Της Ζωής Νικολάου
Φωτογραφίες: Αλεξάνδρα Κατσαρού
 

Υπάρχει μια τέτοια βραδιά που είσαι πάνω στη σκηνή και έχεις από κάτω αγαπημένους και κάνεις αφιερώσεις. Στην Ιόλη, στο Φώτη, στα ελεφαντάκια και τα κουνελάκια που φωνάζουν τα στιχάκια σου σαν να γράφονται εκείνη τη στιγμή. Χαμογελάς και μοιάζεις με φίλο από τα παλιά που συνόδεψε βράδια και πρωινά και στιγμές κρυφές. Ο κήπος του Μεγάρου είναι γεμάτος με πολύ κόσμο, Σάββατο βράδυ και θυμάσαι ότι είπες πως «στους Κήπους όμως μπορείς να φας απαγορευμένους καρπούς πιο εύκολα απ’ ό,τι στα Μέγαρα». Μιλάς για το Νίκο Ράλλη και λες κι ένα Ισπανόφωνο κομμάτι σαν να κάθεσαι στη βεράντα με φίλους. Κι είσαι το Γυφτάκι που γυαλίζεις τα όνειρά μας.

 

Υπάρχει μια τέτοια βραδιά που είσαι κάτω απ’ τη σκηνή, ξέρεις τους στίχους και νιώθεις την υγρασία αλλά δεν σηκώνεσαι από το γρασίδι. Χορεύεις τη Μπόσα Νόβα του Ησαία και θυμάσαι Εκείνη που σου θυμίζει ότι «Κάποιες μέρες η αγάπη απλά στρίβει το δρόμο κοιτάει λίγο πίσω σηκώνει τον ώμο και χάνεται ενώ εσύ ρωτάς το κενό». Ο σκύλος στο Κολωνάκι γλείφει το ποτήρι σου και ξέρεις ότι ο Καθρέφτης σε περιμένει σπίτι να τα πείτε άλλη μια φορά. Απολαμβάνεις έναν Μπάσταρδο Γιο, αυτόν το ρομαντικό τύπο από την Καλλιθέα που λέει παράξενες ιστορίες της ζωής του κι αναρωτιέσαι ποια είναι αυτή η εποχή που περιγράφει με τέτοια νοσταλγία. Σαν χαρακτήρες από ταινία κι εσύ κι αυτός, μοναδικό κοινό σημείο αυτό που δε βλέπεις· η μουσική.

 

Υπάρχει μια τέτοια βραδιά που για όσους γνωρίζουν το Φοίβο Δεληβοριά τα πολλά σχόλια είναι περιττά. Και είναι πάντα εκεί ακόμα κι όταν πλησιάζει βροχή. Γιατί, «η ζωή μόνο έτσι είν’ ωραία»...

 

P.S. Ήταν η δεύτερη συναυλία του καλοκαιριού με αστραπές παντού ·η πρώτη ήταν αυτή των Sigur Ros.