Ακολουθήστε μας στο Google news
Έχω πάει αρκετές φορές να ακούσω τον Αλκίνοο Ιωαννίδη. Σε μουσικές σκηνές, χειμερινά μαγαζιά, καλοκαιρινές συναυλίες, ακόμα και στο Μέγαρο Μουσικής. Τον έχω ακούσει μόνο του, με άλλους τραγουδιστές, σε μικρότερα σχήματα, με τους Φ.Μ.Σ. (Φίλους Μίλτου Σαχτούρη). Έως τώρα δε μου έχει τύχει να απογοητευθώ από καμία εμφάνισή του. Πάντοτε φεύγω γεμάτος, έχοντας πάρει κάτι καινούργιο, ή έχοντας ανανεώσει την εκτίμηση και την αγάπη μου για τα τραγούδια του και τον ίδιο.
Το ίδιο συνέβη και χθες το βράδυ (17/2) στο «Θέατρον Ελληνικός κόσμος» σε μια διαφορετική εμφάνιση. Διαφορετική από πολλές απόψεις. Με ησυχία στο ακροατήριο, με επιλογές τραγουδιών λιγότερο γνωστών (ακούσαμε το «Τρανζίστορ» (μουσική: Μιχάλης Σιγανίδης ποίηση: Μίλτος Σαχτούρης) και τον «Διπλοπαρκαρισμένο» (μουσική στίχοι: Μιχάλης Σιγανίδης)και με μια εξαιρετική μπάντα (αν και αυτό δεν ήταν διαφορετικό πάντοτε οι μπάντες του Αλκίνοου τα «σπάγανε») αποτελούμενη από τους: Γιώργο Καλούδη (τσέλο, ηλεκτρικό τσέλο και κρητική λύρα), Άγγελο Πολυχρόνου (κρουστά), Κωνσταντίνο Στουραΐτη (ηλεκτρική κιθάρα, ούτι) και Γιώργο Κοντραφούρη (ηλεκτρικό πιάνο και Hammond).
Η, ομολογουμένως κρύα (και σε επίπεδο θερμοκρασίας), ατμόσφαιρα του θεάτρου, η απουσία ποτού και τσιγάρου και οι χαμηλοί τόνοι της μπάντας δημιούργησαν τις ιδανικές συνθήκες για ακρόαση μουσικής. Προφανώς οι καλλιτέχνες ταλαιπωρούνται από τη βαβούρα του ακροατηρίου και χρειάζεται, πότε πότε, να παρουσιάζουν και τα τραγούδια τους σε θεατρικούς χώρους. Για όλους εμάς που θέλουμε να ακούσουμε, χωρίς να μας ζαλίζουν και να μας «καπνίζουν» οι διπλανοί. Βαρέθηκα να φεύγω μπαρουτοκαπνισμένος κάθε φορά που πηγαίνω σε μια μουσική σκηνή. Η σχετική αμηχανία που δημιουργείται, τόσο πάνω, όσο και κάτω από την σκηνή, από την ησυχία που επικρατεί, δεν είναι ενοχλητική. Ειδικά ο Αλκίνοος, χθες βράδυ, έδειχνε να την απολαμβάνει. Έβγαλε μάλιστα και πολλές χιουμοριστικές ατάκες με αυτή την αφορμή.
Στα αξιοσημείωτα της παράστασης, ο πολύ καλός ήχος και οι εμπνευσμένες εικαστικές παρεμβάσεις του Άντη Ιωαννίδη, που έδεναν ιδανικά με τους ήχους. Θα περίμενα μεγαλύτερη αξιοποίηση του Γιώργου Κοντραφούρη στο τελικό ενορχηστρωτικό αποτέλεσμα, χωρίς όμως να αποτελεί παράπονο αυτό. Ο Αλκίνοος παίζει απόψε πάλι και το επόμενο ΠαρασκευοΣάββατο. Δεν χρειάζεται να σας πω περισσότερα. Ξέρετε και από μόνοι σας ότι αξίζει να πάτε. Κι ας μην πάτε τελικά.
Σιγανά, σχεδόν ψιθυριστά, και όπως πάντα ταπεινά.
18 Φεβρουαρίου 2012Έχω πάει αρκετές φορές να ακούσω τον Αλκίνοο Ιωαννίδη. Σε μουσικές σκηνές, χειμερινά μαγαζιά, καλοκαιρινές συναυλίες, ακόμα και στο Μέγαρο Μουσικής. Τον έχω ακούσει μόνο του, με άλλους τραγουδιστές, σε μικρότερα σχήματα, με τους Φ.Μ.Σ. (Φίλους Μίλτου Σαχτούρη). Έως τώρα δε μου έχει τύχει να απογοητευθώ από καμία εμφάνισή του. Πάντοτε φεύγω γεμάτος, έχοντας πάρει κάτι καινούργιο, ή έχοντας ανανεώσει την εκτίμηση και την αγάπη μου για τα τραγούδια του και τον ίδιο.
Το ίδιο συνέβη και χθες το βράδυ (17/2) στο «Θέατρον Ελληνικός κόσμος» σε μια διαφορετική εμφάνιση. Διαφορετική από πολλές απόψεις. Με ησυχία στο ακροατήριο, με επιλογές τραγουδιών λιγότερο γνωστών (ακούσαμε το «Τρανζίστορ» (μουσική: Μιχάλης Σιγανίδης ποίηση: Μίλτος Σαχτούρης) και τον «Διπλοπαρκαρισμένο» (μουσική στίχοι: Μιχάλης Σιγανίδης)και με μια εξαιρετική μπάντα (αν και αυτό δεν ήταν διαφορετικό πάντοτε οι μπάντες του Αλκίνοου τα «σπάγανε») αποτελούμενη από τους: Γιώργο Καλούδη (τσέλο, ηλεκτρικό τσέλο και κρητική λύρα), Άγγελο Πολυχρόνου (κρουστά), Κωνσταντίνο Στουραΐτη (ηλεκτρική κιθάρα, ούτι) και Γιώργο Κοντραφούρη (ηλεκτρικό πιάνο και Hammond). Η, ομολογουμένως κρύα (και σε επίπεδο θερμοκρασίας), ατμόσφαιρα του θεάτρου, η απουσία ποτού και τσιγάρου και οι χαμηλοί τόνοι της μπάντας δημιούργησαν τις ιδανικές συνθήκες για ακρόαση μουσικής. Προφανώς οι καλλιτέχνες ταλαιπωρούνται από τη βαβούρα του ακροατηρίου και χρειάζεται, πότε πότε, να παρουσιάζουν και τα τραγούδια τους σε θεατρικούς χώρους. Για όλους εμάς που θέλουμε να ακούσουμε, χωρίς να μας ζαλίζουν και να μας «καπνίζουν» οι διπλανοί. Βαρέθηκα να φεύγω μπαρουτοκαπνισμένος κάθε φορά που πηγαίνω σε μια μουσική σκηνή. Η σχετική αμηχανία που δημιουργείται, τόσο πάνω, όσο και κάτω από την σκηνή, από την ησυχία που επικρατεί, δεν είναι ενοχλητική. Ειδικά ο Αλκίνοος, χθες βράδυ, έδειχνε να την απολαμβάνει. Έβγαλε μάλιστα και πολλές χιουμοριστικές ατάκες με αυτή την αφορμή. Στα αξιοσημείωτα της παράστασης, ο πολύ καλός ήχος και οι εμπνευσμένες εικαστικές παρεμβάσεις του Άντη Ιωαννίδη, που έδεναν ιδανικά με τους ήχους. Θα περίμενα μεγαλύτερη αξιοποίηση του Γιώργου Κοντραφούρη στο τελικό ενορχηστρωτικό αποτέλεσμα, χωρίς όμως να αποτελεί παράπονο αυτό. Ο Αλκίνοος παίζει απόψε πάλι και το επόμενο ΠαρασκευοΣάββατο. Δεν χρειάζεται να σας πω περισσότερα. Ξέρετε και από μόνοι σας ότι αξίζει να πάτε. Κι ας μην πάτε τελικά.
