Ακολουθήστε μας στο Google news
Όχι, δεν μιλούσε για μπάσκετ. Δεν ακούω αθλητικό ραδιόφωνο, διότι (α) έχω αλλεργία στο στοίχημα, (β) αδιαφορώ το μακρύ και το κοντό των αργόσχολων και μη ακροατών που τηλεφωνούν για να πουν την άποψή του στον αέρα και (γ) κάνω αντίσταση στη μιντιακή δικτατορία του ποδοσφαίρου.
Ο Super Sport FM 94,6 βέβαια, έριχνε ανέκαθεν κλεφτές ματιές σε άλλους χώρους και κρατούσε την πόρτα του ανοιχτή στις μουσικές ανησυχίες των δημοσιογράφων του. Οταν ο δημοσιογράφος ονομάζεται Γιάννης Διακογιάννης, οι μουσικές ανησυχίες διεκδικούν την πρωτοκαθεδρία από τις αθλητικές.
Άλλωστε, ο κύριος Γιάννης δεν είναι από τους φορείς της ποδοσφαιρικής χούντας. Πάντοτε τόνιζε στις μεταδόσεις του ότι ο βασιλιάς του αθλητισμού είναι ο στίβος. Και είναι και τακτικός θαμών στους αγώνες μπάσκετ του Παναθηναϊκού.
Η ραδιοφωνική του εκπομπή, η οποία πέρασε κατά καιρούς και από άλλες συχνότητες, ήταν αφιερωμένη στο τραγούδι. Στο τραγούδι "εποχής", ιταλιστί καντσόνε, γαλλιστί σανσόν (αυτό αγαπάει περισσότερο), αμερικανιστί μπλουζ και τζαζ και σουίνγκ και μπιγκ-μπαντ και ό,τι άλλο αξιόλογο γεννήθηκε στις δεκαετίες λίγο πριν και λίγο μετά το ροκ εν ρολ. Επαιζε την αγαπημένη του μουσική, εννοείται από βινύλια τα οποία έφερνε από το σπίτι του. Χωρίς αθλητικά και χωρίς στοίχημα.
Ο Γιάννης Διακογιάννης δεν μιλούσε πάνω στη μουσική, αλλά στα διαλείμματα ανάμεσα στα τραγούδια. Έτσι είναι το σωστό. Δεν φλυαρούσε περί ανέμων και υδάτων, αλλά μοιραζόταν με τον ακροατή πληροφορίες σχετικές με το τραγούδι που ακολουθούσε. Έτσι πρέπει. Έτσι θέλω να είναι το ραδιόφωνο που ακούω.
Κάποιο απόγευμα Παρασκευής βρέθηκα στο κτίριο του σταθμού στην Καλλιθέα, την ώρα που έπαιζε η εκπομπή. Είπα να μπω στο στούντιο να πω μία καλησπέρα. Περίμενα να δω τον κορυφαίο συνάδελφο σκυμμένο πάνω σε χαρτιά γεμάτα σημειώσεις ή στα εξώφυλλα των δίσκων.
Οταν άνοιξα την πόρτα, έπαθα σοκ. Ο Διακογιάννης δεν είχε μπροστά του ούτε ένα χαρτί. Τις πληροφορίες που έδινε από το μικρόφωνο τις γνώριζε απ'έξω, ανακατωτά και απνευστί. Ποιος ήταν ο καλλιτέχνης, τι καριέρα έκανε, πού γεννήθηκε, γιατί γεννήθηκε. Συνθέτης, στιχουργός, χρονολογίες. Σχόλια, διανθισμένα με το γνωστό φλεγματικό του χιούμορ. Πλήρη στοιχεία ταυτότητας για τα 15-20 τραγούδια που στρίμωχνε σε κάθε εκπομπή.
Ολα τα είχε αποθηκευμένα στο αριστερό ημισφαίριο του εγκεφάλου του, αφού το δεξί είναι ρεζερβέ για τα αθλητικά. Έμεινα με ανοιχτό το στόμα. Και υποσχέθηκα στον αυτό μου, να ακούω την εκπομπή κάθε εβδομάδα, όπως άκουγα μικρός, ευλαβικά, τις ποδοσφαιρικές του μεταδόσεις.
Για να μαθαίνω.
Μία διαφορετική εκπομπή
22 Νοεμβρίου 2011Η αγαπημένη μου ραδιοφωνική εκπομπή από καταβολής ιδιωτικής ραδιοφωνίας ακουγόταν στον Super Sport FM 94,6 βραδάκι Παρασκευής, 7 με 8 αν θυμάμαι καλά. Πριν από κάμποσα χρόνια.Όχι, δεν μιλούσε για μπάσκετ. Δεν ακούω αθλητικό ραδιόφωνο, διότι (α) έχω αλλεργία στο στοίχημα, (β) αδιαφορώ το μακρύ και το κοντό των αργόσχολων και μη ακροατών που τηλεφωνούν για να πουν την άποψή του στον αέρα και (γ) κάνω αντίσταση στη μιντιακή δικτατορία του ποδοσφαίρου.
Ο Super Sport FM 94,6 βέβαια, έριχνε ανέκαθεν κλεφτές ματιές σε άλλους χώρους και κρατούσε την πόρτα του ανοιχτή στις μουσικές ανησυχίες των δημοσιογράφων του. Οταν ο δημοσιογράφος ονομάζεται Γιάννης Διακογιάννης, οι μουσικές ανησυχίες διεκδικούν την πρωτοκαθεδρία από τις αθλητικές.Άλλωστε, ο κύριος Γιάννης δεν είναι από τους φορείς της ποδοσφαιρικής χούντας. Πάντοτε τόνιζε στις μεταδόσεις του ότι ο βασιλιάς του αθλητισμού είναι ο στίβος. Και είναι και τακτικός θαμών στους αγώνες μπάσκετ του Παναθηναϊκού.
Η ραδιοφωνική του εκπομπή, η οποία πέρασε κατά καιρούς και από άλλες συχνότητες, ήταν αφιερωμένη στο τραγούδι. Στο τραγούδι "εποχής", ιταλιστί καντσόνε, γαλλιστί σανσόν (αυτό αγαπάει περισσότερο), αμερικανιστί μπλουζ και τζαζ και σουίνγκ και μπιγκ-μπαντ και ό,τι άλλο αξιόλογο γεννήθηκε στις δεκαετίες λίγο πριν και λίγο μετά το ροκ εν ρολ. Επαιζε την αγαπημένη του μουσική, εννοείται από βινύλια τα οποία έφερνε από το σπίτι του. Χωρίς αθλητικά και χωρίς στοίχημα.
Ο Γιάννης Διακογιάννης δεν μιλούσε πάνω στη μουσική, αλλά στα διαλείμματα ανάμεσα στα τραγούδια. Έτσι είναι το σωστό. Δεν φλυαρούσε περί ανέμων και υδάτων, αλλά μοιραζόταν με τον ακροατή πληροφορίες σχετικές με το τραγούδι που ακολουθούσε. Έτσι πρέπει. Έτσι θέλω να είναι το ραδιόφωνο που ακούω. Κάποιο απόγευμα Παρασκευής βρέθηκα στο κτίριο του σταθμού στην Καλλιθέα, την ώρα που έπαιζε η εκπομπή. Είπα να μπω στο στούντιο να πω μία καλησπέρα. Περίμενα να δω τον κορυφαίο συνάδελφο σκυμμένο πάνω σε χαρτιά γεμάτα σημειώσεις ή στα εξώφυλλα των δίσκων.
Οταν άνοιξα την πόρτα, έπαθα σοκ. Ο Διακογιάννης δεν είχε μπροστά του ούτε ένα χαρτί. Τις πληροφορίες που έδινε από το μικρόφωνο τις γνώριζε απ'έξω, ανακατωτά και απνευστί. Ποιος ήταν ο καλλιτέχνης, τι καριέρα έκανε, πού γεννήθηκε, γιατί γεννήθηκε. Συνθέτης, στιχουργός, χρονολογίες. Σχόλια, διανθισμένα με το γνωστό φλεγματικό του χιούμορ. Πλήρη στοιχεία ταυτότητας για τα 15-20 τραγούδια που στρίμωχνε σε κάθε εκπομπή.Ολα τα είχε αποθηκευμένα στο αριστερό ημισφαίριο του εγκεφάλου του, αφού το δεξί είναι ρεζερβέ για τα αθλητικά. Έμεινα με ανοιχτό το στόμα. Και υποσχέθηκα στον αυτό μου, να ακούω την εκπομπή κάθε εβδομάδα, όπως άκουγα μικρός, ευλαβικά, τις ποδοσφαιρικές του μεταδόσεις.
Για να μαθαίνω.
