι αντίστοιχο; Ποιος σκηνοθέτης θα μπορούσε να είναι στην θέση του και σε πιο χώρο άραγε;
Μερικές σκόρπιες σκέψεις για την Roma (Ode to Rome ή Le vacanze Romane)
Η Piazza di Spagna είναι πάντα πανέμορφη, όλες τις εποχές του χρόνου ενώ η θέα από την Trinita dei Mondi εκθαμβωτική με όλη την πόλη να απλώνεται μπροστά σου. Τα παγωτά εύγεστα χωρίς τόνους ζάχαρης, ενώ οι Ιταλοί μουσικοί κάνουν basking ανεπάντεχα καλά συνοδευόμενο από τα απαραίτητα complimenti στους περαστικούς/ες. To Πάνθεον είναι τουλάχιστον επιβλητικό και το φυσικό φως που μπαίνει από τον θόλο, ενδιαφέρον αρχιτεκτονικό επίτευγμα. Η μόνη παραφωνία στο όλο σκηνικό είναι μια δυνατή φωνή που αντηχεί στον ναό ψάχνοντας τον Γιώργο ή αλλιώς ένα τρόπος για να ξεχωρίζει πάντα ο Έλληνας! Αλλά τα salumi που κρέμονται περικυκλωμένα από τα διάφορα είδη pasta σε κάνουν να ξεχαστείς πολύ γρήγορα. Cappuccino με την υπόσχεση ενός spumante, metro, νυχτερινά λεωφορεία και κάποια στιγμή επιστρέφεις σπίτι.
Καθώς ξημερώνει άλλη μια μέρα στην αιώνια πόλη, ανακαλύπτεις το δεύτερο πράγμα για τα οποία μπορείς περήφανα να γκρινιάξεις.
Δεν υπάρχουν πουθενά πινακίδες ή ταμπέλες, επομένως για να βρεις ένα αξιοθέατο θα πρέπει α) να μιλάς την γλώσσα και β) να πετύχεις τον Ρωμαίο που θα γνωρίζει και που βρίσκεται αυτό! Επειδή μπορεί ο φύλακα του Βατικανού -που φλερτάρει με τις επισκέπτριες του ναού- να μην ξέρει, αλλά ο εβδομηντάχρονος παππούς που πίνει τον καφέ του -espresso φυσικά- ξέρει τα πάντα! Όλα αυτά στα Ιταλικά βέβαια γιατί αν περιμένεις να συνεννοηθείς στα αγγλικά.
Στο Βατικανό λοιπόν με τις ορδές τουριστών να περιμένουν υπομονετικά, μαζί με την Capella Sistina μπορείς να θαυμάσεις τους πιο όμορφους και κομψούς επισκέπτες αλλά και ιερείς! Μια σύντομη (;;;) επίσκεψη σε κοντινό δισκάδικο για την απαραίτητη προμήθεια δίσκων, περιοδικών και συναυλιακών νέων. Ακολούθησε μια ακόμα βόλτα στην πόλη με προορισμό την Santa Maria in Cosmedin, την εκκλησία στην οποία βρίσκεται το Bocca della Verita (γιατί αλλιώς τι Vacanze Romane θα ήταν άλλωστε;) με τα χαρακτηριστικά πεύκα της Ρώμης σε σχήμα ομπρέλας να δεσπόζουν και τα κάστρα να περιστοιχίζουν τις ανοιχτές λεωφόρους. Μπορεί η εκκλησία να έχει κλείσει και να πρέπει να αρκεστείς σε μια ταπεινή φωτογραφία από τα κάγκελα, αλλά ξαφνικά βρίσκεσαι στην μέση μιας πανηγυρικής συγκέντρωσης για την λήξη του δημοψηφίσματος κατά της πυρηνικής ενέργειας, του ξεπουλήματος της ακόμα κρατικής αντίστοιχης ΕΥΔΑΠ και της μη ψήφισης του νόμου για να μην δικαστεί ο Berlusconi για οικονομικές ατασθαλίες και φοροδιαφυγή. Bρίσκεσαι ξαφνικά ανάμεσα σε κόσμο που χορεύει πίνοντας την μπύρα του, με τα παιδιά, τα σκυλιά και τα ποδήλατα του και δεν μπορείς παρά να συμφωνήσεις με τον Nanni Moretti που το αμέσως προηγούμενο βράδυ υποστήριζε siamo tutti diversi, siamo tutti uguali (Είμαστε όλοι διαφορετικοί, είμαστε όλοι όμοιοι). Ή αλλιώς από το Σύνταγμα στην Ρώμη.
Ακολούθησε μια βόλτα στο Trastevere, που θα μπορούσε να μοιάζει πολύ με τον δικό μας Ψυρρή, αν εξαιρέσεις την δύση του ηλίου να κοκκινίζει τον Τίβερη και μια αναλυτικότατη ξενάγηση από ένα Ρωμαίο που ήξερε που βρίσκεται το καθετί σε αυτή την πόλη. Μια ακόμα βραδιά έκλεισε κοιτώντας την πανοραμική θέα από το λόφο Gianicolo, την ταράτσα της πόλης, με το φεγγάρι να φωτίζει τους υπόλοιπους καταπράσινους λόφους.
Τελευταία μέρα και ένα πέρασμα από το καινούριο μουσείο Μaxxxi είναι απαραίτητο οπωσδήποτε για να έχεις δει και κάτι μοντέρνο αλλά όχι κραυγαλέο μετά από τόση ιστορία! Εξαιρετικά ενταγμένο στην πόλη, σε μια συνοικία λιγότερο «ιστορική», ένα κτίριο ιδανικό για μελέτη από αρχιτέκτονες και όχι μόνο, με σκάλες να αιωρούνται, διαδρόμους που θυμίζουν λαβυρίνθους, υπαίθριο χώρο για να παίζουν τα παιδάκια. Και οι εκθέσεις αναρωτιέσαι? Εντάξει δεν μπορούμε να τα έχουμε όλα σε αυτή την ζωή! Μια τελευταία βόλτα στους Βοτανικούς Κήπους, πίσω από το Βατικανό σου δίνει την αίσθηση ότι ξαφνικά βρίσκεσαι σε μια άλλη πόλη, ηρεμία, ησυχία, καθόλου συνωστισμός, μόνο σπάνια φυτά, γλάροι, σιντριβάνια, ένα θερμοκήπιο και μερικές πεταλούδες. Αυτή η εικόνα με τις τριανταφυλλιές δίπλα στα πλατάνια και τα παλιά αρχοντικά των ευγενών να αχνοφαίνονται στον φόντο, είναι η τελευταία που θα πάρεις μαζί σου στο δρόμο για το αεροδρόμιο και στην επιστροφή στην Αθήνα.
Γιατί αν το σπίτι σου είναι όπου βρίσκεται η καρδιά σου, η δικιά σου έμεινε στην Ρώμη να ακούει τα πουλάκια να τιτιβίζουν με τις πρώτες ακτίνες του ηλίου, στο σπίτι με την πισίνα, τα τρία γατιά, τον ένα σκύλο και την τυπική ιταλική οικογένεια!
Λίγες τελευταίες σκόρπιες σκέψεις για την Φλωρεντία:
H Φλωρεντία, μια συννεφιασμένη μέρα με τον αέρα να φυσάει σου θυμίζει σκηνικό από ταινία του Hitchcock, με τα χαμηλά μεσαιωνικά κτίρια που οδηγούν στον τεράστιο καθεδρικό ναό, στις ανοιχτές πλατείες και τα διάσημα Ufficci. Μόνο που τα σύννεφα έγιναν βροχή, ο απογευματινός καφές μπύρα και αναγκαστική οπισθοχώρηση στην Ρώμη, με ένα σύντομο οπτικό πέρασμα από καταπράσινα λιβάδια σαν αυτά που δεν βλέπεις συχνά πυκνά στην ελληνική ύπαιθρο.
Καινούργια στήλη! Για ταξίδια και μουσική!
15 Ιουλίου 2011Ότι θέλω να μείνω εδώ για πάντα, εννοείται όπως επίσης και ότι το γνωστό κλισέ una faccia, una razza δεν ευσταθεί! Ας μου βρει κάποιος έναν -έστω για δείγμα- αθηναίο οδηγό που να σταματά στις διαβάσεις των πεζών και ένα συνεπιβάτη που να σου δίνει ακριβείς οδηγίες για το πώς θα φτάσεις στον προορισμό σου και σε ποια στάση θα κατέβεις, χωρίς να σε κοιτάει με μισό μάτι και μετά να το ξανασυζητήσουμε. Μπορεί οι Ιταλοί να τρέχουν σαν τρελοί και να θεωρούνται μεσόγειοι, αλλά προφανώς είναι από την πλευρά της Μεσογείου η οποία διατηρεί ακόμα μερικά από τα βασικά χαρακτηριστικά της. Εκλέγει βέβαια τον Berlusconi, ο οποίος κατάφερε με αξιοθαύμαστο πραγματικά τρόπο να μετατρέψει την χώρα του Ωραίου και την γενικότερη αισθητική των κατοίκων της έτσι ώστε τελικά να θυμίζει αρκετά την δικής μας, όπου αυτό προφανώς κάθε άλλο παρά complimento είναι.Roma la citta eterna λοιπόν, μόνο που αντί για την κλασική τουριστική εισαγωγή ακολουθεί ο Nanni Moretti. Ο διάσημος Ιταλός σκηνοθέτης που έχει παρομοιαστεί με τον Woody Allen σε μια «παράσταση» στην οποία θα παρουσίαζε τις μουσικές που έντυσαν τις ταινίες του. Η συναυλία διεξήχθη στο Αuditorium Parco della Musica, (το οποίο φέρνει στο νου αμυδρά την Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών) και κατασκευάστηκε το 2002 από τον αρχιτέκτονα Renzo Piano. Ένα κτίριο λιτό και επιβλητικό καθόλου μεγαλεπήβολο και υπερφίαλο, λειτουργικό και ενταγμένο απόλυτα στο χρώμα της πόλης, αυτό το χαρακτηριστικό σκούρο κόκκινο-καφέ, (της Αθήνας άραγε το χρώμα ποιο είναι, το μαύρο του νέφους;) με βιβλιοπωλείο που βρίσκεις από τα cd της ΕCM μέχρι τσάντες με την Μafalda, με σικ bar-restaurant και με ακόμα πιο σικ Ρωμαίους. Ο χώρος της συναυλίας ήταν φυσικά εξαιρετικής ακουστικής και οπτικής, χωρίς το εκτυφλωτικό άσπρο μάρμαρο να δεσπόζει παντού. Ο Nanni Moretti, κομψός στο σκούρο κουστούμι του, χαλαρός προς το κοινό αν και λίγο αγχωμένος, ομιλητικότατος, εκφραστικός, «έπαιζε» ουσιαστικά τις σκηνές από τις ταινίες του, δεν τις διάβαζε αλλά τις ζούσε. Στην οθόνη, αποσπάσματα από τις ταινίες ενώ η Orchestra Roma Sinfonietta που τις συνόδευε αν και πολυάριθμη, δεν θύμιζε σε τίποτα εκείνες του Δήμου. Οι maestri Νicola Piovanni και Franco Piersanti χορογράφησαν τους μουσικούς τους με τρόπο σχεδόν αφαιρετικό, στα όρια του minimal χωρίς αχρείαστες φιοριτούρες. Ο Ιταλός σκηνοθέτης έκανε ένα πέρασμα από τα πρώτα και πιο πολιτικοποιημένα film του μέχρι τα τελευταία και πιο γνωστα όπως το «La Stanza Del Filgio» (2001), το οποίο μαζί με το απόσπασμα από το «Sogni dOro» (1981) ήταν από τις πιο συγκινητικές στιγμές της βραδιάς. Ειδικά στο «La Stanza Del Filgio» στην σκηνή όπου ο πρωταγωνιστής (ο ίδιος ο σκηνοθέτης, δηλαδή) σε μια συναισθηματική έκρηξη σπάει ένα φλιτζάνι, στην συναυλία πέταξε ένα μπουκάλι προς την έξοδο του αμφιθεάτρου, εμφανώς συγκινημένος. Διάβασε αποσπάσματα από το ημερολόγιο του σχετικά με την πιο πρόσφατη δουλειά του το «Habemus Papam» γιατί δεν είχε προετοιμάσει κάποιο κείμενο, ευχαρίστησε το κοινό, τους μουσικούς και συνοδοιπόρους του και σε άφησε στην δροσερή καλοκαιρινή νύχτα να αναρωτιέσαι σχετικά με τις ομοιότητες και τις διαφορές. Αν είσαι όντως τόσο όμοιος όσο νόμιζες, τότε γιατί σε αυτή την χώρα δεν συμβαίνει κάτι αντίστοιχο; Ποιος σκηνοθέτης θα μπορούσε να είναι στην θέση του και σε πιο χώρο άραγε;Μερικές σκόρπιες σκέψεις για την Roma (Ode to Rome ή Le vacanze Romane)
Η Piazza di Spagna είναι πάντα πανέμορφη, όλες τις εποχές του χρόνου ενώ η θέα από την Trinita dei Mondi εκθαμβωτική με όλη την πόλη να απλώνεται μπροστά σου. Τα παγωτά εύγεστα χωρίς τόνους ζάχαρης, ενώ οι Ιταλοί μουσικοί κάνουν basking ανεπάντεχα καλά συνοδευόμενο από τα απαραίτητα complimenti στους περαστικούς/ες. To Πάνθεον είναι τουλάχιστον επιβλητικό και το φυσικό φως που μπαίνει από τον θόλο, ενδιαφέρον αρχιτεκτονικό επίτευγμα. Η μόνη παραφωνία στο όλο σκηνικό είναι μια δυνατή φωνή που αντηχεί στον ναό ψάχνοντας τον Γιώργο ή αλλιώς ένα τρόπος για να ξεχωρίζει πάντα ο Έλληνας! Αλλά τα salumi που κρέμονται περικυκλωμένα από τα διάφορα είδη pasta σε κάνουν να ξεχαστείς πολύ γρήγορα. Cappuccino με την υπόσχεση ενός spumante, metro, νυχτερινά λεωφορεία και κάποια στιγμή επιστρέφεις σπίτι. Καθώς ξημερώνει άλλη μια μέρα στην αιώνια πόλη, ανακαλύπτεις το δεύτερο πράγμα για τα οποία μπορείς περήφανα να γκρινιάξεις.
Δεν υπάρχουν πουθενά πινακίδες ή ταμπέλες, επομένως για να βρεις ένα αξιοθέατο θα πρέπει α) να μιλάς την γλώσσα και β) να πετύχεις τον Ρωμαίο που θα γνωρίζει και που βρίσκεται αυτό! Επειδή μπορεί ο φύλακα του Βατικανού -που φλερτάρει με τις επισκέπτριες του ναού- να μην ξέρει, αλλά ο εβδομηντάχρονος παππούς που πίνει τον καφέ του -espresso φυσικά- ξέρει τα πάντα! Όλα αυτά στα Ιταλικά βέβαια γιατί αν περιμένεις να συνεννοηθείς στα αγγλικά.
Στο Βατικανό λοιπόν με τις ορδές τουριστών να περιμένουν υπομονετικά, μαζί με την Capella Sistina μπορείς να θαυμάσεις τους πιο όμορφους και κομψούς επισκέπτες αλλά και ιερείς! Μια σύντομη (;;;) επίσκεψη σε κοντινό δισκάδικο για την απαραίτητη προμήθεια δίσκων, περιοδικών και συναυλιακών νέων. Ακολούθησε μια ακόμα βόλτα στην πόλη με προορισμό την Santa Maria in Cosmedin, την εκκλησία στην οποία βρίσκεται το Bocca della Verita (γιατί αλλιώς τι Vacanze Romane θα ήταν άλλωστε;) με τα χαρακτηριστικά πεύκα της Ρώμης σε σχήμα ομπρέλας να δεσπόζουν και τα κάστρα να περιστοιχίζουν τις ανοιχτές λεωφόρους. Μπορεί η εκκλησία να έχει κλείσει και να πρέπει να αρκεστείς σε μια ταπεινή φωτογραφία από τα κάγκελα, αλλά ξαφνικά βρίσκεσαι στην μέση μιας πανηγυρικής συγκέντρωσης για την λήξη του δημοψηφίσματος κατά της πυρηνικής ενέργειας, του ξεπουλήματος της ακόμα κρατικής αντίστοιχης ΕΥΔΑΠ και της μη ψήφισης του νόμου για να μην δικαστεί ο Berlusconi για οικονομικές ατασθαλίες και φοροδιαφυγή. Bρίσκεσαι ξαφνικά ανάμεσα σε κόσμο που χορεύει πίνοντας την μπύρα του, με τα παιδιά, τα σκυλιά και τα ποδήλατα του και δεν μπορείς παρά να συμφωνήσεις με τον Nanni Moretti που το αμέσως προηγούμενο βράδυ υποστήριζε siamo tutti diversi, siamo tutti uguali (Είμαστε όλοι διαφορετικοί, είμαστε όλοι όμοιοι). Ή αλλιώς από το Σύνταγμα στην Ρώμη. Ακολούθησε μια βόλτα στο Trastevere, που θα μπορούσε να μοιάζει πολύ με τον δικό μας Ψυρρή, αν εξαιρέσεις την δύση του ηλίου να κοκκινίζει τον Τίβερη και μια αναλυτικότατη ξενάγηση από ένα Ρωμαίο που ήξερε που βρίσκεται το καθετί σε αυτή την πόλη. Μια ακόμα βραδιά έκλεισε κοιτώντας την πανοραμική θέα από το λόφο Gianicolo, την ταράτσα της πόλης, με το φεγγάρι να φωτίζει τους υπόλοιπους καταπράσινους λόφους.
Τελευταία μέρα και ένα πέρασμα από το καινούριο μουσείο Μaxxxi είναι απαραίτητο οπωσδήποτε για να έχεις δει και κάτι μοντέρνο αλλά όχι κραυγαλέο μετά από τόση ιστορία! Εξαιρετικά ενταγμένο στην πόλη, σε μια συνοικία λιγότερο «ιστορική», ένα κτίριο ιδανικό για μελέτη από αρχιτέκτονες και όχι μόνο, με σκάλες να αιωρούνται, διαδρόμους που θυμίζουν λαβυρίνθους, υπαίθριο χώρο για να παίζουν τα παιδάκια. Και οι εκθέσεις αναρωτιέσαι? Εντάξει δεν μπορούμε να τα έχουμε όλα σε αυτή την ζωή! Μια τελευταία βόλτα στους Βοτανικούς Κήπους, πίσω από το Βατικανό σου δίνει την αίσθηση ότι ξαφνικά βρίσκεσαι σε μια άλλη πόλη, ηρεμία, ησυχία, καθόλου συνωστισμός, μόνο σπάνια φυτά, γλάροι, σιντριβάνια, ένα θερμοκήπιο και μερικές πεταλούδες. Αυτή η εικόνα με τις τριανταφυλλιές δίπλα στα πλατάνια και τα παλιά αρχοντικά των ευγενών να αχνοφαίνονται στον φόντο, είναι η τελευταία που θα πάρεις μαζί σου στο δρόμο για το αεροδρόμιο και στην επιστροφή στην Αθήνα. Γιατί αν το σπίτι σου είναι όπου βρίσκεται η καρδιά σου, η δικιά σου έμεινε στην Ρώμη να ακούει τα πουλάκια να τιτιβίζουν με τις πρώτες ακτίνες του ηλίου, στο σπίτι με την πισίνα, τα τρία γατιά, τον ένα σκύλο και την τυπική ιταλική οικογένεια!
Λίγες τελευταίες σκόρπιες σκέψεις για την Φλωρεντία:
H Φλωρεντία, μια συννεφιασμένη μέρα με τον αέρα να φυσάει σου θυμίζει σκηνικό από ταινία του Hitchcock, με τα χαμηλά μεσαιωνικά κτίρια που οδηγούν στον τεράστιο καθεδρικό ναό, στις ανοιχτές πλατείες και τα διάσημα Ufficci. Μόνο που τα σύννεφα έγιναν βροχή, ο απογευματινός καφές μπύρα και αναγκαστική οπισθοχώρηση στην Ρώμη, με ένα σύντομο οπτικό πέρασμα από καταπράσινα λιβάδια σαν αυτά που δεν βλέπεις συχνά πυκνά στην ελληνική ύπαιθρο.
