Ακολουθήστε μας στο Google news
Ο Νίκος Τριανταφυλλίδης το έχει αυτό. Μία ροπή προς το cult, μία τάση και διάθεση να ξεθάβει ξεχασμένα πρόσωπα από το παρελθόν.
Το χθεσινοβραδινό «party romantika» στο Gagarin έμοιαζε με μία βουτιά στο πάλαι ποτέ. Στις δεκαετίες του 50 και του 60. Με τον αειθαλή Δάκη στα 72 του χρόνια και με μαλλί βαμμένο όπως και, όσο, πρέπει. Με τον Τέρη Χρυσό που πολλοί αναρωτιόνταν αν ζει ακόμα. Και με την ταλαιπωρημένη Τζένη Βάνου να κερδίζει το χειροκρότημα αλλά και το σεβασμό όλων. Η χαμένη αθωότητά μας; Όχι ακριβώς. Για κάποιους μεγαλύτερους σίγουρα ναι, όμως. «Εγώ τον Δάκη τον σιχαινόμουνα, απόψε τον απολαμβάνω» μου έλεγε μία φίλη.
Το Gagarin είχε πολύ κόσμο χθες. Τα τραπεζάκια ήταν γεμάτα. Τραπεζάκια ειδικά για την περίσταση. Με μπουκάλια κρασί και με σερβιτόρες. Και με ζεμπεκιές στην πίστα! Άλα της.
Δεν υπήρχε μπάντα. Οι ερμηνευτές τραγουδούσαν πάνω σε προηχογραφημένη μουσική. Και τα έδιναν όλα, το χάρηκαν, το ευχαριστήθηκαν. Η Τζένη Βάνου μάλιστα δεν τραγούδαγε καν. Δεν μπορούσε, προφανώς. Μόνο playback. Ήταν η πρώτη, ίσως, φορά που ένα playback σκορπούσε ρίγη συγκίνησης. Respect σε μία τραγουδίστρια που, προσωπικά, δεν άκουγα ποτέ, αλλά οκ, έχει ιστορία στο χώρο. Kαι ήταν μακράν μία σπουδαία φωνή.Δεν μπορούσε να τραγουδήσει, μιλούσε με δυσκολία άλλωστε ανάμεσα στα τραγούδια, ήθελε να ανέβει όμως στη σκηνή μόνο και μόνο για να τη δει live ο εγγονός της!
Στο Gagarin...
30 Δεκεμβρίου 2011Ο Νίκος Τριανταφυλλίδης το έχει αυτό. Μία ροπή προς το cult, μία τάση και διάθεση να ξεθάβει ξεχασμένα πρόσωπα από το παρελθόν.
Το χθεσινοβραδινό «party romantika» στο Gagarin έμοιαζε με μία βουτιά στο πάλαι ποτέ. Στις δεκαετίες του 50 και του 60. Με τον αειθαλή Δάκη στα 72 του χρόνια και με μαλλί βαμμένο όπως και, όσο, πρέπει. Με τον Τέρη Χρυσό που πολλοί αναρωτιόνταν αν ζει ακόμα. Και με την ταλαιπωρημένη Τζένη Βάνου να κερδίζει το χειροκρότημα αλλά και το σεβασμό όλων. Η χαμένη αθωότητά μας; Όχι ακριβώς. Για κάποιους μεγαλύτερους σίγουρα ναι, όμως. «Εγώ τον Δάκη τον σιχαινόμουνα, απόψε τον απολαμβάνω» μου έλεγε μία φίλη.
Το Gagarin είχε πολύ κόσμο χθες. Τα τραπεζάκια ήταν γεμάτα. Τραπεζάκια ειδικά για την περίσταση. Με μπουκάλια κρασί και με σερβιτόρες. Και με ζεμπεκιές στην πίστα! Άλα της.
Δεν υπήρχε μπάντα. Οι ερμηνευτές τραγουδούσαν πάνω σε προηχογραφημένη μουσική. Και τα έδιναν όλα, το χάρηκαν, το ευχαριστήθηκαν. Η Τζένη Βάνου μάλιστα δεν τραγούδαγε καν. Δεν μπορούσε, προφανώς. Μόνο playback. Ήταν η πρώτη, ίσως, φορά που ένα playback σκορπούσε ρίγη συγκίνησης. Respect σε μία τραγουδίστρια που, προσωπικά, δεν άκουγα ποτέ, αλλά οκ, έχει ιστορία στο χώρο. Kαι ήταν μακράν μία σπουδαία φωνή.Δεν μπορούσε να τραγουδήσει, μιλούσε με δυσκολία άλλωστε ανάμεσα στα τραγούδια, ήθελε να ανέβει όμως στη σκηνή μόνο και μόνο για να τη δει live ο εγγονός της! 
