Ακολουθήστε μας στο Google news
Συμπληρώνει φέτος 45 χρόνια στο ελληνικό τραγούδι. Και μπορεί η προγραμματισμένη συναυλία της στο Ηρώδειο να μην πραγματοποιήθηκε τελικά, η Αρλέτα όμως συνεχίζει να είναι παρούσα και να γοητεύει όλους όσους την αγάπησαν και συνεχίζουν να την αγαπούν.
Στη σημερινή στήλη, θέλω να μοιραστώ μαζί σας αποσπάσματα από μια συνέντευξη που μου έδωσε η Αρλέτα πριν έντεκα χρόνια κι έχει για μένα μια ιδιαίτερη συναισθηματική αξία. Είχε έρθει τότε στα Γιάννενα για ένα ρεσιτάλ, με το συνεργάτη της Ντίνο Αποστόλου, στην αίθουσα της Εταιρείας Ηπειρωτικών Μελετών και μέσω ενός κοινού μας φίλου αναζήτησα τα ίχνη της. Την περίμενα χρόνια. Ήμουν σίγουρος ότι δε θα ερχόταν στην εκπομπή. Θεωρούσα ότι κάτι τέτοιο ήταν ανέφικτο. Κι όμως, το θαύμα έγινε! Η Αρλέτα δέχτηκε και βρέθηκε εκείνο το φθινοπωρινό απόγευμα για μια ολόκληρη ώρα ζωντανά στο studio του Δημοτικού Ραδιοφώνου Ιωαννίνων, επιβάτης πρώτη θέση στη «Μουσική Κιβωτό» μου. Ήταν για μένα ένα ακριβό δώρο που το φυλάω στην καρδιά μου και σε μια κασέτα που χρόνια μετά αρνείται πεισματικά να ψηφιοποιηθεί. Εξ άλλου, «της σιγουριάς τα υλικά είναι λόγια γλυκά σε κασέτες γραμμένα». «Έτσι δεν είναι κ. Λίνα μας;», που θα λεγε και η Αρλέτα.
Ήταν Παρασκευή 17 Νοεμβρίου του 2000
Απόψε έχουμε τη μεγάλη χαρά να φιλοξενούμε μια «έμπορο ονείρων» που έχει αδυναμία στο «τσάι γιασεμιού» και στα κεράσια, που ταξίδεψε απόψε «εκτός έδρας» μ «ένα καπέλο γεμάτο τραγούδια», αφήνοντας «τα κρυφά κρυμμένα» και υπογράφοντας «μετά τιμής» Αρλέτα!
-Καλώς ήρθατε.
Καλώς σας βρήκα.
-Δεν είναι η πρώτη φορά που έρχεστε στα Γιάννενα.
Έχω έρθει πολλές φορές. Τελευταία φορά σε μια συγκεντρώσει του Λεωνίδα Κύρκου, όπου έπιασε μια μπόρα φοβερή -όταν λέμε μπόρα εννοούμε μπόρα όχι αστεία. Εγώ ήμουν διασωληνωμένη, δηλαδή η κιθάρα μου ήταν σε ηλεκτρισμό. Και λέω, τώρα θα μείνουμε και οι δύο κόκαλο. Δεν έφυγε κανένας, αυτό είναι που μου κανε εντύπωση. Εγώ έπαιζα κιθάρα κι ο Κύρκος φυσαρμόνικα και κράταγε και μια ομπρέλα. Δε βρέθηκε κανένας να μας φωτογραφίσει κι έτσι χάθηκε αυτό. Απλώς σας το θυμίζω. Είναι μια πόλη που μ αρέσει πολύ.
-Ξέρω καλά ότι πολλοί είν αυτοί που επιμένουν να σας ψάχνουν στους δίσκους της δεκαετίας του ογδόντα και μετά. Στο «Καπέλο», στον «Έμπορο», στα «Κρυφά». Τι γίνεται;
Τίποτα απ αυτά που έχω κάνει δεν το αποποιούμαι. Απλώς προχωράω. Όσο μπορώ. Ελπίζω ότι θα κάνω κι άλλα πράγματα κι ελπίζω ότι αυτά θα είναι παραπέρα.
Δε μ αρέσουν οι πολύ μεγάλες κουβέντες, θα λεγα ότι τις σιχαίνομαι. Εκείνο το οποίο θεωρώ πολύ μεγάλη μου τύχη και γι αυτό ευγνωμονώ αυτούς που με βαλαν εκεί, είναι ότι εγώ μπόρεσα και τραγούδησα. Διότι υπάρχουν πάρα πολλοί άνθρωποι που ποτέ στη ζωή τους δε μπόρεσαν να τραγουδήσουν. Αυτό είν όλο.
-Ενώ είστε και η ίδια δημιουργός τραγουδιών, εντούτοις έχετε συνεργαστεί και με αρκετούς Έλληνες συνθέτες. Πώς προσδιορίζετε αυτή τη σχέση;
Εγώ ξεκίνησα από Έλληνες συνθέτες, δεν είχα καμία πρόθεση να γράψω τραγούδια. Άρχισα να γράφω τραγούδια γι αυτά τα οποία δε μου διναν να πω, δηλαδή ήταν ένα είδος ζήλιας, να το πούμε έτσι, με την καλή έννοια. Το τελευταίο πράγμα που είχα στο κεφάλι μου ήταν να αρχίσω να μπερδευτώ και εκεί πέρα, γιατί ήμουν ήδη αρκετά μπερδεμένη. Εγώ όταν άρχισα να τραγουδάω ήμουνα στην αρχή της σχολής κι έπαθα τέτοιο ενθουσιασμό που είπα ότι μπορώ να κάνω οτιδήποτε. Και την πάτησα, αυτό είν όλο.
Όσο για το τραγούδι που λέτε, εγώ νομίζω ότι μπήκα κατά λάθος κι έμεινα από αφηρημάδα. Ακούγεται λίγο σαν εξυπνακίστικο, αλλά είναι η μαύρη αλήθεια. Κι επίσης μπορώ να πω ότι το τραγούδι είναι ένα είδος συνήθειας και ντρόγκας, η οποία δεν μπορεί να κοπεί. Εγώ το είχα από παιδί αυτό το πράγμα, αλλά ουδέποτε λόγω χαρακτήρα μου είχε περάσει ότι θα γίνω τραγουδίστρια, γιατί είμαι ένας άνθρωπος πολύ ντροπαλός, πολύ συνεσταλμένος και πολύ άγριος γι αυτό το χώρο.
-Έχουμε να κάνουμε μ έναν άνθρωπο που εκτός απ το να γράφει στίχους και τραγούδια, του αρέσει να γράφει κείμενα, να ζωγραφίζει
Βασικά αυτό έχω σπουδάσει, αυτό θεωρώ ότι είναι και η πρώτη μου αγάπη και η βάση πολλών πραγμάτων. Γιατί αν έχετε δει ή ακούσει τα τραγούδια -που τα χετε ακούσει- θα δείτε ότι είναι εικόνες. Δηλαδή, είναι τελείως εικονογραφημένα όλα τα τραγούδια. Ιστορίες εικονογραφημένες. Έχω μια λατρεία στα κόμικς.
Πιστεύω ότι όλα έχουνε μια άκρη και μια αρχή. Επειδή είμαι άνθρωπος πολύ ντροπαλός -αυτό μπορεί να μη φαίνεται, αλλά δυστυχώς είναι η μαύρη αλήθεια- από πολύ μικρή ανέπτυξα αυτό το πράγμα που μου επιτρέπει να επικοινωνώ. Δηλαδή, το τραγούδι είναι ένα είδος επικοινωνίας πολύ έντονο. Που καλύπτει το ότι εγώ δεν είμαι πολύ καλή στις επαφές μου με τους ανθρώπους. Ή, τουλάχιστον, είμαι ένα άτομο ιδιόρρυθμο να το πει κανένας. Όλα όσα κάνω βασικά αυτό έχουνε και βεβαίως το ότι είμαι άνθρωπος και ασχολούμαι με τους ομοίους μου. Με τι θα ασχοληθώ, ας πούμε; Με τα μονοκοτυλήδονα; Ας ασχοληθούν τα μονοκοτυλήδονα μεταξύ τους. Κι ίσως γι αυτό πολλές φορές μου λένε: «αγαπάτε τα ζώα». Όλα τα ζώα, αλλά κυρίως αγαπώ το ζώο που είμαι εγώ. Γιατί αυτό ψάχνω. Και μ αυτό θέλω να επικοινωνήσω, πιστέψτε με όχι πολύ εύκολα. Είναι πολύ δύσκολο. Πιο εύκολα επικοινωνείς μ ένα ζώο, πολύ πιο εύκολα.
-Τι είναι αυτό που σας εκφράζει και που σας αρέσει να κάνετε περισσότερο;
Να κάθομαι. Και να ονειρεύομαι. Είμαι γενικώς φανατική οπαδός της σχολής του ότι κάθομαι και ονειρεύομαι. Πότε πότε δε γίνεται, κάτι πρέπει να κάνω γιατί με πνίγουνε τα πράγματα. Αυτό είν όλο. Δεν ξέρω αν αυτό είναι φυγή, δεν ξέρω αν αυτό είναι εκτός τόπου, δεν ξέρω αν αυτό είναι εκτός χρόνου, εγώ δεν μπορώ να κάνω αλλιώς. Από μικρή που ήμουνα ονειρευόμουνα. Είμαι ένας άνθρωπος καθαρά αγγελοκρουσμένος κι ονειροπαρμένος. Αλλά ξέρω ένα πράγμα: ότι αν θες να ονειρεύεσαι, που είναι ένα είδος πτήσης, πρέπει να ξέρεις και να προσγειώνεσαι. Λοιπόν, εγώ ξέρω να προσγειώνομαι. Αλλά μέχρι να το μάθω έσπασα τα μούτρα μου πολλές φορές.
-Δίνετε την εντύπωση, κυρίως μάσα από τους στίχους των τραγουδιών των δικών σας, ότι σε επίπεδο προσωπικό έχετε «καμένη τη γούνα» σας.
Ξέρετε κανέναν, ο οποίος να κυκλοφορεί πραγματικά και να μη καίγεται η γούνα του; Να μου τον συστήσετε. Πρέπει να ναι αντιπυρικός. Εγώ ξέρω ένα πράγμα. Ο μόνος τρόπος να ζήσεις είναι να καεί η γούνα σου. Το θέμα είναι πόση δύναμη έχει να ξαναφυτρώνει. Δεν είναι αν καεί. Το ότι θα καεί είναι σίγουρο. Και όποιος λέει ότι δεν θα καεί εγώ πιστεύω ότι λέει ψέματα. Ασύστολα μάλιστα.
-Θα ήθελα να μου πείτε αν υπάρχει κάτι στην εποχή μας που να σας ενοχλεί.
Προσωπικά πιστεύω ότι στην εποχή μας ο άνθρωπος έχει ένα μόνο εχθρό: τον εαυτό του. Και για την ώρα τον νικάει κατά κράτος. Δηλαδή, έχει χάσει πολλές μάχες ο άνθρωπος από τον εαυτό του, όπως τη μάχη του περιβάλλοντος ή τη μάχη της ανθρώπινης ουσίας και υπόστασης, όπως την αναφέρουν από τη μυθολογία οι αρχαίοι. Τα στηρίγματα που είχε τα χάνει όλα ένα ένα
(Αποσπάσματα από μια παλιά ραδιοφωνική μας συνέντευξη)
13 Οκτωβρίου 2011(Αποσπάσματα από μια παλιά ραδιοφωνική μας συνέντευξη)Συμπληρώνει φέτος 45 χρόνια στο ελληνικό τραγούδι. Και μπορεί η προγραμματισμένη συναυλία της στο Ηρώδειο να μην πραγματοποιήθηκε τελικά, η Αρλέτα όμως συνεχίζει να είναι παρούσα και να γοητεύει όλους όσους την αγάπησαν και συνεχίζουν να την αγαπούν.
Στη σημερινή στήλη, θέλω να μοιραστώ μαζί σας αποσπάσματα από μια συνέντευξη που μου έδωσε η Αρλέτα πριν έντεκα χρόνια κι έχει για μένα μια ιδιαίτερη συναισθηματική αξία. Είχε έρθει τότε στα Γιάννενα για ένα ρεσιτάλ, με το συνεργάτη της Ντίνο Αποστόλου, στην αίθουσα της Εταιρείας Ηπειρωτικών Μελετών και μέσω ενός κοινού μας φίλου αναζήτησα τα ίχνη της. Την περίμενα χρόνια. Ήμουν σίγουρος ότι δε θα ερχόταν στην εκπομπή. Θεωρούσα ότι κάτι τέτοιο ήταν ανέφικτο. Κι όμως, το θαύμα έγινε! Η Αρλέτα δέχτηκε και βρέθηκε εκείνο το φθινοπωρινό απόγευμα για μια ολόκληρη ώρα ζωντανά στο studio του Δημοτικού Ραδιοφώνου Ιωαννίνων, επιβάτης πρώτη θέση στη «Μουσική Κιβωτό» μου. Ήταν για μένα ένα ακριβό δώρο που το φυλάω στην καρδιά μου και σε μια κασέτα που χρόνια μετά αρνείται πεισματικά να ψηφιοποιηθεί. Εξ άλλου, «της σιγουριάς τα υλικά είναι λόγια γλυκά σε κασέτες γραμμένα». «Έτσι δεν είναι κ. Λίνα μας;», που θα λεγε και η Αρλέτα.Ήταν Παρασκευή 17 Νοεμβρίου του 2000
Απόψε έχουμε τη μεγάλη χαρά να φιλοξενούμε μια «έμπορο ονείρων» που έχει αδυναμία στο «τσάι γιασεμιού» και στα κεράσια, που ταξίδεψε απόψε «εκτός έδρας» μ «ένα καπέλο γεμάτο τραγούδια», αφήνοντας «τα κρυφά κρυμμένα» και υπογράφοντας «μετά τιμής» Αρλέτα!
-Καλώς ήρθατε.Καλώς σας βρήκα.
-Δεν είναι η πρώτη φορά που έρχεστε στα Γιάννενα.
Έχω έρθει πολλές φορές. Τελευταία φορά σε μια συγκεντρώσει του Λεωνίδα Κύρκου, όπου έπιασε μια μπόρα φοβερή -όταν λέμε μπόρα εννοούμε μπόρα όχι αστεία. Εγώ ήμουν διασωληνωμένη, δηλαδή η κιθάρα μου ήταν σε ηλεκτρισμό. Και λέω, τώρα θα μείνουμε και οι δύο κόκαλο. Δεν έφυγε κανένας, αυτό είναι που μου κανε εντύπωση. Εγώ έπαιζα κιθάρα κι ο Κύρκος φυσαρμόνικα και κράταγε και μια ομπρέλα. Δε βρέθηκε κανένας να μας φωτογραφίσει κι έτσι χάθηκε αυτό. Απλώς σας το θυμίζω. Είναι μια πόλη που μ αρέσει πολύ.
-Ξέρω καλά ότι πολλοί είν αυτοί που επιμένουν να σας ψάχνουν στους δίσκους της δεκαετίας του ογδόντα και μετά. Στο «Καπέλο», στον «Έμπορο», στα «Κρυφά». Τι γίνεται;
Τίποτα απ αυτά που έχω κάνει δεν το αποποιούμαι. Απλώς προχωράω. Όσο μπορώ. Ελπίζω ότι θα κάνω κι άλλα πράγματα κι ελπίζω ότι αυτά θα είναι παραπέρα.
Δε μ αρέσουν οι πολύ μεγάλες κουβέντες, θα λεγα ότι τις σιχαίνομαι. Εκείνο το οποίο θεωρώ πολύ μεγάλη μου τύχη και γι αυτό ευγνωμονώ αυτούς που με βαλαν εκεί, είναι ότι εγώ μπόρεσα και τραγούδησα. Διότι υπάρχουν πάρα πολλοί άνθρωποι που ποτέ στη ζωή τους δε μπόρεσαν να τραγουδήσουν. Αυτό είν όλο.
-Ενώ είστε και η ίδια δημιουργός τραγουδιών, εντούτοις έχετε συνεργαστεί και με αρκετούς Έλληνες συνθέτες. Πώς προσδιορίζετε αυτή τη σχέση;Εγώ ξεκίνησα από Έλληνες συνθέτες, δεν είχα καμία πρόθεση να γράψω τραγούδια. Άρχισα να γράφω τραγούδια γι αυτά τα οποία δε μου διναν να πω, δηλαδή ήταν ένα είδος ζήλιας, να το πούμε έτσι, με την καλή έννοια. Το τελευταίο πράγμα που είχα στο κεφάλι μου ήταν να αρχίσω να μπερδευτώ και εκεί πέρα, γιατί ήμουν ήδη αρκετά μπερδεμένη. Εγώ όταν άρχισα να τραγουδάω ήμουνα στην αρχή της σχολής κι έπαθα τέτοιο ενθουσιασμό που είπα ότι μπορώ να κάνω οτιδήποτε. Και την πάτησα, αυτό είν όλο.
Όσο για το τραγούδι που λέτε, εγώ νομίζω ότι μπήκα κατά λάθος κι έμεινα από αφηρημάδα. Ακούγεται λίγο σαν εξυπνακίστικο, αλλά είναι η μαύρη αλήθεια. Κι επίσης μπορώ να πω ότι το τραγούδι είναι ένα είδος συνήθειας και ντρόγκας, η οποία δεν μπορεί να κοπεί. Εγώ το είχα από παιδί αυτό το πράγμα, αλλά ουδέποτε λόγω χαρακτήρα μου είχε περάσει ότι θα γίνω τραγουδίστρια, γιατί είμαι ένας άνθρωπος πολύ ντροπαλός, πολύ συνεσταλμένος και πολύ άγριος γι αυτό το χώρο.
-Έχουμε να κάνουμε μ έναν άνθρωπο που εκτός απ το να γράφει στίχους και τραγούδια, του αρέσει να γράφει κείμενα, να ζωγραφίζειΒασικά αυτό έχω σπουδάσει, αυτό θεωρώ ότι είναι και η πρώτη μου αγάπη και η βάση πολλών πραγμάτων. Γιατί αν έχετε δει ή ακούσει τα τραγούδια -που τα χετε ακούσει- θα δείτε ότι είναι εικόνες. Δηλαδή, είναι τελείως εικονογραφημένα όλα τα τραγούδια. Ιστορίες εικονογραφημένες. Έχω μια λατρεία στα κόμικς.
Πιστεύω ότι όλα έχουνε μια άκρη και μια αρχή. Επειδή είμαι άνθρωπος πολύ ντροπαλός -αυτό μπορεί να μη φαίνεται, αλλά δυστυχώς είναι η μαύρη αλήθεια- από πολύ μικρή ανέπτυξα αυτό το πράγμα που μου επιτρέπει να επικοινωνώ. Δηλαδή, το τραγούδι είναι ένα είδος επικοινωνίας πολύ έντονο. Που καλύπτει το ότι εγώ δεν είμαι πολύ καλή στις επαφές μου με τους ανθρώπους. Ή, τουλάχιστον, είμαι ένα άτομο ιδιόρρυθμο να το πει κανένας. Όλα όσα κάνω βασικά αυτό έχουνε και βεβαίως το ότι είμαι άνθρωπος και ασχολούμαι με τους ομοίους μου. Με τι θα ασχοληθώ, ας πούμε; Με τα μονοκοτυλήδονα; Ας ασχοληθούν τα μονοκοτυλήδονα μεταξύ τους. Κι ίσως γι αυτό πολλές φορές μου λένε: «αγαπάτε τα ζώα». Όλα τα ζώα, αλλά κυρίως αγαπώ το ζώο που είμαι εγώ. Γιατί αυτό ψάχνω. Και μ αυτό θέλω να επικοινωνήσω, πιστέψτε με όχι πολύ εύκολα. Είναι πολύ δύσκολο. Πιο εύκολα επικοινωνείς μ ένα ζώο, πολύ πιο εύκολα.
-Τι είναι αυτό που σας εκφράζει και που σας αρέσει να κάνετε περισσότερο;
Να κάθομαι. Και να ονειρεύομαι. Είμαι γενικώς φανατική οπαδός της σχολής του ότι κάθομαι και ονειρεύομαι. Πότε πότε δε γίνεται, κάτι πρέπει να κάνω γιατί με πνίγουνε τα πράγματα. Αυτό είν όλο. Δεν ξέρω αν αυτό είναι φυγή, δεν ξέρω αν αυτό είναι εκτός τόπου, δεν ξέρω αν αυτό είναι εκτός χρόνου, εγώ δεν μπορώ να κάνω αλλιώς. Από μικρή που ήμουνα ονειρευόμουνα. Είμαι ένας άνθρωπος καθαρά αγγελοκρουσμένος κι ονειροπαρμένος. Αλλά ξέρω ένα πράγμα: ότι αν θες να ονειρεύεσαι, που είναι ένα είδος πτήσης, πρέπει να ξέρεις και να προσγειώνεσαι. Λοιπόν, εγώ ξέρω να προσγειώνομαι. Αλλά μέχρι να το μάθω έσπασα τα μούτρα μου πολλές φορές.
-Δίνετε την εντύπωση, κυρίως μάσα από τους στίχους των τραγουδιών των δικών σας, ότι σε επίπεδο προσωπικό έχετε «καμένη τη γούνα» σας.Ξέρετε κανέναν, ο οποίος να κυκλοφορεί πραγματικά και να μη καίγεται η γούνα του; Να μου τον συστήσετε. Πρέπει να ναι αντιπυρικός. Εγώ ξέρω ένα πράγμα. Ο μόνος τρόπος να ζήσεις είναι να καεί η γούνα σου. Το θέμα είναι πόση δύναμη έχει να ξαναφυτρώνει. Δεν είναι αν καεί. Το ότι θα καεί είναι σίγουρο. Και όποιος λέει ότι δεν θα καεί εγώ πιστεύω ότι λέει ψέματα. Ασύστολα μάλιστα.
-Θα ήθελα να μου πείτε αν υπάρχει κάτι στην εποχή μας που να σας ενοχλεί.
Προσωπικά πιστεύω ότι στην εποχή μας ο άνθρωπος έχει ένα μόνο εχθρό: τον εαυτό του. Και για την ώρα τον νικάει κατά κράτος. Δηλαδή, έχει χάσει πολλές μάχες ο άνθρωπος από τον εαυτό του, όπως τη μάχη του περιβάλλοντος ή τη μάχη της ανθρώπινης ουσίας και υπόστασης, όπως την αναφέρουν από τη μυθολογία οι αρχαίοι. Τα στηρίγματα που είχε τα χάνει όλα ένα ένα
