Ακολουθήστε μας στο Google news
Πώς βρέθηκε η Τori Amos στην ίδια ετικέτα με τον Καρούζο, τον φον Κάραγιαν και τον Λέοναρντ Μπερνστάιν; Τι δουλειά έχει η αλεπού στο παζάρι;
Η Τόρι δεν είναι μία συνηθισμένη αλεπού. Μεγάλωσε στις εκκλησίες όπου ιερουργούσε ο πατέρας της, αλλά άφησε γρήγορα πίσω της το συντηρητικό αμερικανικό νότο και βάλθηκε να ψάχνει μέσα στο μυαλό της, στην ψυχή της, στο κορμί της. Ο πρώτος δίσκος της, Little Earthquakes, παραμένει και σήμερα σημείο αναφοράς για το γυναικείο zeitgeist. Μία κοπέλα που μετατρέπει σε σπαραχτικό, a capella θρήνο το βιασμό της απαιτεί την προσοχή και το σεβασμό. Αυτή η αλεπού δεν είναι σαν τις άλλες. Τις νύχτες μεταμορφώνεται σε ύαινα.
Στα 20 χρόνια που ακολούθησαν, οι μεταμορφώσεις της την έντυσαν θεά των ηφαιστείων, βαμπ του μεσοπολέμου, βιβλιοθηκάριο της βρετανικής επαρχίας, νεράιδα των δασών, μητέρα γη. Ο τύπος στην Αγγλία, όπου η Τόρι μετακόμισε πριν από μία δεκαετία, δυσκολεύεται να χειριστεί τις εξερευνήσεις της χωρίς να χρησιμοποιήσει γενικεύσεις και κούφιες ταμπέλες.
"Κooky", είναι το κοσμητικό που συνήθως τη συνοδεύει. Ή "kookstress". Εκκεντρική. Παλαβιάρα. Οι περισσότερες κριτικές δίσκων της αποτελούν μνημείο τεμπελιάς: "Η παλαβιάρα ξαναχτύπησε, με έναν κύκλο 20 εκκεντρικών τραγουδιών που μιλούν για την ψυχή, το μυαλό και το κορμί της. Η kookstress επαναλαμβάνεται και γίνεται κουραστική". Και έξω απ'την πόρτα.
Kάπως έτσι έμειναν στα ράφια με τα αζήτητα μικρά αριστουργήματα σαν το American Doll Posse του 2007. Ή σαν το φετινό Night Of Hunters.
H πολυτάλαντη κυρία Amos σκαρφίστηκε ένα αλληγορικό παραμύθι με κυνηγούς και κυνηγημένους, με ξωτικά και με πνεύματα, και το έντυσε με τη μουσική που διδάχθηκε όταν μικρή μάθαινε κλασσικό πιάνο και τραγούδι. Σε πρώτο πλάνο δεν βρίσκονται πιά η Kate Bush ή οι Led Zeppelin, αλλά ο Μπαχ, ο Ντεμπυσύ, ο Μέντελσον, ο Σούμπερτ, ο Σοπέν. Για κάθε ένα από τα 14 τραγούδια του δίσκου, η Τόρι δανείστηκε τη σπίθα από κάποιο σκονισμένο βινύλιο στολισμένο με κίτρινη ετικέτα.
Δίπλα στο αγαπημένο της πιάνο Bsendorfer, που παραμένει ο σταρ της παράστασης, κλωθογυρίζουν οι νότες ορχήστρας δωματίου, με πνευστά και έγχορδα βγαλμένα απ'ευθείας από τους κρυμμένους θησαυρούς της Deutsche Grammophon. Τη φωνή της Tori, μεστή, ώριμη και γοητευτική όσο ποτέ, συνοδεύει αυτή της κόρης της, Natashya Hawley: μία εκκολαπτόμενη Μπγιορκ που γεννήθηκε πριν από 11 χρόνια.
Οπως κάθε άλμπουμ που ξεχειλίζει από έμπνευση και ιδέες, το Night Of Hunters είναι μία εξαντλητική εμπειρία. Αντίθετα με το πολυσυζητημένο Lulu, όμως, δεν είναι μία παγερή άσκηση αυτεπιβεβαίωσης. Αυτό εδώ αφήνει την καρδιά ζεστή και μοιάζει σαν απαλό χάδι στις αισθήσεις.
Σε προηγούμενους δίσκους της Τόρι, οι μελωδίες ακούγονταν υπερβολικά γυμνές με μοναδική συνοδεία το πιάνο, σαν λουλούδια που προσπαθούσαν να διώξουν το χειμώνα. Ενορχηστρωμένες με τη μαεστρία του φημισμένου μαγυάρικου κουαρτέτου Apollon Musagete και τυλιγμένες γύρω από τη βιρτουοζιτέ της Τόρι, μοιάζουν πλέον γεμάτες με στολίδια, γιρλάντες, φυλλωσιά και γάργαρα νερά.
Το Νight Of Hunters με τα μπαρόκ ηχοχρώματα και τους αλλόκοτους χαρακτήρες δεν θα βρει πολλούς φίλους ανάμεσα στο ολιγάριθμο αλλά φανατικό κοινό που αναπολεί την Τori του Under The Pink ούτε θα κερδίσει τους μυημένους στην κλασσική μουσική (παρ'όλο που έφτασε στο νο.1 του κλασσικού chart στο αμερικάνικο Billboard).
Για όσους όμως πιστεύουν ότι η 48xρoνη Αμερικανίδα είναι ένα από τα αδικημένα ταλέντα μίας σκηνής που βιάζεται να ξεγράψει ό,τι αντιστέκεται στην ταξινόμηση και ομολογεί την ευαισθησία του, πρόκειται για δικαίωση και για θρίαμβο.
Η Τόρι δεν είναι μία συνηθισμένη αλεπού.
11 Δεκεμβρίου 2011To πρώτο πράγμα που προσέχει ο ανυποψίαστος αγοραστής κοιτάζοντας το εξώφυλλο του Night Of Hunters είναι η εμβλητική κίτρινη ετικέτα της Deutsche Grammophon. Μα, αυτή είναι εταιρία που ειδικεύεται στην κλασσική μουσική και περιχαρακώνει τα σύνορά της με βιολιά, όμποε και φωνές τενόρων, από το τέλος του 19ου αιώνα κιόλας.Πώς βρέθηκε η Τori Amos στην ίδια ετικέτα με τον Καρούζο, τον φον Κάραγιαν και τον Λέοναρντ Μπερνστάιν; Τι δουλειά έχει η αλεπού στο παζάρι;
Η Τόρι δεν είναι μία συνηθισμένη αλεπού. Μεγάλωσε στις εκκλησίες όπου ιερουργούσε ο πατέρας της, αλλά άφησε γρήγορα πίσω της το συντηρητικό αμερικανικό νότο και βάλθηκε να ψάχνει μέσα στο μυαλό της, στην ψυχή της, στο κορμί της. Ο πρώτος δίσκος της, Little Earthquakes, παραμένει και σήμερα σημείο αναφοράς για το γυναικείο zeitgeist. Μία κοπέλα που μετατρέπει σε σπαραχτικό, a capella θρήνο το βιασμό της απαιτεί την προσοχή και το σεβασμό. Αυτή η αλεπού δεν είναι σαν τις άλλες. Τις νύχτες μεταμορφώνεται σε ύαινα.
Στα 20 χρόνια που ακολούθησαν, οι μεταμορφώσεις της την έντυσαν θεά των ηφαιστείων, βαμπ του μεσοπολέμου, βιβλιοθηκάριο της βρετανικής επαρχίας, νεράιδα των δασών, μητέρα γη. Ο τύπος στην Αγγλία, όπου η Τόρι μετακόμισε πριν από μία δεκαετία, δυσκολεύεται να χειριστεί τις εξερευνήσεις της χωρίς να χρησιμοποιήσει γενικεύσεις και κούφιες ταμπέλες.
"Κooky", είναι το κοσμητικό που συνήθως τη συνοδεύει. Ή "kookstress". Εκκεντρική. Παλαβιάρα. Οι περισσότερες κριτικές δίσκων της αποτελούν μνημείο τεμπελιάς: "Η παλαβιάρα ξαναχτύπησε, με έναν κύκλο 20 εκκεντρικών τραγουδιών που μιλούν για την ψυχή, το μυαλό και το κορμί της. Η kookstress επαναλαμβάνεται και γίνεται κουραστική". Και έξω απ'την πόρτα.
Kάπως έτσι έμειναν στα ράφια με τα αζήτητα μικρά αριστουργήματα σαν το American Doll Posse του 2007. Ή σαν το φετινό Night Of Hunters.
H πολυτάλαντη κυρία Amos σκαρφίστηκε ένα αλληγορικό παραμύθι με κυνηγούς και κυνηγημένους, με ξωτικά και με πνεύματα, και το έντυσε με τη μουσική που διδάχθηκε όταν μικρή μάθαινε κλασσικό πιάνο και τραγούδι. Σε πρώτο πλάνο δεν βρίσκονται πιά η Kate Bush ή οι Led Zeppelin, αλλά ο Μπαχ, ο Ντεμπυσύ, ο Μέντελσον, ο Σούμπερτ, ο Σοπέν. Για κάθε ένα από τα 14 τραγούδια του δίσκου, η Τόρι δανείστηκε τη σπίθα από κάποιο σκονισμένο βινύλιο στολισμένο με κίτρινη ετικέτα.
Δίπλα στο αγαπημένο της πιάνο Bsendorfer, που παραμένει ο σταρ της παράστασης, κλωθογυρίζουν οι νότες ορχήστρας δωματίου, με πνευστά και έγχορδα βγαλμένα απ'ευθείας από τους κρυμμένους θησαυρούς της Deutsche Grammophon. Τη φωνή της Tori, μεστή, ώριμη και γοητευτική όσο ποτέ, συνοδεύει αυτή της κόρης της, Natashya Hawley: μία εκκολαπτόμενη Μπγιορκ που γεννήθηκε πριν από 11 χρόνια.
Οπως κάθε άλμπουμ που ξεχειλίζει από έμπνευση και ιδέες, το Night Of Hunters είναι μία εξαντλητική εμπειρία. Αντίθετα με το πολυσυζητημένο Lulu, όμως, δεν είναι μία παγερή άσκηση αυτεπιβεβαίωσης. Αυτό εδώ αφήνει την καρδιά ζεστή και μοιάζει σαν απαλό χάδι στις αισθήσεις.Σε προηγούμενους δίσκους της Τόρι, οι μελωδίες ακούγονταν υπερβολικά γυμνές με μοναδική συνοδεία το πιάνο, σαν λουλούδια που προσπαθούσαν να διώξουν το χειμώνα. Ενορχηστρωμένες με τη μαεστρία του φημισμένου μαγυάρικου κουαρτέτου Apollon Musagete και τυλιγμένες γύρω από τη βιρτουοζιτέ της Τόρι, μοιάζουν πλέον γεμάτες με στολίδια, γιρλάντες, φυλλωσιά και γάργαρα νερά.
Το Νight Of Hunters με τα μπαρόκ ηχοχρώματα και τους αλλόκοτους χαρακτήρες δεν θα βρει πολλούς φίλους ανάμεσα στο ολιγάριθμο αλλά φανατικό κοινό που αναπολεί την Τori του Under The Pink ούτε θα κερδίσει τους μυημένους στην κλασσική μουσική (παρ'όλο που έφτασε στο νο.1 του κλασσικού chart στο αμερικάνικο Billboard).Για όσους όμως πιστεύουν ότι η 48xρoνη Αμερικανίδα είναι ένα από τα αδικημένα ταλέντα μίας σκηνής που βιάζεται να ξεγράψει ό,τι αντιστέκεται στην ταξινόμηση και ομολογεί την ευαισθησία του, πρόκειται για δικαίωση και για θρίαμβο.
