Ακολουθήστε μας στο Google news
Η Χώρα με την πρώτη μάτια φαίνεται γραφική και ήσυχη. Παρόλα που η πρώτη εντύπωση δεν σε αφήνει με το στόμα ανοιχτό, σε ξαφνιάζουν ευχάριστα οι ανηφορικοί δρόμοι που οδηγούν σε μικρά ξενοδοχεία και ενοικιαζόμενα δωμάτια με πανοραμική θέα. Κυριαρχούν παντού τα ιταλικά, αφού φαίνεται πως οι γείτονες μας προτιμούν τις Σποράδες και κυρίως το συγκεκριμένο νησί για τις διακοπές τους. Οι πρώτες βουτιές όμως δυστυχώς σε απογοητεύουν γιατί δεν είναι στα καταγάλανα νερά περιστοιχισμένα από πράσινο που περίμενες να βρεις.
Όχι βέβαια ότι είναι άσχημα και σίγουρα οι βόλτες μέσα σε δρόμους πνιγμένους σε πεύκα σε αποζημιώνουν, αλλά πρέπει να φτάσεις στον Άγιο Ιωάννη, την πασίγνωστη παραλία από την ταινία Μamma Mia για να αισθανθείς το αναμενόμενο δέος μπροστά στο μεγαλείο της φύσης. Απόκρημνα βράχια, όχι 96 tears αλλά 96 σκαλοπάτια για να φτάσεις καταϊδρωμένος στην κορυφή, όπου βρίσκεται η εκκλησία του Αγίου Ιωάννη και μπορεί να μην είναι ακριβώς ανάβαση στις Άλπεις, αλλά για δοκίμασε να τα ανέβεις το μεσημέρι με τον Αυγουστιάτικο ήλιο και την ζέστη να σε χτυπάει αλύπητα και ύστερα το ξανασυζητάμε!
Στην κορυφή λοιπόν βρίσκεις την κλασσική γιαγιά να σε περιμένει και να σου υπενθυμίζει να μην αφήσεις αναμμένα τα κεριά της εκκλησίας καθώς και ένα σημείωμα/γράμμα καρφιτσωμένο στον τοίχο που σου υπενθυμίζει ότι ο παράδεισος είναι εκεί, αν όχι μέσα μας. Ακολουθούν μερικές ακόμα διαδρομές μέσα στο δάσος για να καταλήξεις σε παραλίες με λιγότερο κόσμο, διάφανα νερά και περισσότερα βράχια. Έχει μια άγρια ομορφιά που σε εντυπωσιάζει αυτό το νησί, οφείλεις να παραδεχτείς. Bar σκαρφαλωμένα σε απόμερες μεριές που για να τα βρεις διασχίζεις τα σχεδόν έρημα σοκάκια καταλήγοντας να απολαμβάνεις δροσερά cocktail καρπούζι με θέα το πέλαγος. Δεν θα φύγεις όμως αν δεν δοκιμάσεις την τοπική σπεσιαλιτέ, την πασίγνωστη σκοπελίτικη τυρόπιτα ενώ ένα από τα προηγούμενο βράδια, στο δεύτερο λιμάνι την Γλώσσα, στο πιο απομακρυσμένο μέρος του νησιού, έχεις απολαύσει φρέσκο-ψαρεμένα ψάρια σε μια από εκείνες τις οικογενειακές ταβέρνες που όλοι γνωρίζονται μεταξύ τους και σε κερνούν και το γλυκό στο τέλος (είδος υπό εξαφάνιση προφανώς). Αν παραπονεθείς θα σε πουν υπερβολικό αλλά...
Σκιάθος
Aλλά η σύγκριση που κάνεις είναι άδικη ίσως γιατί έχεις βρει το μέρος που κάνει την δική σου καρδιά να χτυπάει, την πρώτη σου αγάπη και παντοτινή, που επισκέπτεσαι κάθε χρόνο και είναι πάντα δύσκολο να αφήσεις. Το νησί που όταν γεράσεις θέλεις να έχεις ένα σπίτι εκεί, να αγναντεύει την θάλασσα. Είναι ο ίδιος τόπος που περιγράφει στα διηγήματα του ο Παπαδιαμάντης για να αρχίσουμε με μερικά από τα κλισέ. Καθώς επίσης το ίδιο που τα τελευταία καλοκαίρια «περνάει» η κάμερα διαφόρων τηλεοπτικών καναλιών και δείχνει τις παραλίες που συχνάζουν οι διάσημοι, τα ασφυκτικά γεμάτα clubs, τα πολυτελέστατα ξενοδοχεία, τις ορδές τουριστών και τα πανάκριβα μαγαζιά. Αυτή όμως είναι μόνο η μια άποψη.
Υπάρχει και η άλλη, αυτή είναι που σε κάνει να αισθάνεσαι το νησί τόσο οικείο. Δεν είναι μόνο οι εκπληκτικές πεντακάθαρες αμμώδεις παραλίες με τα πεύκα που ακουμπούν την θάλασσα, ειδικά αν δεν βαριέσαι το περπάτημα και το ψάξιμο μπορείς να βρεις τέτοιες και χωρίς άπειρο κόσμο! Ούτε ακόμα εκείνες οι πιο άγριες, οι μικροί κολπίσκοι ανάμεσα στα βράχια που βλέπεις τα αεροπλάνα να περνούν ή εκείνη που έχει δυο διαφορετικές όψεις η μία με γκαζόν με γατίνια που τρέχουν. Ούτε τέλος η παραλία που πρέπει να πάρεις το καραβάκι για να την απολαύσεις, μόνο εσύ και η θάλασσα ήρεμη, ζεστή και κρυστάλλινη χωρίς τίποτα να μπαίνει ανάμεσα σας.
Είναι η βόλτα μέχρι την εκκλησία με το ρολόι όπου μπορείς απολαύσεις την θεά των άσπρων σπιτιών με τα κεραμίδια, το Μπούρτζι που μπορείς να κάτσεις ανενόχλητος ακόμα και αν έχει κλείσει το καφέ, το σπίτι στην παλιά πόλη με την ταράτσα απέναντι από την εκκλησία που ήπιες εκείνο το παγωμένο ροζέ κρασί.
Μα πάνω από όλα είναι οι άνθρωποι που θα χαμογελάσουν και θα αστειευτούν μαζί σου ακόμα και όταν δεν σε ξέρουν. Είναι οι φίλοι που δουλεύουν σε εστιατόρια και μπορείς έτσι κάθε χρόνο να δοκιμάζεις τις καινούριες τους συνταγές. Είναι εκείνοι που κάθε χρόνο γίνονται καλύτεροι, βρίσκουν τις δουλείες ή τις γυναίκες των ονείρων τους, κάνουν παιδιά ή πραγματοποιούν επιτέλους τα ταξίδια που πάντα ήθελαν. Γιατί για κάθε έναν που φεύγει, υπάρχει πάντα ένας που προστίθεται. Αλλά κυρίως είναι η μουσική και οι μουσικοί, που παίζουν κιθάρες, drums, σαξόφωνα, βιολιά ενίοτε δε και όλα αυτά μαζί. Λες και έχει κάτι το νερό και όλο το ταλέντο των γύρω περιοχών μαζεύεται σε αυτό το μέρος! Είναι τα μπαράκια δίπλα στην παραλία που ακούς μια από τις καλύτερες διασκευές του Masters of War.του Bob Dylan αλλά και εκείνα στο κέντρο που ξεκινάς με Beatles, Μanu Chao, Depeche Mode και καταλήγεις να τραγουδάς Στο Σουπερ Μάρκετ του Δημήτρη Πουλικάκου. Είναι το bar που θυμίζει αγγλική pub, υπάρχει από το 1978 και οι ιδιοκτήτες τους σε περιμένουν κάθε χρόνο για να σε κεράσουν σφηνάκια. Αλλά και εκείνο που υπήρχε μέχρι πέρυσι που μαζεύονταν όλοι όταν τελείωναν τις δουλείες τους για να πουν τα νέα της ημέρας ή της νύχτας και να δοκιμάσουν τα καλύτερα cocktail υπό την συνοδεία φρέσκων φρούτων. Eίναι αυτά και άλλα τόσο που δεν μπορείς να θυμηθείς ή που θα φανούν σαν διαφήμιση αν συνεχίσεις.
Όλοι έχουμε ένα αγαπημένο προορισμό -ένα νησί συνήθως μιας και στην Ελλάδα υπάρχουν άπειρα- όπου όταν κατεβαίνουμε από το καράβι και αισθανόμαστε την θαλασσινή αύρα, αλλάζει και η διάθεση μας. Σαν να πατιέται ένα μαγικό κουμπί και ο χρόνος και η πραγματικότητα να μετρούν διαφορετικά. Για μένα είναι σίγουρα η Σκιάθος, είναι ο έρωτας με την πρώτη ματιά που συνεχίζεται ακόμα, ανεπηρέαστος από τον χρόνο. Γιατί όπως τραγουδούν κάθε χρόνο οι Puzzle Band, τo ντουέτο που έχει ντύσει μουσικά τα περισσότερα βράδια εκεί, παραφράζοντας το super καλοκαιρινό Dreadlock Holiday των 10cc.
I dont like Σκιάθος, I love ιt!
Σκόπελος και Σκιάθος
23 Σεπτεμβρίου 2011ΣκόπελοςΗ Χώρα με την πρώτη μάτια φαίνεται γραφική και ήσυχη. Παρόλα που η πρώτη εντύπωση δεν σε αφήνει με το στόμα ανοιχτό, σε ξαφνιάζουν ευχάριστα οι ανηφορικοί δρόμοι που οδηγούν σε μικρά ξενοδοχεία και ενοικιαζόμενα δωμάτια με πανοραμική θέα. Κυριαρχούν παντού τα ιταλικά, αφού φαίνεται πως οι γείτονες μας προτιμούν τις Σποράδες και κυρίως το συγκεκριμένο νησί για τις διακοπές τους. Οι πρώτες βουτιές όμως δυστυχώς σε απογοητεύουν γιατί δεν είναι στα καταγάλανα νερά περιστοιχισμένα από πράσινο που περίμενες να βρεις.
Όχι βέβαια ότι είναι άσχημα και σίγουρα οι βόλτες μέσα σε δρόμους πνιγμένους σε πεύκα σε αποζημιώνουν, αλλά πρέπει να φτάσεις στον Άγιο Ιωάννη, την πασίγνωστη παραλία από την ταινία Μamma Mia για να αισθανθείς το αναμενόμενο δέος μπροστά στο μεγαλείο της φύσης. Απόκρημνα βράχια, όχι 96 tears αλλά 96 σκαλοπάτια για να φτάσεις καταϊδρωμένος στην κορυφή, όπου βρίσκεται η εκκλησία του Αγίου Ιωάννη και μπορεί να μην είναι ακριβώς ανάβαση στις Άλπεις, αλλά για δοκίμασε να τα ανέβεις το μεσημέρι με τον Αυγουστιάτικο ήλιο και την ζέστη να σε χτυπάει αλύπητα και ύστερα το ξανασυζητάμε! Στην κορυφή λοιπόν βρίσκεις την κλασσική γιαγιά να σε περιμένει και να σου υπενθυμίζει να μην αφήσεις αναμμένα τα κεριά της εκκλησίας καθώς και ένα σημείωμα/γράμμα καρφιτσωμένο στον τοίχο που σου υπενθυμίζει ότι ο παράδεισος είναι εκεί, αν όχι μέσα μας. Ακολουθούν μερικές ακόμα διαδρομές μέσα στο δάσος για να καταλήξεις σε παραλίες με λιγότερο κόσμο, διάφανα νερά και περισσότερα βράχια. Έχει μια άγρια ομορφιά που σε εντυπωσιάζει αυτό το νησί, οφείλεις να παραδεχτείς. Bar σκαρφαλωμένα σε απόμερες μεριές που για να τα βρεις διασχίζεις τα σχεδόν έρημα σοκάκια καταλήγοντας να απολαμβάνεις δροσερά cocktail καρπούζι με θέα το πέλαγος. Δεν θα φύγεις όμως αν δεν δοκιμάσεις την τοπική σπεσιαλιτέ, την πασίγνωστη σκοπελίτικη τυρόπιτα ενώ ένα από τα προηγούμενο βράδια, στο δεύτερο λιμάνι την Γλώσσα, στο πιο απομακρυσμένο μέρος του νησιού, έχεις απολαύσει φρέσκο-ψαρεμένα ψάρια σε μια από εκείνες τις οικογενειακές ταβέρνες που όλοι γνωρίζονται μεταξύ τους και σε κερνούν και το γλυκό στο τέλος (είδος υπό εξαφάνιση προφανώς). Αν παραπονεθείς θα σε πουν υπερβολικό αλλά...Σκιάθος
Aλλά η σύγκριση που κάνεις είναι άδικη ίσως γιατί έχεις βρει το μέρος που κάνει την δική σου καρδιά να χτυπάει, την πρώτη σου αγάπη και παντοτινή, που επισκέπτεσαι κάθε χρόνο και είναι πάντα δύσκολο να αφήσεις. Το νησί που όταν γεράσεις θέλεις να έχεις ένα σπίτι εκεί, να αγναντεύει την θάλασσα. Είναι ο ίδιος τόπος που περιγράφει στα διηγήματα του ο Παπαδιαμάντης για να αρχίσουμε με μερικά από τα κλισέ. Καθώς επίσης το ίδιο που τα τελευταία καλοκαίρια «περνάει» η κάμερα διαφόρων τηλεοπτικών καναλιών και δείχνει τις παραλίες που συχνάζουν οι διάσημοι, τα ασφυκτικά γεμάτα clubs, τα πολυτελέστατα ξενοδοχεία, τις ορδές τουριστών και τα πανάκριβα μαγαζιά. Αυτή όμως είναι μόνο η μια άποψη. Υπάρχει και η άλλη, αυτή είναι που σε κάνει να αισθάνεσαι το νησί τόσο οικείο. Δεν είναι μόνο οι εκπληκτικές πεντακάθαρες αμμώδεις παραλίες με τα πεύκα που ακουμπούν την θάλασσα, ειδικά αν δεν βαριέσαι το περπάτημα και το ψάξιμο μπορείς να βρεις τέτοιες και χωρίς άπειρο κόσμο! Ούτε ακόμα εκείνες οι πιο άγριες, οι μικροί κολπίσκοι ανάμεσα στα βράχια που βλέπεις τα αεροπλάνα να περνούν ή εκείνη που έχει δυο διαφορετικές όψεις η μία με γκαζόν με γατίνια που τρέχουν. Ούτε τέλος η παραλία που πρέπει να πάρεις το καραβάκι για να την απολαύσεις, μόνο εσύ και η θάλασσα ήρεμη, ζεστή και κρυστάλλινη χωρίς τίποτα να μπαίνει ανάμεσα σας. Είναι η βόλτα μέχρι την εκκλησία με το ρολόι όπου μπορείς απολαύσεις την θεά των άσπρων σπιτιών με τα κεραμίδια, το Μπούρτζι που μπορείς να κάτσεις ανενόχλητος ακόμα και αν έχει κλείσει το καφέ, το σπίτι στην παλιά πόλη με την ταράτσα απέναντι από την εκκλησία που ήπιες εκείνο το παγωμένο ροζέ κρασί. Μα πάνω από όλα είναι οι άνθρωποι που θα χαμογελάσουν και θα αστειευτούν μαζί σου ακόμα και όταν δεν σε ξέρουν. Είναι οι φίλοι που δουλεύουν σε εστιατόρια και μπορείς έτσι κάθε χρόνο να δοκιμάζεις τις καινούριες τους συνταγές. Είναι εκείνοι που κάθε χρόνο γίνονται καλύτεροι, βρίσκουν τις δουλείες ή τις γυναίκες των ονείρων τους, κάνουν παιδιά ή πραγματοποιούν επιτέλους τα ταξίδια που πάντα ήθελαν. Γιατί για κάθε έναν που φεύγει, υπάρχει πάντα ένας που προστίθεται. Αλλά κυρίως είναι η μουσική και οι μουσικοί, που παίζουν κιθάρες, drums, σαξόφωνα, βιολιά ενίοτε δε και όλα αυτά μαζί. Λες και έχει κάτι το νερό και όλο το ταλέντο των γύρω περιοχών μαζεύεται σε αυτό το μέρος! Είναι τα μπαράκια δίπλα στην παραλία που ακούς μια από τις καλύτερες διασκευές του Masters of War.του Bob Dylan αλλά και εκείνα στο κέντρο που ξεκινάς με Beatles, Μanu Chao, Depeche Mode και καταλήγεις να τραγουδάς Στο Σουπερ Μάρκετ του Δημήτρη Πουλικάκου. Είναι το bar που θυμίζει αγγλική pub, υπάρχει από το 1978 και οι ιδιοκτήτες τους σε περιμένουν κάθε χρόνο για να σε κεράσουν σφηνάκια. Αλλά και εκείνο που υπήρχε μέχρι πέρυσι που μαζεύονταν όλοι όταν τελείωναν τις δουλείες τους για να πουν τα νέα της ημέρας ή της νύχτας και να δοκιμάσουν τα καλύτερα cocktail υπό την συνοδεία φρέσκων φρούτων. Eίναι αυτά και άλλα τόσο που δεν μπορείς να θυμηθείς ή που θα φανούν σαν διαφήμιση αν συνεχίσεις.
Όλοι έχουμε ένα αγαπημένο προορισμό -ένα νησί συνήθως μιας και στην Ελλάδα υπάρχουν άπειρα- όπου όταν κατεβαίνουμε από το καράβι και αισθανόμαστε την θαλασσινή αύρα, αλλάζει και η διάθεση μας. Σαν να πατιέται ένα μαγικό κουμπί και ο χρόνος και η πραγματικότητα να μετρούν διαφορετικά. Για μένα είναι σίγουρα η Σκιάθος, είναι ο έρωτας με την πρώτη ματιά που συνεχίζεται ακόμα, ανεπηρέαστος από τον χρόνο. Γιατί όπως τραγουδούν κάθε χρόνο οι Puzzle Band, τo ντουέτο που έχει ντύσει μουσικά τα περισσότερα βράδια εκεί, παραφράζοντας το super καλοκαιρινό Dreadlock Holiday των 10cc.
I dont like Σκιάθος, I love ιt!
