Ακολουθήστε μας στο Google news
Πήρα συνέντευξη από τη Νατάσσα Μποφίλιου πριν από μερικές μέρες. Χαρά Θεού. Ζει την επιτυχία ολόκληρη, χωρίς μιζέριες και κομπλεξισμούς. Πληθωρική, αυθόρμητη σαν παλιά λαϊκή τραγουδίστρια, εναλλακτική αλλά σταρ.
Είδα και εδώ, στο e-tetRadio τη συνέντευξη που πήρε ο Γιώργος Μυζάλης από τον Γεράσιμο Ευαγγελάτο. Μετρημένος, ακριβολόγος, με πάθος για την τέχνη αλλά όχι εμπαθής, ένας τριαντάρης με όλη τη ζωή μπροστά του και όλο το ταλέντο στο χέρι του (το φιλώ το χέρι αυτό, το θαυμάζω).
Υστερα διάβασα ένα δημοσίευμα από ένα site που μου έστειλε ένας φίλος για να σπάσω πλάκα. Ένα κείμενο γεμάτο εμφυλιακό μίσος και παροξυσμό, σχεδόν απαγόρευε σε ποπ σταρ να πάει σε έντεχνη μουσική σκηνή και να τη μολύνει. Έβγαζε μάλιστα το συμπέρασμα ότι ο τραγουδιστής πάει εκεί για να βρει καινούργιο κοινό, λες και το κοινό πηγαίνει να δει τα τούβλα και όχι τον καλλιτέχνη ή λες και ο κόσμος είναι χωρισμένος σε δύο στρατούς, τον «εμπορικό» και τον «έντεχνο», οι οποίοι βγαίνουν τα Σάββατα και στήνουν οδοφράγματα στην πόλη προκειμένου να μην περάσουν οι μεν στα στέκια των δε. Δεν είναι μεμονωμένη περίπτωση. Σαν κι αυτόν υπάρχουν κι άλλοι. Κάποιοι διαμεσολαβητές της κοινής γνώμης που απ όπου πέρασαν άφησαν πίσω τους συντρίμμια και κάποιοι καλλιτέχνες που μισούν τους πάντες επειδή πέρασε η μπογιά τους.
Αυτό είναι ένα έντεχνο που πεθαίνει όχι σαν είδος αλλά πρωτίστως σαν συνείδηση, γιατί είναι εκείνο που ξεκίνησε αχρωμάτιστο ή κόκκινο και έγινε πράσινο ή μπλε όταν χρειάστηκε, επιχορηγήθηκε, πήρε αξιώματα, συναυλίες στα μέγαρα και στους απόδημους Έλληνες και τώρα που το πράσινο ή το μπλε δεν είναι της μόδας το γύρισε στην αντίσταση μπας και γεμίσει τις μουσικές σκηνές με τα κουπόνια της αγανάκτησης.
Ο Γεράσιμος, η Νατάσσα, η παρέα τους και κάποια ακόμη παιδιά είναι ένα άλλο έντεχνο, αυτό που ενισχύεται λόγω υπόστασης και όχι λόγω εξουσίας, δεν στέκεται κομπλεξικά απέναντι σε τίποτα, δεν ετεροκαθορίζεται.
Δύο έντεχνα διαφορετικά λοιπόν. Το ένα τελειώνει. Το άλλο αρχίζει. Πεθαίνει το άρρωστο εκείνο κομμάτι που από αητός έγινε ερπετό, ακριβώς όπως το ΠΑΣΟΚ από Κίνημα έγινε Κράτος. Κάτι άλλο γεννιέται. Έρχονται οι μέρες του φωτός;
Ο Γεράσιμος, η Νατάσσα, η παρέα τους και κάποια ακόμη παιδιά είναι ένα άλλο έντεχνο
05 Φεβρουαρίου 2012Πήρα συνέντευξη από τη Νατάσσα Μποφίλιου πριν από μερικές μέρες. Χαρά Θεού. Ζει την επιτυχία ολόκληρη, χωρίς μιζέριες και κομπλεξισμούς. Πληθωρική, αυθόρμητη σαν παλιά λαϊκή τραγουδίστρια, εναλλακτική αλλά σταρ.
Είδα και εδώ, στο e-tetRadio τη συνέντευξη που πήρε ο Γιώργος Μυζάλης από τον Γεράσιμο Ευαγγελάτο. Μετρημένος, ακριβολόγος, με πάθος για την τέχνη αλλά όχι εμπαθής, ένας τριαντάρης με όλη τη ζωή μπροστά του και όλο το ταλέντο στο χέρι του (το φιλώ το χέρι αυτό, το θαυμάζω).
Υστερα διάβασα ένα δημοσίευμα από ένα site που μου έστειλε ένας φίλος για να σπάσω πλάκα. Ένα κείμενο γεμάτο εμφυλιακό μίσος και παροξυσμό, σχεδόν απαγόρευε σε ποπ σταρ να πάει σε έντεχνη μουσική σκηνή και να τη μολύνει. Έβγαζε μάλιστα το συμπέρασμα ότι ο τραγουδιστής πάει εκεί για να βρει καινούργιο κοινό, λες και το κοινό πηγαίνει να δει τα τούβλα και όχι τον καλλιτέχνη ή λες και ο κόσμος είναι χωρισμένος σε δύο στρατούς, τον «εμπορικό» και τον «έντεχνο», οι οποίοι βγαίνουν τα Σάββατα και στήνουν οδοφράγματα στην πόλη προκειμένου να μην περάσουν οι μεν στα στέκια των δε. Δεν είναι μεμονωμένη περίπτωση. Σαν κι αυτόν υπάρχουν κι άλλοι. Κάποιοι διαμεσολαβητές της κοινής γνώμης που απ όπου πέρασαν άφησαν πίσω τους συντρίμμια και κάποιοι καλλιτέχνες που μισούν τους πάντες επειδή πέρασε η μπογιά τους. Αυτό είναι ένα έντεχνο που πεθαίνει όχι σαν είδος αλλά πρωτίστως σαν συνείδηση, γιατί είναι εκείνο που ξεκίνησε αχρωμάτιστο ή κόκκινο και έγινε πράσινο ή μπλε όταν χρειάστηκε, επιχορηγήθηκε, πήρε αξιώματα, συναυλίες στα μέγαρα και στους απόδημους Έλληνες και τώρα που το πράσινο ή το μπλε δεν είναι της μόδας το γύρισε στην αντίσταση μπας και γεμίσει τις μουσικές σκηνές με τα κουπόνια της αγανάκτησης. Ο Γεράσιμος, η Νατάσσα, η παρέα τους και κάποια ακόμη παιδιά είναι ένα άλλο έντεχνο, αυτό που ενισχύεται λόγω υπόστασης και όχι λόγω εξουσίας, δεν στέκεται κομπλεξικά απέναντι σε τίποτα, δεν ετεροκαθορίζεται.
Δύο έντεχνα διαφορετικά λοιπόν. Το ένα τελειώνει. Το άλλο αρχίζει. Πεθαίνει το άρρωστο εκείνο κομμάτι που από αητός έγινε ερπετό, ακριβώς όπως το ΠΑΣΟΚ από Κίνημα έγινε Κράτος. Κάτι άλλο γεννιέται. Έρχονται οι μέρες του φωτός;
