Ακολουθήστε μας στο Google news
Kάθε φορά που επιστρέφω από ταξίδι με οδήγημα στο εξωτερικό, θέλω να γράψω το ίδιο κείμενο. Ναι, καλά καταλάβατε εσείς που για κάποιον ανεξήγητο λόγο παρακολουθείτε τακτικά αυτή τη στήλη. Εννοώ αυτό εδώ το σχόλιο.
Το σλάλομ ανάμεσα στα γαϊδούρια. Το έγραψα τον περασμένο Αύγουστο, έβγαλα το άχτι μου και το ανασύρω σε κάθε ευκαιρία.
Αυτή τη φορά, το ταξίδι δεν ήταν σε χώρα του δεξιοτίμονου Τρίτου Κόσμου, αλλά πιο κοντά στη γειτονιά μας. Κάπου στις υπώρειες των Άλπεων, στη Νότια Αυστρία. Εκεί, η ώρα από χιονιά σε χιονιά περνούσε χαζεύοντας τις πινακίδες των αυτοκινήτων: A, D, SZ, H, SK, CZ, SLO, SRB, CRO, ΒΙΗ, L, FR, UK, PL, UR, ΒG, RO, I, E, ΒΕ, NL, τα είδαμε όλα, τα κράτη της ευρύτερης περιοχής.
Aυστρία, Γερμανία, Ελβετία, Ουγγαρία (πολλή Ουγγαρία), Σλοβακία, Τσεχία, Σλοβενία, Σερβία, Κροατία, Βοσνία, Βουλγαρία, Ουκρανία, Πολωνία, Ρουμανία, Ιταλία, Ισπανία, Ολλανδία, Βέλγιο, Βρετανία, Γαλλία, ακόμα και Λουξεμβούργο. Ολη η Ευρώπη καβάλησε τα αυτοκίνητα και πήγε Άλπεις.
Απουσίαζαν μόνο οι Ελβετοί, προφανώς επειδή έχουν τις δικές τους Άλπεις. Οι νεόπλουτοι Ρώσοι πηγαινοέρχονταν οικογενειακώς με ιδιωτικά αεροπλάνα, ενώ οι Έλληνες, ουκ ολίγοι παρά την κρίση, πλημμύρισαν τις πτήσεις της γραμμής, μέσω Μονάχου.
Εκεί, στον μποτιλιαρισμένο αυτοκινητόδρομο που συνδέει την Αυστρία με το Μόναχο, είδαμε και έναν πατριώτη οδηγό. Το ταξί του είχε γερμανικές πινακίδες, αλλά και έναν μεταλλικό χάρτη της Ελλάδας κολλημένο στο πορτ-μπαγκάζ.
Και, ναι, ήταν ο μοναδικός που άλλαζε λωρίδες και έκανε σφήνες μέσα στην καταιγίδα. Τα λοιπά γράμματα της λατινικής αλφαβήτου οδηγούσαν σαν άνθρωποι. Πειθαρχημένα και δίχως αχρείαστο ρίσκο. Οι κουτόφραγκοι. Τα ακούνητα, αμίλητα στρατιωτάκια.
"Η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει", κραυγάσαμε. Δύο ώρες αργότερα, μπήκαμε στο αεροπλάνο. Και ακριβώς στις 23.30 πήραμε ταξί από το "Ελ.Βενιζέλος" για την επιστροφή στο σπίτι.
"Ευτυχώς, προλάβαμε πριν αρχίσει η διπλή ταρίφα", είπαμε.
Οι αφελείς. Οπως αποδείχθηκε εκ των υστέρων, ο πονηρός ταξιτζής είχε ρυθμίσει το ρολόι του 8-9 λεπτά μπροστά: η απόδειξη που βγήκε από το μαραφέτι έγραφε, ψευδώς, "ώρα εκκίνησης" 23:39.
Επίσης, ο μάγιστρος του Skoda Octavia πήγαινε επίτηδες σαν χελώνα ώστε να επωφεληθεί από τα μεσάνυχτα που πλησίαζαν. Εχετε δεί ταξί να πηγαίνει στην Αττική Οδό με 90 χιλιόμετρα την ώρα και να σκουντουφλάει πίσω από τα φορτηγά; Αν ναι, ήταν το δικό μας, το χθεσινοβραδυνό. Είπαμε να του κάνουμε παρατήρηση αλλά τον φοβηθήκαμε, τον βαρύμαγκα. "Κύριος, τηρώ το όριο ταχύτητας", είναι η εύκολη δικαιολογία.
Η διπλή ταρίφα άρχισε να γράφει, ξεδιάντροπα, στο ύψος του Ολυμπιακού Σταδίου, στις 23.54 σύμφωνα με το ταπεινό μου ρολογάκι. "Παρά πέντε ξεκινάει, όχι ακριβώς", μας είπε ο άρχοντας της κίτρινης φυλής όταν μας άκουσε να μουρμουρίζουμε. Εξίσου ξεδιάντροπα.
Και επέστρεψε στο τηλεφώνημά του, χωρίς να χαμηλώσει το Derti 98,6.
Δεν είναι τελικά αδικαιολόγητα τα λοξά βλέμματα που εισπράξαμε στην Ευρώπη, από κάποιους που κατάλαβαν ότι είμαστε Έλληνες. Ούτε τα χαιρέκακα που εισπράττουν οι ταξιτζήδες όταν περιμένουν μάταια πελάτη παρκαρισμένοι -παράνομα φυσικά- μπροστά από τους σταθμούς του Μετρό της Αθήνας.
"Οπου και αν ταξιδέψω, η Ελλάδα με πληγώνει", έγραψε ο ποιητής. "...Μόλις επιστρέφω", συμπληρώνω εγώ.
Tα ελληνικά Ταξί...
03 Ιανουαρίου 2012Kάθε φορά που επιστρέφω από ταξίδι με οδήγημα στο εξωτερικό, θέλω να γράψω το ίδιο κείμενο. Ναι, καλά καταλάβατε εσείς που για κάποιον ανεξήγητο λόγο παρακολουθείτε τακτικά αυτή τη στήλη. Εννοώ αυτό εδώ το σχόλιο.
Το σλάλομ ανάμεσα στα γαϊδούρια. Το έγραψα τον περασμένο Αύγουστο, έβγαλα το άχτι μου και το ανασύρω σε κάθε ευκαιρία.
Αυτή τη φορά, το ταξίδι δεν ήταν σε χώρα του δεξιοτίμονου Τρίτου Κόσμου, αλλά πιο κοντά στη γειτονιά μας. Κάπου στις υπώρειες των Άλπεων, στη Νότια Αυστρία. Εκεί, η ώρα από χιονιά σε χιονιά περνούσε χαζεύοντας τις πινακίδες των αυτοκινήτων: A, D, SZ, H, SK, CZ, SLO, SRB, CRO, ΒΙΗ, L, FR, UK, PL, UR, ΒG, RO, I, E, ΒΕ, NL, τα είδαμε όλα, τα κράτη της ευρύτερης περιοχής.Aυστρία, Γερμανία, Ελβετία, Ουγγαρία (πολλή Ουγγαρία), Σλοβακία, Τσεχία, Σλοβενία, Σερβία, Κροατία, Βοσνία, Βουλγαρία, Ουκρανία, Πολωνία, Ρουμανία, Ιταλία, Ισπανία, Ολλανδία, Βέλγιο, Βρετανία, Γαλλία, ακόμα και Λουξεμβούργο. Ολη η Ευρώπη καβάλησε τα αυτοκίνητα και πήγε Άλπεις.
Απουσίαζαν μόνο οι Ελβετοί, προφανώς επειδή έχουν τις δικές τους Άλπεις. Οι νεόπλουτοι Ρώσοι πηγαινοέρχονταν οικογενειακώς με ιδιωτικά αεροπλάνα, ενώ οι Έλληνες, ουκ ολίγοι παρά την κρίση, πλημμύρισαν τις πτήσεις της γραμμής, μέσω Μονάχου.
Εκεί, στον μποτιλιαρισμένο αυτοκινητόδρομο που συνδέει την Αυστρία με το Μόναχο, είδαμε και έναν πατριώτη οδηγό. Το ταξί του είχε γερμανικές πινακίδες, αλλά και έναν μεταλλικό χάρτη της Ελλάδας κολλημένο στο πορτ-μπαγκάζ.Και, ναι, ήταν ο μοναδικός που άλλαζε λωρίδες και έκανε σφήνες μέσα στην καταιγίδα. Τα λοιπά γράμματα της λατινικής αλφαβήτου οδηγούσαν σαν άνθρωποι. Πειθαρχημένα και δίχως αχρείαστο ρίσκο. Οι κουτόφραγκοι. Τα ακούνητα, αμίλητα στρατιωτάκια.
"Η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει", κραυγάσαμε. Δύο ώρες αργότερα, μπήκαμε στο αεροπλάνο. Και ακριβώς στις 23.30 πήραμε ταξί από το "Ελ.Βενιζέλος" για την επιστροφή στο σπίτι.
"Ευτυχώς, προλάβαμε πριν αρχίσει η διπλή ταρίφα", είπαμε.
Οι αφελείς. Οπως αποδείχθηκε εκ των υστέρων, ο πονηρός ταξιτζής είχε ρυθμίσει το ρολόι του 8-9 λεπτά μπροστά: η απόδειξη που βγήκε από το μαραφέτι έγραφε, ψευδώς, "ώρα εκκίνησης" 23:39.
Επίσης, ο μάγιστρος του Skoda Octavia πήγαινε επίτηδες σαν χελώνα ώστε να επωφεληθεί από τα μεσάνυχτα που πλησίαζαν. Εχετε δεί ταξί να πηγαίνει στην Αττική Οδό με 90 χιλιόμετρα την ώρα και να σκουντουφλάει πίσω από τα φορτηγά; Αν ναι, ήταν το δικό μας, το χθεσινοβραδυνό. Είπαμε να του κάνουμε παρατήρηση αλλά τον φοβηθήκαμε, τον βαρύμαγκα. "Κύριος, τηρώ το όριο ταχύτητας", είναι η εύκολη δικαιολογία.
Η διπλή ταρίφα άρχισε να γράφει, ξεδιάντροπα, στο ύψος του Ολυμπιακού Σταδίου, στις 23.54 σύμφωνα με το ταπεινό μου ρολογάκι. "Παρά πέντε ξεκινάει, όχι ακριβώς", μας είπε ο άρχοντας της κίτρινης φυλής όταν μας άκουσε να μουρμουρίζουμε. Εξίσου ξεδιάντροπα.
Και επέστρεψε στο τηλεφώνημά του, χωρίς να χαμηλώσει το Derti 98,6.
Δεν είναι τελικά αδικαιολόγητα τα λοξά βλέμματα που εισπράξαμε στην Ευρώπη, από κάποιους που κατάλαβαν ότι είμαστε Έλληνες. Ούτε τα χαιρέκακα που εισπράττουν οι ταξιτζήδες όταν περιμένουν μάταια πελάτη παρκαρισμένοι -παράνομα φυσικά- μπροστά από τους σταθμούς του Μετρό της Αθήνας.
"Οπου και αν ταξιδέψω, η Ελλάδα με πληγώνει", έγραψε ο ποιητής. "...Μόλις επιστρέφω", συμπληρώνω εγώ.
