Ακολουθήστε μας στο Google news
Δεν τα πήγε άσχημα ο Costello. Οκ, διαθέτει και μία ιστορία ο τύπος. Πλούσια ιστορία. Ειδικά οι φανατικοί του ακροατές πρέπει να το ευχαριστήθηκαν δεόντως. Όχι πως όλοι εμείς, οι υπόλοιποι, περάσαμε άσχημα. Για να μην πω και για το αυθεντικό κοινό (του Μεγάρου) που εκστασιάστηκε μόλις άκουσε το «She» (αυτό δεν είναι;) από το Notting Hill (σωστά;).
Σχεδόν γεμάτο το Μέγαρο και παρά του, αντιθέτου, προβλέψεις. Υπήρχε ένας διάχυτος φόβος από τους διοργανωτές ότι θα (τους) έμεναν πολλά εισιτήρια απούλητα. Ειδικά τα ακριβά. Μάλλον δεν επαληθεύθηκαν οι φόβοι τους κρίνοντας από τις μπροστινές θέσεις που ήταν γεμάτες. Από ένα κοινό με ωραίες, δεν λέω, γόβες!
Και οι πίσω θέσεις ήταν γεμάτες. Ασφυκτικά μάλιστα. Προφανώς εκεί θα βρίσκονταν τα φθηνά εισιτήρια. Και όταν λέω οι «πίσω θέσεις», το λέω κατά κυριολεξίαν. Τα πίσω θεωρεία, εκατέρωθεν της σκηνής έβλεπαν καθ' όλη τη διάρκεια της συναυλίας την πλάτη του καλλιτέχνη. Ούτε τιμωρία να τους είχαν βάλει. Η δίκη της Νυρεμβέργης, ένα πράγμα. Ολοκάθαρη λλειψη σεβασμού προς τον κόσμο είναι αυτή, εκ μέρους των διοργανωτών. Από τη στιγμή που η χωροταξία της solo εμφάνισηςήταν εκ των πραγμάτων κάπως διαφορετική, έπρεπε να αφήσουν κλειστά κάποια θεωρεία. Έτσι είναι το σωστό.
Αφήστε και το άλλο. Την ώρα που στις Βρυξέλλες κρινότανε η τύχη μας, μέχρι και να πτωχεύαμε δηλαδή, εμείς βλέπαμε στο Μέγαρο τον Elvis Costello. Ανεκδιήγητοι...
Καλός...
27 Οκτωβρίου 2011Χθες το βράδυ ο Elvis Costello στο Μέγαρο Μουσικής ήταν ένας «ωραίος και μόνος καουμπόι». Solo, εννοείται. Με τις κιθάρες του και το πιάνο. Μόνο. Χωρίς τσιγάρο, αλλά με καπέλο (και γυαλιά). Το solo βέβαια αποτελεί μία εξαιρετικά ζόρικη υπόθεση. Δεν είναι εύκολο να το διαχειριστείς on stage, θέλει τσαγανό, θέλει ποιότητα, θέλει πάνω απ όλα να διαθέτεις και υλικό.Δεν τα πήγε άσχημα ο Costello. Οκ, διαθέτει και μία ιστορία ο τύπος. Πλούσια ιστορία. Ειδικά οι φανατικοί του ακροατές πρέπει να το ευχαριστήθηκαν δεόντως. Όχι πως όλοι εμείς, οι υπόλοιποι, περάσαμε άσχημα. Για να μην πω και για το αυθεντικό κοινό (του Μεγάρου) που εκστασιάστηκε μόλις άκουσε το «She» (αυτό δεν είναι;) από το Notting Hill (σωστά;). Σχεδόν γεμάτο το Μέγαρο και παρά του, αντιθέτου, προβλέψεις. Υπήρχε ένας διάχυτος φόβος από τους διοργανωτές ότι θα (τους) έμεναν πολλά εισιτήρια απούλητα. Ειδικά τα ακριβά. Μάλλον δεν επαληθεύθηκαν οι φόβοι τους κρίνοντας από τις μπροστινές θέσεις που ήταν γεμάτες. Από ένα κοινό με ωραίες, δεν λέω, γόβες!
Και οι πίσω θέσεις ήταν γεμάτες. Ασφυκτικά μάλιστα. Προφανώς εκεί θα βρίσκονταν τα φθηνά εισιτήρια. Και όταν λέω οι «πίσω θέσεις», το λέω κατά κυριολεξίαν. Τα πίσω θεωρεία, εκατέρωθεν της σκηνής έβλεπαν καθ' όλη τη διάρκεια της συναυλίας την πλάτη του καλλιτέχνη. Ούτε τιμωρία να τους είχαν βάλει. Η δίκη της Νυρεμβέργης, ένα πράγμα. Ολοκάθαρη λλειψη σεβασμού προς τον κόσμο είναι αυτή, εκ μέρους των διοργανωτών. Από τη στιγμή που η χωροταξία της solo εμφάνισηςήταν εκ των πραγμάτων κάπως διαφορετική, έπρεπε να αφήσουν κλειστά κάποια θεωρεία. Έτσι είναι το σωστό.
Αφήστε και το άλλο. Την ώρα που στις Βρυξέλλες κρινότανε η τύχη μας, μέχρι και να πτωχεύαμε δηλαδή, εμείς βλέπαμε στο Μέγαρο τον Elvis Costello. Ανεκδιήγητοι...
