Ακολουθήστε μας στο Google news
«Ο κόσμος πληγωμένος πηγαινοέρχεται κάνοντας ύστατη προσπάθεια να ξεφύγει. Έτσι ο Χριστός γεννιέται σιωπηρώς».
(Μάνος Χατζιδάκις - «Σχόλια του Τρίτου»)
Έρχονται Χριστούγεννα. Εν μέσω κρίσης. Δόσεων. Χρεών. Ανασφάλειας. Φόβου. Χριστούγεννα αλλιώτικα απ όσα έχουμε ζήσει. Δύσκολα. Ζόρικα για τους περισσότερους. Με λιγότερα φώτα, με μειωμένες αγορές, με μετρημένες τις δαπάνες, με προβλέψεις δυσοίωνες για το τι μέλλει γενέσθαι. Κυρίως, με σοβαρό έλλειμμα εντός μας στην πρόσληψη αρχικά και στη βίωση εν συνεχεία του αληθινού νοήματος της γιορτής. «Χριστούγεννα και πάλι/και τα ποτά κρυώνουν στο ντουλάπι./Το τσίπουρο στυφό, το ούζο γάλα/και το κρασί ραγίζει τα μπουκάλια», αφηγείται με πίκρα στη γραμμένη πριν χρόνια «Χριστουγεννιάτικη ιστορία» του ο ποιητής Μιχάλης Γκανάς (συλλογή: «Γυάλινα Γιάννενα»).
Όμως, έστω κι έτσι, έρχονται Χριστούγεννα. «Η συγκινητικωτάτη» εορτή, κατά τον Παπαδιαμάντη. Και κάτι γεννιέται.
Γράφει ο Τάσος Λειβαδίτης στη «Γέννηση» (1983):
«Ένα άλλο βράδυ τον άκουσα να κλαίει δίπλα. Χτύπησα την πόρτα και μπήκα. Μου 'δειξε πάνω στο κομοδίνο ένα μικρό ξύλινο σταυρό. Είδες -μου λέει- γεννήθηκε η ευσπλαχνία. Έσκυψα τότε το κεφάλι κι έκλαψα κι εγώ. Γιατί θα περνούσαν αιώνες και αιώνες και δε θα 'χαμε να πούμε τίποτα ωραιότερο απ' αυτό».
Οι ποιητές ξέρουν καλύτερα. Ή, έτσι, θέλουμε να πιστεύουμε. Ή αυτό μας παρηγορεί. Ή το αίσθημά μας εξακολουθεί να βρίσκει αποκούμπι στο λόγο τους δε χρειάζονται περισσότερες εξηγήσεις. «Δεν ωφελεί το παράπονο Λίγο σιτάρι για τις γιορτές λίγο κρασί για τη θύμηση λίγο νερό για τη σκόνη», μας προτρέπει μέσα απ τις σελίδες της «Αμοργού» ο μέγιστος Νίκος Γκάτσος. Κι ο Οδυσσέας Ελύτης, που κι εκείνου, όπως και του Γκάτσου, μνημονεύσαμε φέτος στη χώρα μας λίγο υπερβολικά και κάποιες φορές «άτσαλα» τα εκατόχρονα από τη γέννησή τους συμπεράνει πως «πολλά δε θέλει ο άνθρωπος/να ν ήμερος να ναι άκακος/λίγο φαΐ λίγο κρασί/Χριστούγεννα κι Ανάσταση».
Κρατώ για το τέλος το αίτημα της Λίνας Νικολακοπούλου στη «Σκάλα τ ουρανού» και μ αυτό σας εύχομαι από καρδιάς Καλά Χριστούγεννα:
«Μα εσύ που ζεις παντοτινά/δυο δάκρυα δωσ μου γιορτινά/να πίνω εδώ στα σκοτεινά...».
«Ο κόσμος πληγωμένος πηγαινοέρχεται κάνοντας ύστατη προσπάθεια να ξεφύγει. Έτσι ο Χριστός γεννιέται σιωπηρώς».
22 Δεκεμβρίου 2011«Ο κόσμος πληγωμένος πηγαινοέρχεται κάνοντας ύστατη προσπάθεια να ξεφύγει. Έτσι ο Χριστός γεννιέται σιωπηρώς».
(Μάνος Χατζιδάκις - «Σχόλια του Τρίτου»)
Έρχονται Χριστούγεννα. Εν μέσω κρίσης. Δόσεων. Χρεών. Ανασφάλειας. Φόβου. Χριστούγεννα αλλιώτικα απ όσα έχουμε ζήσει. Δύσκολα. Ζόρικα για τους περισσότερους. Με λιγότερα φώτα, με μειωμένες αγορές, με μετρημένες τις δαπάνες, με προβλέψεις δυσοίωνες για το τι μέλλει γενέσθαι. Κυρίως, με σοβαρό έλλειμμα εντός μας στην πρόσληψη αρχικά και στη βίωση εν συνεχεία του αληθινού νοήματος της γιορτής. «Χριστούγεννα και πάλι/και τα ποτά κρυώνουν στο ντουλάπι./Το τσίπουρο στυφό, το ούζο γάλα/και το κρασί ραγίζει τα μπουκάλια», αφηγείται με πίκρα στη γραμμένη πριν χρόνια «Χριστουγεννιάτικη ιστορία» του ο ποιητής Μιχάλης Γκανάς (συλλογή: «Γυάλινα Γιάννενα»).Όμως, έστω κι έτσι, έρχονται Χριστούγεννα. «Η συγκινητικωτάτη» εορτή, κατά τον Παπαδιαμάντη. Και κάτι γεννιέται.
Γράφει ο Τάσος Λειβαδίτης στη «Γέννηση» (1983):
«Ένα άλλο βράδυ τον άκουσα να κλαίει δίπλα. Χτύπησα την πόρτα και μπήκα. Μου 'δειξε πάνω στο κομοδίνο ένα μικρό ξύλινο σταυρό. Είδες -μου λέει- γεννήθηκε η ευσπλαχνία. Έσκυψα τότε το κεφάλι κι έκλαψα κι εγώ. Γιατί θα περνούσαν αιώνες και αιώνες και δε θα 'χαμε να πούμε τίποτα ωραιότερο απ' αυτό».
Οι ποιητές ξέρουν καλύτερα. Ή, έτσι, θέλουμε να πιστεύουμε. Ή αυτό μας παρηγορεί. Ή το αίσθημά μας εξακολουθεί να βρίσκει αποκούμπι στο λόγο τους δε χρειάζονται περισσότερες εξηγήσεις. «Δεν ωφελεί το παράπονο Λίγο σιτάρι για τις γιορτές λίγο κρασί για τη θύμηση λίγο νερό για τη σκόνη», μας προτρέπει μέσα απ τις σελίδες της «Αμοργού» ο μέγιστος Νίκος Γκάτσος. Κι ο Οδυσσέας Ελύτης, που κι εκείνου, όπως και του Γκάτσου, μνημονεύσαμε φέτος στη χώρα μας λίγο υπερβολικά και κάποιες φορές «άτσαλα» τα εκατόχρονα από τη γέννησή τους συμπεράνει πως «πολλά δε θέλει ο άνθρωπος/να ν ήμερος να ναι άκακος/λίγο φαΐ λίγο κρασί/Χριστούγεννα κι Ανάσταση».
Κρατώ για το τέλος το αίτημα της Λίνας Νικολακοπούλου στη «Σκάλα τ ουρανού» και μ αυτό σας εύχομαι από καρδιάς Καλά Χριστούγεννα:
«Μα εσύ που ζεις παντοτινά/δυο δάκρυα δωσ μου γιορτινά/να πίνω εδώ στα σκοτεινά...».
