Ακολουθήστε μας στο Google news
Η είδηση, ήταν ξεκάθαρη: «Η Βρετανίδα τραγουδίστρια Έιμι Γουάινχαουζ εντοπίστηκε νεκρή το Σάββατο στο σπίτι της στο βόρειο Λονδίνο. Οι υπηρεσίες πρώτης βοήθειας δέχθηκαν κλήση να μεταβούν στο διαμέρισμα της 27χρονης Γουάινχαουζ στο Κάμπτεν, ωστόσο δεν μπόρεσαν να τη σώσουν. Αδιευκρίνιστα τα αίτια του θανάτου της ταλαντούχας και εξαιρετικά προβεβλημένης ερμηνεύτριας, η οποία αντιμετώπιζε προβλήματα με το αλκοόλ και τα ναρκωτικά καθ' όλη τη διάρκεια της πορείας της»...
Το να πεις ότι δεν περίμενες κάποια σχετική εξέλιξη, θα ήταν υποκριτικό. Το ότι η ίδια είχε προδιαγράψει την πορεία της δεν αποτελεί ύβρη προς έναν άνθρωπο που έφυγε, μια θλιβερή διαπίστωση είναι. Από τη μια είχαμε αυτή την απίστευτη φωνή και τη μοναδική ερμηνεία, για να εξαντλούνται όλα τα δημοσιογραφικά κλισέ, από την άλλη παρακολουθούσαμε όλο αυτό το ατελείωτο «μπες-βγες» στις κλινικές αποτοξίνωσης, για το ποτό, για τα ναρκωτικά και για τα δύο μαζί. Όταν έφτασε να ακυρώσει τη συναυλία της στην Αθήνα, όσοι ασχολούμαστε με τη μουσική, ήμασταν πια βέβαιοι, ότι ο κατήφορος δεν είχε γυρισμό. Η Amy έκανε τα πάντα για να προστεθεί σε αυτόν τον ατελείωτο κατάλογο των 40 και πλέον χρόνων απωλειών, σ' αυτό το αυτοκαταστροφικό παιχνίδι του ροκ και των παρεμφερών μουσικών υδάτων που πήρε τα πιο γαμάτα παιδιά, για τη μεγάλη μπάντα του ουρανού. Η Winehouse είναι άλλο ένα σπουδαίο μυαλό που κάηκε νωρίς, ένα σώμα που χάθηκε, το πνεύμα της όμως θα παραμένει ζωντανό.
Τώρα θα είναι ήδη εκεί πάνω για να κάνει φωνητικά στους πιο ωραίους τύπους, σε αυτές τις τρομερές μούρες που δεν κώλωσαν πουθενά και ποτέ. Η rehab-no-no είναι άλλη μια καταραμένη φυσιογνωμία που έζησε γρήγορα, που έκαψε «φλάντζες», που συνδέθηκε με το σύμπαν ερμηνεύοντας και της φάνηκε πολύ λίγο, πολύ τίποτε να γυρίσει πίσω, να είναι μια κοινή θνητή.
Φιλόσοφοι και ποιητές μ' έχουν «βασανίσει», έχουν κάψει το δικό μου εγκέφαλο για να καταλάβω τι ήθελαν να πουν, χρωστάω ευγνωμοσύνη στον Ταρκόφσκι και τον Σεφέρη, που έκαναν τον εγκέφαλό μου να πάρει άλλες στροφές, αλλά οι πραγματικοί, οι αληθινοί μου «δάσκαλοι», τζαμάρουν rhythm 'n' blues, ροκιές και γκόσπελ στον παράδεισο, ερμηνεύουν και μου χαμογελάνε πίνοντας τσιγάρα, εδώ και χρόνια, με το ίδιο ξέψυχο γέλιο που δηλητηριάστηκε από LSD ή από κάποια άλλη ντρόγκα. Σε αυτόν τον άτυπο καμβά, προστέθηκε πια και η Amy.
Δεν θα μπορούσα να πω ότι η Winehouse αποτελεί ή θα έπρεπε να αποτελεί πρότυπο για τη νεολαία, καταλαβαίνετε. Δεν μπορώ, όμως, να μην κλείσω τα μάτια στο ότι ήταν ευαίσθητη και τραγική, ότι αδυνατούσε να συντονιστεί με την πραγματικότητα, ότι ακολουθούσε τη ρομαντική πορεία του Αρθούρου Ρεμπό, ότι είχε φωνάρα. Είναι βέβαιο ότι η Amy, όπως πολλοί άλλοι, προκαλούσε απανωτές εκρήξεις στον εγκέφαλό της, με διάφορους τρόπους, μόνο και μόνο για να δει μέχρι πού φτάνει το σκοτάδι και το σύμπαν. Τα δοκίμαζε όλα, τα έκανε όλα, ζούσε γρήγορα, ατένιζε το λευκό των κλινικών. Έχω την αίσθηση ότι δεν ήθελε να ανατρέψει ό,τι επικρατούσε, δεν ήθελε να λέγεται επαναστάτρια, ανατρεπτική ή κάτι άλλο. Απλώς, ήθελε τον δικό της κόσμο, το δικό της τριπ, το δικό της παραμύθι. Τίποτε απ' όσα έκανε δεν έμοιαζε με όσα κάνουν οι άλλοι, δεν άκουγε κανέναν, ούτε καν τον πατέρα της που είχε προβλέψει το θάνατό της.
Έκλεισε, λοιπόν, μόνιμη συμφωνία με αυτό το ροκάδικο του παραδείσου και θα παίζει κάθε βράδυ, καμία εμφάνισή της δεν θα ακυρωθεί.
Αυτό το Σαββατοκύριακο, ήταν του παγκόσμιου πένθους. Από τη μια η Έιμι, από την άλλη ο θρήνος για τους νεκρούς από τη διπλή επίθεση στη Νορβηγία.
Ξέρετε, εγώ, όταν νυχτώνει και κοιτάζω στον ουρανό, δεν βλέπω μόνο χιλιάδες αστέρια, αλλά και τα πρόσωπα όσων γνωρίζω και έφυγαν, όσων η φωνή τους πλησίαζε το θείο και με τη ζωή τους το προκαλούσαν. Κι από εδώ και πέρα κι εσύ, αν στήσεις αυτί τα βράδια που η πλάση ησυχάζει, αν το θες πολύ, οι κολασμένοι ήχοι που έβγαζε το λαρύγγι της Έιμι, αυτές οι νότες που δραπετεύουν από το μαγαζί εκεί πάνω, θα έρθουν στ αυτιά σου.
We only said goodbye with words
I died a hundred times
You go back to her
And I go back to, I go back to us
I'll go back to black...
Γι αυτό σου λέω, οι άνθρωποι που αγαπάς δεν φεύγουν ποτέ. Κοίτα τ' αστέρια κι άκου.
Καληνύχτα, Amy...
Ήταν μόλις 27 ετών...
23 Ιουλίου 2011Αναπάντητες πολλές στο κινητό μου, πολλά μηνύματα, που μου έλεγαν ακριβώς το ίδιο: «Ρίξε μια ματιά στα sites. Φίλε, πάει κι η Amy».Η είδηση, ήταν ξεκάθαρη: «Η Βρετανίδα τραγουδίστρια Έιμι Γουάινχαουζ εντοπίστηκε νεκρή το Σάββατο στο σπίτι της στο βόρειο Λονδίνο. Οι υπηρεσίες πρώτης βοήθειας δέχθηκαν κλήση να μεταβούν στο διαμέρισμα της 27χρονης Γουάινχαουζ στο Κάμπτεν, ωστόσο δεν μπόρεσαν να τη σώσουν. Αδιευκρίνιστα τα αίτια του θανάτου της ταλαντούχας και εξαιρετικά προβεβλημένης ερμηνεύτριας, η οποία αντιμετώπιζε προβλήματα με το αλκοόλ και τα ναρκωτικά καθ' όλη τη διάρκεια της πορείας της»...
Το να πεις ότι δεν περίμενες κάποια σχετική εξέλιξη, θα ήταν υποκριτικό. Το ότι η ίδια είχε προδιαγράψει την πορεία της δεν αποτελεί ύβρη προς έναν άνθρωπο που έφυγε, μια θλιβερή διαπίστωση είναι. Από τη μια είχαμε αυτή την απίστευτη φωνή και τη μοναδική ερμηνεία, για να εξαντλούνται όλα τα δημοσιογραφικά κλισέ, από την άλλη παρακολουθούσαμε όλο αυτό το ατελείωτο «μπες-βγες» στις κλινικές αποτοξίνωσης, για το ποτό, για τα ναρκωτικά και για τα δύο μαζί. Όταν έφτασε να ακυρώσει τη συναυλία της στην Αθήνα, όσοι ασχολούμαστε με τη μουσική, ήμασταν πια βέβαιοι, ότι ο κατήφορος δεν είχε γυρισμό. Η Amy έκανε τα πάντα για να προστεθεί σε αυτόν τον ατελείωτο κατάλογο των 40 και πλέον χρόνων απωλειών, σ' αυτό το αυτοκαταστροφικό παιχνίδι του ροκ και των παρεμφερών μουσικών υδάτων που πήρε τα πιο γαμάτα παιδιά, για τη μεγάλη μπάντα του ουρανού. Η Winehouse είναι άλλο ένα σπουδαίο μυαλό που κάηκε νωρίς, ένα σώμα που χάθηκε, το πνεύμα της όμως θα παραμένει ζωντανό. Τώρα θα είναι ήδη εκεί πάνω για να κάνει φωνητικά στους πιο ωραίους τύπους, σε αυτές τις τρομερές μούρες που δεν κώλωσαν πουθενά και ποτέ. Η rehab-no-no είναι άλλη μια καταραμένη φυσιογνωμία που έζησε γρήγορα, που έκαψε «φλάντζες», που συνδέθηκε με το σύμπαν ερμηνεύοντας και της φάνηκε πολύ λίγο, πολύ τίποτε να γυρίσει πίσω, να είναι μια κοινή θνητή.
Φιλόσοφοι και ποιητές μ' έχουν «βασανίσει», έχουν κάψει το δικό μου εγκέφαλο για να καταλάβω τι ήθελαν να πουν, χρωστάω ευγνωμοσύνη στον Ταρκόφσκι και τον Σεφέρη, που έκαναν τον εγκέφαλό μου να πάρει άλλες στροφές, αλλά οι πραγματικοί, οι αληθινοί μου «δάσκαλοι», τζαμάρουν rhythm 'n' blues, ροκιές και γκόσπελ στον παράδεισο, ερμηνεύουν και μου χαμογελάνε πίνοντας τσιγάρα, εδώ και χρόνια, με το ίδιο ξέψυχο γέλιο που δηλητηριάστηκε από LSD ή από κάποια άλλη ντρόγκα. Σε αυτόν τον άτυπο καμβά, προστέθηκε πια και η Amy.
Δεν θα μπορούσα να πω ότι η Winehouse αποτελεί ή θα έπρεπε να αποτελεί πρότυπο για τη νεολαία, καταλαβαίνετε. Δεν μπορώ, όμως, να μην κλείσω τα μάτια στο ότι ήταν ευαίσθητη και τραγική, ότι αδυνατούσε να συντονιστεί με την πραγματικότητα, ότι ακολουθούσε τη ρομαντική πορεία του Αρθούρου Ρεμπό, ότι είχε φωνάρα. Είναι βέβαιο ότι η Amy, όπως πολλοί άλλοι, προκαλούσε απανωτές εκρήξεις στον εγκέφαλό της, με διάφορους τρόπους, μόνο και μόνο για να δει μέχρι πού φτάνει το σκοτάδι και το σύμπαν. Τα δοκίμαζε όλα, τα έκανε όλα, ζούσε γρήγορα, ατένιζε το λευκό των κλινικών. Έχω την αίσθηση ότι δεν ήθελε να ανατρέψει ό,τι επικρατούσε, δεν ήθελε να λέγεται επαναστάτρια, ανατρεπτική ή κάτι άλλο. Απλώς, ήθελε τον δικό της κόσμο, το δικό της τριπ, το δικό της παραμύθι. Τίποτε απ' όσα έκανε δεν έμοιαζε με όσα κάνουν οι άλλοι, δεν άκουγε κανέναν, ούτε καν τον πατέρα της που είχε προβλέψει το θάνατό της. Έκλεισε, λοιπόν, μόνιμη συμφωνία με αυτό το ροκάδικο του παραδείσου και θα παίζει κάθε βράδυ, καμία εμφάνισή της δεν θα ακυρωθεί.
Αυτό το Σαββατοκύριακο, ήταν του παγκόσμιου πένθους. Από τη μια η Έιμι, από την άλλη ο θρήνος για τους νεκρούς από τη διπλή επίθεση στη Νορβηγία.Ξέρετε, εγώ, όταν νυχτώνει και κοιτάζω στον ουρανό, δεν βλέπω μόνο χιλιάδες αστέρια, αλλά και τα πρόσωπα όσων γνωρίζω και έφυγαν, όσων η φωνή τους πλησίαζε το θείο και με τη ζωή τους το προκαλούσαν. Κι από εδώ και πέρα κι εσύ, αν στήσεις αυτί τα βράδια που η πλάση ησυχάζει, αν το θες πολύ, οι κολασμένοι ήχοι που έβγαζε το λαρύγγι της Έιμι, αυτές οι νότες που δραπετεύουν από το μαγαζί εκεί πάνω, θα έρθουν στ αυτιά σου.
We only said goodbye with words
I died a hundred times
You go back to her
And I go back to, I go back to us
I'll go back to black...
Γι αυτό σου λέω, οι άνθρωποι που αγαπάς δεν φεύγουν ποτέ. Κοίτα τ' αστέρια κι άκου.
Καληνύχτα, Amy...
