Της Μαρίας Μαρκουλή (από το blog της, το It's My Blender)

 

Φταίει γιατί το μυαλό μου τρέχει πίσω από τον Dave Grohl και τους Foo Fighters που ηχογραφούν τα τραγούδια του άλμπουμ τους Sonic Highways στις Λεωφόρους της Μουσικής στην Αμερική, κάθε τραγούδι σε άλλη πόλη.

Τον είδα στο Σικάγο που το έχει ποτίσει ο ήχος της Chess Records. Εκεί με θρύλους και γίγαντες, δηλαδή από πού να πιάσεις το νήμα και να ξεκινήσεις;! Aπο Buddy Guy ως τα 70'ς και τα 80'ς με τους Cheap Trick και εκείνους τους απίστευτους τύπους, τους Naked Raygun. Με τον γκουρού Steve Albini να αποκωδικοποιεί τα δεδομένα της πόλης των ανέμων.

 

Μετά ο Grohl και η παρέα πηγαίνουν Washington DC και έρχεται στην επιφάνεια  ο -go go sound-, ήχος που γεννήθηκε εκεί και φούντωσε εκεί και βλέπουμε τους  Troube Funk και τον Chuck Brown να δίνουν ρέστα. Από το ίδιο επεισόδιο περνάει η hardcore σκηνή και τα νιάτα του Grohl τον οποίο, παιδάκι ζωηρό ακόμη, είχε πάρει από το χέρι η ξαδέλφη που έπαιζε σε πανκ γκρουπ και τον είχε πάει στα πρώτα του λάιβ. Κομβικό επεισόδιο για την εξέλιξη των πραγμάτων. Μια ακόμη 'μούρη' που λέει τα δικά της, εμφανίζεται στην οθόνη, ο Gibby Haynes των Butthole Surfers και φυσικά Washington DC χωρίς Fugazi δεν γίνεται και αυτό το γνωρίζει καλά ο σκηνοθέτης μας και καλός ντράμερ, μια εποχή, των Nirvana.

 

Έχω εθιστεί. Το ξέρω πια από τους τίτλους αρχής του  Nashville. Φτάνουμε στην πόλη που υποδέχεται τους επισκέπτες της στο αεροδρόμιο με την επιγραφή ‘Καλώς ήρθατε στην Μουσική Πρωτεύουσα των Ηνωμένων Πολιτειών’. Και δεν είναι μόνο λόγια. Μουσική παντού, στα μπαρ όπου πάντα μια μπάντα παίζει, στους δρόμους όπου από ηχεία ακούς Hank Williams ενώ περιμένεις να ανάψει το πράσινο φανάρι. Είναι σα να χάνεις τον προσανατολισμό σου και να τον ξαναβρίσκεις στη Music Row. Εκεί που μπορεί και να βάλεις τα κλάματα. Όχι, έχει γίνει, δεν το λέω έτσι. Και μιλάει λοιπόν η Dolly Parton και η θεά η Emmylou Harris και  o άνθρωπός μας ο Willie Nelson που εξηγεί τις διαδρομές του Νάσβιλ, Τενεσί-Όστιν, Τέξας. Ο ήχος του Νάσβιλ. Ο ιδιαίτερος αυτός ήχος που κρύβει την country παγκοσμιότητα (παράδοξο;), κρυστάλλινες αλήθειες και μεγάλη καρδιά. Όπως όταν πρωτοξεκινούσε η Dolly, στις πρώτες εμφανίσεις της, μια πιτσιρίκα με νάζι και με τι φωνή! Στο μεταξύ  ο Grohl, έτσι όπως το καταλαβαίνω, έχει πωρωθεί με όλο αυτό, και το βλέπεις καθώς ηχογραφούν το τραγούδι τους, με τον δικό τους ήχο και στιλ και με ευδιάκριτα Νασβιλ-ικά ίχνη  και  χαρακτηριστικά.

 

Περιμένω με αγωνία το επόμενο επεισόδιο.  Έρχεται. Sonic  Highways στο Austin, Texas. Ανοιχτοί λογαριασμοί. Είναι εδώ που ξεκίνησε πριν από μερικά χρόνια  ένα μικρό φεστιβάλ και έγινε αυτό το South By South West που όλοι ξέρουμε, «το» ραντεβού των μουσικών, νέων και  παλιών και των κινηματογραφιστών και των θεατών και… Τι; Ψέματα; Το Austin το λένε και San Francisco του Νότου. Αλλά μπορεί και στο Austin να φοράνε λουλούδια στα μαλλιά.  Οι Foo Fighters πηγαίνουν και στήνουν όργανα για να ηχογραφήσουν σε σημείο ‘καυτό’ της πόλης, στα θρυλικά τηλεοπτικά στούντιο του Austin City Limits, του τηλεοπτικού σόου όπου έχουν παίξει όλοι σχεδόν και ο Johnny Cash επίσης. Μέσα σε όλα ο Grohl. Συναντά ως και τον Rocky Erickson (!) αφού, προηγουμένως εμείς έχουμε δει μεγάλες στιγμές των 13th Floor Elevators. Ο Billy Gibbons των ΖΖ Τοp κάνει εξομολογήσεις. Ο Grohl κοντεύει να τα ‘παίξει’ από τη συγκίνηση,καθώς στήνει τα όργανα εκεί στο ίδιο στούντιο ενώ  έρχεται και παίζει μαζί του και ο  Gary Clark Jr ο πιο σημαντικός νέος  ροκ/μπλουζ καλλιτέχνης αν θέλεις τη γνώμη μου. Εκεί έχει μεγαλώσει ο Gary Clark και εκεί έκανε κοπάνα από το σχολείο για να πηγαίνει να βλέπει τους μπλούζμεν να παίζουν. Τα λέει στην κάμερα όλα αυτά. Με φόντο ηλιοβασίλεμα στο Austin. Πρέπει να το δεις.

 

Σε αυτό το σημείο της σειράς -και όποιος παρακολουθεί το έχει ήδη καταλάβει- η μουσική είναι κάτι  πολύ μεγαλύτερο από μια μπάντα στη σκηνή, από μια ηχογράφηση και έναν δίσκο που αγοράζεις από ένα μαγαζί κάπου στο πουθενά. Πιο μεγάλο (εννοείται) από τα streaming που σου φέρνουν τους πιο απίθανους ήχους, τον πιο απόκρυφο μουσικό στο πρότζεκτ «χωρίς όνομα Νο2» και άλλους πολλούς κρυμμένους θησαυρούς. Η μουσική μπορεί να είναι τα πάντα εκεί  έξω. Φαντάζομαι τους Foo Fighters να συζητούν για πρώτη φορά την ιδέα τους να  βγουν στους δρόμους. Από τη στιγμή που έπεσε η πρόταση στο τραπέζι, δεν θα τους κρατούσε το σπίτι.

 

Το επεισόδιο του Los Angeles ανακοινώνω πανηγυρικά ότι είναι το αγαπημένο μου. Αλλά, όλα τη στιγμή που τα βλέπω γίνονται τα αγαπημένα μου. Ναι, αλλά δες. Έχουν πάει στο Joshua Tree. Oδηγούν από το L.A στην έρημο, κάνουν στάση στο Palm Springs συναντάνε τον Josh Homme, γέννημα θρέμμα της περιοχής και συνεχίζουν  στην καρδιά της ερήμου με  ψυχεδελικό stoner rock που θα έκανε και τα κογιότ να χάνουν τον ύπνο τους. Αν έχεις πάει ποτέ  προς τα εκεί, έχεις υπόψη τις μαγνητικές, μεταφυσικές δυνάμεις του τόπου (ο Κιθ Ρίτσαρντς εκεί είχε κλείσει  ραντεβού με τα UFOs) και η επιλογή των F.F να ηχογραφήσουν στο Rancho Della Luna πάει την ιστορία μας σε άλλο επίπεδο. To τραγούδι που διαλέγουν είναι το Outside και σε αυτό δίνει κάμποσες νότες με την υπογραφή του ο Joe Walsh.

 

Μαγεία! Α, πίσω στο L.A βρίσκουμε  άλλη φυσιογνωμία, τον Rodney Bingenheimer (τον Mayor of Sunset Strip) που είχε το δικό του club και τη δική του ραδιοφωνική ώρα στα 70ς  παίζοντας με μανία αγγλικές glam μπάντες και ό,τι καινούργιο έβγαινε–ο Rodney έχει γίνει ταινία αλλά και έχει πολλές ιστορίες να  μοιραστεί και σήμερα με όποιον θελήσει να τις ακούσει–ξέρει πού θα τον βρει.

 

Στη Νέα Ορλεάνη όταν φτάνουμε (το πιο πρόσφατο επεισόδιο που έχω δει-ακολουθεί Νέα Υόρκη και Σιάτλ) είμαι σε φάση : δεν–περιγράφω- άλλο! Εδώ τη μουσική την αναπνέεις, την γεύεσαι, την νιώθεις, σε ακολουθεί παντού και πέφτεις πάνω της όλη την ώρα. Ο Dr John μεθυστικά με την βαριά, σπασμένη φωνή του και ο Allen Toussaint με τη μαγική του αύρα προσδιορίζουν τις μουσικές συντεταγμένες του τόπου, καθώς παρακολουθούμε τον Grohl και την παρέα να στήνουν τη φάση τους στο θρυλικό Preservation Hall, μαγεμένοι κι οι ίδιοι από το σημείο και την ιστορία του σαν να έχουν ενταχθεί κανονικά στο πνεύμα της Νέας Ορλεάνης. Εκεί που γράφουν το κομμάτι, λένε και κάτι που αξίζει να το προσέξεις, πως στη Νέα Ορλεάνη δεν ηχογραφείς μόνο τους ήχους από τα όργανα και τη φωνή, αλλά τους ήχους γύρω, ό,τι ακούγεται από το δρόμο, την ζημιά της γάτας, το ψιθύρισμα των φύλλων από τον αέρα. Τις μπάντες που παρελαύνουν, τα πνευστά, την τζαζ σαν θεϊκή παρέμβαση, το ανεξήγητο. Σε κάποια στιγμή πίστεψα πως οι Foo Fighters μετακομίζουν. Μόνιμα, στη Νέα Ορλεάνη.

Έχω χάσει τον ύπνο μου. Στήνω στο μυαλό μου τα επόμενα επεισόδια. Θα εμφανιστεί ο David Byrne και η Patti Smith; Τι θα πουν για τους Ramones και τον Dylan; Τι θα παίξει στο Seattle; Πώς θα μιλήσουν για τους Nirvana; Θα κλείσουν με έναν ύμνο στον Jimi Hendrix, με τι;