Ακολουθήστε μας στο Google news
Πως μπορεί ένας άνθρωπος να σε κερδίσει μέσα από ένα site κοινωνικής δικτύωσης; Πως μπορεί ένας άνθρωπος να είναι ευγενής και προσγειωμένος στις μέρες μας, ακόμα και αν είναι ιδιαιτέρως προβεβλημένος; Πως μπορείς να μιλάς με κάποιον που δεν έχεις συναντήσει ποτέ και να νιώθεις οικειότητα; Πως μπορείς να στηρίζεσαι σε ένα προαίσθημα και να «πέφτεις μέσα»; Και πόσο ευχάριστα είναι όλα τα παραπάνω; Τη Ζέτα Δούκα δεν την έχω συναντήσει ποτέ. Της έχω μιλήσει, όμως, με όλους τους τρόπους που παρέχει η σύγχρονη τεχνολογία: mail, sms, tweets, τηλεφωνικά. Και μόνο έτσι. Αυτό όμως δε με εμποδίζει να διαβλέπω ότι είμαστε «σύμμαχοι». Ανήκει στους ανθρώπους που αγαπούν πραγματικά αυτό που κάνουν και που προσπαθούν να φέρουν εις πέρας με τον καλύτερο τρόπο όσα ξεκινούν.
Τις μέρες των γιορτών, σκέφτηκα να ξεκινήσω μια σειρά συνεντεύξεων με ανθρώπους που δεν είναι επαγγελματίες της μουσικής, με τους οποίους, όμως, να συζητώ αποκλειστικά για τη σχέση τους με την λαοφιλέστερη των τεχνών. Πρότεινα μια τέτοια συνέντευξη στη Ζέτα. Ανταποκρίθηκε άμεσα και με χαρά στην πρότασή μου. Η τηλεφωνική μας συζήτηση ήταν απολαυστική. Μιλήσαμε για τη μουσική και πολύ λίγο για τις δικές της τρέχουσες επαγγελματικές δραστηριότητες. Η παράσταση που ετοιμάζει μου κέντρισε το ενδιαφέρον. Ανεβάζει στη Θεσσαλονίκη από τις 17 Φεβρουαρίου στο θέατρο «Αυλαία» έναν μονόλογο της Μάρως Μπουρδάκου με τίτλο «Γράμμα σ ένα παιδί» σε σκηνοθεσία Μάνου Πετούση. Ο μονόλογος αυτός είναι βασισμένος στο συγκλονιστικό βιβλίο της Οριάννα Φαλάτσι με τίτλο «Γράμμα σε ένα παιδί που δε γεννήθηκε ποτέ». Η παράσταση θα περιοδεύσει και σε πόλεις της βορείου Ελλάδας και ενδεχομένως να κατέβει και στην Αθήνα μετά το Πάσχα. Ελπίζω σε κάτι τέτοιο για να μπορέσω να την παρακολουθήσω κι εγώ και να γνωρίσω , ίσως, από κοντά και την πρωταγωνίστριά της. Ζέτα καλή αρχή στην παράστασή σας και σε ευχαριστώ πολύ. Καλή αρχή και στη στήλη ετούτη εδώ, με το όνομα musicspins, που φιλοδοξεί να φιλοξενεί κάθε εβδομάδα μια συζήτηση περί μουσικής με έναν «εραστή» της.
Ποιο είναι το πρώτο μουσικό ερέθισμα που είχες σαν παιδί;
Η γιαγιά μου είχε σχολή χορού και πιάνου. Από τριών χρονών ξεκίνησα να χορεύω και από πέντε χρονών έβαλα τα χέρια μου στο πιάνο. Μεγάλωσα μέσα στη σχολή χορού και μέσα στο ωδείο. Τα πρώτα μου μουσικά ερεθίσματα ήταν κλασικής μουσικής.
Κάπου διάβασα ότι έχεις κάνει μαθήματα φωνητικής. Ισχύει; Άλλες σπουδές πάνω στη μουσική έχεις κάνει (π.χ. κάποιο όργανο) και αν ναι ποιες είναι αυτές;
Απέκτησα πτυχίο πιάνου και θεωρητικών σπουδών στα δεκαεπτά μου χρόνια από το Εθνικό Ωδείο. Οι σπουδές φωνητικής ακολούθησαν μετά για να βοηθήσω περισσότερο το επάγγελμά μου. Άλλωστε και το τραγούδι και η καλλιέργια της φωνής είναι αναπόσπαστα κομμάτια για την εξέλιξη και την μακροημέρευση ενός ηθοποιού.
Παίζεις ακόμα;
Αν παίζω πιάνο; Λιγότερο.
Δεν έχεις πάθει δηλαδή αυτό που λένε μερικοί: «έχω δέκα χρόνια να το ακουμπήσω».
Όχι δεν έχω και δέκα χρόνια να το ακουμπήσω, αλλά δεν είναι και μέσα στην καθημερινότητά μου. Έχω να παίξω περίπου δύο τρία χρόνια, από τότε που μετακόμισα σε ένα σπίτι που δε μπόρεσα να το πάρω μαζί μου. Και αυτό γιατί το πιάνο μου δεινοπάθησε σε όλες τις μετακομίσεις που έχω κάνει τα τελευταία δέκα χρόνια και για αυτό αποφάσισα να το αφήσω στο πατρικό μου στο σπίτι της μητέρας μου και είναι πλέον εκεί. Όπου βρίσκω πιάνο, όμως, κάθομαι και παίζω.
Παλαιότερα ήταν απαραίτητο για έναν ηθοποιό να μπορεί να τραγουδάει σωστά. Εξακολουθεί να ισχύει αυτό στις μέρες μας; Οι εξετάσεις των δραματικών σχολών περιλαμβάνουν τη μουσική ή το τραγούδι ως εξεταζόμενο μάθημα και αν ναι σε ποια μορφή;
Καταρχάς, οι εισαγωγικές εξετάσεις ενός ηθοποιού περιλαμβάνουν και τραγούδι. Περιλαμβάνουν δύο μονολόγους και ένα τραγούδι. Δεν είναι τυχαίο. Εϊναι σημαντικό για έναν ηθοποιό να έχει σωστή φωνή. Να έχει καταλάβει, τέλος πάντων το όργανο αυτό που λέγεται φωνή. Από εκεί και πέρα, όσο περισσότερο εμβαθύνει κανείς είναι κέρδος. Ακόμα και σε γνώσεις ανατομίας: τί είναι το διάφραγμα, τι είναι οι φωνητικές χορδές, πως παράγεται η φωνή, πως παράγεται ο ήχος; Ένας καλός ηθοποιός θα μπορούσε να γίνει καλύτερος, αν είχε κάποιες γνώσεις μουσικές και ως εκ τούτου βελτίωνε και τη φωνή του.
Σαν εφόδιο, σαν «όπλο»;
Σαν ένα εφόδιο, ναι, προκειμένου να αποδώσει καλύτερα τον εκάστοτε ρόλο που του δίνεται.
Τον τελευταίο καιρό ολοένα και περισσότεροι ηθοποιοί τραγουδούν. Είτε σε μαγαζιά, είτε σε τηλεοπτικές εκπομπές (βλ. Στην υγειά μας). Αρκετές φορές μάλιστα το αισθητικό αποτέλεσμα είναι άσχημο. Γιατί συμβαίνει αυτό κατά τη γνώμη σου; Έχεις συμμετάσχει σε τέτοια σχήματα ή σε τέτοιες εκπομπές;
Πέρυσι τραγουδούσα κι εγώ. Τραγουδούσα επειδή δέχτηκα μια πρόταση που ήταν πάρα πολύ δελεαστική. Το έκανα με έναν συγκεκριμένο τρόπο προκειμένου να μην είμαι «ακόμα ένας ηθοποιός που τραγουδάει». Έβγαλα κάποια τραγούδια για να αφηγηθώ μια ιστορία αγάπης και το έκανα με τους 15:50, ένα αμιγώς ροκ συγκρότημα, που μου αρέσει και πάρα πολύ. Το έκανα στο πλαίσιο της εμφάνισής τους και διαρκούσε μισή ώρα. Όσο για αυτό που λες με τους ηθοποιούς που τραγουδούν ή τους τραγουδιστές που παίζουν, η τέχνη δεν έχει όρια, δεν έχει στεγανά, δεν έχει σύνορα. Ο σκοπός βέβαια σε οτιδήποτε κάνεις είναι να το κάνεις καλά. Υπάρχουνε ηθοποιοί που έχουνε κάνει σημαντικές μουσικές σπουδές, τραγουδάνε πολύ καλά και παρουσιάζουν ένα πάρα πολύ καλό αποτέλεσμα. Τώρα, για όλους τους υπόλοιπους, που το κάνουνε λίγο σαν «αρπαχτή»και λίγο επειδή είναι μόδα, πιστεύω πως σύντομα θα πάψουν να το κάνουν. Δεν θα τους δίνεται η ευκαιρία.
Αυτή την τάση, αυτή τη μόδα, με τους ηθοποιους να τραγουδούν, πως την εξηγείς; Που την αποδίδεις;
Γιατί να μη δοκιμάσει κάποιος; Εσύ ας πούμε που είσαι δημοσιογράφος και γράφεις για τη μουσική, μπορεί κάποια στιγμή να σου δοθεί η ευκαιρία ή να σε ιντριγκάρει κάτι και να κάνεις πολιτικό ρεπορτάζ. Ή να κάνεις κάτι άλλο; Οι ηθοποιοί ήταν πάντοτε πάρα πολύ κοντά στο τραγούδι. Το θέμα είναι κάτι να γίνεται σωστά. Ο άνθρωπος γενικά έχει απεριόριστες δυνατότητες και αν τις καλλιεργήσει σωστά μπορεί να κάνει θαύματα και να ανακαλύψει πτυχές του εαυτού του που ποτέ δεν φανταζόταν ότι είχε. Πρέπει όμως να το κάνει σωστά και επαγγελματικά.
Πάντως χρειάζεται και μια στοιχειώδης αυτογνωσία. Να καταλαβαίνει κανείς αν μπορεί να κάνει κάτι, αν μπορεί εν προκειμένω να τραγουδήσει.
Είναι αυτό που λέμε. Εγώ πιστεύω πάντως, και θα το ξέρεις κι εσύ που ασχολείσαι περισσότερο και πηγαίνεις και σε μουσικές σκηνές, ότι όλοι οι άνθρωποι μπορούν να τραγουδήσουν. Όλοι οι άνθρωποι μπορούν να βελτιώσουν τη φωνή που έχουν. Ακόμα και εκείνοι που δεν ακούνε. Υπάρχουν μέθοδοι που μπορούν να κάνουν τους ανθρώπους που δεν ακούν (δονήσεις, χρωματολογία) να τραγουδήσουν. Αλλά θα σου πω και το άλλο: υπάρχουν πάρα πολλοί ηθοποιοί που τραγουδούν πολύ καλύτερα από επαγγελματίες τραγουδιστές.
Συμβαίνει και αυτό.
Προσωπικά θεωρώ πως είναι πιθανό ένας ηθοποιός να μπορεί να αποδώσει ένα κομμάτι καλύτερα από έναν τραγουδιστή. Γιατί παίζει ρόλο και το πως αισθάνεται ένα τραγούδι εκείνος που καλείται να το τραγουδήσει. Είναι πολύ δύσκολο να αποδώσει κανείς ένα τραγούδι.
Μα ένα τραγούδι δεν είναι παρά ένας ρόλος.
Ούτως ή άλλως. Εγώ λέω πάντοτε ότι αρχίζω να τραγουδώ όταν τα λόγια δε μου φτάνουν για να εκφράσω αυτό που νιώθω. Το τραγούδι ξεκινάει εκεί που τα λόγια σταματούν. Έχει τόσο μεγάλη και συμπυκνωμένη συναισθηματική φόρτιση ένα τραγούδι.
Με ποιο τραγούδι έχεις «κολλήσει» αυτό τον καιρό;
Με κανένα (γέλια). Κανένα δε μου έχει «κολλήσει». Ακούω πάρα πολλά είδη μουσικής, αλλά δε μου έχει «κολλήσει» κανένα τραγούδι. Είμαι βέβαια μανιώδης με τη μελωδία. Δε μπορώ να ακούσω αυτά τα RnB ή τα house που έχουν μόνο λόγια και κάποια «λούπα» που επαναλαμβάνεται. Για μένα η μελωδία είναι το παν σε ένα τραγούδι. Σε όποιο είδος κι αν ανήκει αυτό. Αυτό τον καιρό, λοιπόν, δε μου έχει «κολλήσει» κάτι. Ίσως γιατί δεν έχει κυκλοφορήσει και κάτι που να με ιντριγκάρει η μελωδία του.
Ποιοι είναι οι αγαπημένοι σου καλλιτέχνες;
Πολλοί και διάφοροι. Αν μου ζητούσες να σου πω ποια είναι η φωνή εκείνη που θα ήθελα να ακούω, αν έπρεπε να υπάρχει μόνο μία, θα σου έλεγα τη Μαρία Κάλλας και την Edith Piaf. Αν μου έλεγες να επιλέξω ένα συγκρότημα και μόνο για να ακούω, αυτοί θα ήταν οι Doors. Δεν ακούω πολύ ελληνική μουσική. Ωστόσο υπάρχουν άνθρωποι που εκτιμώ και που όταν ακούω κάποιο τραγούδι τους μου αρέσει πάρα πολύ. Περισσότερο όμως ακούω την κλασική ροκ σκηνή του εξωτερικού.
Ποια συναυλία δεν θα ξεχάσεις ποτέ και για ποιο λόγο; Ποια είναι η συναυλία που πάντοτε θα θυμάσαι; Σε ποια συναυλία θα ήθελες να πας ή να έχεις πάει, ακόμα και αν αυτή είναι μια «ακατόρθωτη» συναυλία των Doors.
Θα ήθελα να είχα πάει στους Doors με το Jim Morrison φυσικά. Βασικά θα ήθελα να ήμουν ο Jim Morrison. Αν γεννιόμουν άντρας, θα ήθελα να ήμουν ο Jim Morrison(γέλια).
Θα έπρεπε να κάτσεις στην «ουρά» για αυτό.
Πολύ κλισέ αυτό ε; (γέλια) Θα ήθελα να έχω ακούσει και την Amy Winehouse. Μια συναυλία που θυμάμαι, πρόσφατη πολύ, είναι μία των Keane. Έμαθα τους Keane τελείως τυχαία όταν ήμουν στο Λονδίνο για κάποιο καιρό και «έπαθα πλάκα» με τα ωραία, μελωδικά τους τραγούδια και με τη φωνή και την εμφάνιση τού ανθρώπου που τραγουδούσε. Εντυπωσιάστηκα που τρεις άνθρωποι γιατί τρεις άνθρωποι απαρτίζουν αυτό το γκρουπ μπορούν και βγάζουν αυτόν τον ήχο. Πήγα λοιπόν και τους είδα από περιέργεια σε μια συναυλία τους και ήταν ε-ξαι-ρε-τι-κοί. Μου άρεσε πολύ η συναυλία του George Michael , εδώ, στην Αθήνα πριν από μερικά χρόνια. Η άλλη που μου άρεσε ήταν των Scorpions.
Είχες πάει στη συναυλία του Roger Waters το καλοκαίρι;
Όχι δεν πήγα.
Αν είχες πάει, θα μου την ανέφερες σίγουρα ανάμεσα στις καλύτερες.
Όχι δεν είχα πάει.
Σε ποιες περιστάσεις ακούς μουσική;
Ακούω πάντα μουσική. Το ραδιόφωνο στο σπίτι μου είναι πάντοτε ανοιχτό. Καμιά φορά παραμένει ανοιχτό και όταν φεύγω. Το αφήνω, ώστε γυρνώντας να ακούσω μουσική. Ακούω πολύ ραδιόφωνο. Ακούω πολύ ραδιόφωνο στο αυτοκίνητο. Ακούω μουσική όταν μελετάω ένα ρόλο και πάντοτε προσπαθώ να βρω τη μουσική εκείνη που αντιπροσωπεύει το ρόλο αυτό, τη μουσική που θα ήθελε να ακούει η ηρωίδα. Φτιάχνω πάντοτε τις μουσικές εικόνες που χρειάζομαι. Η μουσική είναι μονίμως παρούσα στη ζωή μου.
Έχεις κάποια μουσική συλλογή; Μάζευες ποτέ cds ή βινύλλια;
Βινύλλια δεν έχω. Cds έχω. Μέσω διαδικτύου δεν ακούω. Σε περίπτωση που μου στείλουν κάποιον link θα το ακούσω, αλλά δεν θα βάλω το ipad να παίζει μουσική.
Ποιο «σχήμα» επισκέφτηκες σαν ακροατής τελευταία;
Πήγα στην Αρβανιτάκη στο Gazarte. Αυτό ήταν το πιο πρόσφατο. Η Αρβανιτάκη είναι σταθερή αξία στο τραγούδι. Είναι μια γυναίκα που έφερε επανάσταση με το είδος του τραγουδιού που τραγούδησε. Μια τραγουδίστρια με αξία αναμφισβήτητη. Σε άλλους αρέσει, σε άλλους δεν αρέσει, αλλά είναι αυτό που είναι και ξέρεις τι θα δεις και τι θα ακούσεις.
Με τι καταπιάνεσαι αυτό τον καιρό τηλεοπτικά και θεατρικά;
Τηλεοπτικά είμαι στους «Βασιλιάδες», μια τηλεοπτική σειρά που έχει ξεκινήσει εδώ και δύο εβδομάδες και σαρώνει. Και χαίρομαι πάρα πολύ που σαρώνει γιατί - μπορώ να στο πω με το χέρι στην καρδιά, αν λίγο μπορείς να με καταλάβεις πως νιώθω και τι κάνω δεν λέω εύκολα καλή κουβέντα. Είναι μια σειρά αξιοπρεπέστατη, ωραιότατη και έχει όλα τα στοιχεία που χρειάζονται για να πάει καλά, έτσι όπως πάει. Αυτό που κάνω στο θέατρο για το οποίο είμαι πολύ περήφανη και αγχωμένη και ανυπόμονη να γίνει καλά και ωραία είναι ένας θεατρικός μονόλογος που θα ξεκινήσει από 17 Φεβρουαρίου και για τέσσερα ΠαρασκευοΣαββατοΚύριακα στη Θεσσαλονίκη στο θέατρο «Αυλαία». Ένας θεατρικός μονόλογος που λέγεται «Γράμμα σε ένα παιδί». Είναι διασκευή της Μάρως Μπουρδάκου στο βιβλίο της Οριάννα Φαλάτσι με τίτλο «Γράμμα σε ένα παιδί που δε γεννήθηκε ποτέ». Σκηνοθετεί ο Μάνος Πετούσης και είμαι το λιγότερο που μπορώ να σου πω και δεν το λέω εύκολα κατενθουσιασμένη.
Θα κατέβει και στην Αθήνα η παράσταση;
Υπάρχει περίπτωση να κατέβει μετά το Πάσχα. Προς το παρόν θα μείνει στη Θεσσαλονίκη και θα κάνει και μια μικρή περιοδεία σε μεγάλες πόλεις της Βορείου Ελλάδας, πριν το Πάσχα.
Τελευταία ερώτηση:Έχει δοθεί η εντύπωση, στον απλό καθημερινό άνθρωπο, ότι οι συμμετέχοντες στη βιομηχανία του θεάματος (ή του lifestyle) ζουν σε ένα παράλληλο σύμπαν, στο οποίο δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα. Κατά πόσο ισχύει αυτό; Πόσο μοιάζουν τα προβλήματα και οι δυσκολίες ενός καθημερινού ανθρώπου με εκείνα κάποιου που προβάλλεται από τα media διαρκώς;
Έχει να κάνει με τον άνθρωπο,αυτόν καθεαυτόν. Είτε αφορά στην κρίση, είτε αφορά σε μικρότερα προβλήματα, είτε αφορά στο επίπεδο της Ελλάδας, είτε σε παγκόσμιο επίπεδο, έχει να κάνει με τον άνθρωπο και πως αυτός αντιλαμβάνεται τον εαυτό του σε σχέση με τον κοινωνικό του περίγυρο. Αν ο άνθρωπος αυτός έχει μια ομφαλοσκοπική στάση απέναντι στη ζωή, θα ασχοληθεί μόνο με το μικρόκοσμό του. Αν έχει τα μάτια του, τα αυτιά του, τις κεραίες του, τα ενδιαφέροντά του και τη διάθεσή του να προσφέρει και να είναι ένα έντιμο και χρήσιμο μέλος μια κοινωνίας, επειδή τη σέβεται και την αγαπά, τότε θα κοιτάξει και θα προσφέρει στους γύρω του, προκειμένου να γίνουν τα πράγματα καλύτερα. Δεν μπορώ να κρίνω. Και δεν θέλω. Εγώ μπορώ να μιλήσω για τον εαυτό μου και να πω ότι εάν δεν προσφέρεις, εκτός του ότι χάνεις ένα πολύ σημαντικό κομμάτι από την αγάπη και την αποδοχή των άλλων και την εξέλιξη την προσωπική σου, δεν έχει κανένα νόημα να ζεις και να υπάρχεις σε αυτή την κοινωνία. Πήγαινε να ζήσεις σε ένα έρημο νησί και ασχολήσου μόνο με τον εαυτό σου.
musicspins.blogspot.com
Περί μουσικής ο λόγος.
17 Φεβρουαρίου 2012Πως μπορεί ένας άνθρωπος να σε κερδίσει μέσα από ένα site κοινωνικής δικτύωσης; Πως μπορεί ένας άνθρωπος να είναι ευγενής και προσγειωμένος στις μέρες μας, ακόμα και αν είναι ιδιαιτέρως προβεβλημένος; Πως μπορείς να μιλάς με κάποιον που δεν έχεις συναντήσει ποτέ και να νιώθεις οικειότητα; Πως μπορείς να στηρίζεσαι σε ένα προαίσθημα και να «πέφτεις μέσα»; Και πόσο ευχάριστα είναι όλα τα παραπάνω; Τη Ζέτα Δούκα δεν την έχω συναντήσει ποτέ. Της έχω μιλήσει, όμως, με όλους τους τρόπους που παρέχει η σύγχρονη τεχνολογία: mail, sms, tweets, τηλεφωνικά. Και μόνο έτσι. Αυτό όμως δε με εμποδίζει να διαβλέπω ότι είμαστε «σύμμαχοι». Ανήκει στους ανθρώπους που αγαπούν πραγματικά αυτό που κάνουν και που προσπαθούν να φέρουν εις πέρας με τον καλύτερο τρόπο όσα ξεκινούν.
Τις μέρες των γιορτών, σκέφτηκα να ξεκινήσω μια σειρά συνεντεύξεων με ανθρώπους που δεν είναι επαγγελματίες της μουσικής, με τους οποίους, όμως, να συζητώ αποκλειστικά για τη σχέση τους με την λαοφιλέστερη των τεχνών. Πρότεινα μια τέτοια συνέντευξη στη Ζέτα. Ανταποκρίθηκε άμεσα και με χαρά στην πρότασή μου. Η τηλεφωνική μας συζήτηση ήταν απολαυστική. Μιλήσαμε για τη μουσική και πολύ λίγο για τις δικές της τρέχουσες επαγγελματικές δραστηριότητες. Η παράσταση που ετοιμάζει μου κέντρισε το ενδιαφέρον. Ανεβάζει στη Θεσσαλονίκη από τις 17 Φεβρουαρίου στο θέατρο «Αυλαία» έναν μονόλογο της Μάρως Μπουρδάκου με τίτλο «Γράμμα σ ένα παιδί» σε σκηνοθεσία Μάνου Πετούση. Ο μονόλογος αυτός είναι βασισμένος στο συγκλονιστικό βιβλίο της Οριάννα Φαλάτσι με τίτλο «Γράμμα σε ένα παιδί που δε γεννήθηκε ποτέ». Η παράσταση θα περιοδεύσει και σε πόλεις της βορείου Ελλάδας και ενδεχομένως να κατέβει και στην Αθήνα μετά το Πάσχα. Ελπίζω σε κάτι τέτοιο για να μπορέσω να την παρακολουθήσω κι εγώ και να γνωρίσω , ίσως, από κοντά και την πρωταγωνίστριά της. Ζέτα καλή αρχή στην παράστασή σας και σε ευχαριστώ πολύ. Καλή αρχή και στη στήλη ετούτη εδώ, με το όνομα musicspins, που φιλοδοξεί να φιλοξενεί κάθε εβδομάδα μια συζήτηση περί μουσικής με έναν «εραστή» της.
Ποιο είναι το πρώτο μουσικό ερέθισμα που είχες σαν παιδί;
Η γιαγιά μου είχε σχολή χορού και πιάνου. Από τριών χρονών ξεκίνησα να χορεύω και από πέντε χρονών έβαλα τα χέρια μου στο πιάνο. Μεγάλωσα μέσα στη σχολή χορού και μέσα στο ωδείο. Τα πρώτα μου μουσικά ερεθίσματα ήταν κλασικής μουσικής.
Κάπου διάβασα ότι έχεις κάνει μαθήματα φωνητικής. Ισχύει; Άλλες σπουδές πάνω στη μουσική έχεις κάνει (π.χ. κάποιο όργανο) και αν ναι ποιες είναι αυτές;Απέκτησα πτυχίο πιάνου και θεωρητικών σπουδών στα δεκαεπτά μου χρόνια από το Εθνικό Ωδείο. Οι σπουδές φωνητικής ακολούθησαν μετά για να βοηθήσω περισσότερο το επάγγελμά μου. Άλλωστε και το τραγούδι και η καλλιέργια της φωνής είναι αναπόσπαστα κομμάτια για την εξέλιξη και την μακροημέρευση ενός ηθοποιού.
Παίζεις ακόμα;
Αν παίζω πιάνο; Λιγότερο.
Δεν έχεις πάθει δηλαδή αυτό που λένε μερικοί: «έχω δέκα χρόνια να το ακουμπήσω».
Όχι δεν έχω και δέκα χρόνια να το ακουμπήσω, αλλά δεν είναι και μέσα στην καθημερινότητά μου. Έχω να παίξω περίπου δύο τρία χρόνια, από τότε που μετακόμισα σε ένα σπίτι που δε μπόρεσα να το πάρω μαζί μου. Και αυτό γιατί το πιάνο μου δεινοπάθησε σε όλες τις μετακομίσεις που έχω κάνει τα τελευταία δέκα χρόνια και για αυτό αποφάσισα να το αφήσω στο πατρικό μου στο σπίτι της μητέρας μου και είναι πλέον εκεί. Όπου βρίσκω πιάνο, όμως, κάθομαι και παίζω.
Παλαιότερα ήταν απαραίτητο για έναν ηθοποιό να μπορεί να τραγουδάει σωστά. Εξακολουθεί να ισχύει αυτό στις μέρες μας; Οι εξετάσεις των δραματικών σχολών περιλαμβάνουν τη μουσική ή το τραγούδι ως εξεταζόμενο μάθημα και αν ναι σε ποια μορφή;
Καταρχάς, οι εισαγωγικές εξετάσεις ενός ηθοποιού περιλαμβάνουν και τραγούδι. Περιλαμβάνουν δύο μονολόγους και ένα τραγούδι. Δεν είναι τυχαίο. Εϊναι σημαντικό για έναν ηθοποιό να έχει σωστή φωνή. Να έχει καταλάβει, τέλος πάντων το όργανο αυτό που λέγεται φωνή. Από εκεί και πέρα, όσο περισσότερο εμβαθύνει κανείς είναι κέρδος. Ακόμα και σε γνώσεις ανατομίας: τί είναι το διάφραγμα, τι είναι οι φωνητικές χορδές, πως παράγεται η φωνή, πως παράγεται ο ήχος; Ένας καλός ηθοποιός θα μπορούσε να γίνει καλύτερος, αν είχε κάποιες γνώσεις μουσικές και ως εκ τούτου βελτίωνε και τη φωνή του.
Σαν εφόδιο, σαν «όπλο»;
Σαν ένα εφόδιο, ναι, προκειμένου να αποδώσει καλύτερα τον εκάστοτε ρόλο που του δίνεται.
Τον τελευταίο καιρό ολοένα και περισσότεροι ηθοποιοί τραγουδούν. Είτε σε μαγαζιά, είτε σε τηλεοπτικές εκπομπές (βλ. Στην υγειά μας). Αρκετές φορές μάλιστα το αισθητικό αποτέλεσμα είναι άσχημο. Γιατί συμβαίνει αυτό κατά τη γνώμη σου; Έχεις συμμετάσχει σε τέτοια σχήματα ή σε τέτοιες εκπομπές;
Πέρυσι τραγουδούσα κι εγώ. Τραγουδούσα επειδή δέχτηκα μια πρόταση που ήταν πάρα πολύ δελεαστική. Το έκανα με έναν συγκεκριμένο τρόπο προκειμένου να μην είμαι «ακόμα ένας ηθοποιός που τραγουδάει». Έβγαλα κάποια τραγούδια για να αφηγηθώ μια ιστορία αγάπης και το έκανα με τους 15:50, ένα αμιγώς ροκ συγκρότημα, που μου αρέσει και πάρα πολύ. Το έκανα στο πλαίσιο της εμφάνισής τους και διαρκούσε μισή ώρα. Όσο για αυτό που λες με τους ηθοποιούς που τραγουδούν ή τους τραγουδιστές που παίζουν, η τέχνη δεν έχει όρια, δεν έχει στεγανά, δεν έχει σύνορα. Ο σκοπός βέβαια σε οτιδήποτε κάνεις είναι να το κάνεις καλά. Υπάρχουνε ηθοποιοί που έχουνε κάνει σημαντικές μουσικές σπουδές, τραγουδάνε πολύ καλά και παρουσιάζουν ένα πάρα πολύ καλό αποτέλεσμα. Τώρα, για όλους τους υπόλοιπους, που το κάνουνε λίγο σαν «αρπαχτή»και λίγο επειδή είναι μόδα, πιστεύω πως σύντομα θα πάψουν να το κάνουν. Δεν θα τους δίνεται η ευκαιρία.
Αυτή την τάση, αυτή τη μόδα, με τους ηθοποιους να τραγουδούν, πως την εξηγείς; Που την αποδίδεις;Γιατί να μη δοκιμάσει κάποιος; Εσύ ας πούμε που είσαι δημοσιογράφος και γράφεις για τη μουσική, μπορεί κάποια στιγμή να σου δοθεί η ευκαιρία ή να σε ιντριγκάρει κάτι και να κάνεις πολιτικό ρεπορτάζ. Ή να κάνεις κάτι άλλο; Οι ηθοποιοί ήταν πάντοτε πάρα πολύ κοντά στο τραγούδι. Το θέμα είναι κάτι να γίνεται σωστά. Ο άνθρωπος γενικά έχει απεριόριστες δυνατότητες και αν τις καλλιεργήσει σωστά μπορεί να κάνει θαύματα και να ανακαλύψει πτυχές του εαυτού του που ποτέ δεν φανταζόταν ότι είχε. Πρέπει όμως να το κάνει σωστά και επαγγελματικά.
Πάντως χρειάζεται και μια στοιχειώδης αυτογνωσία. Να καταλαβαίνει κανείς αν μπορεί να κάνει κάτι, αν μπορεί εν προκειμένω να τραγουδήσει.
Είναι αυτό που λέμε. Εγώ πιστεύω πάντως, και θα το ξέρεις κι εσύ που ασχολείσαι περισσότερο και πηγαίνεις και σε μουσικές σκηνές, ότι όλοι οι άνθρωποι μπορούν να τραγουδήσουν. Όλοι οι άνθρωποι μπορούν να βελτιώσουν τη φωνή που έχουν. Ακόμα και εκείνοι που δεν ακούνε. Υπάρχουν μέθοδοι που μπορούν να κάνουν τους ανθρώπους που δεν ακούν (δονήσεις, χρωματολογία) να τραγουδήσουν. Αλλά θα σου πω και το άλλο: υπάρχουν πάρα πολλοί ηθοποιοί που τραγουδούν πολύ καλύτερα από επαγγελματίες τραγουδιστές.
Συμβαίνει και αυτό.
Προσωπικά θεωρώ πως είναι πιθανό ένας ηθοποιός να μπορεί να αποδώσει ένα κομμάτι καλύτερα από έναν τραγουδιστή. Γιατί παίζει ρόλο και το πως αισθάνεται ένα τραγούδι εκείνος που καλείται να το τραγουδήσει. Είναι πολύ δύσκολο να αποδώσει κανείς ένα τραγούδι.
Μα ένα τραγούδι δεν είναι παρά ένας ρόλος.
Ούτως ή άλλως. Εγώ λέω πάντοτε ότι αρχίζω να τραγουδώ όταν τα λόγια δε μου φτάνουν για να εκφράσω αυτό που νιώθω. Το τραγούδι ξεκινάει εκεί που τα λόγια σταματούν. Έχει τόσο μεγάλη και συμπυκνωμένη συναισθηματική φόρτιση ένα τραγούδι.
Με ποιο τραγούδι έχεις «κολλήσει» αυτό τον καιρό;
Με κανένα (γέλια). Κανένα δε μου έχει «κολλήσει». Ακούω πάρα πολλά είδη μουσικής, αλλά δε μου έχει «κολλήσει» κανένα τραγούδι. Είμαι βέβαια μανιώδης με τη μελωδία. Δε μπορώ να ακούσω αυτά τα RnB ή τα house που έχουν μόνο λόγια και κάποια «λούπα» που επαναλαμβάνεται. Για μένα η μελωδία είναι το παν σε ένα τραγούδι. Σε όποιο είδος κι αν ανήκει αυτό. Αυτό τον καιρό, λοιπόν, δε μου έχει «κολλήσει» κάτι. Ίσως γιατί δεν έχει κυκλοφορήσει και κάτι που να με ιντριγκάρει η μελωδία του.
Ποιοι είναι οι αγαπημένοι σου καλλιτέχνες;
Πολλοί και διάφοροι. Αν μου ζητούσες να σου πω ποια είναι η φωνή εκείνη που θα ήθελα να ακούω, αν έπρεπε να υπάρχει μόνο μία, θα σου έλεγα τη Μαρία Κάλλας και την Edith Piaf. Αν μου έλεγες να επιλέξω ένα συγκρότημα και μόνο για να ακούω, αυτοί θα ήταν οι Doors. Δεν ακούω πολύ ελληνική μουσική. Ωστόσο υπάρχουν άνθρωποι που εκτιμώ και που όταν ακούω κάποιο τραγούδι τους μου αρέσει πάρα πολύ. Περισσότερο όμως ακούω την κλασική ροκ σκηνή του εξωτερικού.
Ποια συναυλία δεν θα ξεχάσεις ποτέ και για ποιο λόγο; Ποια είναι η συναυλία που πάντοτε θα θυμάσαι; Σε ποια συναυλία θα ήθελες να πας ή να έχεις πάει, ακόμα και αν αυτή είναι μια «ακατόρθωτη» συναυλία των Doors.
Θα ήθελα να είχα πάει στους Doors με το Jim Morrison φυσικά. Βασικά θα ήθελα να ήμουν ο Jim Morrison. Αν γεννιόμουν άντρας, θα ήθελα να ήμουν ο Jim Morrison(γέλια).
Θα έπρεπε να κάτσεις στην «ουρά» για αυτό.
Πολύ κλισέ αυτό ε; (γέλια) Θα ήθελα να έχω ακούσει και την Amy Winehouse. Μια συναυλία που θυμάμαι, πρόσφατη πολύ, είναι μία των Keane. Έμαθα τους Keane τελείως τυχαία όταν ήμουν στο Λονδίνο για κάποιο καιρό και «έπαθα πλάκα» με τα ωραία, μελωδικά τους τραγούδια και με τη φωνή και την εμφάνιση τού ανθρώπου που τραγουδούσε. Εντυπωσιάστηκα που τρεις άνθρωποι γιατί τρεις άνθρωποι απαρτίζουν αυτό το γκρουπ μπορούν και βγάζουν αυτόν τον ήχο. Πήγα λοιπόν και τους είδα από περιέργεια σε μια συναυλία τους και ήταν ε-ξαι-ρε-τι-κοί. Μου άρεσε πολύ η συναυλία του George Michael , εδώ, στην Αθήνα πριν από μερικά χρόνια. Η άλλη που μου άρεσε ήταν των Scorpions.
Είχες πάει στη συναυλία του Roger Waters το καλοκαίρι;
Όχι δεν πήγα.
Αν είχες πάει, θα μου την ανέφερες σίγουρα ανάμεσα στις καλύτερες.
Όχι δεν είχα πάει.
Σε ποιες περιστάσεις ακούς μουσική;
Ακούω πάντα μουσική. Το ραδιόφωνο στο σπίτι μου είναι πάντοτε ανοιχτό. Καμιά φορά παραμένει ανοιχτό και όταν φεύγω. Το αφήνω, ώστε γυρνώντας να ακούσω μουσική. Ακούω πολύ ραδιόφωνο. Ακούω πολύ ραδιόφωνο στο αυτοκίνητο. Ακούω μουσική όταν μελετάω ένα ρόλο και πάντοτε προσπαθώ να βρω τη μουσική εκείνη που αντιπροσωπεύει το ρόλο αυτό, τη μουσική που θα ήθελε να ακούει η ηρωίδα. Φτιάχνω πάντοτε τις μουσικές εικόνες που χρειάζομαι. Η μουσική είναι μονίμως παρούσα στη ζωή μου.
Έχεις κάποια μουσική συλλογή; Μάζευες ποτέ cds ή βινύλλια;
Βινύλλια δεν έχω. Cds έχω. Μέσω διαδικτύου δεν ακούω. Σε περίπτωση που μου στείλουν κάποιον link θα το ακούσω, αλλά δεν θα βάλω το ipad να παίζει μουσική.
Ποιο «σχήμα» επισκέφτηκες σαν ακροατής τελευταία;
Πήγα στην Αρβανιτάκη στο Gazarte. Αυτό ήταν το πιο πρόσφατο. Η Αρβανιτάκη είναι σταθερή αξία στο τραγούδι. Είναι μια γυναίκα που έφερε επανάσταση με το είδος του τραγουδιού που τραγούδησε. Μια τραγουδίστρια με αξία αναμφισβήτητη. Σε άλλους αρέσει, σε άλλους δεν αρέσει, αλλά είναι αυτό που είναι και ξέρεις τι θα δεις και τι θα ακούσεις.
Με τι καταπιάνεσαι αυτό τον καιρό τηλεοπτικά και θεατρικά; Τηλεοπτικά είμαι στους «Βασιλιάδες», μια τηλεοπτική σειρά που έχει ξεκινήσει εδώ και δύο εβδομάδες και σαρώνει. Και χαίρομαι πάρα πολύ που σαρώνει γιατί - μπορώ να στο πω με το χέρι στην καρδιά, αν λίγο μπορείς να με καταλάβεις πως νιώθω και τι κάνω δεν λέω εύκολα καλή κουβέντα. Είναι μια σειρά αξιοπρεπέστατη, ωραιότατη και έχει όλα τα στοιχεία που χρειάζονται για να πάει καλά, έτσι όπως πάει. Αυτό που κάνω στο θέατρο για το οποίο είμαι πολύ περήφανη και αγχωμένη και ανυπόμονη να γίνει καλά και ωραία είναι ένας θεατρικός μονόλογος που θα ξεκινήσει από 17 Φεβρουαρίου και για τέσσερα ΠαρασκευοΣαββατοΚύριακα στη Θεσσαλονίκη στο θέατρο «Αυλαία». Ένας θεατρικός μονόλογος που λέγεται «Γράμμα σε ένα παιδί». Είναι διασκευή της Μάρως Μπουρδάκου στο βιβλίο της Οριάννα Φαλάτσι με τίτλο «Γράμμα σε ένα παιδί που δε γεννήθηκε ποτέ». Σκηνοθετεί ο Μάνος Πετούσης και είμαι το λιγότερο που μπορώ να σου πω και δεν το λέω εύκολα κατενθουσιασμένη.
Θα κατέβει και στην Αθήνα η παράσταση;
Υπάρχει περίπτωση να κατέβει μετά το Πάσχα. Προς το παρόν θα μείνει στη Θεσσαλονίκη και θα κάνει και μια μικρή περιοδεία σε μεγάλες πόλεις της Βορείου Ελλάδας, πριν το Πάσχα.
Τελευταία ερώτηση:Έχει δοθεί η εντύπωση, στον απλό καθημερινό άνθρωπο, ότι οι συμμετέχοντες στη βιομηχανία του θεάματος (ή του lifestyle) ζουν σε ένα παράλληλο σύμπαν, στο οποίο δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα. Κατά πόσο ισχύει αυτό; Πόσο μοιάζουν τα προβλήματα και οι δυσκολίες ενός καθημερινού ανθρώπου με εκείνα κάποιου που προβάλλεται από τα media διαρκώς;
Έχει να κάνει με τον άνθρωπο,αυτόν καθεαυτόν. Είτε αφορά στην κρίση, είτε αφορά σε μικρότερα προβλήματα, είτε αφορά στο επίπεδο της Ελλάδας, είτε σε παγκόσμιο επίπεδο, έχει να κάνει με τον άνθρωπο και πως αυτός αντιλαμβάνεται τον εαυτό του σε σχέση με τον κοινωνικό του περίγυρο. Αν ο άνθρωπος αυτός έχει μια ομφαλοσκοπική στάση απέναντι στη ζωή, θα ασχοληθεί μόνο με το μικρόκοσμό του. Αν έχει τα μάτια του, τα αυτιά του, τις κεραίες του, τα ενδιαφέροντά του και τη διάθεσή του να προσφέρει και να είναι ένα έντιμο και χρήσιμο μέλος μια κοινωνίας, επειδή τη σέβεται και την αγαπά, τότε θα κοιτάξει και θα προσφέρει στους γύρω του, προκειμένου να γίνουν τα πράγματα καλύτερα. Δεν μπορώ να κρίνω. Και δεν θέλω. Εγώ μπορώ να μιλήσω για τον εαυτό μου και να πω ότι εάν δεν προσφέρεις, εκτός του ότι χάνεις ένα πολύ σημαντικό κομμάτι από την αγάπη και την αποδοχή των άλλων και την εξέλιξη την προσωπική σου, δεν έχει κανένα νόημα να ζεις και να υπάρχεις σε αυτή την κοινωνία. Πήγαινε να ζήσεις σε ένα έρημο νησί και ασχολήσου μόνο με τον εαυτό σου.
musicspins.blogspot.com
