Ακολουθήστε μας στο Google news
Το ίδιο βράδυ, ανυποψίαστος, πήγα με καλούς φίλους στην "Ακτή Πειραιώς" για να μελετήσω το φαινόμενο από κοντά και για να δω τους δύο παλιόφιλους που συμπεριλαμβάνονται στην εξάδα.
Εάν ήξερα τι με περίμενε, θα καθόμουν σπίτι να τους δω από την τηλεόραση μπροστά στο τζάκι και με το τηλεκοντρόλ στο χέρι. Θα γλίτωνα το 50άρι, θα γλίτωνα το κρύο, θα γλίτωνα και τη σύγχυση.
Τους λυπήθηκα λίγο, τον Μίλτο και τον Γιάννη. Ειδικά ο δεύτερος έμοιαζε με ξένο σώμα μέσα στο ναό του χάχανου, της χαύρας και του προσχολικού χαβαλέ. Είπε ο καημένος 5 τραγούδια από το "Σταυρό του Νότου" (και ένα του Γκάρυ Μουρ), πήρε το καπελάκι του και έφυγε, χωρίς να περιμένει το... θριαμβευτικό φινάλε.
Τα αριστουργηματικά τραγούδια του Μικρούτσικου και η χαρμολύπη των ποιημάτων του Καββαδία χάθηκαν μέσα στο χειμαρρώδες μπούρου-μπούρου των ανάγωγων που "πάνε στο Ζουγανέλη για να τα πουν" (και για να καπνίσουν). Κανένας σεβασμός στον καλλιτέχνη, καμία συμμετοχή. Ακόμα και ο Μπουλάς διαμαρτυρήθηκε, σε ώτα μη ακουόντων.
Οι 1400 του Σαββάτου τέντωσαν τα αυτιά τους μόνο όταν άρχισε τα χυδαία χωρατά του ο Ζουγανέλης, σαν φαλακρή εκδοχή του Σεφερλή. Κάποιος από την παρέα μας σηκώθηκε κι έφυγε πολύ πριν το τέλος του προγράμματος, κάνοντας σλάλομ ανάμεσα στα χαχανητά. Πόσα "άντε γαμ*σου" και πόσα "στ'αρχ*δια" μας από σκηνής να αντέξει κάποιος;
Αλλά οι πολλοί, εκεί, δώσ'του κακαρίσματα και δώσ'του μπούρδου-μπούρδου.
Ο Μίλτος έκανε επαγγελματικά του δουλειά του και κέρδισε πόντους με την υπομονή του, παρ' όλο που εκ των πραγμάτων υποχρεώθηκε σε πρόγραμμα greatest hits. Μετά το Πάσχα, θα πάει στο "Σταυρό του Νότου", να πει τα ωραία του, να ξεχαρμανιάσει. Έχει και καινούριο δίσκο, σε στίχους του Οδυσσέα Ιωάννου. Μετά βίας πρόφτασαν να γλιτώσουν το μαγάρισμα οι ευαίσθητες μπαλάντες που έγραψαν οι δυό τους.
Ο Λαυρέντης ήταν ο γνωστός Λαυρέντης, με τη δυσάρεστα ακατέργαστη φωνή, το καλούτσικο υλικό και το υφάκι εκείνου που μας κάνει χάρη να ζει στον ίδιο πλανήτη με την ταπεινότητά μας. Όταν κατέβασε τους τόνους, πνίγηκε κι αυτός στην καταιγίδα της ακατάσχετης φλυαρίας. Παραπονέθηκε βεβαίως, αλλά το πλήθος τον έγραψε εκεί που λέγαμε παραπάνω. Είπε και τα "Τερατάκια της Τσέπης". Παιδική χαρά.
Και όμως, το πλήθος συρρέει και τα "sold-out" πέφτουν σύννεφο. Πώς στην ευχή μαζεύονται 2500 άνθρωποι κάθε Παρασκευοσάββατο και καταθέτουν 50+ ευρώ κατά κεφαλήν για να ακούσουν γελοία ανέκδοτα, ανυπόφορες βωμολοχίες και ολίγη μουσική; Μήπως η "Ακτή Πειραιώς" είναι το "Δελφινάριο" του χειμώνα;
Εμείς, πάντως, ρίξαμε πίσω μας μαύρη πέτρα αφού πρώτα δοξολογήσαμε τα φιλαράκια για τα 50-60 εγγυημένα νυχτοκάματα του εξαμήνου. Συγχύζονται, υποθέτω, και αυτοί, αλλά ανταμείβονται με μερικές δεκάδες χιλιάρικα. Κι εγώ στη θέση τους το ίδιο θα έκανα. Ξένο σώμα; Ξένο σώμα. Από δω παν' και άλλοι.
Στις μαύρες μέρες που όλοι περνάμε, το σύνθημα είναι: "Πάρε τα λεφτά και τρέχα".
Χωρίς να μιλάς. Μιλάνε οι άλλοι για σένα. Ασταμάτητα.
Μήπως η "Ακτή Πειραιώς" είναι το "Δελφινάριο" του χειμώνα;
16 Ιανουαρίου 2012Το περασμένο Σαββατόβραδο, η εκπομπή του Σπύρου Παπαδόπουλου στη ΝΕΤ φιλοξένησε το σχήμα που χαλάει κόσμο φέτος στην "Ακτή Πειραιώς": Ζουγανέλης, Μπουλάς, Πασχαλίδης, Μαχαιρίτσας, Κούτρας, Σταρόβας.Το ίδιο βράδυ, ανυποψίαστος, πήγα με καλούς φίλους στην "Ακτή Πειραιώς" για να μελετήσω το φαινόμενο από κοντά και για να δω τους δύο παλιόφιλους που συμπεριλαμβάνονται στην εξάδα.
Εάν ήξερα τι με περίμενε, θα καθόμουν σπίτι να τους δω από την τηλεόραση μπροστά στο τζάκι και με το τηλεκοντρόλ στο χέρι. Θα γλίτωνα το 50άρι, θα γλίτωνα το κρύο, θα γλίτωνα και τη σύγχυση.
Τους λυπήθηκα λίγο, τον Μίλτο και τον Γιάννη. Ειδικά ο δεύτερος έμοιαζε με ξένο σώμα μέσα στο ναό του χάχανου, της χαύρας και του προσχολικού χαβαλέ. Είπε ο καημένος 5 τραγούδια από το "Σταυρό του Νότου" (και ένα του Γκάρυ Μουρ), πήρε το καπελάκι του και έφυγε, χωρίς να περιμένει το... θριαμβευτικό φινάλε.Τα αριστουργηματικά τραγούδια του Μικρούτσικου και η χαρμολύπη των ποιημάτων του Καββαδία χάθηκαν μέσα στο χειμαρρώδες μπούρου-μπούρου των ανάγωγων που "πάνε στο Ζουγανέλη για να τα πουν" (και για να καπνίσουν). Κανένας σεβασμός στον καλλιτέχνη, καμία συμμετοχή. Ακόμα και ο Μπουλάς διαμαρτυρήθηκε, σε ώτα μη ακουόντων.
Οι 1400 του Σαββάτου τέντωσαν τα αυτιά τους μόνο όταν άρχισε τα χυδαία χωρατά του ο Ζουγανέλης, σαν φαλακρή εκδοχή του Σεφερλή. Κάποιος από την παρέα μας σηκώθηκε κι έφυγε πολύ πριν το τέλος του προγράμματος, κάνοντας σλάλομ ανάμεσα στα χαχανητά. Πόσα "άντε γαμ*σου" και πόσα "στ'αρχ*δια" μας από σκηνής να αντέξει κάποιος;
Αλλά οι πολλοί, εκεί, δώσ'του κακαρίσματα και δώσ'του μπούρδου-μπούρδου.
Ο Μίλτος έκανε επαγγελματικά του δουλειά του και κέρδισε πόντους με την υπομονή του, παρ' όλο που εκ των πραγμάτων υποχρεώθηκε σε πρόγραμμα greatest hits. Μετά το Πάσχα, θα πάει στο "Σταυρό του Νότου", να πει τα ωραία του, να ξεχαρμανιάσει. Έχει και καινούριο δίσκο, σε στίχους του Οδυσσέα Ιωάννου. Μετά βίας πρόφτασαν να γλιτώσουν το μαγάρισμα οι ευαίσθητες μπαλάντες που έγραψαν οι δυό τους.
Ο Λαυρέντης ήταν ο γνωστός Λαυρέντης, με τη δυσάρεστα ακατέργαστη φωνή, το καλούτσικο υλικό και το υφάκι εκείνου που μας κάνει χάρη να ζει στον ίδιο πλανήτη με την ταπεινότητά μας. Όταν κατέβασε τους τόνους, πνίγηκε κι αυτός στην καταιγίδα της ακατάσχετης φλυαρίας. Παραπονέθηκε βεβαίως, αλλά το πλήθος τον έγραψε εκεί που λέγαμε παραπάνω. Είπε και τα "Τερατάκια της Τσέπης". Παιδική χαρά.Και όμως, το πλήθος συρρέει και τα "sold-out" πέφτουν σύννεφο. Πώς στην ευχή μαζεύονται 2500 άνθρωποι κάθε Παρασκευοσάββατο και καταθέτουν 50+ ευρώ κατά κεφαλήν για να ακούσουν γελοία ανέκδοτα, ανυπόφορες βωμολοχίες και ολίγη μουσική; Μήπως η "Ακτή Πειραιώς" είναι το "Δελφινάριο" του χειμώνα;
Εμείς, πάντως, ρίξαμε πίσω μας μαύρη πέτρα αφού πρώτα δοξολογήσαμε τα φιλαράκια για τα 50-60 εγγυημένα νυχτοκάματα του εξαμήνου. Συγχύζονται, υποθέτω, και αυτοί, αλλά ανταμείβονται με μερικές δεκάδες χιλιάρικα. Κι εγώ στη θέση τους το ίδιο θα έκανα. Ξένο σώμα; Ξένο σώμα. Από δω παν' και άλλοι.
Στις μαύρες μέρες που όλοι περνάμε, το σύνθημα είναι: "Πάρε τα λεφτά και τρέχα".
Χωρίς να μιλάς. Μιλάνε οι άλλοι για σένα. Ασταμάτητα.
