Ακολουθήστε μας στο Google news
Με ποιο τρόπο γράφεις τα τραγούδια σου; Πρώτα τους στίχους και μετά τη μουσική, το αντίστροφο ή και με τους δύο; Προτιμάς κάποιον από τους δύο και, αν ναι, ποιον;
Αυτή είναι παλιά ερώτηση... έχω απαντήσει πολλές φορές. Οι στίχοι έχουν ήδη ένα ρυθμό που σε οδηγεί. Αφήνεσαι και η μουσική έρχεται. Το αντίστροφο είναι πάντα πιο μυστηριώδες για μένα. Προσπαθώ να θυμηθώ πως ξεκίνησε ένα τραγούδι. Πολλές φορές χάνεται το νήμα. Έτσι κι αλλιώς πάντως σημασία έχει γιατί κάνουμε κάτι και όχι και τόσο το πως.
Θα ξαναπαίξεις κάποια στιγμή τα τραγούδια σου με ακουστικό ήχο, όπως τότε στη Σύρο και στις εμφανίσεις εκείνης της περιόδου; Τι ήταν αυτό που σε έκανε να επιστρέψεις στον ηλεκτρικό ήχο;
Ο ακουστικός ήχος είναι κάτι σαν Πηγή για τους μουσικούς. Μας αρέσει να επιστρέφουμε εκεί. Σίγουρα κάποια στιγμή θα ξαναγίνει αυτό από μόνο του. Έχω πάντα κάπου κοντά μου μια ακουστική κιθάρα που μου το θυμίζει κάθε τόσο. Αυτό που με έκανε να ξαναγυρίσω στον ηλεκτρικό ήχο είναι το οτι έχω πάντα και μια ηλεκτρική κιθάρα κάπου κοντά μου. Μου αρέσει αυτή η εναλλαγή.
Αν έπρεπε να διαλέξεις μια άλλη μορφή τέχνης, εκτός της μουσικής και του τραγουδιού, ποια θα ήταν αυτή και γιατί;
Η μαγεία με τα τραγούδια είναι ότι μπορείς να ζωγραφίζεις, να κινηματογραφείς, να υποδύεσαι, να χτίζεις, να γκρεμίζεις μέσα τους και μέσα σου, να φτάνεις στην καρδιά κάποιου. Όταν μάλιστα τα λες και μπροστά στον κόσμο, η εμπειρία μπορεί να γίνει συγκλονιστική. Θαυμάζω πολύ τους ηθοποιούς.
Η δημιουργία ενός τραγουδιού είναι μοναχική διαδικασία; Στα χρόνια των Σπαθιών ήταν ομαδικότερη από ό,τι τώρα;
Ο τρόπος που δουλεύω δεν εχει αλλάξει. Τα Σπαθιά ήταν ένα συγκρότημα που έπαιξε πολύ στα πάλκα και, εκ των πραγμάτων, προέκυπταν και κάποια τραγούδια από συνδημιουργία. Με ενθουσιάζει όταν συμβαίνει αυτό. Αν ξαναγίνει θα χαρώ. Μου αρέσει να μοιράζομαι αυτή την κατάσταση. Είναι εκστατική λειτουργία αυτή.
Στην περίοδο αυτή που διανύουμε, συχνά, ακούγονται διαμαρτυρίες για την απουσία των πνευματικών ανθρώπων. Συμμερίζεσαι αυτή την άποψη; Μέχρι που «οφείλουν» οι πνευματικοί άνθρωποι ενός τόπου να είναι παρόντες και με ποιους τρόπους;
Γελάω όποτε ακούω για πνευματικούς ανθρώπους. Λες και είναι κάποιο άλλο είδος. Ποιος άνθρωπος δεν είναι πνευματικός; Δε γελάω όμως που βλέπω ξαφνικά να στριμώχνονται διάφοροι νεόσοφοι, φιλόσοφοι, θεόσοφοι, σοφοί αναλυτές, σοφοί επικριτές, σοφοί... σοφοί... Σοφί Μαρσώ! Επαναστάτες επί τη ευκαιρία. Καμιά μπροσούρα δεν έσωσε ποτέ κανένα. Η ιστορία της παγκόσμιας τοκογλυφίας είναι αρχαία. Και τα τραγούδια είναι αρχαία και οι ζωγραφιές. Δεν αρκούν τα συνθήματα, ούτε για να προχωρήσει, ούτε για να σταματήσει ο κόσμος. «Λυπημένο μου ξεφτέρι δεν αλλάζουν οι καιροί με φωτιά και με μαχαίρι πάντα ο κόσμος προχωρεί...» έτσι έλεγε ο Γκάτσος πριν χρόνια. Αν ήταν πολιτική ό όχι αυτή η τρομακτική φράση; Αλλίμονο αν περιμένουμε να γίνει επίκαιρη η λέξη κρίση για να θυμόμαστε την περιβόητη πνευματικότητα. Αλλά παντα την θεωρούμε υπόθεση κάποιων αλαφροΐσκιωτων. Λες και δεν είναι καθημερινή υπόθεση... Λες και δεν υπήρξαν πάντα σε αυτήν, όπως και σε κάθε χώρα, άνθρωποι που τους αντιμετωπίζαμε σαν γραφικούς και μίζερους όταν χλευάζανε όλη αυτή τη μπαρούφα της καταναλωτικής ψευτοευτυχίας. Έτσι τα τρώμε τα γκολάκια..
Υπάρχει μια μεγάλη συζήτηση για τη σχέση της τέχνης με το βιοπορισμό. Βιοπορίζεσαι αποκλειστικά από τη μουσική; Η δημιουργία, όταν είναι συνδεδεμένη με το βιοπορισμό, είναι ανεπηρέαστη;
Απολαμβάνω την ελευθερία που μου χαρίζει η μουσική. Χρειάστηκαν αρκετά χρόνια γι αυτό. Μην ξεχνάς ότι, έτσι και ο κόσμος που με ακούει πάψει να ενδιαφέρεται, είμαι ένας ανειδίκευτος εργάτης.
Η δισκογραφία, όπως την είχαμε γνωρίσει στα προηγούμενα χρόνια, μάλλον καταρρέει. Ποια βλέπεις να είναι η διάδοχη κατάσταση;
Ζούμε ήδη την αλλαγή. Ελπίζω ότι η μουσική τώρα που ταξιδεύει πιο γρήγορα θα φτάνει πιο γρήγορα και σε πιο ενδιαφέροντα τοπία. Το εμπόριο της μουσικής έχει καταρρεύσει, όχι η ουσία της. Και ταυτόχρονα βλέπουμε να ξεφυτρώνουν ανεξάρτητες μικρές εταιρείες που εστιάζοιυν στο περιεχόμενο και όχι στο πλασάρισμα της. Και αυτές όμως έχουν να παλέψουν με το τέρας της τηλεόρασης, το οποίο, αντί να αντιληφθεί οτι διαφθείρει τα ίδια τα παιδιά του, σπρώχνει όλο και βαθύτερα τη νεολαία στην ξεφτύλα, χάριν της γρήγορης επαγγελματικής αποκατάστασης, τρέφοντας τη ματαιοδοξία. Πως να μη χαίρομαι που καταρρέει η δισκογραφία τέτοια που ήτανε; Πως να μη συνδέσω την περιβόητη κρίση με όλη την κατάντια του τραγουδιού τα προηγούμενα χρόνια; Όταν προωθείς σκουπίδια με τι περιμένεις πως θα μοιάζει η ζωή σου σε λίγα χρόνια; Περιμένουμε ύστερα τους πνευματικούς ανθρώπους και επειδή, ούτε καν πια τους αναγνωρίζουμε, αναρωτιόμαστε γιατί σιωπούν.Τα παιδιά όμως καταλαβαίνουν περισσότερα από ό,τι πιστεύουν κάποιοι. Τα συναντάω συχνότερα από αρκετούς πεσόντες πάλαι ποτέ εταιριάρχες.
Εμφανίζεσαι σε συναυλίες το καλοκαίρι και μαγαζιά το χειμώνα. Προτιμάς κάποιο από τα δύο και αν ναι για ποιο λόγο;
Στους κλειστούς χώρους ευνοείται η εσωτερικότητα των τραγουδιών, όταν υπάρχει. Στους ανοιχτούς έχεις για ταβάνι τον ουρανό. Και τα δύο είναι ωραία.
Εδώ και καιρό έχεις επιλέξει να ζεις μακριά από κάποιο αστικό κέντρο. Πως πήρες αυτή την απόφαση; Σε επίπεδο δημιουργικό σε βοήθησε αυτό;
Πηγαινοέρχομαι αδιάκοπα. Μη με φαντάζεσαι και σε καμιά σπηλιά. Δεν υπάρχουν τραγουδια στην ερημιά. Απλά έχω πολλούς φίλους που συναντάω κάθε τόσο στην επαρχία.Η Μυθολογία της Επαρχίας είναι κομψότερη από ό,τι φαντάζονται αρκετοί.Τις μεγαλουπόλεις τις αγαπώ με άλλο τρόπο και τις εξερευνώ ,άλλοτε με χαρά και άλλοτε απελπισμένα.
Θυμάσαι πότε άκουσες για πρώτη φορά ένα τραγούδι σου στο ραδιόφωνο; Ποιο ήταν αυτό και σε ποια συγκυρία;
Δεν θυμάμαι ποιο τραγούδι και πότε. Έχουν περάσει αρκετά χρόνια. Δεν συνηθίζεται αυτό το συναίσθημα πάντως και τόσο εύκολα. Ίσως είναι και υπόθεση χαρακτήρα.
Ακούς ραδιόφωνο σήμερα;
Το ραδιόφωνο. Τι ωραία λέξη... Είμαι χαρούμενος που μπορώ να ακούω εκπομπές από όλο τον κόσμο. Το ελληνικό ραδιόφωνο μοιάζει να ανήκει σε κάποιους δεινόσαυρους του παρελθόντος. Το βαριέμαι αφόρητα το κρατικό ραδιόφωνο. Ελάχιστοι άνθρωποι το κάνουν με μεράκι. Αξιαγάπητοι, ελάχιστοι. Είναι και αυτό καθρέφτης των γνωστών καρεκλοκένταυρων που προσπαθούν να μας πείσουν ότι δεν παράγεται καινούργια μουσική ή πολιτιστική δημιουργία στη χώρα. Επειδή ντρέπονται να παραδεχτούν ότι δεν παρακολουθούν οι ίδιοι τι συμβαίνει.Κρίμα τόσα ραδιοκύματα.Ραδιόφωνο...
Ακούς περισσότερο ελληνική ή ξένη μουσική; Πες μου μερικά τραγούδια που σου έχουν «κολλήσει» αυτό τον καιρό;
Ακούω κάτι παλιούς δίσκους του John Cale.
Ο Παύλος Παυλίδης στη μουσική σκηνή Passport στον Πειραιά.
04 Νοεμβρίου 2011 Γνωρίζω τον Παύλο Παυλίδη από παλιά. Ήμουν νεαρός υπάλληλος στη δισκογραφική εταιρεία Virgin κι εκείνος ο frontman των Ξύλινων Σπαθιών, όταν πρωτογνωριστήκαμε. Και πάντοτε οι συζητήσεις μας ήταν εξαιρετικές. Από εκείνα τα χρόνια είχαμε πει κάποτε να μεταφέρουμε μια από τις κουβέντες μας σε συνέντευξη, αλλά αυτό διαρκώς αναβαλλόταν. Στη συνέχεια χαθήκαμε. Αλλά πάντοτε τον παρακολουθούσα από το πιο ωραίο σημείο: αυτό κάτω από τη σκηνή. Που σας διαβεβαιώ είναι το ωραιότερο σημείο για να γνωρίσεις έναν καλλιτέχνη. Πριν από μερικές μέρες ξαναβρεθήκαμε στο Passport πριν από την εμφάνιση της Παρασκευής και είπαμε να κάνουμε τελικά εκείνη την συνέντευξη.Με ποιο τρόπο γράφεις τα τραγούδια σου; Πρώτα τους στίχους και μετά τη μουσική, το αντίστροφο ή και με τους δύο; Προτιμάς κάποιον από τους δύο και, αν ναι, ποιον;
Αυτή είναι παλιά ερώτηση... έχω απαντήσει πολλές φορές. Οι στίχοι έχουν ήδη ένα ρυθμό που σε οδηγεί. Αφήνεσαι και η μουσική έρχεται. Το αντίστροφο είναι πάντα πιο μυστηριώδες για μένα. Προσπαθώ να θυμηθώ πως ξεκίνησε ένα τραγούδι. Πολλές φορές χάνεται το νήμα. Έτσι κι αλλιώς πάντως σημασία έχει γιατί κάνουμε κάτι και όχι και τόσο το πως.
Θα ξαναπαίξεις κάποια στιγμή τα τραγούδια σου με ακουστικό ήχο, όπως τότε στη Σύρο και στις εμφανίσεις εκείνης της περιόδου; Τι ήταν αυτό που σε έκανε να επιστρέψεις στον ηλεκτρικό ήχο;Ο ακουστικός ήχος είναι κάτι σαν Πηγή για τους μουσικούς. Μας αρέσει να επιστρέφουμε εκεί. Σίγουρα κάποια στιγμή θα ξαναγίνει αυτό από μόνο του. Έχω πάντα κάπου κοντά μου μια ακουστική κιθάρα που μου το θυμίζει κάθε τόσο. Αυτό που με έκανε να ξαναγυρίσω στον ηλεκτρικό ήχο είναι το οτι έχω πάντα και μια ηλεκτρική κιθάρα κάπου κοντά μου. Μου αρέσει αυτή η εναλλαγή.
Αν έπρεπε να διαλέξεις μια άλλη μορφή τέχνης, εκτός της μουσικής και του τραγουδιού, ποια θα ήταν αυτή και γιατί;
Η μαγεία με τα τραγούδια είναι ότι μπορείς να ζωγραφίζεις, να κινηματογραφείς, να υποδύεσαι, να χτίζεις, να γκρεμίζεις μέσα τους και μέσα σου, να φτάνεις στην καρδιά κάποιου. Όταν μάλιστα τα λες και μπροστά στον κόσμο, η εμπειρία μπορεί να γίνει συγκλονιστική. Θαυμάζω πολύ τους ηθοποιούς.
Η δημιουργία ενός τραγουδιού είναι μοναχική διαδικασία; Στα χρόνια των Σπαθιών ήταν ομαδικότερη από ό,τι τώρα;
Ο τρόπος που δουλεύω δεν εχει αλλάξει. Τα Σπαθιά ήταν ένα συγκρότημα που έπαιξε πολύ στα πάλκα και, εκ των πραγμάτων, προέκυπταν και κάποια τραγούδια από συνδημιουργία. Με ενθουσιάζει όταν συμβαίνει αυτό. Αν ξαναγίνει θα χαρώ. Μου αρέσει να μοιράζομαι αυτή την κατάσταση. Είναι εκστατική λειτουργία αυτή.
Στην περίοδο αυτή που διανύουμε, συχνά, ακούγονται διαμαρτυρίες για την απουσία των πνευματικών ανθρώπων. Συμμερίζεσαι αυτή την άποψη; Μέχρι που «οφείλουν» οι πνευματικοί άνθρωποι ενός τόπου να είναι παρόντες και με ποιους τρόπους;
Γελάω όποτε ακούω για πνευματικούς ανθρώπους. Λες και είναι κάποιο άλλο είδος. Ποιος άνθρωπος δεν είναι πνευματικός; Δε γελάω όμως που βλέπω ξαφνικά να στριμώχνονται διάφοροι νεόσοφοι, φιλόσοφοι, θεόσοφοι, σοφοί αναλυτές, σοφοί επικριτές, σοφοί... σοφοί... Σοφί Μαρσώ! Επαναστάτες επί τη ευκαιρία. Καμιά μπροσούρα δεν έσωσε ποτέ κανένα. Η ιστορία της παγκόσμιας τοκογλυφίας είναι αρχαία. Και τα τραγούδια είναι αρχαία και οι ζωγραφιές. Δεν αρκούν τα συνθήματα, ούτε για να προχωρήσει, ούτε για να σταματήσει ο κόσμος. «Λυπημένο μου ξεφτέρι δεν αλλάζουν οι καιροί με φωτιά και με μαχαίρι πάντα ο κόσμος προχωρεί...» έτσι έλεγε ο Γκάτσος πριν χρόνια. Αν ήταν πολιτική ό όχι αυτή η τρομακτική φράση; Αλλίμονο αν περιμένουμε να γίνει επίκαιρη η λέξη κρίση για να θυμόμαστε την περιβόητη πνευματικότητα. Αλλά παντα την θεωρούμε υπόθεση κάποιων αλαφροΐσκιωτων. Λες και δεν είναι καθημερινή υπόθεση... Λες και δεν υπήρξαν πάντα σε αυτήν, όπως και σε κάθε χώρα, άνθρωποι που τους αντιμετωπίζαμε σαν γραφικούς και μίζερους όταν χλευάζανε όλη αυτή τη μπαρούφα της καταναλωτικής ψευτοευτυχίας. Έτσι τα τρώμε τα γκολάκια..
Υπάρχει μια μεγάλη συζήτηση για τη σχέση της τέχνης με το βιοπορισμό. Βιοπορίζεσαι αποκλειστικά από τη μουσική; Η δημιουργία, όταν είναι συνδεδεμένη με το βιοπορισμό, είναι ανεπηρέαστη;
Απολαμβάνω την ελευθερία που μου χαρίζει η μουσική. Χρειάστηκαν αρκετά χρόνια γι αυτό. Μην ξεχνάς ότι, έτσι και ο κόσμος που με ακούει πάψει να ενδιαφέρεται, είμαι ένας ανειδίκευτος εργάτης.
Η δισκογραφία, όπως την είχαμε γνωρίσει στα προηγούμενα χρόνια, μάλλον καταρρέει. Ποια βλέπεις να είναι η διάδοχη κατάσταση;
Ζούμε ήδη την αλλαγή. Ελπίζω ότι η μουσική τώρα που ταξιδεύει πιο γρήγορα θα φτάνει πιο γρήγορα και σε πιο ενδιαφέροντα τοπία. Το εμπόριο της μουσικής έχει καταρρεύσει, όχι η ουσία της. Και ταυτόχρονα βλέπουμε να ξεφυτρώνουν ανεξάρτητες μικρές εταιρείες που εστιάζοιυν στο περιεχόμενο και όχι στο πλασάρισμα της. Και αυτές όμως έχουν να παλέψουν με το τέρας της τηλεόρασης, το οποίο, αντί να αντιληφθεί οτι διαφθείρει τα ίδια τα παιδιά του, σπρώχνει όλο και βαθύτερα τη νεολαία στην ξεφτύλα, χάριν της γρήγορης επαγγελματικής αποκατάστασης, τρέφοντας τη ματαιοδοξία. Πως να μη χαίρομαι που καταρρέει η δισκογραφία τέτοια που ήτανε; Πως να μη συνδέσω την περιβόητη κρίση με όλη την κατάντια του τραγουδιού τα προηγούμενα χρόνια; Όταν προωθείς σκουπίδια με τι περιμένεις πως θα μοιάζει η ζωή σου σε λίγα χρόνια; Περιμένουμε ύστερα τους πνευματικούς ανθρώπους και επειδή, ούτε καν πια τους αναγνωρίζουμε, αναρωτιόμαστε γιατί σιωπούν.Τα παιδιά όμως καταλαβαίνουν περισσότερα από ό,τι πιστεύουν κάποιοι. Τα συναντάω συχνότερα από αρκετούς πεσόντες πάλαι ποτέ εταιριάρχες.
Εμφανίζεσαι σε συναυλίες το καλοκαίρι και μαγαζιά το χειμώνα. Προτιμάς κάποιο από τα δύο και αν ναι για ποιο λόγο;Στους κλειστούς χώρους ευνοείται η εσωτερικότητα των τραγουδιών, όταν υπάρχει. Στους ανοιχτούς έχεις για ταβάνι τον ουρανό. Και τα δύο είναι ωραία.
Εδώ και καιρό έχεις επιλέξει να ζεις μακριά από κάποιο αστικό κέντρο. Πως πήρες αυτή την απόφαση; Σε επίπεδο δημιουργικό σε βοήθησε αυτό;
Πηγαινοέρχομαι αδιάκοπα. Μη με φαντάζεσαι και σε καμιά σπηλιά. Δεν υπάρχουν τραγουδια στην ερημιά. Απλά έχω πολλούς φίλους που συναντάω κάθε τόσο στην επαρχία.Η Μυθολογία της Επαρχίας είναι κομψότερη από ό,τι φαντάζονται αρκετοί.Τις μεγαλουπόλεις τις αγαπώ με άλλο τρόπο και τις εξερευνώ ,άλλοτε με χαρά και άλλοτε απελπισμένα.
Θυμάσαι πότε άκουσες για πρώτη φορά ένα τραγούδι σου στο ραδιόφωνο; Ποιο ήταν αυτό και σε ποια συγκυρία;
Δεν θυμάμαι ποιο τραγούδι και πότε. Έχουν περάσει αρκετά χρόνια. Δεν συνηθίζεται αυτό το συναίσθημα πάντως και τόσο εύκολα. Ίσως είναι και υπόθεση χαρακτήρα.
Ακούς ραδιόφωνο σήμερα;
Το ραδιόφωνο. Τι ωραία λέξη... Είμαι χαρούμενος που μπορώ να ακούω εκπομπές από όλο τον κόσμο. Το ελληνικό ραδιόφωνο μοιάζει να ανήκει σε κάποιους δεινόσαυρους του παρελθόντος. Το βαριέμαι αφόρητα το κρατικό ραδιόφωνο. Ελάχιστοι άνθρωποι το κάνουν με μεράκι. Αξιαγάπητοι, ελάχιστοι. Είναι και αυτό καθρέφτης των γνωστών καρεκλοκένταυρων που προσπαθούν να μας πείσουν ότι δεν παράγεται καινούργια μουσική ή πολιτιστική δημιουργία στη χώρα. Επειδή ντρέπονται να παραδεχτούν ότι δεν παρακολουθούν οι ίδιοι τι συμβαίνει.Κρίμα τόσα ραδιοκύματα.Ραδιόφωνο...
Ακούς περισσότερο ελληνική ή ξένη μουσική; Πες μου μερικά τραγούδια που σου έχουν «κολλήσει» αυτό τον καιρό;
Ακούω κάτι παλιούς δίσκους του John Cale.
