Ακολουθήστε μας στο Google news
"Ενα μουσικό ταξίδι στη δεκαετία του '80", διάβασα στις οθόνες γύρω στη 1 μετά τα μεσάνυχτα. Αναζήτησα έντρομος την αποκλεισμένη από Καγιέν και Μερτσέντες έξοδο, αλλά δεν υπήρχε σωτηρία. Με είχαν καλέσει σε γιορτή, οπότε όφειλα να καθίσω στα ωά μου.
Τα τελευταία τρία σημεία στα οποία θα ήθελα να βρεθώ είναι
(1) ένα γεμάτο κόσμο και καπνό κλαμπ
(2) το Γκάζι βράδυ Παρασκευής
(3) η δεκαετία του '80.
Ήλπισα ότι θυμόμουν λάθος και, πράγματι, θυμόμουν λάθος. Η μουσική των 80's δεν ήταν τόσο φριχτή όσο νόμιζα.
Ηταν ακόμα χειρότερη.
Σε τέσσερις ώρες παραμονής στο βυθισμένο σε κρίση ταυτότητας μαγαζί εκτοξεύτηκαν από τα ηχεία μόλις 5-6 τραγούδια που άκουσα με ευχαρίστηση. Το Hazy Shade Of Winter των Bangles. Το Where The Streets Have No Name των U2. Το Enjoy The Silence και το Never Let Me Down Again των Depeche Mode. Το Shout των Tears For Fears.
Εκτο, για να είμαι ειλικρινής, δεν μπορώ να σκεφτώ.
Ακούστηκαν φυσικά και άλλα αξιόλογα, όπως το Rock The Casbah ή το Don't You Forget About Me, αλλά έχουν ακουστεί πια τόσες φορές ώστε ξεπέρασαν και τα όρια του τετριμμένου. Είναι σαν να μην ακούς καν μουσική. Enjoy the silence, δηλαδή.
Η υπόλοιπη βραδιά χάνεται σε ένα σύννεφο από σακάκια με βάτες, παντελόνια με πιέτες, συνθεσάιζερ με τσίγκινο ήχο, βίντεο που ξεπερνούν κάθε έννοια γελοιότητας και κωμικές κομμώσεις. Ο κοσμάκης, όμως, το διασκέδαζε. Ειδικά οι τριαντα-φεύγα και σαραντα-φεύγα όπως η αφεντιά μου. Κάπως έτσι μαζεύονται πλήθη στις συναυλίες των Duran Duran, τριάντα χρόνια αργότερα.
Εύκολη βεβαίως η εξήγηση. Δεν νοσταλγούν την ίδια τη μουσική, αλλά τη χαμένη τους νιότη. Συγκινούνται όχι από το μαλλί των Flock Of Seagulls και των Human League, αλλά από τους συνειρμούς που το συνοδεύουν. Δεν παύει, όμως, να είναι μία μουσικά νεκρή δεκαετία, σχεδόν προσβλητική για τη δημόσια αισθητική. Rock Me Amadeus? Ισως μία άλλη φορά. Live Is Life? Ευχαριστώ, δεν είμαι φίλος.
Αφήστε με τώρα, πάω ν' ακούσω το Don't You Want Me. Mου θυμίζει το σχολείο μου. Νά'μασταν ξανά δεκάξι χρονών, τι ωραία που θα περνούσαμε...
Ταξίδι στα 80's...
15 Νοεμβρίου 2011Nόμιζα ότι τέτοιου είδους μαγαζιά έπνεαν τα λοίσθια, αλλά πλανήθηκα πλάνην οικτράν. Το κλαμπ ήταν ασφυκτικά γεμάτο, παρά το τσουχτερό εισιτήριο των 12 ευρώ, παρά το στριμωξίδι, παρά την ανυπόφορη κάπνα, παρά την ανυπόφορη μουσική."Ενα μουσικό ταξίδι στη δεκαετία του '80", διάβασα στις οθόνες γύρω στη 1 μετά τα μεσάνυχτα. Αναζήτησα έντρομος την αποκλεισμένη από Καγιέν και Μερτσέντες έξοδο, αλλά δεν υπήρχε σωτηρία. Με είχαν καλέσει σε γιορτή, οπότε όφειλα να καθίσω στα ωά μου.
Τα τελευταία τρία σημεία στα οποία θα ήθελα να βρεθώ είναι
(1) ένα γεμάτο κόσμο και καπνό κλαμπ
(2) το Γκάζι βράδυ Παρασκευής
(3) η δεκαετία του '80.
Ήλπισα ότι θυμόμουν λάθος και, πράγματι, θυμόμουν λάθος. Η μουσική των 80's δεν ήταν τόσο φριχτή όσο νόμιζα.
Ηταν ακόμα χειρότερη.
Σε τέσσερις ώρες παραμονής στο βυθισμένο σε κρίση ταυτότητας μαγαζί εκτοξεύτηκαν από τα ηχεία μόλις 5-6 τραγούδια που άκουσα με ευχαρίστηση. Το Hazy Shade Of Winter των Bangles. Το Where The Streets Have No Name των U2. Το Enjoy The Silence και το Never Let Me Down Again των Depeche Mode. Το Shout των Tears For Fears.
Εκτο, για να είμαι ειλικρινής, δεν μπορώ να σκεφτώ.
Ακούστηκαν φυσικά και άλλα αξιόλογα, όπως το Rock The Casbah ή το Don't You Forget About Me, αλλά έχουν ακουστεί πια τόσες φορές ώστε ξεπέρασαν και τα όρια του τετριμμένου. Είναι σαν να μην ακούς καν μουσική. Enjoy the silence, δηλαδή.
Η υπόλοιπη βραδιά χάνεται σε ένα σύννεφο από σακάκια με βάτες, παντελόνια με πιέτες, συνθεσάιζερ με τσίγκινο ήχο, βίντεο που ξεπερνούν κάθε έννοια γελοιότητας και κωμικές κομμώσεις. Ο κοσμάκης, όμως, το διασκέδαζε. Ειδικά οι τριαντα-φεύγα και σαραντα-φεύγα όπως η αφεντιά μου. Κάπως έτσι μαζεύονται πλήθη στις συναυλίες των Duran Duran, τριάντα χρόνια αργότερα.
Εύκολη βεβαίως η εξήγηση. Δεν νοσταλγούν την ίδια τη μουσική, αλλά τη χαμένη τους νιότη. Συγκινούνται όχι από το μαλλί των Flock Of Seagulls και των Human League, αλλά από τους συνειρμούς που το συνοδεύουν. Δεν παύει, όμως, να είναι μία μουσικά νεκρή δεκαετία, σχεδόν προσβλητική για τη δημόσια αισθητική. Rock Me Amadeus? Ισως μία άλλη φορά. Live Is Life? Ευχαριστώ, δεν είμαι φίλος.
Αφήστε με τώρα, πάω ν' ακούσω το Don't You Want Me. Mου θυμίζει το σχολείο μου. Νά'μασταν ξανά δεκάξι χρονών, τι ωραία που θα περνούσαμε...
