Ακολουθήστε μας στο Google news
Ο "Smokin' Joe" ήταν ένα φτωχόπαιδο από τη Σάουθ Καρολάινα, το μικρότερο από τα 12 παιδιά μίας οικογένειας που υπέφερε από τις φυλετικές διακρίσεις. Μεγάλωσε με ίνδαλμα έναν άλλο Τζο, τον θρυλικό Τζο Λούις, παγκόσμιο πρωταθλητή στα βαρέα βάρη τα χρόνια πριν τον Πόλεμο και καμάρι της αφροαμερικανικής κοινότητας.
"Θα γίνω ο επόμενος Τζο Λούις", υποσχέθηκε στους γονείς του, πριν εγκαταλείψει το σχολείο στα 13 του για να μετακομίσει μόνος και αβοήθητος στη Φιλαντέλφια.
Μέσα σε λίγα χρόνια, έκανε το όνειρό του πραγματικότητα και έγινε ο ίδιος είδωλο των φιλάθλων στην Αμερική, ειδικά των μαύρων. Κατέκτησε ακόμα και χρυσό μετάλλιο σε Ολυμπιακούς Αγώνες, το 1964 στο Τόκυο, τέσσερα χρόνια μετά το αντίστοιχο κατόρθωμα του Κάσιους Κλέι. Αυτός ήταν που τελικά ξεπέρασε το μύθο του Τζο Φρέιζιερ: ο Κάσιους Κλέι, ο οποίος στο μεταξύ άλλαξε το όνομά του και έγινε Μοχάμεντ Αλί.
Στην πρώτη τους αναμέτρηση, το 1971 στο Μάντισον Σκουέρ Γκάρντεν της Νέας Υόρκης, ο Φρέιζιερ σώριασε τον Αλί στο καναβάτσο με μία γροθιά-δυναμίτη στο 15ο γύρο. "Ηταν η μάχη του αιώνα", έγραψαν οι δημοσιογράφοι της εποχής. Ο Αλί πήρε τη ρεβάνς τρία χρόνια, νικώντας στα σημεία τον Φρέιζιερ, ο οποίος προηγουμένως έχασε τον τίτλο του από τον Τζορτζ Φόρμαν, τον ίδιο που σήμερα διαφημίζει ψηστιέρες σε νυχτερινές τηλεοπτικές εκπομπές τύπου Τelemarketing.
Το 1975 γράφτηκε το τελευταίο κεφάλαιο αυτής της ιστορικής αντιπαλότητας, στις εξωτικές Φιλιππίνες. Το "Thrilla in Manila" είναι ένα από τα πλέον πολυσυζητημένα αθλητικά γεγονότα του 20ού αιώνα. Το κέρδισε ο Μοχάμεντ Αλί, με τεχνητό νοκ-άουτ στο 14ο γύρο. "Με τις γροθιές που του έριξα, θα γκρεμιζόταν ακόμα και κτίριο", παίνεσε το νικητή ο ηττημένος.
Ο 31χρονος Φρέιζιερ αποχώρησε από το ρινγκ με το ένα μάτι βουλωμένο από τις γροθιές, αλλά και βαθιά πληγωμένος από τα λόγια του αντιπάλου του. "Δεν είναι παρά ένας πίθηκος, ένας δούλος του συστήματος, ένας μπαρμπα-Θωμάς", έλεγε για τον αμόρφωτο αντίπαλό του ο ακτιβιστής Αλί. Πολλά χρόνια αργότερα, πιο ήρεμος, του επιδαψίλευσε τις πρέπουσες τιμές: "Αν με καλέσει ο Θεός να λάβω μέρος στον Ιερό Πόλεμο, θα ήθελα τον Τζο Φρέιζιερ στο πλευρό μου".
Ο άτρωτος "Smokin'" Joe Frazier, που κέρδισε 32 από τους 37 αγώνες της καριέρας του, χτυπήθηκε από καρκίνο του ήπατος και έλιωσε μέσα σε δύο μήνες. Ζούσε πάμπτωχος και μόνος σε κάποιο μοναχικό διαμέρισμα πάνω από ένα γυμναστήριο και άφησε πίσω του 11 παιδιά. Το τραγούδι που του αφιερώνει η στήλη θα το βρείτε στο άλμπουμ American Doll Posse της Tori Amos (2007). Δεν έχει σχέση με τον Φρέιζιερ ή την πυγμαχία, αλλά μπορεί να σας ανοίξει την πόρτα ενός θαυμάσιου και άδικα παραγνωρισμένου δίσκου.
Εάν πάντως θέλετε να πάρετε μία γνήσια γεύση από τη χρυσή εποχή της επαγγελματικής πυγμαχίας, αναζητήστε το ντοκυμαντέρ When We Were Kings και το σάουντρακ που το συνοδεύει, με ωραία μουσική αλλά και ηχητικά ντοκουμέντα από το περίφημο "Rumble In The Jungle" (Μοχάμεντ Αλί εναντίον Τζορτζ Φόρμαν τον Οκτώβριο του 1974 στην Κινσάσα).
Το τραγούδι της ημέρας είναι βεβαίως το Smokey Joe, της Tori Amos, στη μνήμη του Τζο Φρέιζιερ
08 Νοεμβρίου 2011Το τραγούδι της ημέρας είναι βεβαίως το Smokey Joe, της Tori Amos, στη μνήμη του Τζο Φρέιζιερ που εγκατέλειψε τούτο το μάταιο κόσμο στα 67 του χρόνια. Ήταν κορυφαίος πρωτοπυγμάχος, ο μοναδικός που κατόρθωσε να κοιτάξει στα μάτια τον Μοχάμεντ Αλί, στις αρχές της δεκαετίας του '70. Ενας πραγματικός μύθος.Ο "Smokin' Joe" ήταν ένα φτωχόπαιδο από τη Σάουθ Καρολάινα, το μικρότερο από τα 12 παιδιά μίας οικογένειας που υπέφερε από τις φυλετικές διακρίσεις. Μεγάλωσε με ίνδαλμα έναν άλλο Τζο, τον θρυλικό Τζο Λούις, παγκόσμιο πρωταθλητή στα βαρέα βάρη τα χρόνια πριν τον Πόλεμο και καμάρι της αφροαμερικανικής κοινότητας.
"Θα γίνω ο επόμενος Τζο Λούις", υποσχέθηκε στους γονείς του, πριν εγκαταλείψει το σχολείο στα 13 του για να μετακομίσει μόνος και αβοήθητος στη Φιλαντέλφια.
Μέσα σε λίγα χρόνια, έκανε το όνειρό του πραγματικότητα και έγινε ο ίδιος είδωλο των φιλάθλων στην Αμερική, ειδικά των μαύρων. Κατέκτησε ακόμα και χρυσό μετάλλιο σε Ολυμπιακούς Αγώνες, το 1964 στο Τόκυο, τέσσερα χρόνια μετά το αντίστοιχο κατόρθωμα του Κάσιους Κλέι. Αυτός ήταν που τελικά ξεπέρασε το μύθο του Τζο Φρέιζιερ: ο Κάσιους Κλέι, ο οποίος στο μεταξύ άλλαξε το όνομά του και έγινε Μοχάμεντ Αλί.
Στην πρώτη τους αναμέτρηση, το 1971 στο Μάντισον Σκουέρ Γκάρντεν της Νέας Υόρκης, ο Φρέιζιερ σώριασε τον Αλί στο καναβάτσο με μία γροθιά-δυναμίτη στο 15ο γύρο. "Ηταν η μάχη του αιώνα", έγραψαν οι δημοσιογράφοι της εποχής. Ο Αλί πήρε τη ρεβάνς τρία χρόνια, νικώντας στα σημεία τον Φρέιζιερ, ο οποίος προηγουμένως έχασε τον τίτλο του από τον Τζορτζ Φόρμαν, τον ίδιο που σήμερα διαφημίζει ψηστιέρες σε νυχτερινές τηλεοπτικές εκπομπές τύπου Τelemarketing.
Το 1975 γράφτηκε το τελευταίο κεφάλαιο αυτής της ιστορικής αντιπαλότητας, στις εξωτικές Φιλιππίνες. Το "Thrilla in Manila" είναι ένα από τα πλέον πολυσυζητημένα αθλητικά γεγονότα του 20ού αιώνα. Το κέρδισε ο Μοχάμεντ Αλί, με τεχνητό νοκ-άουτ στο 14ο γύρο. "Με τις γροθιές που του έριξα, θα γκρεμιζόταν ακόμα και κτίριο", παίνεσε το νικητή ο ηττημένος.
Ο 31χρονος Φρέιζιερ αποχώρησε από το ρινγκ με το ένα μάτι βουλωμένο από τις γροθιές, αλλά και βαθιά πληγωμένος από τα λόγια του αντιπάλου του. "Δεν είναι παρά ένας πίθηκος, ένας δούλος του συστήματος, ένας μπαρμπα-Θωμάς", έλεγε για τον αμόρφωτο αντίπαλό του ο ακτιβιστής Αλί. Πολλά χρόνια αργότερα, πιο ήρεμος, του επιδαψίλευσε τις πρέπουσες τιμές: "Αν με καλέσει ο Θεός να λάβω μέρος στον Ιερό Πόλεμο, θα ήθελα τον Τζο Φρέιζιερ στο πλευρό μου".
Ο άτρωτος "Smokin'" Joe Frazier, που κέρδισε 32 από τους 37 αγώνες της καριέρας του, χτυπήθηκε από καρκίνο του ήπατος και έλιωσε μέσα σε δύο μήνες. Ζούσε πάμπτωχος και μόνος σε κάποιο μοναχικό διαμέρισμα πάνω από ένα γυμναστήριο και άφησε πίσω του 11 παιδιά. Το τραγούδι που του αφιερώνει η στήλη θα το βρείτε στο άλμπουμ American Doll Posse της Tori Amos (2007). Δεν έχει σχέση με τον Φρέιζιερ ή την πυγμαχία, αλλά μπορεί να σας ανοίξει την πόρτα ενός θαυμάσιου και άδικα παραγνωρισμένου δίσκου.
Εάν πάντως θέλετε να πάρετε μία γνήσια γεύση από τη χρυσή εποχή της επαγγελματικής πυγμαχίας, αναζητήστε το ντοκυμαντέρ When We Were Kings και το σάουντρακ που το συνοδεύει, με ωραία μουσική αλλά και ηχητικά ντοκουμέντα από το περίφημο "Rumble In The Jungle" (Μοχάμεντ Αλί εναντίον Τζορτζ Φόρμαν τον Οκτώβριο του 1974 στην Κινσάσα).
