Ακολουθήστε μας στο Google news
Η ώρα που ο Josh T. Pearson κοίταγε το... κενό στον απέναντι τοίχο του Bios γρατζουνίζοντας ακατάληπτα την κιθάρα του, ήταν καθοριστική. Αναρωτιόμουν γιατί βρίσκομαι εκεί, εκείνη ακριβώς την ώρα, ποιος είμαι και που πάω. Ο τελευταίος ήρωας της αντι-αμερικάνικης alternative folk (αυτός, όχι εγώ), ένας «Last of The Country Gentlemen» που ανέβηκε και στην Ακρόπολη το μεσημέρι, o οποίος όμως ήταν καθ' όλα συμπαθητικός. Αλλά, σε λάθος χρόνο, σε λάθος τόπο. Ακόμα και τα αστεία του, ήταν τύπου... Σεφερλή. Ωστόσο, επιμένω, ήταν άκρως συμπαθής. Και προσιτός.
Αλλά και βαρετός. Έκοψα τις φλέβες μου στη μία ώρα (και κάτι) που κράτησε το live (solo στη σκηνή, παίζοντας κιθάρα και είπαμε- κοιτάζοντας το κενό). Όρθιος, με μπύρες, χωρίς ιστορίες. Χωρίς ενδιαφέρον. Κάποιοι μπροστά, πάντως, εκστασιάστηκαν. Είχαν να λένε μετά (όπως ο Γεράσιμος, στον οποίο ανήκει και η φωτογραφία που βλέπετε, δίπλα). Άλλοι πάλι, πίσω, φρίκαραν.
Το hype αποδείχτηκε για μία ακόμα φορά κενό περιεχομένου. Άλλο το άλμπουμ, άλλο το stage. Το πεδίο της μεγάλης ήττας των νέων καλλιτεχνών (που, όμως, δεν αφορά και τόσο τον Josh T. Pearson). Αν με καταλαβαίνετε, που δεν με καταλαβαίνετε φυσικά, αλλά συγνώμη, γι' αυτό δεν ευθύνομαι εγώ αλλά η χθεσινή συναυλία (που συναυλία πάντως, δεν τη λες)...
Βαρέθηκα, σας το είπα;
11 Δεκεμβρίου 2011Βαρέθηκα, σας το είπα;Η ώρα που ο Josh T. Pearson κοίταγε το... κενό στον απέναντι τοίχο του Bios γρατζουνίζοντας ακατάληπτα την κιθάρα του, ήταν καθοριστική. Αναρωτιόμουν γιατί βρίσκομαι εκεί, εκείνη ακριβώς την ώρα, ποιος είμαι και που πάω. Ο τελευταίος ήρωας της αντι-αμερικάνικης alternative folk (αυτός, όχι εγώ), ένας «Last of The Country Gentlemen» που ανέβηκε και στην Ακρόπολη το μεσημέρι, o οποίος όμως ήταν καθ' όλα συμπαθητικός. Αλλά, σε λάθος χρόνο, σε λάθος τόπο. Ακόμα και τα αστεία του, ήταν τύπου... Σεφερλή. Ωστόσο, επιμένω, ήταν άκρως συμπαθής. Και προσιτός.
Αλλά και βαρετός. Έκοψα τις φλέβες μου στη μία ώρα (και κάτι) που κράτησε το live (solo στη σκηνή, παίζοντας κιθάρα και είπαμε- κοιτάζοντας το κενό). Όρθιος, με μπύρες, χωρίς ιστορίες. Χωρίς ενδιαφέρον. Κάποιοι μπροστά, πάντως, εκστασιάστηκαν. Είχαν να λένε μετά (όπως ο Γεράσιμος, στον οποίο ανήκει και η φωτογραφία που βλέπετε, δίπλα). Άλλοι πάλι, πίσω, φρίκαραν.
Το hype αποδείχτηκε για μία ακόμα φορά κενό περιεχομένου. Άλλο το άλμπουμ, άλλο το stage. Το πεδίο της μεγάλης ήττας των νέων καλλιτεχνών (που, όμως, δεν αφορά και τόσο τον Josh T. Pearson). Αν με καταλαβαίνετε, που δεν με καταλαβαίνετε φυσικά, αλλά συγνώμη, γι' αυτό δεν ευθύνομαι εγώ αλλά η χθεσινή συναυλία (που συναυλία πάντως, δεν τη λες)...
