Ακολουθήστε μας στο Google news
Εντάξει, μη φωνασκείτε, σας βλέπω, σας ακούω που με βρίζετε. Είστε αρκετοί. Ε ναι, προφανώς είστε αρκετοί, ειδάλλως θα έμενε στα αζήτητα η αυριανή συναυλία. Θα είχε ματαιωθεί όπως τόσες και τόσες άλλες των τελευταίων ετών στην Ελλάδα. Όχι μόνο δεν θα ματαιωθεί, αλλά θα συγκεντρώσει κοσμοπλημμύρα. Εγώ περίμενα πέντε χιλιάδες κόσμο, όχι πενήντα. Ευτυχώς για την τσέπη μου, αποφεύγω τα στοιχήματα.
Ο Ντέμης κέρδισε το στοίχημα που έβαλε, πάνω που ετοιμαζόμουν να του ψάλω επιτάφιο. Ειλικρινά, φοβήθηκα το ενδεχόμενο χρεωκοπίας της επιχείρησής του. Όχι ότι καίγομαι για το πορτοφόλι του Ντέμη, φυσικά, ωστόσο με νοιάζει να γίνονται στην Ελλάδα μεγάλες συναυλίες και ξέρω ότι οφείλουμε να δώσουμε επαρκές δείγμα γραφής, έστω καταμεσής της οικονομικής κρίσης.
Αν αντέχει η Αθήνα το μέγεθος των Bon Jovi (και του Roger Waters) εν έτει 2011, μπορεί να αντέξει μεθαύριο τον Springsteen, τους U2, τους Rolling Stones, τους Coldplay, τον Eminem, τους Muse, τους Red Hot Chili Peppers. Τα μεγαθήρια του συναυλιακού σύμπαντος.
Εκτός, πιά, κι αν φαλήρισε ο Ντέμης με τα τρομακτικά ποσά που -υποθέτω ότι- δαπανήθηκαν για τη διαφήμιση της αυριανής συναυλίας. Δεν θυμάμαι να ξανάγινε τέτοιο promotion στην Ελλάδα...
Αλλά πείτε μου τώρα που συζητάμε μεταξύ μας: ποιός ακούει Μπον Τζόβι;
Πόσοι Έλληνες έβαλαν στο cd player άλμπουμ των ντεμοντέ Μπον Τζόβι περισσότερες από 10-15 φορές τα τελευταία δέκα χρόνια;
Ομολογώ ότι δεν ανήκω σε αυτούς, ούτε γνωρίζω κάποιον "φαν" τους συγκροτήματος, μολονότι τα ακούσματά μου είναι -ας πούμε- παρεμφερή. Μου φαίνεται όμως ότι η μουσική του JBJ είναι αποψιλωμένη από συναίσθημα, ένταση, ψυχή. Είναι βουτηγμένη στα ντεσιμπέλ, τις ηρωικές κιθάρες και τη λακ του κομμωτηρίου, είναι ασφαλώς πιασάρικη και σουξεδιάρικη, αλλά μέχρι εκεί και μη παρέκει. Ολοι έχουμε σιγοτραγουδήσει τις διαπλανητικές επιτυχίες που εκτόξευσαν τους Μπον Τζόβι στην κορυφή των τσαρτς, αλλά ελάχιστοι, νόμιζα, τις πήραμε στα σοβαρά.
Μάλλον εδώ κρύβεται το μυστικό. Δεν χρειάζεται να πάρεις στα σοβαρά έναν καλλιτέχνη για να απολαύσεις τη συναυλία του. Πενήντα χιλιάδες άνθρωποι θα ανηφορίσουν αύριο στο Ολυμπιακό Στάδιο για να περάσουν καλά και να ξεδώσουν με ένα ανώδυνο, τρίωρο ροκ πάρτυ. Πέντε-έξι μέρες μετά, δεν θα θυμούνται τίποτε.
Εννοείται ότι θα είμαι ανάμεσά κι εγώ ανάμεσά τους. Κι ας κάνω skip στα τραγούδια των Μπον Τζόβι όταν κάποιο από αυτά εμφανίζεται θρασύτατα στο iPod μου.
Μία ημέρα πριν από τη συναυλία
19 Ιουλίου 2011Εχω μία ταπεινή απορία και την καταθέτω έγκαιρα: ποιός ακούει βρε παιδιά Μπον Τζόβι;Εντάξει, μη φωνασκείτε, σας βλέπω, σας ακούω που με βρίζετε. Είστε αρκετοί. Ε ναι, προφανώς είστε αρκετοί, ειδάλλως θα έμενε στα αζήτητα η αυριανή συναυλία. Θα είχε ματαιωθεί όπως τόσες και τόσες άλλες των τελευταίων ετών στην Ελλάδα. Όχι μόνο δεν θα ματαιωθεί, αλλά θα συγκεντρώσει κοσμοπλημμύρα. Εγώ περίμενα πέντε χιλιάδες κόσμο, όχι πενήντα. Ευτυχώς για την τσέπη μου, αποφεύγω τα στοιχήματα.
Ο Ντέμης κέρδισε το στοίχημα που έβαλε, πάνω που ετοιμαζόμουν να του ψάλω επιτάφιο. Ειλικρινά, φοβήθηκα το ενδεχόμενο χρεωκοπίας της επιχείρησής του. Όχι ότι καίγομαι για το πορτοφόλι του Ντέμη, φυσικά, ωστόσο με νοιάζει να γίνονται στην Ελλάδα μεγάλες συναυλίες και ξέρω ότι οφείλουμε να δώσουμε επαρκές δείγμα γραφής, έστω καταμεσής της οικονομικής κρίσης.
Αν αντέχει η Αθήνα το μέγεθος των Bon Jovi (και του Roger Waters) εν έτει 2011, μπορεί να αντέξει μεθαύριο τον Springsteen, τους U2, τους Rolling Stones, τους Coldplay, τον Eminem, τους Muse, τους Red Hot Chili Peppers. Τα μεγαθήρια του συναυλιακού σύμπαντος.
Εκτός, πιά, κι αν φαλήρισε ο Ντέμης με τα τρομακτικά ποσά που -υποθέτω ότι- δαπανήθηκαν για τη διαφήμιση της αυριανής συναυλίας. Δεν θυμάμαι να ξανάγινε τέτοιο promotion στην Ελλάδα...
Αλλά πείτε μου τώρα που συζητάμε μεταξύ μας: ποιός ακούει Μπον Τζόβι;
Πόσοι Έλληνες έβαλαν στο cd player άλμπουμ των ντεμοντέ Μπον Τζόβι περισσότερες από 10-15 φορές τα τελευταία δέκα χρόνια;
Ομολογώ ότι δεν ανήκω σε αυτούς, ούτε γνωρίζω κάποιον "φαν" τους συγκροτήματος, μολονότι τα ακούσματά μου είναι -ας πούμε- παρεμφερή. Μου φαίνεται όμως ότι η μουσική του JBJ είναι αποψιλωμένη από συναίσθημα, ένταση, ψυχή. Είναι βουτηγμένη στα ντεσιμπέλ, τις ηρωικές κιθάρες και τη λακ του κομμωτηρίου, είναι ασφαλώς πιασάρικη και σουξεδιάρικη, αλλά μέχρι εκεί και μη παρέκει. Ολοι έχουμε σιγοτραγουδήσει τις διαπλανητικές επιτυχίες που εκτόξευσαν τους Μπον Τζόβι στην κορυφή των τσαρτς, αλλά ελάχιστοι, νόμιζα, τις πήραμε στα σοβαρά.Μάλλον εδώ κρύβεται το μυστικό. Δεν χρειάζεται να πάρεις στα σοβαρά έναν καλλιτέχνη για να απολαύσεις τη συναυλία του. Πενήντα χιλιάδες άνθρωποι θα ανηφορίσουν αύριο στο Ολυμπιακό Στάδιο για να περάσουν καλά και να ξεδώσουν με ένα ανώδυνο, τρίωρο ροκ πάρτυ. Πέντε-έξι μέρες μετά, δεν θα θυμούνται τίποτε.
Εννοείται ότι θα είμαι ανάμεσά κι εγώ ανάμεσά τους. Κι ας κάνω skip στα τραγούδια των Μπον Τζόβι όταν κάποιο από αυτά εμφανίζεται θρασύτατα στο iPod μου.
