Ακολουθήστε μας στο Google news
23 Δεκεμβρίου 2011Διάβασα στο editorial του Δημήτρη (Κανελλόπουλου) για το τέλος εποχής της «Ελευθεροτυπίας». Που υπήρξε, για πολλά χρόνια, η αγαπημένη μου εφημερίδα τόσο στα καθημερινά της φύλλα όσο και στην κυριακάτικη έκδοσή της. Άρχισα να τη διαβάζω στα φοιτητικά μου χρόνια, εκεί γύρω στο 92 και σταμάτησα, όταν αποχώρησε από τη διεύθυνσή της ο Σεραφείμ Φυντανίδης.
Είχε ένα τρόπο γραφής και σελιδοποίησης η «Ελευθεροτυπία» που μου ταίριαζε. Ήταν νεανική, αλλά όχι χύμα, είχε λόγο και άποψη, ευρηματικούς πρωτοσέλιδους τίτλους, είχε τον καιρό, τα ιστορικά, τα ραδιοφωνικά, ενημερωμένα πολιτιστικά, είχε πολύ Χατζιδάκι και Σαββόπουλο (από τον ίδιο είχα μάθει ότι και η άγνωστη σε μένα Σούλα στο τραγούδι του «Είδα τη Σούλα και το Δεσποτίδη» είχε περάσει από το πολιτιστικό της «Ελευθεροτυπίας»), είχε όλα όσα ήθελα να διαβάζω σε μια εφημερίδα και μάλιστα γραμμένα με ωραία ελληνικά, με «γλώσσα φρέσκια ελληνική». Ακόμα κι αν δεν ήταν ανεξάρτητη, με έπειθε για την πολυφωνία της.
Η «Ελευθεροτυπία» ήταν ένα μεγάλο κομμάτι της ζωής μου (και γι αυτό θέλησα σήμερα να γράψω κάτι γι αυτή τη σχέση, που άφησε μέσα μου ανεξίτηλο το στίγμα της). Κυρίως για τις υπογραφές της. Ενδεικτικά: Μαίρη Πρωτογήρου, Φώτης Απέργης, Γιάννης Ξανθούλης, Κυρ, Δημήτρης Γκιώνης, Στάθης, Σήφης Πολυμίδης (με το μονόστηλό του), Γιάννης Τριάντης -με τα γοητευτικά του «ακαταλαβίστικα»- και, βέβαια, Στάθης Τσαγκαρουσιάνος αποχώρησε πριν από μερικά χρόνια. Θυμάμαι με πόση αγωνία περίμενα το σαββατιάτικο φύλο της «Ελευθεροτυπίας» για να διαβάσω το «Σάββατο βράδυ - Κυριακή πρωί» του Τσαγκαρουσιάνου. Στο τελευταίο του «κομμάτι», έγραφε, ανάμεσα στ άλλα, ότι στην Ελευθεροτυπία» «ζει και ανασαίνει ο πιο ακμαίος ηθικός πυρήνας της ελληνικής δημοσιογραφίας -όσοι δεν το ξέρουν από πρώτο χέρι, μπορούν να το διαισθανθούν σε κάθε σελίδα της». Χαίρομαι που ως ένας από τους χιλιάδες αναγνώστες της εφημερίδας, αυτή την αίσθηση την έχω νιώσει και θα την κουβαλώ στις αποσκευές της μνήμης μου.
Καλή αντάμωση...
23 Δεκεμβρίου 2011Διάβασα στο editorial του Δημήτρη (Κανελλόπουλου) για το τέλος εποχής της «Ελευθεροτυπίας». Που υπήρξε, για πολλά χρόνια, η αγαπημένη μου εφημερίδα τόσο στα καθημερινά της φύλλα όσο και στην κυριακάτικη έκδοσή της. Άρχισα να τη διαβάζω στα φοιτητικά μου χρόνια, εκεί γύρω στο 92 και σταμάτησα, όταν αποχώρησε από τη διεύθυνσή της ο Σεραφείμ Φυντανίδης.
Είχε ένα τρόπο γραφής και σελιδοποίησης η «Ελευθεροτυπία» που μου ταίριαζε. Ήταν νεανική, αλλά όχι χύμα, είχε λόγο και άποψη, ευρηματικούς πρωτοσέλιδους τίτλους, είχε τον καιρό, τα ιστορικά, τα ραδιοφωνικά, ενημερωμένα πολιτιστικά, είχε πολύ Χατζιδάκι και Σαββόπουλο (από τον ίδιο είχα μάθει ότι και η άγνωστη σε μένα Σούλα στο τραγούδι του «Είδα τη Σούλα και το Δεσποτίδη» είχε περάσει από το πολιτιστικό της «Ελευθεροτυπίας»), είχε όλα όσα ήθελα να διαβάζω σε μια εφημερίδα και μάλιστα γραμμένα με ωραία ελληνικά, με «γλώσσα φρέσκια ελληνική». Ακόμα κι αν δεν ήταν ανεξάρτητη, με έπειθε για την πολυφωνία της.Η «Ελευθεροτυπία» ήταν ένα μεγάλο κομμάτι της ζωής μου (και γι αυτό θέλησα σήμερα να γράψω κάτι γι αυτή τη σχέση, που άφησε μέσα μου ανεξίτηλο το στίγμα της). Κυρίως για τις υπογραφές της. Ενδεικτικά: Μαίρη Πρωτογήρου, Φώτης Απέργης, Γιάννης Ξανθούλης, Κυρ, Δημήτρης Γκιώνης, Στάθης, Σήφης Πολυμίδης (με το μονόστηλό του), Γιάννης Τριάντης -με τα γοητευτικά του «ακαταλαβίστικα»- και, βέβαια, Στάθης Τσαγκαρουσιάνος αποχώρησε πριν από μερικά χρόνια. Θυμάμαι με πόση αγωνία περίμενα το σαββατιάτικο φύλο της «Ελευθεροτυπίας» για να διαβάσω το «Σάββατο βράδυ - Κυριακή πρωί» του Τσαγκαρουσιάνου. Στο τελευταίο του «κομμάτι», έγραφε, ανάμεσα στ άλλα, ότι στην Ελευθεροτυπία» «ζει και ανασαίνει ο πιο ακμαίος ηθικός πυρήνας της ελληνικής δημοσιογραφίας -όσοι δεν το ξέρουν από πρώτο χέρι, μπορούν να το διαισθανθούν σε κάθε σελίδα της». Χαίρομαι που ως ένας από τους χιλιάδες αναγνώστες της εφημερίδας, αυτή την αίσθηση την έχω νιώσει και θα την κουβαλώ στις αποσκευές της μνήμης μου.
Καλή αντάμωση...
