Μισό λεπτό όμως να σας πω για τον «Κήπο του Μεγάρου» μια και το έφερε ο λόγος, το πιο hot συναυλιακό σποτ του καλοκαιριού. Μέσα στο κέντρο της πόλης, δίπλα στη Μαβίλη, δροσερός και πανέμορφος. Θα γνωρίσει πιένες και φέτος. Είμαι φαν. 

 

Άλλο είναι το θέμα μας όμως, εδώ. Οι διαφωνίες μου λοιπόν δεδομένες, για τη ΝΕΡΙΤ. Τους τις εξέφρασα φυσικά του Κωστή, «δεν πας να κάνεις εκπομπή στην τωρινή ΝΕΡΙΤ, περιμένεις ένα διάστημα να καταλαγιάσει ο κουρνιαχτός, να δεις που θα πάει το πράγμα» του είπα. Συμφωνήσαμε πως εκπομπή σαν τη δική του δεν μπορεί να την πάρει άλλο κανάλι, θέλουν πιο εμπορικά θεάματα, δεν αντέχουν την... ποιότητα. Του έγινε άλλωστε μία κρούση από έναν ιδιωτικό σταθμό, του ζητούσαν όμως... εκπτώσεις. Έτερον εκάτερον.

Δεν έπρεπε ο Μαραβέγιας να βρεθεί στην τωρινή ΝΕΡΙΤ, στην ανύπαρκτη άλλωστε ΝΕΡΙΤ που κανένας δεν βλέπει, με θεαματικότητες κάτω από το μηδέν. Έτσι, απαρατήρητη περνάει. Δεν είναι όμως όλες οι περιπτώσεις (για ΝΕΡΙΤ) ίδιες. Και του Μαραβέγια διαφέρει από άλλες. Ε ν ν ο ε ί τ α ι. Άλλωστε μιλάμε για έναν καλλιτέχνη, αλλά και άνθρωπο, απολύτως συνεπή και αξιοπρεπή. 

 

Ξέρω πολλούς καλλιτέχνες που αρνούνται να συμμετάσχουν σε εκπομπές της ΝΕΡΙΤ. Και καλλιτέχνες από εκείνους που δεν τους περιμένετε, όχι από τους γνωστούς, τους... σεσημασμένους. Τους παραδέχομαι εννοείται. Τα «όχι» είναι πιο δύσκολα από τα «ναι». Το έχουμε πει, ξανά. Και δεν χρειάζονται και δικαιολογίες. Λες ένα «όχι» και καθαρίζεις και με τη συνείδησή σου, ενώ μαζί με τα «ναι» πρέπει να αραδιάσεις κι ένα σωρό δικαιολογίες, στον εαυτό σου αλλά και στους άλλους, εξηγώντας τα τί και τα πώς...