Ακολουθήστε μας στο Google news
"Αν μπορούσα να κρυφτώ, θα κρυβόμουν", λέει στην Ελευθεροτυπία (συνέντευξη στη Ναταλί Χατζηαντωνίου). "Αλλά το χρώμα μου δεν το επιτρέπει".
Στην τέχνη δεν τον έστρεψε το ένστικτό του, αλλά τα προβλήματα που αντιμετώπισε στον περίγυρό του από μικρός, ακόμα και στο σχολείο, στη Λιβαδειά όπου μεγάλωσε. "Ο Ελληνας έχει ρατσισμό, αλλά όχι κατ' επίγνωση. Δεν έφταιγαν ούτε τα παιδιά ούτε οι γονείς τους. Εφταιγε η έλλειψη παιδείας. Ομως αυτά, εμένα που ήμουν παιδάκι, με γέμισαν με μίσος και πολλά κόμπλεξ. Για να ξεφύγω, άρχισα από τη Β' Δημοτικού να διαβάζω κι εξωσχολικά βιβλία κι αυτά να μου ξυπνούν άλλες απόψεις για τη ζωή. Κατάλαβα ότι ανήκω στους πληβείους κι ας μου έλεγε ο πατέρας μου, πολύ καλός και θρησκευόμενος άνθρωπος, ότι για τον Θεό είμαστε όλοι ίσοι".
Ο πληβείος τσιγγάνος στόλισε την τέχνη του με φτιασίδια φιλικά προς τους πατρικίους και τους την παρέδωσε μ'εκείνο το ακαταμάχητο χαμόγελο που τον κάνει να μοιάζει σαν το θείο που ποτέ δεν είχατε. Οι περισσότερες πόρτες έμειναν ερμητικά κλειστές. Κάποιες άνοιξαν. Ο Κώστας Χατζής μπήκε με προσεκτικά βήματα και έπαιξε με τους κανόνες των άλλων, χωρίς να εγκαταλείψει τους καταγεγραμμένους στο dna του κώδικες: "Αν είχα κάποτε εκατό κόμπλεξ, κατάφερα να πετάξω από πάνω μου τα πέντε-έξι κι έτσι να μπορώ να επικοινωνώ, να αγαπώ και να συγχωρώ".
Τον ενοχλούσαν τα κούφια ρομαντικά τραγούδια, τα τριαλαρί-τριαλαρό που έσπερναν μαραμένα λουλούδια σε μία κοινωνία γεμάτη με αγκάθια. Η δική του μπαλάντα ήταν πάντοτε τραγούδι διαμαρτυρίας. Διακριτικής διαμαρτυρίας. Για όποιον έχει πετσί ευαίσθητο και αυτιά τεντωμένα.
Οι υπόλοιποι κώφευσαν, μαζί τους και το ραδιόφωνο. "Πείνασα πολύ -δεν πάει το μυαλό σας πόσο- μέχρι να με ακούσει ο κόσμος. Και κοιμήθηκα άπειρες φορές στο δρόμο", λέει. Είπε ότι τα κατάφερε, "όταν έκανα οικογένεια, όταν δεν πρόδιδα τη γυναίκα μου, όταν αγαπούσα τη μάνα μου και τον πατέρα μου, τους φίλους και τους γύρω μου. Αυτό ήθελα. Το να πετύχει κάποιος και να βγάλει λεφτά δεν φέρνει ευτυχία. Εγώ και σε τσαντίρι να ήμουν, θα ήμουν ευτυχισμένος με τις απόψεις μου και με τον τρόπο που φέρθηκα στους δικούς μου. Υπήρξαν εποχές που δεν ήθελα να είμαι στη ζωή αλλά κρατήθηκα για τους δικούς μου. Οταν όμως στάθηκα στα πόδια μου, πρώτα αυτούς κοίταξα και μετά τον εαυτό μου".
Ο Κώστας Χατζής συμπλήρωσε μισό αιώνα στη δισκογραφία, "Πενήντα Χρόνια Χωρίς Σύνορα", και τα γιορτάζει Τρίτη βράδυ, οπλισμένος με την κιθάρα και τη βραχνή φωνή του, στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών. Πλέον, του ανοίγουν όλες οι πόρτες. Πάλεψε μία ολόκληρη ζωή για να αποκτήσει αυτό το δικαίωμα. Και δικαιώθηκε.
Στη χώρα όπου ο ρατσισμός κρύβεται τεχνηέντως κάτω από την επιφάνεια...
17 Οκτωβρίου 2011Στη χώρα όπου ο ρατσισμός κρύβεται τεχνηέντως κάτω από την επιφάνεια αλλά αναδύεται με κάθε ευκαιρία και σε διάφορες πρωτότυπες μορφές ("εγώ δεν είμαι ρατσιστής, απλώς δεν αντέχω τους Αλβανούς και τους Πακιστανούς"), ο Κώστας Χατζής είναι ξεχωριστή περίπτωση."Αν μπορούσα να κρυφτώ, θα κρυβόμουν", λέει στην Ελευθεροτυπία (συνέντευξη στη Ναταλί Χατζηαντωνίου). "Αλλά το χρώμα μου δεν το επιτρέπει".
Στην τέχνη δεν τον έστρεψε το ένστικτό του, αλλά τα προβλήματα που αντιμετώπισε στον περίγυρό του από μικρός, ακόμα και στο σχολείο, στη Λιβαδειά όπου μεγάλωσε. "Ο Ελληνας έχει ρατσισμό, αλλά όχι κατ' επίγνωση. Δεν έφταιγαν ούτε τα παιδιά ούτε οι γονείς τους. Εφταιγε η έλλειψη παιδείας. Ομως αυτά, εμένα που ήμουν παιδάκι, με γέμισαν με μίσος και πολλά κόμπλεξ. Για να ξεφύγω, άρχισα από τη Β' Δημοτικού να διαβάζω κι εξωσχολικά βιβλία κι αυτά να μου ξυπνούν άλλες απόψεις για τη ζωή. Κατάλαβα ότι ανήκω στους πληβείους κι ας μου έλεγε ο πατέρας μου, πολύ καλός και θρησκευόμενος άνθρωπος, ότι για τον Θεό είμαστε όλοι ίσοι".Ο πληβείος τσιγγάνος στόλισε την τέχνη του με φτιασίδια φιλικά προς τους πατρικίους και τους την παρέδωσε μ'εκείνο το ακαταμάχητο χαμόγελο που τον κάνει να μοιάζει σαν το θείο που ποτέ δεν είχατε. Οι περισσότερες πόρτες έμειναν ερμητικά κλειστές. Κάποιες άνοιξαν. Ο Κώστας Χατζής μπήκε με προσεκτικά βήματα και έπαιξε με τους κανόνες των άλλων, χωρίς να εγκαταλείψει τους καταγεγραμμένους στο dna του κώδικες: "Αν είχα κάποτε εκατό κόμπλεξ, κατάφερα να πετάξω από πάνω μου τα πέντε-έξι κι έτσι να μπορώ να επικοινωνώ, να αγαπώ και να συγχωρώ".Τον ενοχλούσαν τα κούφια ρομαντικά τραγούδια, τα τριαλαρί-τριαλαρό που έσπερναν μαραμένα λουλούδια σε μία κοινωνία γεμάτη με αγκάθια. Η δική του μπαλάντα ήταν πάντοτε τραγούδι διαμαρτυρίας. Διακριτικής διαμαρτυρίας. Για όποιον έχει πετσί ευαίσθητο και αυτιά τεντωμένα.
Οι υπόλοιποι κώφευσαν, μαζί τους και το ραδιόφωνο. "Πείνασα πολύ -δεν πάει το μυαλό σας πόσο- μέχρι να με ακούσει ο κόσμος. Και κοιμήθηκα άπειρες φορές στο δρόμο", λέει. Είπε ότι τα κατάφερε, "όταν έκανα οικογένεια, όταν δεν πρόδιδα τη γυναίκα μου, όταν αγαπούσα τη μάνα μου και τον πατέρα μου, τους φίλους και τους γύρω μου. Αυτό ήθελα. Το να πετύχει κάποιος και να βγάλει λεφτά δεν φέρνει ευτυχία. Εγώ και σε τσαντίρι να ήμουν, θα ήμουν ευτυχισμένος με τις απόψεις μου και με τον τρόπο που φέρθηκα στους δικούς μου. Υπήρξαν εποχές που δεν ήθελα να είμαι στη ζωή αλλά κρατήθηκα για τους δικούς μου. Οταν όμως στάθηκα στα πόδια μου, πρώτα αυτούς κοίταξα και μετά τον εαυτό μου".Ο Κώστας Χατζής συμπλήρωσε μισό αιώνα στη δισκογραφία, "Πενήντα Χρόνια Χωρίς Σύνορα", και τα γιορτάζει Τρίτη βράδυ, οπλισμένος με την κιθάρα και τη βραχνή φωνή του, στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών. Πλέον, του ανοίγουν όλες οι πόρτες. Πάλεψε μία ολόκληρη ζωή για να αποκτήσει αυτό το δικαίωμα. Και δικαιώθηκε.
