Ακολουθήστε μας στο Google news
Καθόμαστε στο ίδιο γραφείο με τον Γιάννη Τριάντη. Οι δυο μας, είμαστε, μόνο. Αυτός με τα πολιτικά του και τις... άγνωστες λέξεις (έχω λεξικό και τις βρίσκω μετά), εγώ με τις μουσικές μου και τους ραδιοσταθμούς. «Αμάν πλέον με τον 902 Αριστερά στα FM, δύο ημέρες σερί τον ακούς, δεν αντέχω άλλο» μου έλεγε, απηυδισμένος, μια φορά. Ήταν που θα έγραφα για το ραδιοσταθμό του ΚΚΕ και τον άκουγα, εμπεριστατωμένα, για δύο-τρεις ημέρες σερί. Άθλος, πιστέψτε με. Λίγο ήθελα και θα άρχιζα να μιλάω με εκφράσεις του τύπου, η πλουτοκρατία και το λαϊκό κίνημα. Τα «τράβαγε» αυτά ο Γιάννης, το είχε αποδεχτεί. Έχει ακούσει τόσο «Ρυθμό 94,9» κάποιες φορές και τόσο «Sfera 102,2» (έχουμε αλλαγές εδώ, ήδη, θα σας τις πω, η πρωινή εκπομπή όπως άκουσα, του Παναγιώτη Μπρίμπου σταμάτησε, ενώ εμφανίστηκε και η Ρούλα Κορομηλά στο σταθμό) που δεν θα παραξενευόμουν αν τον έβλεπα κανένα βράδυ, κρυφά, στον Πλούταρχο.
Απέναντί μας, ακριβώς, άλλο ένα άλλο δίδυμο. Ο Στάθης και η Αριστέα Μπουγάτσου. Σπουδαίοι συνάδελφοι. Μία τετράδα, μία παρέα, τέσσερις φίλοι. Τέσσερις στενοί φίλοι. Και πιο πέρα, στην άλλη πλευρά του ορόφου, η Κατερίνα Κατή. Ο Φίλης Καϊτατζής. Και εννοείται-πάνω απ όλα-κορυφαίες, η Ναταλί Χατζηαντωνίου και η Ματούλα Κουστένη. Αυτή ήταν η παρέα μου στην εφημερίδα. Συνάδελφοι και φίλοι. Με τις βόλτες μας, τα ταξίδια μας, τα ποτά μας, τις αλλαγές χρόνου, τα τσιμπούσια στα σπίτια, τα ποδοσφαιρικά μας, την ΑΕΚ μας (εγώ και ο Στάθης) κ.ο.κ.
Δέκα ολόκληρα χρόνια στην Ελευθεροτυπία. Έντεκα μάλλον. Ένα τηλεφώνημα έκανα μία ημέρα, ζήτησα δουλειά και πήγα. Με πήραν. Χωρίς να γνωρίζω κανέναν εκεί μέσα, χωρίς να μιλήσει κάποιος. Έτυχε; Μπορεί. Η Ελευθεροτυπία, λοιπόν, από σήμερα δεν είναι πια η ίδια. «Ελευθεροτυπία, τέλος». Θα κάνετε πολύ καιρό να την ξαναδιαβάσετε, να την ξαναδιαβάσουμε, καθώς φαίνεται. Και σίγουρα, αν ξανανοίξει (σύντομα ή όχι, θα δείξει) δεν θα είναι πια η ίδια. Αυτό είναι το χειρότερο. Ήδη, πάρα πολλοί δημοσιογράφοι, ικανοί, έφυγαν. Αποχώρησαν Οπότε; Την Ελευθεροτυπία που ξέρατε, ξεχάστε την. Τέλος εποχής!
Εν αναμονή των όποιων εξελίξεων. Ποτέ δεν ξέρεις άλλωστε τι μπορεί να συμβεί...
Σαν τσιγάρο που κόπηκε στη μέση χωρίς να βρει ένα επόμενο στόμα για να κάψει σ' αυτό τη ζωή του,σαν τραγούδι που έρχεται και ξανάρχεται στον νου σου θέλοντας να σου τραγουδήσει άλλα τραγούδια που δεν έχεις αυτιά ν' ακούσεις... Μια νύχτα του Δεκέμβρη, με το Ακροταίναρο να ταξιδεύει ορθόπλωρο ξημερώνουν αίφνης μεσοπέλαγα τα παλιά σου κόμιξ κι αρχίζουνε τα θαύματα και οι περιπέτειες στ' στρα... Πάντα γίνονται θαύματα!..
Την ίδια ώρα, ένας άνθρωπος του ραδιοφώνου, η Κατερίνα Ακριβοπούλου, βραβεύτηκε την Τρίτη με το «Καλλιγά». Το ελληνικό τμήμα της Ένωσης Ευρωπαίων Δημοσιογράφων απένειμε τα βραβεία ήθους και ευρωπαϊκού προσανατολισμού «Κωνσταντίνος Καλλιγάς» σε επτά δημοσιογράφους, μεταξύ των οποίων είναι η Κατ.Ακριβοπούλου και ο Περικλής Βασιλόπουλος (που ανήκει και στην Ελληνική Ραδιοφωνία). Μεγάλη τιμή. Και δικαίως, νομίζω. Ειδικά η Κατερίνα Ακριβοπούλου του «Σκάι 100,3» που, είναι, ένας -100%- άνθρωπος του ραδιοφώνου. Και παρουσιάζει το καλύτερο μαγκαζίνο των FM - καθημερινά 2 με 3. Με ωραία ελληνικά, ήρεμο λόγο, στρωτό και αιχμηρό. Χωρίς τηλεοπτικούς εξυπνακισμούς, χωρίς περιττές φωνασκίες, με άποψη και γούστο. Με ήθος και φινέτσα. Και, ευτυχώς, δεν «αλλοιώνεται» από τις τηλεοπτικές της ενασχολήσεις. Respect.
Στο ραδιοσταθμό της «Εκκλησίας της Ελλάδας 89,5» γίνεται... χαμός. Θα σας τα πω αργότερα, σήμερα. Καλημέρα σας.
Χα! Μόλις τώρα -πρωί, πρωί- ακούω τους Γιώργο Κακούση και Δημήτρη Πετρόπουλο στο «Βήμα 99,5» να καταφέρονται εναντίον της Focus και της αξιοπιστίας των ραδιοφωνικών μετρήσεων ακροαματικότητας. Θα τους αναζητήσω, να δω τι θα μας πουν. Αποκτά ενδιαφέρον το πράγμα.
Απεργία, αύριο, στον 105,5 Στο Κόκκινο. Δεν πάει καλά η Αριστερά, εν γένει...
Τέλος εποχής
22 Δεκεμβρίου 2011Καθόμαστε στο ίδιο γραφείο με τον Γιάννη Τριάντη. Οι δυο μας, είμαστε, μόνο. Αυτός με τα πολιτικά του και τις... άγνωστες λέξεις (έχω λεξικό και τις βρίσκω μετά), εγώ με τις μουσικές μου και τους ραδιοσταθμούς. «Αμάν πλέον με τον 902 Αριστερά στα FM, δύο ημέρες σερί τον ακούς, δεν αντέχω άλλο» μου έλεγε, απηυδισμένος, μια φορά. Ήταν που θα έγραφα για το ραδιοσταθμό του ΚΚΕ και τον άκουγα, εμπεριστατωμένα, για δύο-τρεις ημέρες σερί. Άθλος, πιστέψτε με. Λίγο ήθελα και θα άρχιζα να μιλάω με εκφράσεις του τύπου, η πλουτοκρατία και το λαϊκό κίνημα. Τα «τράβαγε» αυτά ο Γιάννης, το είχε αποδεχτεί. Έχει ακούσει τόσο «Ρυθμό 94,9» κάποιες φορές και τόσο «Sfera 102,2» (έχουμε αλλαγές εδώ, ήδη, θα σας τις πω, η πρωινή εκπομπή όπως άκουσα, του Παναγιώτη Μπρίμπου σταμάτησε, ενώ εμφανίστηκε και η Ρούλα Κορομηλά στο σταθμό) που δεν θα παραξενευόμουν αν τον έβλεπα κανένα βράδυ, κρυφά, στον Πλούταρχο.Απέναντί μας, ακριβώς, άλλο ένα άλλο δίδυμο. Ο Στάθης και η Αριστέα Μπουγάτσου. Σπουδαίοι συνάδελφοι. Μία τετράδα, μία παρέα, τέσσερις φίλοι. Τέσσερις στενοί φίλοι. Και πιο πέρα, στην άλλη πλευρά του ορόφου, η Κατερίνα Κατή. Ο Φίλης Καϊτατζής. Και εννοείται-πάνω απ όλα-κορυφαίες, η Ναταλί Χατζηαντωνίου και η Ματούλα Κουστένη. Αυτή ήταν η παρέα μου στην εφημερίδα. Συνάδελφοι και φίλοι. Με τις βόλτες μας, τα ταξίδια μας, τα ποτά μας, τις αλλαγές χρόνου, τα τσιμπούσια στα σπίτια, τα ποδοσφαιρικά μας, την ΑΕΚ μας (εγώ και ο Στάθης) κ.ο.κ. Δέκα ολόκληρα χρόνια στην Ελευθεροτυπία. Έντεκα μάλλον. Ένα τηλεφώνημα έκανα μία ημέρα, ζήτησα δουλειά και πήγα. Με πήραν. Χωρίς να γνωρίζω κανέναν εκεί μέσα, χωρίς να μιλήσει κάποιος. Έτυχε; Μπορεί. Η Ελευθεροτυπία, λοιπόν, από σήμερα δεν είναι πια η ίδια. «Ελευθεροτυπία, τέλος». Θα κάνετε πολύ καιρό να την ξαναδιαβάσετε, να την ξαναδιαβάσουμε, καθώς φαίνεται. Και σίγουρα, αν ξανανοίξει (σύντομα ή όχι, θα δείξει) δεν θα είναι πια η ίδια. Αυτό είναι το χειρότερο. Ήδη, πάρα πολλοί δημοσιογράφοι, ικανοί, έφυγαν. Αποχώρησαν Οπότε; Την Ελευθεροτυπία που ξέρατε, ξεχάστε την. Τέλος εποχής!
Εν αναμονή των όποιων εξελίξεων. Ποτέ δεν ξέρεις άλλωστε τι μπορεί να συμβεί...
Σαν τσιγάρο που κόπηκε στη μέση χωρίς να βρει ένα επόμενο στόμα για να κάψει σ' αυτό τη ζωή του,σαν τραγούδι που έρχεται και ξανάρχεται στον νου σου θέλοντας να σου τραγουδήσει άλλα τραγούδια που δεν έχεις αυτιά ν' ακούσεις... Μια νύχτα του Δεκέμβρη, με το Ακροταίναρο να ταξιδεύει ορθόπλωρο ξημερώνουν αίφνης μεσοπέλαγα τα παλιά σου κόμιξ κι αρχίζουνε τα θαύματα και οι περιπέτειες στ' στρα... Πάντα γίνονται θαύματα!.. Την ίδια ώρα, ένας άνθρωπος του ραδιοφώνου, η Κατερίνα Ακριβοπούλου, βραβεύτηκε την Τρίτη με το «Καλλιγά». Το ελληνικό τμήμα της Ένωσης Ευρωπαίων Δημοσιογράφων απένειμε τα βραβεία ήθους και ευρωπαϊκού προσανατολισμού «Κωνσταντίνος Καλλιγάς» σε επτά δημοσιογράφους, μεταξύ των οποίων είναι η Κατ.Ακριβοπούλου και ο Περικλής Βασιλόπουλος (που ανήκει και στην Ελληνική Ραδιοφωνία). Μεγάλη τιμή. Και δικαίως, νομίζω. Ειδικά η Κατερίνα Ακριβοπούλου του «Σκάι 100,3» που, είναι, ένας -100%- άνθρωπος του ραδιοφώνου. Και παρουσιάζει το καλύτερο μαγκαζίνο των FM - καθημερινά 2 με 3. Με ωραία ελληνικά, ήρεμο λόγο, στρωτό και αιχμηρό. Χωρίς τηλεοπτικούς εξυπνακισμούς, χωρίς περιττές φωνασκίες, με άποψη και γούστο. Με ήθος και φινέτσα. Και, ευτυχώς, δεν «αλλοιώνεται» από τις τηλεοπτικές της ενασχολήσεις. Respect.Στο ραδιοσταθμό της «Εκκλησίας της Ελλάδας 89,5» γίνεται... χαμός. Θα σας τα πω αργότερα, σήμερα. Καλημέρα σας.
Χα! Μόλις τώρα -πρωί, πρωί- ακούω τους Γιώργο Κακούση και Δημήτρη Πετρόπουλο στο «Βήμα 99,5» να καταφέρονται εναντίον της Focus και της αξιοπιστίας των ραδιοφωνικών μετρήσεων ακροαματικότητας. Θα τους αναζητήσω, να δω τι θα μας πουν. Αποκτά ενδιαφέρον το πράγμα.
Απεργία, αύριο, στον 105,5 Στο Κόκκινο. Δεν πάει καλά η Αριστερά, εν γένει...
