Ακολουθήστε μας στο Google news
Ζήτω, λοιπόν, της γαϊδουριάς. Όποιος έχει προσφέρει στον τόπο δικαιούται να υβρίζει, να προσβάλλει και να λοιδορεί με ύφος χιλίων καρδιναλίων. Οι ακαδημαϊκοί ας βγουν στο δρόμο για να μοιράσουν χριστοπαναγίες, οι διανοούμενοι ας λούσουν τον κοινό θνητό με βρισιές, οι λόγιοι ας βάλουν σημάδι τον ανθρωπάκο με πατσαβούρες. Αφού μας κάνουν τη χάρη να μοιράζονται τον πλανήτη μαζί μας, ας μας πουν και μαλάκες.
Εκείνοι που έχουν στο μητρώο τους υπηρεσίες προς την πατρίδα δεν χρειάζεται καν να επικαλεστούν το πιστοποιητικό της MENSA: αρκεί για επιχείρημα η προσφορά τους. Όταν ξανασυναντήσω το Διαμαντίδη, θα του πω να μου ρίξει μία γερή κατσάδα. Είμαι ποταπός και την αξίζω.
Συγγνώμη, αλλά όχι. Όχι. Τίποτε δεν μπορεί να δικαιολογήσει το φέρσιμο του Ντίνου Χριστιανόπουλου προς την Πόπη Τσαπανίδου και τους υπόλοιπους δημοσιογράφους που προσέφεραν φιλόξενο βήμα στον αθυρόστομο και αυθάδη ποιητή. "Δεν είμαστε το ίδιο", έλεγε και ξανάλεγε προς την κυρία του ΣΚΑΙ ο Χριστιανόπουλος. "Μας χωρίζει χάσμα".
Είχε δίκιο, εδώ που τα λέμε. Τον ευγενή από τον αγενή τους χωρίζει χάσμα. Δεν είναι χαστούκι στον καθωσπρεπισμό η προσβλητική προς τον οικοδεσπότη συμπεριφορά, αλλά κούφια προκλητικότητα. Ο μισάνθρωπος μισεί και τον εαυτό του, όχι μόνο τους άλλους. Ο ασυμβίβαστος δεν αρκείται στη συνθηματολογία και τον καταγγελτισμό: προτείνει κιόλας.
Οι αρχαίοι πρόγονοι που τείνουν να γίνουν ύστατο καταφύγιο σε τούτη τη ναυαγισμένη χώρα δίδασκαν πρώτα απ'όλα το μέτρον. Ο άριστος δεν είναι εκείνος που θεωρεί τον εαυτό του υπεράνω κριτικής, αλλά ο μετριόφρων. Όχι ο νάρκισσος, αλλά αυτός που έχει όμορφη ψυχή.
Η Πόπη Τσαπανίδου απάντησε στον "ανατρεπτικό" υβριστή με ευγενική άμυνα, αμήχανα χαμόγελα, σιωπηρό δάκρυ και ένα υπερήφανο κείμενο που την ανέδειξε νικήτρια από αυτό το θλιβερό ροντέο. Ο τίτλος του είναι: "Σας ευχαριστώ κύριε Χριστιανόπουλε". Και δεν περιέχει ίχνος ειρωνίας. Αποτελεί επίδειξη προσωπικού, αλλά και δημοσιογραφικού ήθους.
Ζήτω, λοιπόν, της γαϊδουριάς
31 Ιανουαρίου 2012Πασχίζω να καταλάβω ποιο σύστημα αξιών επιτρέπει την απύθμενη αγένεια, αλλά δυσκολεύομαι. Έχασα, φαίνεται, κάποιο τεύχος, αυτό που τη συγχωρεί εάν συνδυάζεται με υψηλό IQ ή πρότερη αξιόλογη "προσφορά" του αναγώγου.Ζήτω, λοιπόν, της γαϊδουριάς. Όποιος έχει προσφέρει στον τόπο δικαιούται να υβρίζει, να προσβάλλει και να λοιδορεί με ύφος χιλίων καρδιναλίων. Οι ακαδημαϊκοί ας βγουν στο δρόμο για να μοιράσουν χριστοπαναγίες, οι διανοούμενοι ας λούσουν τον κοινό θνητό με βρισιές, οι λόγιοι ας βάλουν σημάδι τον ανθρωπάκο με πατσαβούρες. Αφού μας κάνουν τη χάρη να μοιράζονται τον πλανήτη μαζί μας, ας μας πουν και μαλάκες.
Εκείνοι που έχουν στο μητρώο τους υπηρεσίες προς την πατρίδα δεν χρειάζεται καν να επικαλεστούν το πιστοποιητικό της MENSA: αρκεί για επιχείρημα η προσφορά τους. Όταν ξανασυναντήσω το Διαμαντίδη, θα του πω να μου ρίξει μία γερή κατσάδα. Είμαι ποταπός και την αξίζω.
Συγγνώμη, αλλά όχι. Όχι. Τίποτε δεν μπορεί να δικαιολογήσει το φέρσιμο του Ντίνου Χριστιανόπουλου προς την Πόπη Τσαπανίδου και τους υπόλοιπους δημοσιογράφους που προσέφεραν φιλόξενο βήμα στον αθυρόστομο και αυθάδη ποιητή. "Δεν είμαστε το ίδιο", έλεγε και ξανάλεγε προς την κυρία του ΣΚΑΙ ο Χριστιανόπουλος. "Μας χωρίζει χάσμα".
Είχε δίκιο, εδώ που τα λέμε. Τον ευγενή από τον αγενή τους χωρίζει χάσμα. Δεν είναι χαστούκι στον καθωσπρεπισμό η προσβλητική προς τον οικοδεσπότη συμπεριφορά, αλλά κούφια προκλητικότητα. Ο μισάνθρωπος μισεί και τον εαυτό του, όχι μόνο τους άλλους. Ο ασυμβίβαστος δεν αρκείται στη συνθηματολογία και τον καταγγελτισμό: προτείνει κιόλας.
Οι αρχαίοι πρόγονοι που τείνουν να γίνουν ύστατο καταφύγιο σε τούτη τη ναυαγισμένη χώρα δίδασκαν πρώτα απ'όλα το μέτρον. Ο άριστος δεν είναι εκείνος που θεωρεί τον εαυτό του υπεράνω κριτικής, αλλά ο μετριόφρων. Όχι ο νάρκισσος, αλλά αυτός που έχει όμορφη ψυχή.
Η Πόπη Τσαπανίδου απάντησε στον "ανατρεπτικό" υβριστή με ευγενική άμυνα, αμήχανα χαμόγελα, σιωπηρό δάκρυ και ένα υπερήφανο κείμενο που την ανέδειξε νικήτρια από αυτό το θλιβερό ροντέο. Ο τίτλος του είναι: "Σας ευχαριστώ κύριε Χριστιανόπουλε". Και δεν περιέχει ίχνος ειρωνίας. Αποτελεί επίδειξη προσωπικού, αλλά και δημοσιογραφικού ήθους.
