Ακολουθήστε μας στο Google news
Η Σώτια Τσώτου, που έφυγε από τη ζωή το περασμένο Σάββατο 10 Δεκεμβρίου, ήταν μια πολύ σπουδαία στιχουργός με μεγάλο και σημαντικό έργο. Με τραγούδια που αγαπήθηκαν και, κυρίως, τραγουδήθηκαν πολύ και από πολλούς. Έγραψε για τον έρωτα, αλλά δεν εξάντλησε την ευαισθησία της εκεί.
Διαχειρίστηκε τα του έρωτος χωρίς ηττοπάθειες και μελοδραματισμούς, αλλά με αξιοπρέπεια και με το κεφάλι ψηλά. Το ξεχωριστό στη θεματολογία των στίχων της είναι ότι βρίσκουμε συχνές αναφορές και σε κοινωνικά θέματα, κάτι άξιο λόγου, αν μάλιστα σκεφτεί κανείς το χρόνο και τις συνθήκες που γράφτηκαν τα συγκεκριμένα τραγούδια. Ήταν, πρωτίστως, δημοσιογράφος η Σώτια Τσώτου κι όταν ακόμη αναγκάστηκε, λόγω της χούντας, να παρατήσει τη δημοσιογραφία για να πειραματιστεί αρχικά -με παρότρυνση του Λευτέρη Παπαδόπουλου- και να αφοσιωθεί έκτοτε στο στίχο, ο ορίζοντάς της παρέμεινε ευρύς και η ματιά της ανοιχτή προς όλες τις κατευθύνσεις εντός και εκτός.
Έγραψε με τρόπο απλό, αλλά δυνατό, χωρίς δήθεν ποιητικά ευρήματα και άλλους στιχουργικούς ακκισμούς, με ωραία ελληνικά «ευανάγνωστα» και «καθαρογραμμένα». Την αποκάλεσαν θηλυκό Λευτέρη Παπαδόπουλο για το «αντρίκιο», το άμεσο και το ευθύβολο της γραφής της. Όταν η Τσώτου πρωτοβγήκε στο χώρο, η παρουσία γυναικών στιχουργών ήταν ανύπαρκτη. Είχε, βέβαια, προηγηθεί η μέγιστη Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου, απ την οποία -θα μπορούσαμε να πούμε- ότι πήρε τη σκυτάλη.
Συνεργάστηκε με πολλούς συνθέτες και ερμηνευτές, αλλά καθοριστική υπήρξε η δισκογραφική συνάντησή της με τον Κώστα Χατζή. Μεταξύ τους αναπτύχτηκε μια δημιουργική χημεία, που γέννησε τραγούδια, όπως «Απ' το αεροπλάνο», «Αντίο λοιπόν αντίο», «Η αγάπη όλα τα υπομένει», «Δεν είμαι εγώ», «Τρελός ή παλληκάρι» και τόσα άλλα. Που γέννησε ένα «Ρεσιτάλ». Ιδιαίτερη ήταν η σχέση της Τσώτου με τον Κύπριο Δώρο Γεωργιάδη, αλλά και με το Σταύρο Κουγιουμτζή. Στον πρώτο, με το «Αν ήμουν πλούσιος», χάρισε το 1ο βραβείο στο φεστιβάλ Θεσσαλονίκης του 1972 και στον Κουγιουμτζή την πρώτη μεγάλη του επιτυχία, το «Να τανε το 21», στο επίσημο ξεκίνημά του στη δισκογραφία.
Την είχα δει τη Σώτια Τσώτου, πριν ενάμισι χρόνο περίπου, στην εκπομπή «Έχει γούστο», σε μια από τις ελάχιστες τηλεοπτικές της εμφανίσεις. Θυμάμαι τη μελαγχολία στο βλέμμα της, το δάκρυα που άφησε να φύγουν, αλλά και τη ζωντάνια στο λόγο της. Η Σώτια Τσώτου αποστρεφόταν τη δημοσιότητα και είναι χαρακτηριστικό πως οι φωτογραφίες της όλα αυτά τα χρόνια που έδρασε στο χώρο του τραγουδιού και έδρεψε τις δάφνες της επιτυχίας, μέσα από την απήχηση του έργου της, ήταν μετρημένες στα δάχτυλα. Πολλοί δεν ήξεραν καν ποια και πως είναι. Πορεύτηκε ήσυχα, χωρίς να δημιουργήσει θόρυβο γύρω από την ίδια, την οικογένεια και τη δουλειά της.
Θα τη θυμόμαστε.
Εφυγε από τη ζωή το περασμένο Σάββατο 10 Δεκεμβρίου
15 Δεκεμβρίου 2011Η Σώτια Τσώτου, που έφυγε από τη ζωή το περασμένο Σάββατο 10 Δεκεμβρίου, ήταν μια πολύ σπουδαία στιχουργός με μεγάλο και σημαντικό έργο. Με τραγούδια που αγαπήθηκαν και, κυρίως, τραγουδήθηκαν πολύ και από πολλούς. Έγραψε για τον έρωτα, αλλά δεν εξάντλησε την ευαισθησία της εκεί.
Διαχειρίστηκε τα του έρωτος χωρίς ηττοπάθειες και μελοδραματισμούς, αλλά με αξιοπρέπεια και με το κεφάλι ψηλά. Το ξεχωριστό στη θεματολογία των στίχων της είναι ότι βρίσκουμε συχνές αναφορές και σε κοινωνικά θέματα, κάτι άξιο λόγου, αν μάλιστα σκεφτεί κανείς το χρόνο και τις συνθήκες που γράφτηκαν τα συγκεκριμένα τραγούδια. Ήταν, πρωτίστως, δημοσιογράφος η Σώτια Τσώτου κι όταν ακόμη αναγκάστηκε, λόγω της χούντας, να παρατήσει τη δημοσιογραφία για να πειραματιστεί αρχικά -με παρότρυνση του Λευτέρη Παπαδόπουλου- και να αφοσιωθεί έκτοτε στο στίχο, ο ορίζοντάς της παρέμεινε ευρύς και η ματιά της ανοιχτή προς όλες τις κατευθύνσεις εντός και εκτός.Έγραψε με τρόπο απλό, αλλά δυνατό, χωρίς δήθεν ποιητικά ευρήματα και άλλους στιχουργικούς ακκισμούς, με ωραία ελληνικά «ευανάγνωστα» και «καθαρογραμμένα». Την αποκάλεσαν θηλυκό Λευτέρη Παπαδόπουλο για το «αντρίκιο», το άμεσο και το ευθύβολο της γραφής της. Όταν η Τσώτου πρωτοβγήκε στο χώρο, η παρουσία γυναικών στιχουργών ήταν ανύπαρκτη. Είχε, βέβαια, προηγηθεί η μέγιστη Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου, απ την οποία -θα μπορούσαμε να πούμε- ότι πήρε τη σκυτάλη.Συνεργάστηκε με πολλούς συνθέτες και ερμηνευτές, αλλά καθοριστική υπήρξε η δισκογραφική συνάντησή της με τον Κώστα Χατζή. Μεταξύ τους αναπτύχτηκε μια δημιουργική χημεία, που γέννησε τραγούδια, όπως «Απ' το αεροπλάνο», «Αντίο λοιπόν αντίο», «Η αγάπη όλα τα υπομένει», «Δεν είμαι εγώ», «Τρελός ή παλληκάρι» και τόσα άλλα. Που γέννησε ένα «Ρεσιτάλ». Ιδιαίτερη ήταν η σχέση της Τσώτου με τον Κύπριο Δώρο Γεωργιάδη, αλλά και με το Σταύρο Κουγιουμτζή. Στον πρώτο, με το «Αν ήμουν πλούσιος», χάρισε το 1ο βραβείο στο φεστιβάλ Θεσσαλονίκης του 1972 και στον Κουγιουμτζή την πρώτη μεγάλη του επιτυχία, το «Να τανε το 21», στο επίσημο ξεκίνημά του στη δισκογραφία.
Την είχα δει τη Σώτια Τσώτου, πριν ενάμισι χρόνο περίπου, στην εκπομπή «Έχει γούστο», σε μια από τις ελάχιστες τηλεοπτικές της εμφανίσεις. Θυμάμαι τη μελαγχολία στο βλέμμα της, το δάκρυα που άφησε να φύγουν, αλλά και τη ζωντάνια στο λόγο της. Η Σώτια Τσώτου αποστρεφόταν τη δημοσιότητα και είναι χαρακτηριστικό πως οι φωτογραφίες της όλα αυτά τα χρόνια που έδρασε στο χώρο του τραγουδιού και έδρεψε τις δάφνες της επιτυχίας, μέσα από την απήχηση του έργου της, ήταν μετρημένες στα δάχτυλα. Πολλοί δεν ήξεραν καν ποια και πως είναι. Πορεύτηκε ήσυχα, χωρίς να δημιουργήσει θόρυβο γύρω από την ίδια, την οικογένεια και τη δουλειά της.
Θα τη θυμόμαστε.
