Ακολουθήστε μας στο Google news
Ή μήπως τον Απρίλιο; Ο "Ζέφυρος", στα Πετράλωνα, ανοίγει μόλις ζεστάνει ο καιρός και κλείνει όταν η φθινοπωρινή ψύχρα γίνει ανυπόφορη. Η δική του σεζόν διαρκεί σχεδόν 6 μήνες, αποκλειστικά με ταινίες τέχνης. Οι αμύητοι τις ονομάζουν "κουλτουριάρικες". Παρόμοιο χρονοδιάγραμμα τηρεί το γειτονικό "Θησείον", στον πεζόδρομο της Αποστόλου Παύλου, οπλισμένο με κουβέρτες για όσους θεατές δυσκολεύονται να συμβιβαστούν με τη δροσιά του Οκτώβρη. Το ίδιο κόλπο εφάρμοσε πρόσφατα και το κάπως απομακρυσμένο "Σινέ Παλλήνη", το οποίο έβαλε και σόμπες.
Στην Πλάκα, το "Σινέ Παρί" προσφέρει άπλετη θέα στην Ακρόπολη και ποντάρει στους ξένους, που ζουν ένα όνειρο στην ταράτσα του. Αν ήμουν εγώ τουρίστας σε ξένο τόπο και εντόπιζα σινεμαδάκι κάτω από τον έναστρο ουρανό και στολισμένο από τον πεφωτισμένο Παρθενώνα, θα μιλούσα μαγεμένος για αυτό το σπάνιο εύρημα εις τους αιώνες των αιώνων.
Παλεύουν και άλλες θερινές αίθουσες με τα στοιχεία της φθινοπωρινής φύσης και τα πρωτοβρόχια. Το "Όασις" και το "Παλάς" στο Παγκράτι, το κοσμοπολίτικο "Σινέ Ψυχικό", ο "Ορφέας" στη Σαρωνίδα και μερικά ακόμα. "Όσο έρχεται κόσμος, εμείς συνεχίζουμε", μου έλεγε τις προάλλες ο κυριούλης που δουλεύει το μπαρ στο "Θησείον".
Ναι, αλλά πόσος κόσμος; Όταν μαζεύονται περισσότεροι από 30-40 θεατές, τα σινεμαδάκια ανοίγουν σαμπάνιες. Ένας νόμος του Λαλιώτη, σύμφωνα με τον οποίο κρίθηκαν διατηρητέα 47 θερινά της Αττικής το 1997, βοήθησε στη διάσωση πολλών από αυτά. Κάποια αποδείχθηκαν ανήμπορα να αξιοποιήσουν τη χείρα βοηθείας και εξαφανίστηκαν. Πολλά πέρασαν στα χέρια των Δήμων. Σε πρόσφατη καταμέτρηση, ο αριθμός τους ξεπέρασε τα 150.
Όμως, το φετινό καλοκαίρι της κρίσης κατάπιε αρκετά από αυτά που επιβίωναν με νύχια και με δόντια. Δεν έχω πλήρη εικόνα, ούτε προχώρησα σε κάποια έρευνα, γνωρίζω όμως ότι έμειναν κλειστά φέτος δύο από τα πιο αγαπημένα μου: το "Σινέ Δάφνη" και το "Σινέ Κατερίνα" του Χαϊδαρίου. Δημοτικά και τα δύο, όπως και το "Σινέ Νίκαια", το οποίο λειτούργησε από τον Αύγουστο και μετά.
Για την "Κατερίνα", διάβασα στην τοπική εφημερίδα ότι έγινε έξωση στον ιδιώτη που είχε αναλάβει την εκμετάλλευσή του τα προηγούμενα χρόνια, επειδή εκείνος φέσωνε συστηματικά τον υπερχρεωμένο Δήμο επί συναπτή διετία. Παρόμοιες ιστορίες άκουσα και για τη Νίκαια. Είμαι βέβαιος ότι το σκηνικό ήταν ανάλογο και σε άλλες γειτονιές της Αθήνας.
Κόντρα στον αστικό μύθο, υπάρχουν και αλλού θερινοί κινηματογράφοι. Όχι όμως τόσο πολλοί. Σε ελάχιστες χώρες επιτρέπουν οι καιρικές συνθήκες 4-5 μήνες διαρκούς λειτουργίας. Στην Κεντρική Ευρώπη, τα ξέσκεπα σινεμαδάκια ανοίγουν τις πόρτες τους για ένα μήνα στα μέσα Ιουλίου. Στη Νέα Υόρκη, οργανώνονται περιστασιακές προβολές δίπλα στο νερό, μία ή δύο φορές την εβδομάδα. Ακόμα και στους τροπικούς, οι καθημερινές μπόρες των 5-10 λεπτών απαγορεύουν μεγαλεπήβολα σχέδια.
Η Ελλάδα ήταν ανέκαθεν ιδανικός τόπος για να ανθίσει αυτή η φτηνή, απολαυστική μορφή διασκέδασης. Γιατί λοιπόν διστάζουμε να την αγαπήσουμε;
Η νεροποντή του τελευταίου τριημέρου
11 Οκτωβρίου 2011Η νεροποντή του τελευταίου τριημέρου αποθάρρυνε, μάλλον, τους ελάχιστους θερινούς κινηματογράφους που τόλμησαν να προγραμματίσουν προβολές Οκτώβριο μήνα. Με μία γρήγορη ματιά στην εφημερίδα, είδα ότι συνεχίζουν απτόητες 4-5 καλοκαιρινές αίθουσες. Μετά την Πέμπτη, ημέρα αλλαγής της κινηματογραφικής εβδομάδας, η ένδειξη "Κλειστόν" θα συνοδεύει τις περισσότερες από αυτές: "Ραντεβού το Μάιο".Ή μήπως τον Απρίλιο; Ο "Ζέφυρος", στα Πετράλωνα, ανοίγει μόλις ζεστάνει ο καιρός και κλείνει όταν η φθινοπωρινή ψύχρα γίνει ανυπόφορη. Η δική του σεζόν διαρκεί σχεδόν 6 μήνες, αποκλειστικά με ταινίες τέχνης. Οι αμύητοι τις ονομάζουν "κουλτουριάρικες". Παρόμοιο χρονοδιάγραμμα τηρεί το γειτονικό "Θησείον", στον πεζόδρομο της Αποστόλου Παύλου, οπλισμένο με κουβέρτες για όσους θεατές δυσκολεύονται να συμβιβαστούν με τη δροσιά του Οκτώβρη. Το ίδιο κόλπο εφάρμοσε πρόσφατα και το κάπως απομακρυσμένο "Σινέ Παλλήνη", το οποίο έβαλε και σόμπες.Στην Πλάκα, το "Σινέ Παρί" προσφέρει άπλετη θέα στην Ακρόπολη και ποντάρει στους ξένους, που ζουν ένα όνειρο στην ταράτσα του. Αν ήμουν εγώ τουρίστας σε ξένο τόπο και εντόπιζα σινεμαδάκι κάτω από τον έναστρο ουρανό και στολισμένο από τον πεφωτισμένο Παρθενώνα, θα μιλούσα μαγεμένος για αυτό το σπάνιο εύρημα εις τους αιώνες των αιώνων.
Παλεύουν και άλλες θερινές αίθουσες με τα στοιχεία της φθινοπωρινής φύσης και τα πρωτοβρόχια. Το "Όασις" και το "Παλάς" στο Παγκράτι, το κοσμοπολίτικο "Σινέ Ψυχικό", ο "Ορφέας" στη Σαρωνίδα και μερικά ακόμα. "Όσο έρχεται κόσμος, εμείς συνεχίζουμε", μου έλεγε τις προάλλες ο κυριούλης που δουλεύει το μπαρ στο "Θησείον".
Ναι, αλλά πόσος κόσμος; Όταν μαζεύονται περισσότεροι από 30-40 θεατές, τα σινεμαδάκια ανοίγουν σαμπάνιες. Ένας νόμος του Λαλιώτη, σύμφωνα με τον οποίο κρίθηκαν διατηρητέα 47 θερινά της Αττικής το 1997, βοήθησε στη διάσωση πολλών από αυτά. Κάποια αποδείχθηκαν ανήμπορα να αξιοποιήσουν τη χείρα βοηθείας και εξαφανίστηκαν. Πολλά πέρασαν στα χέρια των Δήμων. Σε πρόσφατη καταμέτρηση, ο αριθμός τους ξεπέρασε τα 150.
Όμως, το φετινό καλοκαίρι της κρίσης κατάπιε αρκετά από αυτά που επιβίωναν με νύχια και με δόντια. Δεν έχω πλήρη εικόνα, ούτε προχώρησα σε κάποια έρευνα, γνωρίζω όμως ότι έμειναν κλειστά φέτος δύο από τα πιο αγαπημένα μου: το "Σινέ Δάφνη" και το "Σινέ Κατερίνα" του Χαϊδαρίου. Δημοτικά και τα δύο, όπως και το "Σινέ Νίκαια", το οποίο λειτούργησε από τον Αύγουστο και μετά.
Για την "Κατερίνα", διάβασα στην τοπική εφημερίδα ότι έγινε έξωση στον ιδιώτη που είχε αναλάβει την εκμετάλλευσή του τα προηγούμενα χρόνια, επειδή εκείνος φέσωνε συστηματικά τον υπερχρεωμένο Δήμο επί συναπτή διετία. Παρόμοιες ιστορίες άκουσα και για τη Νίκαια. Είμαι βέβαιος ότι το σκηνικό ήταν ανάλογο και σε άλλες γειτονιές της Αθήνας.
Κόντρα στον αστικό μύθο, υπάρχουν και αλλού θερινοί κινηματογράφοι. Όχι όμως τόσο πολλοί. Σε ελάχιστες χώρες επιτρέπουν οι καιρικές συνθήκες 4-5 μήνες διαρκούς λειτουργίας. Στην Κεντρική Ευρώπη, τα ξέσκεπα σινεμαδάκια ανοίγουν τις πόρτες τους για ένα μήνα στα μέσα Ιουλίου. Στη Νέα Υόρκη, οργανώνονται περιστασιακές προβολές δίπλα στο νερό, μία ή δύο φορές την εβδομάδα. Ακόμα και στους τροπικούς, οι καθημερινές μπόρες των 5-10 λεπτών απαγορεύουν μεγαλεπήβολα σχέδια.
Η Ελλάδα ήταν ανέκαθεν ιδανικός τόπος για να ανθίσει αυτή η φτηνή, απολαυστική μορφή διασκέδασης. Γιατί λοιπόν διστάζουμε να την αγαπήσουμε;
