Ακολουθήστε μας στο Google news
Ο Τάκης Σπυριδάκης ως πρόεδρος επαρχιακής ποδοσφαιρικής ομάδας σε διαφήμιση κινητομανίας είναι απολαυστικός και παράλληλα σου κλείνει και το μάτι διότι διατηρεί (χωρίς να μανιερίζει, μιας και άλλους ρόλους έχει στον κινηματογράφο) την αμεσότητα των χαρακτήρων που συνήθως υποδύεται. Βέβαια το «αγαπούλα» εξοικειώνει με την άνευ προηγουμένου πολιτεία και ιστορία του πουρακοφόρου αλλά αυτό είναι μία άλλη ιστορία που θα έπρεπε ητ λύση να την περιμένουμε από τις αρχές και όχι από τη διαφήμιση
Ναι συμφωνώ! Οι δημόσιοι υπάλληλοι μας τα έχουν πρήξει εδώ και χρόνια. Ναι συμφωνώ! Πρέπει να γίνουν περικοπές. Ναι! Συμφωνώ! Υπάρχουν τρομακτικά σκάνδαλα στον κλάδο τους (από διορισμούς μέχρι και την παντελή απουσία από τις εργασίες τους ενώ τρέχει το μπικικίνι). Ναι! Αλλά και οποιοσδήποτε πρέπει να συμφωνήσει ότι υπάρχουν άνθρωποι που κάνουν πολύ σωστά τη δουλειά τους, ότι υπάρχουν άνθρωποι που δεν μπήκαν με το μπιλιετάκι του βουλευτή, ότι υπάρχουν άνθρωποι που νιώθουν αλυσοδεμένοι στο απαράμιλλης λογικής βραδύκαυστο δημόσιο και μηχανισμών αυτού και δεν μπορούν να κινήσουν ούτε καν διαδικασίες αλλαγής του εκ των έσω.
Αν αρνηθούμε το πρώτο είτε έχουμε προσωπικό συμφέρον είτε εθελοτυφλούμε. Αν αρνηθούμε το δεύτερο προσυπογράφουμε για άλλη μια φορά τη λογική του όχλου και του καφενείου.
Ξαναγυρίσαμε (λόγω ισχνότητας οικονομικών ή μήπως εκεί ήμασταν πάντα ένεκα κανονικής παιδείας πάν στην αισθητική;) στην εποχή που πουλούσαμε (δεκαετία του 70) σουβλάκι, ζορμπά dance και Acropolis. Τα έζησα μιας και είμαι γεννημένος το 1967 και μη μου πει κανείς ότι τελείωσε με τα κιτσάτα βράδια της χούντας στο καλλιμάρμαρο με αρμονικά (?) ντυμένους φουστανελοφόρους και ασπιδοκράτορες. Τώρα μετά το περίφημο Ζήσε το Μύθο σου κλπ ξαναπουλάμε τον τουρισμό με μιας εσάνς από παγκοσμιότητα. Πως αλλιώς να κρίνω αυτή την αφίσα που διαφήμιζε τη συναυλία του Μεσιέ Μινιμάλ και της Φαφούτη στην Ακρόπολη. Δεν τα έχω με τους καλλιτέχνες, ειδικότερα η μουσική του πρώτου δε με αφορά, αλλά δε φταίνε οι άνθρωποι (υποθέτω). Κάποιο τζιμάνι είπε ότι είναι καταπληκτική ιδέα να βγαίνει το μπράτσο της κιθάρας ως μεταπυρηνική μετάλλαξη από τη βάση του κίονα. Ναι καταπληκτικά βαρετή θα έλεγα αγαπητέ γραφίστα.
*Χαίρομαι που σας ξαναβρήκα (όχι δε φταίει ο Κανελλόπουλος που δεν έγραφα!) και ελπίζω να μου κάνετε την τιμή να διαβάζετε τα σκαριφήματα μου
Μετά τιμής
Στυλιανός Τζιρίτας
DEFRAGMENTS
28 Σεπτεμβρίου 2011Πολλές φορές έχουμε πει για ηθοποιούς (και με αρκετή δόση λαϊκισμού) όταν τους βλέπουμε σε διαφημίσεις τηλεοπτικές, ότι «α! εξαργυρώνει». Και ομολογώ ότι το έχω πει για διάφορους μαϊντανούς τηλεοπτικών καταβολών κυρίως που μας μοστράρονται εκτός του εκάστοτε σήριαλ όπου και πρωταγωνιστούν και στα ενδιάμεσα, διαφημίζοντας γιαουρτάκια και λογής λογής τσιμπιδάκια. Αυτή τη φορά όμως το χάρηκα.Ο Τάκης Σπυριδάκης ως πρόεδρος επαρχιακής ποδοσφαιρικής ομάδας σε διαφήμιση κινητομανίας είναι απολαυστικός και παράλληλα σου κλείνει και το μάτι διότι διατηρεί (χωρίς να μανιερίζει, μιας και άλλους ρόλους έχει στον κινηματογράφο) την αμεσότητα των χαρακτήρων που συνήθως υποδύεται. Βέβαια το «αγαπούλα» εξοικειώνει με την άνευ προηγουμένου πολιτεία και ιστορία του πουρακοφόρου αλλά αυτό είναι μία άλλη ιστορία που θα έπρεπε ητ λύση να την περιμένουμε από τις αρχές και όχι από τη διαφήμισηΝαι συμφωνώ! Οι δημόσιοι υπάλληλοι μας τα έχουν πρήξει εδώ και χρόνια. Ναι συμφωνώ! Πρέπει να γίνουν περικοπές. Ναι! Συμφωνώ! Υπάρχουν τρομακτικά σκάνδαλα στον κλάδο τους (από διορισμούς μέχρι και την παντελή απουσία από τις εργασίες τους ενώ τρέχει το μπικικίνι). Ναι! Αλλά και οποιοσδήποτε πρέπει να συμφωνήσει ότι υπάρχουν άνθρωποι που κάνουν πολύ σωστά τη δουλειά τους, ότι υπάρχουν άνθρωποι που δεν μπήκαν με το μπιλιετάκι του βουλευτή, ότι υπάρχουν άνθρωποι που νιώθουν αλυσοδεμένοι στο απαράμιλλης λογικής βραδύκαυστο δημόσιο και μηχανισμών αυτού και δεν μπορούν να κινήσουν ούτε καν διαδικασίες αλλαγής του εκ των έσω. Αν αρνηθούμε το πρώτο είτε έχουμε προσωπικό συμφέρον είτε εθελοτυφλούμε. Αν αρνηθούμε το δεύτερο προσυπογράφουμε για άλλη μια φορά τη λογική του όχλου και του καφενείου.
Ξαναγυρίσαμε (λόγω ισχνότητας οικονομικών ή μήπως εκεί ήμασταν πάντα ένεκα κανονικής παιδείας πάν στην αισθητική;) στην εποχή που πουλούσαμε (δεκαετία του 70) σουβλάκι, ζορμπά dance και Acropolis. Τα έζησα μιας και είμαι γεννημένος το 1967 και μη μου πει κανείς ότι τελείωσε με τα κιτσάτα βράδια της χούντας στο καλλιμάρμαρο με αρμονικά (?) ντυμένους φουστανελοφόρους και ασπιδοκράτορες. Τώρα μετά το περίφημο Ζήσε το Μύθο σου κλπ ξαναπουλάμε τον τουρισμό με μιας εσάνς από παγκοσμιότητα. Πως αλλιώς να κρίνω αυτή την αφίσα που διαφήμιζε τη συναυλία του Μεσιέ Μινιμάλ και της Φαφούτη στην Ακρόπολη. Δεν τα έχω με τους καλλιτέχνες, ειδικότερα η μουσική του πρώτου δε με αφορά, αλλά δε φταίνε οι άνθρωποι (υποθέτω). Κάποιο τζιμάνι είπε ότι είναι καταπληκτική ιδέα να βγαίνει το μπράτσο της κιθάρας ως μεταπυρηνική μετάλλαξη από τη βάση του κίονα. Ναι καταπληκτικά βαρετή θα έλεγα αγαπητέ γραφίστα.*Χαίρομαι που σας ξαναβρήκα (όχι δε φταίει ο Κανελλόπουλος που δεν έγραφα!) και ελπίζω να μου κάνετε την τιμή να διαβάζετε τα σκαριφήματα μου
Μετά τιμής
Στυλιανός Τζιρίτας
