Chinese Basement επί σκηνής κι εμείς απέξω να περιμένουμε να κόψει λίγο η βροχή για να μπορέσουμε να δούμε λίγο live. Τελικά τους προλάβαμε στο τέλος τους Θεσαλλονικείς και η αλήθεια είναι ότι ήταν το garage punk element που χρειαζόμασταν. Αναμένουμε δική τους συναυλία.



Για τη συνέχεια Καρανικόλας και Ω- Ray. Κι αν πεις μόνο Καρανικόλας, κάτι σε προδιαθέτει θετικά (όπως και Alex K). Όμως, παρόλο που η λατρεία μας στην αυθεντία στα μέρη μας έρχεται κατόπιν της λατρείας μας για μουσική, σε αυτή την περίπτωση έχουμε να πούμε ότι μας κέρδισαν. Ακόμα κι αν έπαιξαν μόνο δύο κομμάτια, λόγω καιρικών συνθηκών, ακόμα κι αν τα κρουστά τους χάνονταν ολίγον τι, θέλουμε να τους ξαναδούμε, να τους απολαύσουμε.

 

«Το party ξεκίνησε ουσιαστικά με τους Kadebostany», γράφαμε για το Ejekt του ’15. Και ίσως θα μπορούσαμε να πούμε το ίδιο και για το προχθεσινό Release. Βγήκαν παρά τη βροχή που μας έκανε να κουρνιάσουμε σε ομπρέλες και υπόστεγα και μας μάζεψαν εκεί μπροστά τους. Κάποιοι γκρίνιαξαν, κάποιοι όχι. Ήταν εκεί on stage με αυτά τα ιδιαίτερα πνευστά και τον πραγματικά εξαιρετικό performer και ιδρυτή τους, Guillaume Jérémie. Έπαιξαν και τις διασκευές τους, Crazy Days και Heroes από Bowie, και Joy and Sorrow, Mind If I Stay, έκαναν και τα παιχνίδια τους με τον κόσμο συντονίζοντας παλαμάκια. Αλλά, όπως και να το κάνουμε, η Kristina, η καινούρια front woman, δεν είναι A. Cadelli. Ούτε στα στακάτα φωνητικά ούτε στην καθηλωτική performance και αυτό ήταν ιδιαίτερα προφανές στο Castle in the snow. Οπότε, μιας και ο καινούριος δίσκος τους θυμίζει περισσότερο Beirut, παρά αυτό το ηλεκτρονικό σκοτάδι από όπου ξεκίνησαν, δεν μας τρέλαναν κιόλας.

 

Το clue της βραδιάς ήταν οι Archive, πάντως, μιας και ήταν οι μοναδικοί της βραδιάς που δεν έριξαν καθόλου τους τόνους τους. Ίσα ίσα ήταν τόσο δυναμικοί τόσο όσο χρειάστηκε για να τους γουστάρουμε εδώ και μια 20ετία πάνω κάτω, έμπειροι κι ευφάνταστοι trip-hopers με τα ανάλογα αρπίσματα που δίνουν και την ένταση. Κάπου εκεί ξεχώρισε κι ο Pollard Berrier σε ινδιάνικη αμφίεση και ο Darius Keeler να χτυπιέται σταθερά, παραδοσιακά τέρμα αριστερά στο stage. Κι αφού έπαιξαν μερικά από τα καινούρια τους, Driving in Nails, The False Foundation, Splinters, κορύφωσαν με τα παλιά αγαπημένα. Φυσικά Bullets, You make me feel, Fuck U, Controlling Crowds και Numb για το τέλος, εκεί που τα έδωσαν όλα. You put a hope through meee.. Το τραγουδάτε κι εσείς ακόμα; Κοίτα να δεις που ακόμα κι αν έφυγε ο Craig Walker (μιας και τελευταίως αναπολούμε τα παλιά), αυτοί οι 90s τύποι ακόμα μπορούν να σε παρασύρουν την ώρα που στεγνώνεις από καλοκαιρινή βροχή σε μια κάποια Πλατεία Νερού.

 

Thievery Corporation. Αν είσαι fan, ξέρεις ότι μουσική σαν αυτών δεν υπάρχει πουθενά. Αναγνωρίζεις τη dub-ίλα τους και την πολυεθνικότητά τους, ως μαγικά υλικά στο τσουκάλι της μελωδίας τους. Κι απλά παίρνεις κάθε φορά την κουτάλα και βουτάς να δοκιμάσεις. και βγαίνεις πάντα χορτασμένος.Weapons of Distruction, Letter to the Editor, True sons of Zion, Love has no Heart, The hurt’s a lonely hunter.. .





Όμως, επειδή δεν είμαστε όλοι fan, και αυτά τα «και», θα μπορούσαν να συνεχίζουν να τριπάρουν στο κεφάλι μας για πάντα, πάμε λίγο στο δια ταύτα. Tο προχθεσινό δεν ήταν το πάρτι του ’14. Ενώ μπήκαν με το The Forgotten People που ακούστηκε σαν κάλεσμα σε οργιαστική βραδιά, κάπου στην πορεία υπήρχαν κάποιες «κοιλιές» σε πιο μελίρρυτους ήχους, βλέπε Until the Morning, La Femme Parallel, Le Monde, Ghetto Matrix, Love haw no Heart (από το καινούριο). Αλλά αυτή η γκρούβα τους, αυτή η multi- culti reggae τους, αυτή η κράση ανατολής και Δύσης κι αυτές οι χαρακτηριστικές περσόνες, οι τόσο πολιτικοποιημένες του Garza και του Hilton, συνθέτουν αυτό το κοσμοπολίτικο feeling που σε κάνει να χορεύεις θες, δε θες.



Από τα παλιά τους ακούσαμε Lebanese Blonde και Reachest Man in Babylon κι ένα ωραίο Facing East λίγο πριν το τέλος για να κουνηθούμε λίγο αλά τούρκα. Και ήμασταν καμιά δεκαριά χιλιάδες χαρούμενοι τύποι, που στριμωχτήκαμε και ζεστάναμε τα βρεμένα μας, ή γδυθήκαμε και τελείως γιατί σκάσαμε, ακούγοντας Thievery Corporation και συνεργάτες. Ωραία πράγματα.

 

Να κρατήσουμε το «fight for liberty» των Kadebostany; Να κρατήσουμε το «we must fight to survive» των Thievery; Να κρατήσουμε το ουράνιο τόξο κάπου το απογευματάκι με τον ήλιο στον ορίζοντα; Είχε πολλά αυτή η μέρα. Keep head up / keep your vision up! Κι ας μην το είπαν....

Φωτογραφίες: Αλεξάνδρα Κατσαρού