Ακολουθήστε μας στο Google news
Καλύτερη απόδοση του δίσκου; Μόνο αν εμφανιζόταν ξαφνικά ο Ντέιβιντ Γκίλμουρ θα μπορούσε να συμβεί αυτό. Στα 68 του, ο Ρότζερ Ουότερς έχει αξιοπρεπή φωνή -που άλλωστε ουδέποτε ήταν το φόρτε του- και ξέρει πώς να κάνει οικονομία δυνάμεων για να αντέξει ως το τέλος. Οι υπόλοιποι μουσικοί μου φάνηκαν θαυμάσιοι, αν και "ανώνυμοι". Δεν είναι φυσικά ισάξιοι των Pink Floyd. Ούτε θα μπορούσαν να είναι.
Καλύτερο σόου; Αυτό κι αν μοιάζει αδύνατο. Το πολυθέαμα που στήθηκε από τον Ουότερς και τους συνεργάτες του είναι ένα μικρό αριστούργημα, ικανό να θαμπώσει ακόμα και τον πιο απαιτητικό. Ο ήχος βγάζει κοροϊδευτικά τη γλώσσα στα προβλήματα άλλων συναυλιών και οι λεπτομέρειες της πανάκριβης παραγωγής αφήνουν το θεατή με ανοιχτό το στόμα.
Γαρνιτούρα από την υπόλοιπη δισκογραφία του Ουότερς, μήπως; Μα γνωρίζαμε εξαρχής ότι η φετινή παράσταση είναι το The Wall και μόνο αυτό. Από την αρχή ως το τέλος, με 35λεπτό διάλειμμα ανάμεσα στη δεύτερη και την τρίτη πλευρά του διπλού άλμπουμ. Το 2006, στη Μαλακάσα, ο Ουότερς έπαιξε και άλλα τραγούδια εκτός του Dark Side Of The Moon. Αλλά αυτό έχει μισή διάρκεια από το The Wall. Δεν θα μπορούσε να γεμίσει δίωρη συναυλία ούτε είχε διαφημιστεί ως πανδαισία των αισθήσεων.
Τι άλλο, λοιπόν, μπορεί να περίμενε κάποιος από αυτή τη βραδιά; Ακόμα και η διοργάνωσή της ήταν άψογη, παρά την απαράδεκτη μεθόδευση των μη αριθμημένων εισιτηρίων και τις προσπάθειες των ανεκδιήγητων Ελληναράδων να καταστρέψουν το σουαρέ με τα απαγορευμένα τσιγάρα τους. Διαβάστε περισσότερα εδώ.
Το μοναδικό ψεγάδι στο οποίο μπορώ να σταθώ είναι ο ιδεολογικός αχταρμάς τον οποίο προσπάθησε να περάσει ως όψιμο "μήνυμα" (προσπερνώντας με αδέξιες ντρίμπλες την αρχική θεματολογία του The Wall) ο εμπνευστής της παράστασης. Λίγο απ'όλα, τουρλουμπούκι, κόντρα στο "σύστημα" που όμως βρήκε στο πρόσωπο του ίδιου του πάμπλουτου Ουότερς έναν πιστό υπηρέτη. Το ίδιο ατόπημα έγινε modus operandi και στα χέρια του Μπόνο, ωστόσο αυτός έχει να επιδείξει και δράση, εκτός από λόγια.
Ο Ουότερς προσπάθησε να πουλήσει φτηνή επανάσταση του δεκάρικου, ίσως επειδή κατάλαβε ότι είχε απέναντί του ευήκοον ους. Τα γιουχαϊσματα του κοινού ενάντια στο ...Γιωργάκη όταν εμφανίστηκε στον Τοίχο το σύνθημα "Να Γαμηθεί Η Κυβέρνηση" ήταν το πιο εύκολο στάνταρ της βραδιάς.
Και ταυτόχρονα το ναδίρ της. Ένιωσα εκείνη τη στιγμή όχι σαν μύστης της μυθικής μουσικής των Pink Floyd, αλλά σαν τηλεθεατής του Αυτιά.
H συναυλία του Roger Waters
12 Ιουλίου 2011Ο φίλος βγήκε από το ΟΑΚΑ με ύφος κάπως ξινισμένο. "Εντάξει", είπε, "καλά ήταν, δεν ξετρελάθηκα κιόλας". Ειλικρινά, απόρησα. Τι παραπάνω μπορεί να περίμενε κάποιος από την παράσταση του The Wall εν έτει 2011;Καλύτερη απόδοση του δίσκου; Μόνο αν εμφανιζόταν ξαφνικά ο Ντέιβιντ Γκίλμουρ θα μπορούσε να συμβεί αυτό. Στα 68 του, ο Ρότζερ Ουότερς έχει αξιοπρεπή φωνή -που άλλωστε ουδέποτε ήταν το φόρτε του- και ξέρει πώς να κάνει οικονομία δυνάμεων για να αντέξει ως το τέλος. Οι υπόλοιποι μουσικοί μου φάνηκαν θαυμάσιοι, αν και "ανώνυμοι". Δεν είναι φυσικά ισάξιοι των Pink Floyd. Ούτε θα μπορούσαν να είναι.
Καλύτερο σόου; Αυτό κι αν μοιάζει αδύνατο. Το πολυθέαμα που στήθηκε από τον Ουότερς και τους συνεργάτες του είναι ένα μικρό αριστούργημα, ικανό να θαμπώσει ακόμα και τον πιο απαιτητικό. Ο ήχος βγάζει κοροϊδευτικά τη γλώσσα στα προβλήματα άλλων συναυλιών και οι λεπτομέρειες της πανάκριβης παραγωγής αφήνουν το θεατή με ανοιχτό το στόμα.
Γαρνιτούρα από την υπόλοιπη δισκογραφία του Ουότερς, μήπως; Μα γνωρίζαμε εξαρχής ότι η φετινή παράσταση είναι το The Wall και μόνο αυτό. Από την αρχή ως το τέλος, με 35λεπτό διάλειμμα ανάμεσα στη δεύτερη και την τρίτη πλευρά του διπλού άλμπουμ. Το 2006, στη Μαλακάσα, ο Ουότερς έπαιξε και άλλα τραγούδια εκτός του Dark Side Of The Moon. Αλλά αυτό έχει μισή διάρκεια από το The Wall. Δεν θα μπορούσε να γεμίσει δίωρη συναυλία ούτε είχε διαφημιστεί ως πανδαισία των αισθήσεων.
Τι άλλο, λοιπόν, μπορεί να περίμενε κάποιος από αυτή τη βραδιά; Ακόμα και η διοργάνωσή της ήταν άψογη, παρά την απαράδεκτη μεθόδευση των μη αριθμημένων εισιτηρίων και τις προσπάθειες των ανεκδιήγητων Ελληναράδων να καταστρέψουν το σουαρέ με τα απαγορευμένα τσιγάρα τους. Διαβάστε περισσότερα εδώ.Το μοναδικό ψεγάδι στο οποίο μπορώ να σταθώ είναι ο ιδεολογικός αχταρμάς τον οποίο προσπάθησε να περάσει ως όψιμο "μήνυμα" (προσπερνώντας με αδέξιες ντρίμπλες την αρχική θεματολογία του The Wall) ο εμπνευστής της παράστασης. Λίγο απ'όλα, τουρλουμπούκι, κόντρα στο "σύστημα" που όμως βρήκε στο πρόσωπο του ίδιου του πάμπλουτου Ουότερς έναν πιστό υπηρέτη. Το ίδιο ατόπημα έγινε modus operandi και στα χέρια του Μπόνο, ωστόσο αυτός έχει να επιδείξει και δράση, εκτός από λόγια.
Ο Ουότερς προσπάθησε να πουλήσει φτηνή επανάσταση του δεκάρικου, ίσως επειδή κατάλαβε ότι είχε απέναντί του ευήκοον ους. Τα γιουχαϊσματα του κοινού ενάντια στο ...Γιωργάκη όταν εμφανίστηκε στον Τοίχο το σύνθημα "Να Γαμηθεί Η Κυβέρνηση" ήταν το πιο εύκολο στάνταρ της βραδιάς.
Και ταυτόχρονα το ναδίρ της. Ένιωσα εκείνη τη στιγμή όχι σαν μύστης της μυθικής μουσικής των Pink Floyd, αλλά σαν τηλεθεατής του Αυτιά.
