Ακολουθήστε μας στο Google news
Ο Κάρολος Παπούλιας ήταν ο πρώτος κεντροαριστερός Πρόεδρος της Δημοκρατίας που εξελέγη σε αυτή τη χώρα. Θυμίζω ότι ο Κωνσταντίνος Καραμανλής ήταν ιδρυτής της κεντροδεξιάς παράταξης, ο Χρήστος Σαρτζετάκης μπορεί να έπαιξε σπουδαίο ρόλο ως ανακριτής στην υπόθεση Λαμπράκη αλλά ως πρόεδρος αποδείχθηκε βαθιά συντηρητικός, ο Κωστής Στεφανόπουλος μπορεί να ήταν ο καλύτερος κατά κοινή ομολογία πρόεδρος μέχρι σήμερα αλλά ήταν δεξιός πολιτικός. Ο Παπούλιας ήταν ο μόνος πρόεδρος που επελέγη ποτέ από την καρδιά του «ανδρεϊκού» ΠΑΣΟΚ της σοσιαλιστικής φρασεολογίας του 70 και του 80 και υπήρξε υπουργός εξωτερικών σε μία εποχή που, αν μη τι άλλο, κυριαρχούσε το σύνθημα «η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες», άρα είχε τα εχέγγυα του «κεντροαριστερού».
Τι διαχωρίζει την κεντροαριστερά από την κεντροδεξιά πια, έστω στα λόγια; Μία μεγαλύτερη «κοινωνική ευαισθησία». Αυτή ακριβώς περίμεναν οι πολίτες από τον Κάρολο Παπούλια. Δεν μιλάω για παραίτηση προκειμένου να οδηγηθεί η χώρα σε εκλογές. Δεν μιλάω για διάλυση της βουλής, γιατί έτσι κι αλλιώς δεν ανήκει πια στα συνταγματικά του καθήκοντα. Μιλάω για μία δήλωση που να τον διαχωρίζει από τον κυβερνητικό συρφετό.
Ο κόσμος σέβεται. Πόσο όμως μπορεί να αντέξει τον πρωθυπουργό με το αφελές χαμόγελο και το χαμένο βλέμμα να πηγαίνει στο προεδρικό μέγαρο και τον πρόεδρο να λέει «ελπίζουμε το καλύτερο» ή «όλο το έθνος κάνει προσπάθειες» ή άλλες γενικές, τάχα ενωτικές δηλώσεις; Ένα «τα πράγματα δεν πηγαίνουν καλά κύριε πρόεδρε (σ.σ. ειπωμένο προς τον πρόεδρο της κυβέρνησης), δεν συμμερίζομαι την αισιοδοξία σας» θα ήταν αρκετό για να τον διαχωρίσει από την κυβέρνηση των εθνικών επιτυχιών.
Ο Παπούλιας δεν πρόδωσε τη χώρα. Ούτε το έθνος. Ούτε τη Δημοκρατία. Την ελπίδα «πρόδωσε». Την ελπίδα ότι ο πρόεδρος θα έλεγε κάποια στιγμή «ως εδώ».
Φυσικά δεν συμφωνώ με τα «Παπούλια προδότη» που είπαν καμιά τρανταριά νοσταλγοί άλλων εποχών στη Θεσσαλονίκη.
31 Οκτωβρίου 2011Φυσικά δεν συμφωνώ με τα «Παπούλια προδότη» που είπαν καμιά τρανταριά νοσταλγοί άλλων εποχών στη Θεσσαλονίκη. Κι όμως, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας κάτι «πρόδωσε». Βάζω σε εισαγωγικά τη λέξη και εξηγούμαι.Ο Κάρολος Παπούλιας ήταν ο πρώτος κεντροαριστερός Πρόεδρος της Δημοκρατίας που εξελέγη σε αυτή τη χώρα. Θυμίζω ότι ο Κωνσταντίνος Καραμανλής ήταν ιδρυτής της κεντροδεξιάς παράταξης, ο Χρήστος Σαρτζετάκης μπορεί να έπαιξε σπουδαίο ρόλο ως ανακριτής στην υπόθεση Λαμπράκη αλλά ως πρόεδρος αποδείχθηκε βαθιά συντηρητικός, ο Κωστής Στεφανόπουλος μπορεί να ήταν ο καλύτερος κατά κοινή ομολογία πρόεδρος μέχρι σήμερα αλλά ήταν δεξιός πολιτικός. Ο Παπούλιας ήταν ο μόνος πρόεδρος που επελέγη ποτέ από την καρδιά του «ανδρεϊκού» ΠΑΣΟΚ της σοσιαλιστικής φρασεολογίας του 70 και του 80 και υπήρξε υπουργός εξωτερικών σε μία εποχή που, αν μη τι άλλο, κυριαρχούσε το σύνθημα «η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες», άρα είχε τα εχέγγυα του «κεντροαριστερού».Τι διαχωρίζει την κεντροαριστερά από την κεντροδεξιά πια, έστω στα λόγια; Μία μεγαλύτερη «κοινωνική ευαισθησία». Αυτή ακριβώς περίμεναν οι πολίτες από τον Κάρολο Παπούλια. Δεν μιλάω για παραίτηση προκειμένου να οδηγηθεί η χώρα σε εκλογές. Δεν μιλάω για διάλυση της βουλής, γιατί έτσι κι αλλιώς δεν ανήκει πια στα συνταγματικά του καθήκοντα. Μιλάω για μία δήλωση που να τον διαχωρίζει από τον κυβερνητικό συρφετό.
Ο κόσμος σέβεται. Πόσο όμως μπορεί να αντέξει τον πρωθυπουργό με το αφελές χαμόγελο και το χαμένο βλέμμα να πηγαίνει στο προεδρικό μέγαρο και τον πρόεδρο να λέει «ελπίζουμε το καλύτερο» ή «όλο το έθνος κάνει προσπάθειες» ή άλλες γενικές, τάχα ενωτικές δηλώσεις; Ένα «τα πράγματα δεν πηγαίνουν καλά κύριε πρόεδρε (σ.σ. ειπωμένο προς τον πρόεδρο της κυβέρνησης), δεν συμμερίζομαι την αισιοδοξία σας» θα ήταν αρκετό για να τον διαχωρίσει από την κυβέρνηση των εθνικών επιτυχιών.Ο Παπούλιας δεν πρόδωσε τη χώρα. Ούτε το έθνος. Ούτε τη Δημοκρατία. Την ελπίδα «πρόδωσε». Την ελπίδα ότι ο πρόεδρος θα έλεγε κάποια στιγμή «ως εδώ».
