Ακολουθήστε μας στο Google news
«Ρε σεις, έχει και το Final Countdown», είπε ο σχολαστικός της παρέας. «Τι λέτε, να το διαπράξουμε;». «Μέσα», είπε η έκτη μπύρα της βραδιάς. «Μέσα κι εγώ», συμφώνησε η όγδοη. «Τι διάολο, δεν θα μας ξαναδούν και αύριο», ξεψάρωσε αυτός που δεν είχε ακουστά το YouTube. Και κάπως έτσι, μετά από ένα 20λεπτο ψυχολογικής προετοιμασίας και εξάσκησης των φωνητικών χορδών, δόθηκε το μοιραίο σάλπισμα: γαία πυρί μιχθήτω. Ο Γιάννης, ο Μιχάλης, η Εμμα, ο Αντώνης, ο Νίκος και 2-3 άλλοι αδίστακτοι Ελληναράδες σκαρφάλωσαν στην πίστα, άρπαξαν τα δύο μικρόφωνα, ανέβασαν μαζί και μερικούς ατυχείς Λιθουανούς και το έκαναν εν χορώ όχι Μπροντγουέι, αλλά Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας.
Αναβίωσαν μέρες του 87, εικοσιτέσσερα χρόνια αργότερα και δυόμισυ χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά. «Η πρόκριση στα χέρια αυτού του τίμιου γίγαντα», είπε κάποιος από το δεύτερο μικρόφωνο, με φωνή Συρίγου. «Αργύρης Καμπούρης... Εκατόν ένα, εκατόν δύο! Εκατόν ένα, εκατόν τρία!». Ευτυχώς, προλάβαμε να φύγουμε πριν καταφτάσει το εκατόν.
Οποιος έχει ενοχοποιητικό βίντεο-πειστήριο όσων συνέβησαν τη θλιβερή νύχτα της Κυριακής στο ανυποψίαστο Βίλνιους παρακαλείται να ξεπαστρέψει τα ντοκουμέντα πριν βρουν τεχνηέντως το δρόμο τους προς το YouTube, το Facebook και το Twitter.
Κάνουμε καλές τιμές και ευκολίες πληρωμής.
«Μας πήραν απτην τσέπη τα λεφτά / μας έβαλαν και έκτακτη εισφορά / δεν έχουμε ευρώ / μα ήρθαμε ως εδώ / Ελλάδα μου για σένα τραγουδώ»
13 Σεπτεμβρίου 2011Οι Ελληνες μαντράχαλοι που γύριζαν τα μπαρ του Βίνλιους σε αναζήτηση μίας σπίθας που θα τους επέτρεπε να απλώσουν τα λάβαρα της Εθνικής μπάσκετ και να φωνάξουν το σύνθημα με το οποίο οπλίστηκαν από την Αθήνα («μας πήραν απ' την τσέπη τα λεφτά / μας έβαλαν και έκτακτη εισφορά / δεν έχουμε ευρώ / μα ήρθαμε ως εδώ / Ελλάδα μου για σένα τραγουδώ») ανακάλυψαν την αφορμή που μετά βίας χρειάζονταν για να εκτροχιαστούν στον κατάλογο του μπαρ «Brodvejas», πάει να πει Μπροντγουέι λιθουανιστί, όχι τον κατάλογο με τις μπύρες, αλλά τον κατάλογο των τραγουδιών που καραδοκούσαν κρυμμένα στη μηχανή του καραόκε.«Ρε σεις, έχει και το Final Countdown», είπε ο σχολαστικός της παρέας. «Τι λέτε, να το διαπράξουμε;». «Μέσα», είπε η έκτη μπύρα της βραδιάς. «Μέσα κι εγώ», συμφώνησε η όγδοη. «Τι διάολο, δεν θα μας ξαναδούν και αύριο», ξεψάρωσε αυτός που δεν είχε ακουστά το YouTube. Και κάπως έτσι, μετά από ένα 20λεπτο ψυχολογικής προετοιμασίας και εξάσκησης των φωνητικών χορδών, δόθηκε το μοιραίο σάλπισμα: γαία πυρί μιχθήτω. Ο Γιάννης, ο Μιχάλης, η Εμμα, ο Αντώνης, ο Νίκος και 2-3 άλλοι αδίστακτοι Ελληναράδες σκαρφάλωσαν στην πίστα, άρπαξαν τα δύο μικρόφωνα, ανέβασαν μαζί και μερικούς ατυχείς Λιθουανούς και το έκαναν εν χορώ όχι Μπροντγουέι, αλλά Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας.Αναβίωσαν μέρες του 87, εικοσιτέσσερα χρόνια αργότερα και δυόμισυ χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά. «Η πρόκριση στα χέρια αυτού του τίμιου γίγαντα», είπε κάποιος από το δεύτερο μικρόφωνο, με φωνή Συρίγου. «Αργύρης Καμπούρης... Εκατόν ένα, εκατόν δύο! Εκατόν ένα, εκατόν τρία!». Ευτυχώς, προλάβαμε να φύγουμε πριν καταφτάσει το εκατόν.
Οποιος έχει ενοχοποιητικό βίντεο-πειστήριο όσων συνέβησαν τη θλιβερή νύχτα της Κυριακής στο ανυποψίαστο Βίλνιους παρακαλείται να ξεπαστρέψει τα ντοκουμέντα πριν βρουν τεχνηέντως το δρόμο τους προς το YouTube, το Facebook και το Twitter.
Κάνουμε καλές τιμές και ευκολίες πληρωμής.
