Ακολουθήστε μας στο Google news

The Road Is Hard And Many Fall By The Side

Αποφεύγω γενικά, όπως ο διάολος (του οποίου το όνομα θα αναφερθεί αρκετές φορές στο παρακάτω κείμενο) το λιβάνι να γράφω κριτικές για φίλους. Μου φαίνεται εξαιρετικά δύσκολο έως αδύνατο να είμαι αντικειμενική για αυτό το κάνω σπανίως και όταν υπάρχει πραγματικά ένας καλός λόγος, προσπαθώντας να περιορίσω τα σιρόπια.
Skull & Dawn ή Ex-Defile Des Ames για τους παλιότερους ή αλλιώς ένα ταξίδι στο Τexas, στο Nashville, στο υπόλοιπο Tennessee και στις γύρω περιοχές. Εδώ η country δεν είναι καλογυαλισμένη και εναλλακτική, νέο folk ή ψευτο freak αλλά σκοτεινή και φορτωμένη με μπόλικους φόνους. Νιώθεις την σκόνη του δρόμου να σου χαϊδεύει τα αυτιά, όχι αστεία!

Φυσικά μόνο καινούριοι στην πιάτσα, δεν είναι, αφού μετράνε ήδη 9 χρόνια, έναν δίσκο "Lust 'n' Stone" στην Αnhstern / Steinklang Industries, μερικά split singles, ένα δεύτερο δίσκο στα σκαριά, κάμποσες αλλαγές μελών (μερικές από αυτές πραγματικά δύσκολο να τις φανταστεί κανείς) και μια αλλαγή στην κατεύθυνση του ήχου τους, από το στοιχειωμένο dark folk στην πιο σκληροτράχηλη country. Αυτό που δεν αλλάζει όμως είναι η αφοσίωση σε αυτό που κάνουν, είναι φίλοι μεταξύ τους και αυτό φαίνεται στο επίπεδο μουσικής συνεννόησης αλλά και στους fan τους που τους στηρίζουν πραγματικά, αψηφούν την ζέστη, την απεργία των ταξί, ξέρουν απέξω όλους τους στίχους, κάνουν head banging χορεύοντας (και όμως γίνεται), φωτογραφίζονται για τις αφίσες τους και ενίοτε φωτογραφίζουν τους ίδιους. Μια μεγάλη ανοιχτή παρέα που αγκαλιάζει κάθε καινούριο μέλος, με ήρωες τους συνήθεις ύποπτους, Τοm Waits, Leonard Cohen (οι υπόλοιποι εννοούνται ή αναφέρονται παρακάτω) με εμφανείς metal επιρροές αλλά και folk καταβολές.

Οι ιστορίες είναι πάντα βρώμικες σαν αυτές στα παλιά καλά blues. Οι γυναίκες μεταμορφώνονται σε λύκους που ουρλιάζουν ασταμάτητα, ο διάβολος επιστρέφει πίσω την γυναίκα του αγρότη γιατί δεν την αντέχει, ο πατέρας ρίχνει στο πηγάδι τις κόρες του, τα κουζινομάχαιρα πάνε και έρχονται και οι γιοι δεν ακούν τους πατεράδες που τους συμβουλεύουν να μην μπλέκουν με γυναίκες που κλαίνε. Aν κάτι φαίνεται γνωστό ή οικείο, τότε δεν είναι τυχαίο. Οι Defile οι οποίοι πίνουν νερό συγγνώμη Jack ήθελα να πω- στο όνομα του Νick Cave, είναι ίσως η ιδανική ελληνική μπάντα που μπορεί εκτελέσει κυριολεκτικά τοPapa wont leave you Henry με τον δικό της μοναδικά ψυχωμένο τρόπο, δεν νομίζω να περίμενε κανείς να ακούσει το Into my Arms, εκεί άλλωστε δεν σκοτώνεται κανείς! Ακολουθεί μια πιο ήρεμη ακουστική διασκευή του Plain Gold Ring της Νina Simone για να κατευνάσει τα πνεύματα, μια country εκδοχή του Down to Mexico των Coasters και το αναπάντεχο The Snake του Αl Wilson. Έτσι για να μην ξεχνιόμαστε ξεμπερδεύουν σχεδόν με τις διασκευές με το Cocaine Blues του Μεγάλου (ισχύει ότι και για τον Cave).

Και η μουσική αυτή καθαυτή αναρωτιέται κανείς? Την συγκεκριμένη βραδιά τα πνευστά κυριαρχούν δίνοντας μια διαφορετική νότα. Μαζί με τον Κώστα Τ. σε σαξόφωνο, μελόντικα, κλαρινέτο και τον Μάνο Β. στο γαλλικό κόρνο, αμφότεροι υπεύθυνοι και για όλους τους περίεργους ήχους (ηλεκτρονικούς και μη), είναι και ο Ηλίας -από τους The Τurtles Τill the Βottom- με την τρομπέτα του. Η παρουσία του Μάνου 6. (φωνή) με την μαύρη ηλεκτρο-ακουστική κιθάρα και την χαρακτηριστική εξιστόρηση ιστοριών δεν μπορεί να περάσει απαρατήρητη. Το Ηowling Lady, ένα από τα λίγα κομμάτια με solo μπάσο από τον Στάμο Α., κερδίζει πάντα το χειροκρότημα ενώ φυσικά δεν λείπουν τα απαραίτητα solo της ηλεκτρικής κιθάρας από τον Χρήστο Α. Ο Αλεξ Τ. στα drums αψηφά το μαυροφορεμένο τείχος που τον κρύβει και δοκιμάζει τις αντοχές του σε γρηγοράδα και θόρυβο. Μια μπάντα εφτά ατόμων στο After Dark δεν θα μπορούσε να μην έχει τα αναμενόμενα προβλήματα ήχου, αλλά μας προτρέπει να μεθύσουμε με ένα μπουκάλι ρούμι και να τα ξεχάσουμε όλα, γιατί ότι όσο εμείς πίνoυμε, τόσο εκείνοι παίζουν καλύτερα! Crucify, παλιό και αγαπημένο, από τις πιο συναισθηματικά φορτισμένες στιγμές του live και το σημείο που ο θόρυβος και το distortion γίνονται σαγηνευτικά εξαγνιστικά.

Μετά και την επίδειξη ενός άχρηστου δαίμονα (gadget) ήρθε η ώρα του Folsom Prison Blues (Johnny Cash) και του Rusty Cage (Soundgarden) -εδώ στην εκτέλεση του Mεγάλου- σήμα κατατεθέν των Defile και πιθανότατα μια από τις καλύτερες διασκευές τους, αβασάνιστα ιδανικό για head banging και το υποστηρίζω εγώ που δεν πέρασα ποτέ metal φάση, γιατί αν και πήγα στους Μetallica, είχα τουλάχιστον σαν την δικαιολογία τους Monster Magnet! I'm gonna break my rusty cage and run και επιστρέφουμε απότομα στην Αθηναϊκή νύχτα ελπίζοντας να βάλει ο Johnny Cash το χέρι του, ώστε αν ποτέ ξαναπαίξουν οι Swans στην Αθήνα να έχουν σαν support τους Skull & Dawn. Θα ήταν ένα πραγματικά κολασμένο live γιατί μπορεί ο κόσμος να μην γινόταν ένα καλύτερο μέρος, αλλά μετά δεν θα νοιαζόταν κανείς

Tην βραδιά άνοιξε η Έλενα Μαλάμου με την κιθάρα και το banjitar της (μια κιθάρα που ακούγεται σαν banjo ή το αντίστροφο) με τις λιτές ακουστικές συνθέσεις τις που έφεραν έναν αέρα λουλουδιών από τα 70s, την country εκδοχή του Sound of Silence (Simon & Garfunkel) και το συγκινητικό Phantasmagoria in two (Tim Buckley) για το τέλος.
Oι The Τurtles Τill the Βottom που την ακολούθησαν, έκαναν την παρθενική τους εμφάνιση με το αναμενόμενο άγχος του πρωτάρη, το οποίο όμως δεν τους εμπόδισε να ζεστάνουν την ατμόσφαιρα πριν από τους Defile. Mόνη ένσταση ότι δεν έχουν ακόμα διαλέξει ποια από τις πολλές επιρροές τους, από jazz και country μέχρι progressive, θα είναι η κυρίαρχη στον ήχο τους.

(Oι φωτογραφίες είναι της Ελίνας Γιουνάλη)