Ακολουθήστε μας στο Google news
Όταν έγραφα αυτές τις γραμμές ήταν Χριστούγεννα. Ξύπνησα αργά, σχεδόν μεσημέρι. Έφτιαξα καφέ και έβαλα να παίξει ο καινούργιος δίσκος του Σταύρου Λάντσια. «Ημερολόγιο Ονείρων», ο τίτλος του. Λίγο πριν τελειώσει και το τελευταίο κομμάτι του δίσκου, πάτησα το repeat στο cd player. Από εκείνη τη στιγμή έχουν περάσει (χωρίς ίχνος υπερβολής) πεντέμισι ώρες και 7-8 ακροάσεις του δίσκου. Δεν μπορώ να σταματήσω να τον ακούω. Ταιριάζει με το εορταστικό κλίμα, το εξωτερικό κρύο και τη διάθεση απομόνωσης που έχω εδώ και μερικές μέρες. Δεν είναι μελαγχολικός δίσκος, μην το πάρετε έτσι. Είναι όμως ένας ταξιδιάρικος δίσκος, που γεμίζει τον ακροατή του με εικόνες. Και το καταφέρνει πάντοτε ο Λάντσιας αυτό. Οι δύο προηγούμενες δισκογραφικές δουλειές του συγκαταλέγονται στους αγαπημένους μου δίσκους. Η ορχηστρική μουσική, η μουσική χωρίς λόγια, η μουσική αυτή καθεαυτή δηλαδή, που χωράει μέσα της όλες τις λέξεις του κόσμου. Οι μουσικές του Λάντσια θα μπορούσαν άνετα να είναι το soundtrack μιας ταινίας του Giuseppe Tornatore, όπου η μουσική παίζει πάντοτε πολύ σημαντικό ρόλο στη δημιουργία της κατάλληλης κινηματογραφικής ατμόσφαιρας. Μουσικές δυναμικές, μουσικά θέματα εμπνευσμένα, άλλοτε δεξιοτεχνικά και άλλοτε απλά σε σωστές αναλογίες, παιξίματα καθηλωτικά και εύστοχοι χρωματισμοί αποτελούν τα κύρια χαρακτηριστικά του δίσκου. Οι μουσικές του συνθέτουν μια συγκινητική αφήγηση.
Με το Σταύρο Λάντσια παίζουν οι Peter Erskine (τύμπανα) και Lars Danielsson (κοντραμπάσο), καθώς και η Καμεράτα. Οι ηχογραφήσεις ξεκίνησαν στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών και ολοκληρώθηκαν στην Αμερική, στο Los Angeles, με τη συμβολή του βραβευμένου με Grammy ηχολήπτη Rich Breen. Εκτός των παραπάνω, στο δίσκο συμμετέχουν οι διακεκριμένοι σολίστες Chris Bleth (όμποε-φλάουτο), Δημήτρης Χουντής (σοπράνο σαξόφωνο), Renato Ripo (τσέλο), Sergiu Nastasa (βιολί) και Γιώργος Καλούδης (κρητική λύρα).
Ο Σταύρος Λάντσιας είναι ένας από τους πιο ταλαντούχους μουσικούς της εγχώριας μουσικής σκηνής. Το παίξιμό του στο πιάνο είναι χαρακτηριστικό, σχεδόν μαγικό. Συνδυάζει δεξιοτεχνία, αναγνωρισιμότητα και ερμηνεία. Για όσους δεν το ξέρουν, είναι επίσης εξαιρετικός ντράμερ. Ιδιαιτέρως εντυπωσιακός όταν παίζει και τα δύο ταυτόχρονα. Αν σας φαίνεται πρωτάκουστο δεν έχετε παρά να αναζητήσετε στο youtube βιντεάκια από την συνεργασία του με το Διονύση Σαββόπουλο στον «Πυρήνα». Αυτό που εύκολα προκύπτει σαν συμπέρασμα από την τρίτη δισκογραφική παρουσία του Σταύρου Λάντσια, είναι ότι έχουμε να κάνουμε με έναν σημαντικό συνθέτη. Η οργανοπαιχτική δεξιοτεχνία δεν συνδυάζεται πάντοτε με την συνθετική αρετή. Στην περίπτωση του Λάντσια όμως έχουμε την ευτυχισμένη σύμπτωση της συνύπαρξης των δύο αυτών ιδιοτήτων. Δεν γνωρίζω αν ο Σταύρος έχει δεχτεί προτάσεις από κινηματογραφιστές για να κάνει μουσική για τον κινηματογράφο, αλλά δε μπορώ να σκεφτώ κανέναν καταλληλότερο για αυτή τη δουλειά.
Το «Ημερολόγιο Ονείρων» κυκλοφόρησε τις τελευταίες μέρες της χρονιάς που μας αποχαιρετά σε λίγο. Συγκαταλέγεται όμως κατά την προσωπική μου γνώμη στους καλύτερους δίσκους του 2011. Και είναι μάλιστα ένας δίσκος που αξίζει να αγοράσετε. Με προσεγμένο artwork και καλαίσθητο επεξηγηματικό ένθετο. Ένας δίσκος που δεν θα μπει στο ράφι με τα άλλα δισκάκια, αλλά θα μείνει δίπλα στο cd player, ώστε να είναι εύκολα διαθέσιμος. Καλή σας ακρόαση.
Υ.Γ. Το έχω πει κάποτε και στον ίδιο, αλλά θα ήθελα να το γράψω κιόλας για να υπάρχει: Θα ήθελα πάρα πολύ να ακούσω το Σταύρο Λάντσια να παίζει σε ένα live μόνο τύμπανα. Ξέρω ότι είναι άσχετο με το θέμα του παρόντος κειμένου, αλλά ήθελα να το αναφέρω ξανά.
Καινούργιος δίσκος από τον Σταύρο Λάντσια
05 Ιανουαρίου 2012Όταν έγραφα αυτές τις γραμμές ήταν Χριστούγεννα. Ξύπνησα αργά, σχεδόν μεσημέρι. Έφτιαξα καφέ και έβαλα να παίξει ο καινούργιος δίσκος του Σταύρου Λάντσια. «Ημερολόγιο Ονείρων», ο τίτλος του. Λίγο πριν τελειώσει και το τελευταίο κομμάτι του δίσκου, πάτησα το repeat στο cd player. Από εκείνη τη στιγμή έχουν περάσει (χωρίς ίχνος υπερβολής) πεντέμισι ώρες και 7-8 ακροάσεις του δίσκου. Δεν μπορώ να σταματήσω να τον ακούω. Ταιριάζει με το εορταστικό κλίμα, το εξωτερικό κρύο και τη διάθεση απομόνωσης που έχω εδώ και μερικές μέρες. Δεν είναι μελαγχολικός δίσκος, μην το πάρετε έτσι. Είναι όμως ένας ταξιδιάρικος δίσκος, που γεμίζει τον ακροατή του με εικόνες. Και το καταφέρνει πάντοτε ο Λάντσιας αυτό. Οι δύο προηγούμενες δισκογραφικές δουλειές του συγκαταλέγονται στους αγαπημένους μου δίσκους. Η ορχηστρική μουσική, η μουσική χωρίς λόγια, η μουσική αυτή καθεαυτή δηλαδή, που χωράει μέσα της όλες τις λέξεις του κόσμου. Οι μουσικές του Λάντσια θα μπορούσαν άνετα να είναι το soundtrack μιας ταινίας του Giuseppe Tornatore, όπου η μουσική παίζει πάντοτε πολύ σημαντικό ρόλο στη δημιουργία της κατάλληλης κινηματογραφικής ατμόσφαιρας. Μουσικές δυναμικές, μουσικά θέματα εμπνευσμένα, άλλοτε δεξιοτεχνικά και άλλοτε απλά σε σωστές αναλογίες, παιξίματα καθηλωτικά και εύστοχοι χρωματισμοί αποτελούν τα κύρια χαρακτηριστικά του δίσκου. Οι μουσικές του συνθέτουν μια συγκινητική αφήγηση.Με το Σταύρο Λάντσια παίζουν οι Peter Erskine (τύμπανα) και Lars Danielsson (κοντραμπάσο), καθώς και η Καμεράτα. Οι ηχογραφήσεις ξεκίνησαν στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών και ολοκληρώθηκαν στην Αμερική, στο Los Angeles, με τη συμβολή του βραβευμένου με Grammy ηχολήπτη Rich Breen. Εκτός των παραπάνω, στο δίσκο συμμετέχουν οι διακεκριμένοι σολίστες Chris Bleth (όμποε-φλάουτο), Δημήτρης Χουντής (σοπράνο σαξόφωνο), Renato Ripo (τσέλο), Sergiu Nastasa (βιολί) και Γιώργος Καλούδης (κρητική λύρα).
Ο Σταύρος Λάντσιας είναι ένας από τους πιο ταλαντούχους μουσικούς της εγχώριας μουσικής σκηνής. Το παίξιμό του στο πιάνο είναι χαρακτηριστικό, σχεδόν μαγικό. Συνδυάζει δεξιοτεχνία, αναγνωρισιμότητα και ερμηνεία. Για όσους δεν το ξέρουν, είναι επίσης εξαιρετικός ντράμερ. Ιδιαιτέρως εντυπωσιακός όταν παίζει και τα δύο ταυτόχρονα. Αν σας φαίνεται πρωτάκουστο δεν έχετε παρά να αναζητήσετε στο youtube βιντεάκια από την συνεργασία του με το Διονύση Σαββόπουλο στον «Πυρήνα». Αυτό που εύκολα προκύπτει σαν συμπέρασμα από την τρίτη δισκογραφική παρουσία του Σταύρου Λάντσια, είναι ότι έχουμε να κάνουμε με έναν σημαντικό συνθέτη. Η οργανοπαιχτική δεξιοτεχνία δεν συνδυάζεται πάντοτε με την συνθετική αρετή. Στην περίπτωση του Λάντσια όμως έχουμε την ευτυχισμένη σύμπτωση της συνύπαρξης των δύο αυτών ιδιοτήτων. Δεν γνωρίζω αν ο Σταύρος έχει δεχτεί προτάσεις από κινηματογραφιστές για να κάνει μουσική για τον κινηματογράφο, αλλά δε μπορώ να σκεφτώ κανέναν καταλληλότερο για αυτή τη δουλειά.
Το «Ημερολόγιο Ονείρων» κυκλοφόρησε τις τελευταίες μέρες της χρονιάς που μας αποχαιρετά σε λίγο. Συγκαταλέγεται όμως κατά την προσωπική μου γνώμη στους καλύτερους δίσκους του 2011. Και είναι μάλιστα ένας δίσκος που αξίζει να αγοράσετε. Με προσεγμένο artwork και καλαίσθητο επεξηγηματικό ένθετο. Ένας δίσκος που δεν θα μπει στο ράφι με τα άλλα δισκάκια, αλλά θα μείνει δίπλα στο cd player, ώστε να είναι εύκολα διαθέσιμος. Καλή σας ακρόαση.
Υ.Γ. Το έχω πει κάποτε και στον ίδιο, αλλά θα ήθελα να το γράψω κιόλας για να υπάρχει: Θα ήθελα πάρα πολύ να ακούσω το Σταύρο Λάντσια να παίζει σε ένα live μόνο τύμπανα. Ξέρω ότι είναι άσχετο με το θέμα του παρόντος κειμένου, αλλά ήθελα να το αναφέρω ξανά.
