Ακολουθήστε μας στο Google news
Συγγνώμη, αλλά ...όχι. Δεν θα πάρω. Μετά από 25 χρόνια στο αθλητικό ρεπορτάζ, βαυκαλίζομαι ότι γνωρίζω καλά την ανθρωπογεωγραφία των ελληνικών γηπέδων και το ποιόν εκείνων που στεγάζονται στις πολύχρωμες "θύρες" του Καραϊσκάκη, της Τούμπας, του ΟΑΚΑ και του Βικελίδης.
Το οξύμωρο που κρύβεται πίσω από την ψευτοεπανάσταση των αντεξουσιαστικών, αντικυβερνητικών, αντιμνημονιακών πανό είναι αδυσώπητο και ακυρώνει μεμιάς το περιεχόμενό τους. Οι άνθρωποι που παριστάνουν ξαφνικά τους εξεγερμένους, κρυμμένοι εννοείται μέσα στον όχλο, πληρώνουν εισιτήριο για να παρακολουθήσουν το απολύτως φαύλο πρωτάθλημα της -τρομάρα της- Super League, το αποδεδειγμένα πλέον βυθισμένο στη διαφθορά, στην παρακμή και στην μπόχα του υποκόσμου.
Όπως κατέδειξε η εισαγγελική έρευνα, άσχετα με τις γελοίες αποφάσεις της αθλητικής -και όχι μόνο αυτής- δικαιοσύνης, στημένα στο ελληνικό ποδόσφαιρο είναι ακόμα και τα σημαιάκια του κόρνερ. Και όμως, υπάρχει ακόμη μία μερίδα κοινού που πληρώνει τα ωραία του, δυσεύρετα λεφτά για να το παρακολουθεί από κοντά.
Είτε μαστίζεται από άι-κιού ραδικιού είτε εξυπηρετεί συγκεκριμένες σκοπιμότητες, δεν είναι για να το παίρνει ο σοβαρός άνθρωπος, σοβαρά. Και μου λέτε ότι πρέπει να σπουδαιολογήσω τη "βαθιά πολιτική του στάση" ; Ε, όχι. Ούτε σε χίλια χρόνια.
Η Ελευθεροτυπία της προηγούμενης Τρίτης φιλοξένησε δύο σχόλια με αισθητά διαφορετικές απόψεις για το "φαινόμενο", γραμμένα από κορυφαίους δημοσιογράφους που συμβαίνει να είναι και αγαπητοί φίλοι μου. Ανάμεσα στη ρομαντική ματιά του Γιάννη Τριάντη που είναι φίλαθλος αλλά σπανίως εμφανίζεται σε κερκίδα γηπέδου, και στην πιο ρεαλιστική του πολύπειρου Φίλιππου Συρίγου, χωράει πολύ νερό.
Θα μου επιτρέψετε να αφήσω το ταπεινό μου ίχνος όχι ανάμεσα στις δύο απόψεις, αλλά ακόμα παραέξω, επισημαίνοντας ή υπενθυμίζοντας τα ποιοτικά χαρακτηριστικά της "φυλής των γηπέδων" όπως έχει καταντήσει στην Ελλάδα. Στις θύρες των φανατικών αναρτήθηκαν τα πανό με τα συνθήματα διαμαρτυρίας. Όχι στα "ακριβά".
Πηγαίνουν βεβαίως και φυσιολογικοί άνθρωποι να δουν ποδόσφαιρο, αλλά αυτοί είναι πολύ λίγοι. Η δε φωνή τους πνίγεται πίσω από τις χυδαίες ύβρεις, τα αντεθνικά συνθήματα και τον κρότο των βεγγαλικών. Οι πολλοί χαζεύουν μπαλίτσα από την τηλεόραση ή προτιμούν τα ξένα πρωταθλήματα. Ο φόβος για τη σωματική τους ακεραιότητα και η σιχασιά για την ατμόσφαιρα των γηπέδων μας φυλάει τα έρημα και προστατεύει τα ευρώ τους.
Δεν χάνουν, άλλωστε, τίποτε σημαντικό. Το ποδοσφαιρικό θέαμα παραμένει άθλιο. Κάθε χρόνο και χειρότερο.
Λυπάμαι αν χαλάω την καταγγελτική, συνήθως στείρα, συγχορδία των ημερών, αλλά δεν πρόκειται να πειστώ ότι οι θυροφίλαθλοι των γηπέδων έγιναν ξαφνικά επαναστάτες ποπολάροι. Από όσα θλιβερά συμβαίνουν τους τελευταίους μήνες γύρω μας, εκείνο που τους οιστρηλατεί είναι η έκρηξη της οχλοκρατίας και η ανοχή απέναντι στα φαινόμενα αυτοδικίας. Ο έρωτας για το μπάχαλο. Οι περισσότεροι από δαύτους ούτε ψηφίζουν ούτε ενδιαφέρονται για τα κοινά. Η ζωή τους είναι το μπάχαλο.
Οι σπάνιες σπίθες πολιτικοποίησης που εμφανίστηκαν τις τελευταίες δεκαετίες σε κερκίδες γηπέδων είχαν κυρίως φαιή απόχρωση, απροκάλυπτη ή αδέξια καμουφλαρισμένη. 
Εάν η κοινωνία αγκαλιάσει στην απελπισία της τις -άναρθρες και μη- κραυγές των φανατικών "φιλάθλων", θα ανοίξει την πόρτα στην επικίνδυνη λογική την οποία πρεσβεύει ο όχλος: "Ολα δικαιολογούνται σε αυτόν που αισθάνεται αδικημένος".
Στα χέρια αλητών και τραμπούκων που έχουν ήδη διαπράξει ακόμα και φόνους για ψύλλου πήδημα, αυτό το πάγκοινο χειροκρότημα είναι όπλο θανάσιμα επικίνδυνο.
Οι σπάνιες σπίθες πολιτικοποίησης που εμφανίστηκαν τις τελευταίες δεκαετίες σε κερκίδες γηπέδων είχαν κυρίως φαιή απόχρωση, απροκάλυπτη ή αδέξια καμουφλαρισμένη.
01 Νοεμβρίου 2011Προσπαθείτε δηλαδή να μου πείτε, ότι "τα παιδιά" που περνούν τις Κυριακές τους στις κερκίδες των γηπέδων απέκτησαν κοινωνική συνείδηση, είπαν "ως εδώ" και σήκωσαν το λάβαρο της επανάστασης ενάντια στο πολιτικό σύστημα;Συγγνώμη, αλλά ...όχι. Δεν θα πάρω. Μετά από 25 χρόνια στο αθλητικό ρεπορτάζ, βαυκαλίζομαι ότι γνωρίζω καλά την ανθρωπογεωγραφία των ελληνικών γηπέδων και το ποιόν εκείνων που στεγάζονται στις πολύχρωμες "θύρες" του Καραϊσκάκη, της Τούμπας, του ΟΑΚΑ και του Βικελίδης.
Το οξύμωρο που κρύβεται πίσω από την ψευτοεπανάσταση των αντεξουσιαστικών, αντικυβερνητικών, αντιμνημονιακών πανό είναι αδυσώπητο και ακυρώνει μεμιάς το περιεχόμενό τους. Οι άνθρωποι που παριστάνουν ξαφνικά τους εξεγερμένους, κρυμμένοι εννοείται μέσα στον όχλο, πληρώνουν εισιτήριο για να παρακολουθήσουν το απολύτως φαύλο πρωτάθλημα της -τρομάρα της- Super League, το αποδεδειγμένα πλέον βυθισμένο στη διαφθορά, στην παρακμή και στην μπόχα του υποκόσμου.Όπως κατέδειξε η εισαγγελική έρευνα, άσχετα με τις γελοίες αποφάσεις της αθλητικής -και όχι μόνο αυτής- δικαιοσύνης, στημένα στο ελληνικό ποδόσφαιρο είναι ακόμα και τα σημαιάκια του κόρνερ. Και όμως, υπάρχει ακόμη μία μερίδα κοινού που πληρώνει τα ωραία του, δυσεύρετα λεφτά για να το παρακολουθεί από κοντά.
Είτε μαστίζεται από άι-κιού ραδικιού είτε εξυπηρετεί συγκεκριμένες σκοπιμότητες, δεν είναι για να το παίρνει ο σοβαρός άνθρωπος, σοβαρά. Και μου λέτε ότι πρέπει να σπουδαιολογήσω τη "βαθιά πολιτική του στάση" ; Ε, όχι. Ούτε σε χίλια χρόνια.Η Ελευθεροτυπία της προηγούμενης Τρίτης φιλοξένησε δύο σχόλια με αισθητά διαφορετικές απόψεις για το "φαινόμενο", γραμμένα από κορυφαίους δημοσιογράφους που συμβαίνει να είναι και αγαπητοί φίλοι μου. Ανάμεσα στη ρομαντική ματιά του Γιάννη Τριάντη που είναι φίλαθλος αλλά σπανίως εμφανίζεται σε κερκίδα γηπέδου, και στην πιο ρεαλιστική του πολύπειρου Φίλιππου Συρίγου, χωράει πολύ νερό.
Θα μου επιτρέψετε να αφήσω το ταπεινό μου ίχνος όχι ανάμεσα στις δύο απόψεις, αλλά ακόμα παραέξω, επισημαίνοντας ή υπενθυμίζοντας τα ποιοτικά χαρακτηριστικά της "φυλής των γηπέδων" όπως έχει καταντήσει στην Ελλάδα. Στις θύρες των φανατικών αναρτήθηκαν τα πανό με τα συνθήματα διαμαρτυρίας. Όχι στα "ακριβά".Πηγαίνουν βεβαίως και φυσιολογικοί άνθρωποι να δουν ποδόσφαιρο, αλλά αυτοί είναι πολύ λίγοι. Η δε φωνή τους πνίγεται πίσω από τις χυδαίες ύβρεις, τα αντεθνικά συνθήματα και τον κρότο των βεγγαλικών. Οι πολλοί χαζεύουν μπαλίτσα από την τηλεόραση ή προτιμούν τα ξένα πρωταθλήματα. Ο φόβος για τη σωματική τους ακεραιότητα και η σιχασιά για την ατμόσφαιρα των γηπέδων μας φυλάει τα έρημα και προστατεύει τα ευρώ τους.
Δεν χάνουν, άλλωστε, τίποτε σημαντικό. Το ποδοσφαιρικό θέαμα παραμένει άθλιο. Κάθε χρόνο και χειρότερο.
Λυπάμαι αν χαλάω την καταγγελτική, συνήθως στείρα, συγχορδία των ημερών, αλλά δεν πρόκειται να πειστώ ότι οι θυροφίλαθλοι των γηπέδων έγιναν ξαφνικά επαναστάτες ποπολάροι. Από όσα θλιβερά συμβαίνουν τους τελευταίους μήνες γύρω μας, εκείνο που τους οιστρηλατεί είναι η έκρηξη της οχλοκρατίας και η ανοχή απέναντι στα φαινόμενα αυτοδικίας. Ο έρωτας για το μπάχαλο. Οι περισσότεροι από δαύτους ούτε ψηφίζουν ούτε ενδιαφέρονται για τα κοινά. Η ζωή τους είναι το μπάχαλο. Οι σπάνιες σπίθες πολιτικοποίησης που εμφανίστηκαν τις τελευταίες δεκαετίες σε κερκίδες γηπέδων είχαν κυρίως φαιή απόχρωση, απροκάλυπτη ή αδέξια καμουφλαρισμένη. Εάν η κοινωνία αγκαλιάσει στην απελπισία της τις -άναρθρες και μη- κραυγές των φανατικών "φιλάθλων", θα ανοίξει την πόρτα στην επικίνδυνη λογική την οποία πρεσβεύει ο όχλος: "Ολα δικαιολογούνται σε αυτόν που αισθάνεται αδικημένος".Στα χέρια αλητών και τραμπούκων που έχουν ήδη διαπράξει ακόμα και φόνους για ψύλλου πήδημα, αυτό το πάγκοινο χειροκρότημα είναι όπλο θανάσιμα επικίνδυνο.
