Ακολουθήστε μας στο Google news
Και, τω όντι, έπαθα πολιτισμικό σοκ. Όχι όμως στην εξωτική χώρα του "Τρίτου Κόσμου", αλλά στην Ελλάδα, μόλις επέστρεψα. Όπως συνήθως.
Εχω οδηγήσει σε περισσότερες από 15 χώρες, προηγμένες και λιγότερο προηγμένες. Στην Ταϊλάνδη σου βάζουν εμπόδια τα σκουτεράκια, στο Νεπάλ οι αγελάδες. Στην Καραϊβική οδηγούν με τη μουσική στη διαπασών και σταματάνε στη μέση του δρόμου για να πιάσουν κουβέντα με κάποιο γνωστό. Τα έχω δει όλα, κρατώντας δεξιό ή αριστερό τιμόνι. Χτύπα ξύλο, δεν έχω κινδυνεύσει ποτέ.
Με επιχείρημα χιλιάδες χιλιόμετρα ξένης ασφάλτου, υπογράφω με παρρησία έναν αφορισμό που δεν θα αρέσει σε κανέναν. Πουθενά, πουθενά όμως, δεν οδηγεί ο κόσμος τόσο άσχημα όσο οδηγούν οι Έλληνες.
Οδηγοί που περνάνε με κόκκινο επειδή βαριούνται να περιμένουν το πράσινο κυκλοφορούν μόνο εδώ. Οδηγοί που πάνε ανάποδα στους μονόδρομους επειδή δεν γουστάρουν να κάνουν κύκλο, μόνο εδώ. Οδηγοί που τρέχουν σαν παλαβοί μέσα σε δρομάκια όπου κυκλοφορούν μικρά παιδιά, μόνο εδώ.
Το αυτοκίνητο έχει προτεραιότητα έναντι του πεζού στην Ελλάδα και μόνο στην Ελλάδα.
Φορτηγά στην αριστερά λωρίδα εθνικής οδού δεν θα συναντήσετε σε άλλη χώρα. Ούτε λεβεντομαλάκες που αρνούνται το ζυγό της ζώνης ασφαλείας ή του κράνους. Στροφή ή στάση δίχως φλας; Ελληνική πατέντα. Να σε βρίσει κι από πάνω ο οδηγός που έκανε την παρανομία; Μόνο στο Ελλάντα. Να κόψει ο καουμπόης οδηγός το δρόμο του ασθενοφόρου που στριγγλίζει; Μοναχά εδώ, στην ψωροκώσταινα. Νταλίκες που κάνουν κόντρες; Όνλι ιν Γκρις. Μέθυσους που πιάνουν τιμόνι μετά από δεκαπέντε ποτά; Ελληνική σπεσιαλιτέ. Αποκλειστικά στην Ελλάδα ισοδυναμεί το πορτοκαλί με σύνθημα για να σανιδώσει ο οδηγός το γκάζι, αντί του φρένου.
Γαϊδουριά νεοελληνική και ασυγχώρητη. Η άλλη όψη του ίδιου νομίσματος είναι φυσικά η απόλυτη ασυδοσία των ελληνικών δρόμων. Η ανυπαρξία ελέγχου και η ατιμωρησία. Αλλά το κακό ξεκινάει από την αρρωστημένη νοοτροπία του Έλληνα. Στο Νεπάλ, τουλάχιστον, ξέρεις ότι δεν υπάρχουν ούτε φανάρια ούτε κανόνες. Εδώ έχουμε κανόνες και υποτίθεται ότι είμαστε χώρα του πολιτισμένου Κόσμου. Αλλά τους έχουμε επειδή γουστάρουμε να τους παραβιάζουμε. Τζάμπα μάγκες. Τζάμπα, επειδή δεν πληρώνουμε ούτε πρόστιμο. Μόνο το γνωστό φόρο αίματος που μας τοποθετεί στην κορυφή της παγκόσμιας στατιστικής του Μολώχ.
Αν υπάρχει ένας τόπος όπου ένιωσα "σαν στο σπίτι μου", με την κακή έννοια, είναι η Νάπολι. Εκεί, βέβαια, η έννοια "κάνω ό,τι μου καπνίσει" είναι στερεωμένη σε διαφορετικού τύπου επιχειρήματα. Μιλάει ο νόμος της Καμόρα. Δεν τολμάς να διαμαρτυρηθείς στον οδηγό που θα σε κλείσει, εκτός αν έχεις βαρεθεί τη ζωή σου.
"Διώχνουμε τουρίστες με τις απεργιακές κινητοποιήσεις", κλαίγονται ολημερίς τα κανάλια. Δεν τους διώχνουμε μόνο με τα κλειστά λιμάνια. Ο επισκέπτης που θα βρει την Ακρόπολη κλειδωμένη μπορεί να συμμεριστεί τον αγώνα των απλήρωτων εργαζομένων και να δώσει στη χώρα μας δεύτερη ευκαιρία.
Εκείνος όμως που θα κινδυνεύσει να γίνει κιμάς μαζί με το μωρό του επειδή ο Ελληναράς οδηγός θεωρεί αδιαπραγμάτευτη την προτεραιότητα του αυτοκινήτου έναντι του πεζού δεν θα ξαναπατήσει ποτέ σε τούτη τη χώρα των θαυμάτων και των τραυμάτων.
H oδήγηση δεξιοτίμονου αυτοκινήτου...
23 Αυγούστου 2011H oδήγηση δεξιοτίμονου αυτοκινήτου σε μία εξωτική χώρα του "Τρίτου Κόσμου" όπου ο καθένας κάνει του μελαχρινού κεφαλιού του και όλοι κινούνται στη λάθος πλευρά του δρόμου, πεζοί, κότες και εκατοντάδες μηχανάκια, αποτελεί, υποτίθεται, πολιτισμικό σοκ και επιχείρηση υψηλού κινδύνου. Οι περισσότεροι θα το απόφευγαν φτύνοντας στον κόρφο τους. Άλλοι θα το ρίσκαραν κρατώντας την ταυτότητα στα δόντια και τη διαθήκη στην κωλότσεπη. Είπα να το ρισκάρω.Και, τω όντι, έπαθα πολιτισμικό σοκ. Όχι όμως στην εξωτική χώρα του "Τρίτου Κόσμου", αλλά στην Ελλάδα, μόλις επέστρεψα. Όπως συνήθως.
Εχω οδηγήσει σε περισσότερες από 15 χώρες, προηγμένες και λιγότερο προηγμένες. Στην Ταϊλάνδη σου βάζουν εμπόδια τα σκουτεράκια, στο Νεπάλ οι αγελάδες. Στην Καραϊβική οδηγούν με τη μουσική στη διαπασών και σταματάνε στη μέση του δρόμου για να πιάσουν κουβέντα με κάποιο γνωστό. Τα έχω δει όλα, κρατώντας δεξιό ή αριστερό τιμόνι. Χτύπα ξύλο, δεν έχω κινδυνεύσει ποτέ.
Με επιχείρημα χιλιάδες χιλιόμετρα ξένης ασφάλτου, υπογράφω με παρρησία έναν αφορισμό που δεν θα αρέσει σε κανέναν. Πουθενά, πουθενά όμως, δεν οδηγεί ο κόσμος τόσο άσχημα όσο οδηγούν οι Έλληνες.
Οδηγοί που περνάνε με κόκκινο επειδή βαριούνται να περιμένουν το πράσινο κυκλοφορούν μόνο εδώ. Οδηγοί που πάνε ανάποδα στους μονόδρομους επειδή δεν γουστάρουν να κάνουν κύκλο, μόνο εδώ. Οδηγοί που τρέχουν σαν παλαβοί μέσα σε δρομάκια όπου κυκλοφορούν μικρά παιδιά, μόνο εδώ.Το αυτοκίνητο έχει προτεραιότητα έναντι του πεζού στην Ελλάδα και μόνο στην Ελλάδα.
Φορτηγά στην αριστερά λωρίδα εθνικής οδού δεν θα συναντήσετε σε άλλη χώρα. Ούτε λεβεντομαλάκες που αρνούνται το ζυγό της ζώνης ασφαλείας ή του κράνους. Στροφή ή στάση δίχως φλας; Ελληνική πατέντα. Να σε βρίσει κι από πάνω ο οδηγός που έκανε την παρανομία; Μόνο στο Ελλάντα. Να κόψει ο καουμπόης οδηγός το δρόμο του ασθενοφόρου που στριγγλίζει; Μοναχά εδώ, στην ψωροκώσταινα. Νταλίκες που κάνουν κόντρες; Όνλι ιν Γκρις. Μέθυσους που πιάνουν τιμόνι μετά από δεκαπέντε ποτά; Ελληνική σπεσιαλιτέ. Αποκλειστικά στην Ελλάδα ισοδυναμεί το πορτοκαλί με σύνθημα για να σανιδώσει ο οδηγός το γκάζι, αντί του φρένου.
Γαϊδουριά νεοελληνική και ασυγχώρητη. Η άλλη όψη του ίδιου νομίσματος είναι φυσικά η απόλυτη ασυδοσία των ελληνικών δρόμων. Η ανυπαρξία ελέγχου και η ατιμωρησία. Αλλά το κακό ξεκινάει από την αρρωστημένη νοοτροπία του Έλληνα. Στο Νεπάλ, τουλάχιστον, ξέρεις ότι δεν υπάρχουν ούτε φανάρια ούτε κανόνες. Εδώ έχουμε κανόνες και υποτίθεται ότι είμαστε χώρα του πολιτισμένου Κόσμου. Αλλά τους έχουμε επειδή γουστάρουμε να τους παραβιάζουμε. Τζάμπα μάγκες. Τζάμπα, επειδή δεν πληρώνουμε ούτε πρόστιμο. Μόνο το γνωστό φόρο αίματος που μας τοποθετεί στην κορυφή της παγκόσμιας στατιστικής του Μολώχ.Αν υπάρχει ένας τόπος όπου ένιωσα "σαν στο σπίτι μου", με την κακή έννοια, είναι η Νάπολι. Εκεί, βέβαια, η έννοια "κάνω ό,τι μου καπνίσει" είναι στερεωμένη σε διαφορετικού τύπου επιχειρήματα. Μιλάει ο νόμος της Καμόρα. Δεν τολμάς να διαμαρτυρηθείς στον οδηγό που θα σε κλείσει, εκτός αν έχεις βαρεθεί τη ζωή σου."Διώχνουμε τουρίστες με τις απεργιακές κινητοποιήσεις", κλαίγονται ολημερίς τα κανάλια. Δεν τους διώχνουμε μόνο με τα κλειστά λιμάνια. Ο επισκέπτης που θα βρει την Ακρόπολη κλειδωμένη μπορεί να συμμεριστεί τον αγώνα των απλήρωτων εργαζομένων και να δώσει στη χώρα μας δεύτερη ευκαιρία.
Εκείνος όμως που θα κινδυνεύσει να γίνει κιμάς μαζί με το μωρό του επειδή ο Ελληναράς οδηγός θεωρεί αδιαπραγμάτευτη την προτεραιότητα του αυτοκινήτου έναντι του πεζού δεν θα ξαναπατήσει ποτέ σε τούτη τη χώρα των θαυμάτων και των τραυμάτων.
